Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
23 / 3 / 2020

Μου λένε κάτι· το κοιτάζω και στο Διαδίκτυο. Χα! λέω, ωραίο το πρωταπριλιάτικο αστείο του Πρωθυπουργού!

Μετά, έρχεται η συνειδητοποίηση: Τι! Δεν έχουμε Πρωταπριλιά, γαμώ την πουτάνα μου!;

Καλά, συγνώμη τώρα, είπαμε ότι δεν μας διοικούν και οι καλύτεροι – είπαμε – αλλά αυτοί οι άνθρωποι είναι ή διεστραμμένοι ή διανοητικά καθυστερημένοι. Ή και τα δύο.

ΟΚ, για όσους τυχαίνει παρ’ελπίδα να μην το ξέρουν ακόμα: Από αύριο – ή, μάλλον, σήμερα – 23 Μαρτίου, ισχύει γενική απαγόρευση της κυκλοφορίας. Δηλαδή, δεν μπορείς να βγεις από το σπίτι σου εκτός αν το έχεις δηλώσει με SMS ή αν έχεις συμπληρώσει ένα γαμημένο κωλόχαρτο που μπορείς να κατεβάσεις από το Διαδίκτυο. Σε περίπτωση που σε τσακώσουν οι μπάτσοι στο δρόμο και δεν έχεις κάνει ή το ένα ή το άλλο, πληρώνεις 150 ευρώ. (Το γράφει εδώ.)

Για να πας, ας πούμε, να πάρεις τσιγάρα πρέπει να το δηλώσεις στην Αστυνομία...

Και ξαναρωτάω: Οι άνθρωποι είναι διεστραμμένοι ή διανοητικά καθυστερημένοι; Γιατί σίγουρα δεν είναι Πρωταπριλιά.

Τις προάλλες είχα γράψει για πλάκα: η Χούντα της Μεγάλης Πανούκλας. Δεν έπρεπε να το είχα γράψει. Έχει αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα.

Τις προηγούμενες ημέρες, είχα κατεβεί στο κέντρο της Αθήνας και είχα δει τα πάντα με κατεβασμένα τα ρολά σαν μεταποκαλυπτικό σκηνικό. Τι έλεγα ότι το σουπερμάρκετ ήταν σαν από βιβλίο του Ballard; Δεν είχα δει τίποτα ακόμα. Ολόκληρη η Αθήνα ήταν τώρα σαν σκηνικό από βιβλίο του Ballard. Γενική ερήμωση...

Και θες να σου πω πως αισθάνθηκα; Τρομοκρατημένος.

Αλλά δεν ήταν ο κορονοϊός που φοβόμουν. Ήταν το πόσο δεκτικοί μπορούν να αποδειχτούν οι άνθρωποι σε τέτοια ακραία μέτρα. Το να κλείνεις ολόκληρη την πόλη δεν είναι τίποτα λιγότερο από ακραίο, ενώ επαρκούν οι περιορισμοί εισόδου στα καταστήματα που ήδη ισχύουν (μέχρι 4-5 άτομα κτλ) και η ανάγκη για τους υπαλλήλους να φοράνε μάσκες και γάντια. Και η ανάγκη, επίσης, για σωστή ενημέρωση των πολιτών ώστε να μη συνωστίζονται. Όχι απαγόρευση – ενημέρωση. Γιατί στην απαγόρευση μαθαίνουμε λάθος.

Εκτός του ότι, φυσικά, η οικονομία, ήδη κατεστραμμένη, θα πάει κατά διαόλου μετά από αυτά...

Και τώρα; Έρχεται το ΑΚΟΜΑ χειρότερο: μη βγαίνεις απ’το σπίτι σου αν δεν δηλώσεις πρώτα στην Αστυνομία πού πας.

Καλά, δεν ντρέπεστε, ρε πούστηδες; Αυτά ούτε ο Πατακός δεν τα είχε κάνει.

Τώρα, είναι ο Κούλης ο Κουλός και το τσούρμο του – πειρατές που σφετερίστηκαν κατά λάθος την κυβέρνηση...

Δεν ντρέπεστε;

Εντάξει, μέτρα να παρθούν για να καταπολεμηθεί ο γαμιολοϊός που κανείς δεν ξέρει από πού ήρθε (ίσως από το Διάστημα). Αλλά τι σχέση έχει το πού πάει ο καθένας όταν βγαίνει από το σπίτι του; Πώς αυτό βοηθά στην καταπολέμηση του γαμιολοϊού; Θέλω να πάω στο περίπτερο να πάρω τσιγάρα. Αν το δηλώσω στην Αστυνομία μέσω SMS ή το γράψω σε χαρτί, πώς ακριβώς αυτό βοηθά στην καταπολέμηση του κορονοϊού; Γιατί, πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ ΚΑΝΕΝΑΝ τρόπο με τον οποίο αυτό βοηθά στην καταπολέμηση του κορονοϊού (και η φαντασία μου είναι αρκετά μικρή όπως όλοι γνωρίζουν). Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι έχω μπλέξει με φασίστες που θέλουν να παρακολουθούν τις κινήσεις μου. Ούτως ή άλλως, πάλι θα πάω εκεί που είναι να πάω· τι αλλάζει;

Παπάρες...

Όπως έλεγα, ή διεστραμμένοι ή διανοητικά καθυστερημένοι.

Αν είναι να σας πιάσει η Πανούκλα θα σας πιάσει, όσο και να χτυπιέστε. Και το μόνο που ΔΕΝ πρόκειται να σας σώσει είναι το να βάλετε την Αστυνομία να κυνηγάει τον πολίτη που πάει προς το σουπερμάρκετ.

Αρχίζω να είμαι με το μέρος του κορονοϊού σ’αυτή την υπόθεση. Τουλάχιστον, αυτός είναι απλά φονιάς, όχι τύραννος.

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]