Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
17 / 5 / 2020

Είχα δει από καιρό την ταινία Captain Blood – παλιά ταινία αλλά αρκετά καλή, ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα. Μου άρεσε το γεγονός ότι ήταν, επιτέλους, μια σοβαρή ταινία με πειρατές – κάτι που μοιάζει να προσπαθεί να εκλείψει τελευταία.

Είχα, λοιπόν, υπόψη μου να διαβάσω και το ομώνυμο βιβλίο στο οποίο είναι βασισμένη η ταινία, αλλά όλο κάτι άλλο τύχαινε και το άφηνα για μετά. Τώρα ήρθε πια η ώρα του. Και ανακάλυψα, μάλιστα, ότι δεν είναι ένα, αλλά ολόκληρη τριλογία. Είπα να ξεκινήσω από το πρώτο, και βλέπουμε. Έχω διαβάσει περίπου το μισό μέχρι στιγμής, και οι εντυπώσεις μου είναι καλές, αν και κάποια πράγματα μέσα στο βιβλίο είναι, αναμενόμενα, απαρχαιωμένα.

Είναι γραμμένο σε ανοιχτή οπτική γωνία τρίτου προσώπου αλλά με εξωτερικό αφηγητή ο οποίος γίνεται φανερός: δηλαδή, κάνει σχέδια, κριτικάρει ακόμα και τους χαρακτήρες σε κάποιες περιπτώσεις – τις πράξεις τους, τις νοοτροπίες τους. Αυτό γενικά δεν είναι κάτι που μου αρέσει. Παρότι είμαι λάτρης της ανοιχτής οπτικής γωνίας τρίτου προσώπου, μου φαίνεται λιγάκι κιτς να υπάρχει αφηγητής-παντογνώστης που κάνει τέτοια σχόλια μες στην ιστορία. Ωστόσο, αν είναι να γράψεις κάτι τέτοιο, δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο τρόπο για να το κάνεις απ’ό,τι ο Sabatini, ο συγγραφέας του Captain Blood. Στην αρχή νόμιζα ότι απλά θα ήταν ένας τελείως απρόσωπος, ξεκάρφωτος αφηγητής-παντογνώστης· μετά, όμως, διαπίστωσα ότι γράφει μες στο βιβλίο πώς έμαθε για τις περιπέτειες του Captain Blood, ποιες είναι οι πηγές του· κι αυτό, τουλάχιστον, δίνει κάποια ουσία στην ύπαρξη αφηγητή.

Ένα άλλο θέμα είναι ο διάλογος. Παρότι δεν είναι γενικά κακός – είναι αρκετά πνευματώδης, ακόμα και για τα δικά μου γούστα – μοιάζει κι αυτός απαρχαιωμένος. Χρησιμοποιούνται εκφράσεις και λεξιλόγιο που σήμερα θα θεωρούσες αστείο να χρησιμοποιήσεις.

Και ο βασικός χαρακτήρας, ο Peter Blood, κάπου-κάπου νομίζεις ότι παραείναι τέλειος για να είναι πραγματικός. Υπάρχει τίποτα δεν μπορεί να κάνει καλά; Είναι τρομερός γιατρός, τρομερός μαχητές, πολύ έξυπνος, ξέρει να κρίνει τον χαρακτήρα των άλλων, είναι ετοιμόλογος και πειστικός, έχει αρχηγική παρουσία...

Παρ’όλ’ αυτά, η ιστορία εξελίσσεται μέχρι στιγμής σε μια εξαιρετική πειρατική περιπέτεια που σήμερα δύσκολα συναντάς παρόμοια. Έχει κάτι το οποίο σε συνεπαίρνει και διαβάζεις ακάθεκτος τη μια σελίδα μετά την άλλη.

 

 

Επίσης . . .

Ακατανόητες Οντότητες


Περιγράφοντας το απερίγραπτο στη φανταστική λογοτεχνία

Στη φανταστική λογοτεχνία – ή, ίσως, πιο συχνά στο παρακλάδι της που ονομάζεται λογοτεχνία τρόμου – συναντούμε πολλές φορές οντότητες «πέρα από την ανθρώπινη κατανόηση». Οι πιο γνωστές είναι, φυσικά, αυτές από τη Μυθολογία Κθούλου – ο Κθούλου ο ίδιος, ο Νιαρλαθοτέπ, ο Γιόγκ-Σόθοθ, και λοιποί «εξώτεροι» δαίμονες με αρκετά θου μέσα στα ονόματά τους ώστε να τα κάνουν να φαίνονται πολύ περίεργα και δυσπρόφερτα. Πράγμα που δεν το γράφω ως κατάκριση: κάπως, πρέπει να μοιάζουν «εξώτεροι» όλοι αυτοί οι δαίμονες.

Ο Lovecraft, επίσης, πασχίζει συνήθως να λέει πόσο ακατάληπτες και απερίγραπτες είναι όλες αυτές οι οντότητες – ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα να ειπωθούν με ανθρώπινα λόγια. Και δεν είναι μόνο ο Lovecraft πιθανώς που το κάνει αυτό, αλλά είναι το πιο γνωστό και ουδέτερο παράδειγμα για τέτοιες περιπτώσεις, οπότε αυτόν χρησιμοποιώ.

Το πρόβλημα, γενικά, με τις «ακατανόητες» οντότητες είναι ότι, από τη μια, ο συγγραφέας μάς λέει ότι «κανείς δεν μπορεί να τις εννοήσει», από την άλλη όμως φαίνεται ότι μπορούν, κάπως, να εννοηθούν (αν όχι να κατανοηθούν).

Από τη μια, «δεν μπορούν να περιγραφούν» όλοι αυτοί οι δαίμονες· από την άλλη, περιγράφονται, έχουν υλική μορφή. Ψάξτε και στο διαδίκτυο να βρείτε απεικονίσεις τους. Ο Κθούλου έχει μια κάποια όψη. Ακόμα και ο Νιαρλαθοτέπ απεικονίζεται κάπως. Και το ίδιο ισχύει και για τα περισσότερα (αν όχι όλα) από αυτά τα δαιμονικά όντα. Αλλά... αφού είναι απερίγραπτα, αφού δεν μπορείς να τα εννοήσεις με το αδύναμο ανθρώπινο μυαλό σου, τότε... πώς έχουν όψη που μπορεί κάποιος να τη ζωγραφίσει; Αυτό είναι αντίφαση. Αν τέτοιες οντότητες ήταν αληθινά ακατανόητες και αδύνατον να περιγραφούν, τότε δεν θα έπρεπε να μπορεί κάποιος να τις ζωγραφίσει. Επομένως, σου δίνεται η εντύπωση ότι, σε τελική ανάλυση, το «ακατανόητο» ουσιαστικά σημαίνει τερατώδες. Οι οντότητες αυτές είναι, όντως, τερατώδεις· είναι φριχτές, απαίσιες· είναι έτσι που κανονικά δεν θα έπρεπε να μπορούν να υπάρξουν· ναι, αλλά δεν είναι αδιανόητες. Αν ήταν αδιανόητες, δεν θα έβλεπες κάτι σαν πελώριο χταπόδι, ή έναν συνδυασμό από χταπόδι και βατράχι, ή οτιδήποτε άλλο.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Οκτωβρίου (15/10)


γκράφιτι με βάθος — OlderGeeks — idiot savants — αγωγή-μαμούθ Ελλήνων κατά φαρμακευτικής για το εμβόλιο Covid — πώς ζωντάνεψε ο E.T. — η κατάρα ενός κονσέρτου — μήπως ο συνεργάτης σας είναι εξωγήινος; — Elliott Dold (1889–1957) — Κρυφοί Κήποι — Computer Plant Life — The Spell of Sarnia — τα παιδιά του μέλλοντος; — οι χαμένες ιστορίες του Raymond Chandler — Nikolai Kolchitski — όλα τα είδη και τα υποείδη του punk — παράξενα και δημιουργικά πράγματα σχετικά με τον κορονοϊό — και ακόμα περισσότερα έρχονται ασταμάτητα στο LinX!

 

Ο Κυνηγός των Θαλασσών – Η Αναζήτηση του Οφιομαχητή, Τόμος 6


Έχοντας τελειώσει με τις δουλειές του στην Ιχθυδάτια, ο Οφιομαχητής αναζητά πάλι το χαμένο παρελθόν του το οποίο μοιάζει τώρα άμεσα συνδεδεμένο με τους Τρομερούς Καπνούς – τους πειρατές που έχουν εμφανιστεί τον τελευταίο καιρό και τρομοκρατούν τα λιμάνια όλων των ηπειρονήσων μ’ένα όπλο που κανείς δεν έχει ξαναδεί ποτέ στην Υπερυδάτια: έναν γίγαντα από καπνό, που το τσεκούρι του χτυπά σαν χίλιους ανέμους. Στην αναζήτησή του ο Οφιομαχητής έχει στο πλευρό του πιστούς συντρόφους και παλιούς φίλους, αλλά χρειάζεται να επιτύχει και μια συμφωνία με έναν από τους Τρεις Οίκους της Σκιάπολης για να αποκτήσει πλοίο και πλήρωμα. Τα ταξίδια του θα τον οδηγήσουν σε λιμάνια γεμάτα ναυτικούς και πειρατές, όπου αμφίβολες πληροφορίες και σκοτεινές φήμες κυκλοφορούν, και κίνδυνος καραδοκεί παντού· γιατί στην Ιχθυδάτια ο Οφιομαχητής δεν έχει μόνο φίλους αλλά και ορκισμένους εχθρούς...

...ενώ, πριν από όχι και τόσα πολλά χρόνια, ένας μυστηριώδης ταξιδιώτης, κατάμαυρος στο δέρμα με πράσινα μαλλιά και υπεράνθρωπη δύναμη, φτάνει στη δυσώνυμη πόλη της Τριάνης κι αφού ακούει λόγια για το θανάσιμο Πέρας των Θαλασσών σκέφτεται πως ίσως εκεί να ανακαλύψει λησμονημένα πράγματα για τον εαυτό του, καθώς και το πεπρωμένο του στην Υπερυδάτια. Ψάχνει για πλήρωμα ανάμεσα στους κακοποιούς και τους ξεπεσμένους της Τριάνης, και ετοιμάζεται να κλέψει έναν Ωκεανομάντη, μια μάγισσα, και το πλοίο ενός πειρατή...

Κατεβάστε το