Πριν από κάμποσο καιρό, ένας τύπος είχε βάλει το email μου στη mailing list του χωρίς να με ρωτήσει. Φυσικά, έκανα εκείνο που κάνω πάντα σ’αυτές τις περιπτώσεις: τον πυροβόλησα– Εεε, συγνώμη· θέλω να πω έκανα διαγραφή από τη λίστα.
Γενικά, το θεωρώ αγενές να βάζεις κόσμο στη λίστα ηλεκτρονικής αλληλογραφίας σου χωρίς να τον ρωτήσεις, και δεν έχω καμιά ανοχή γι’αυτούς που το κάνουν· και μέχρι στιγμής δεν το έχω κάνει ποτέ μου, ούτε και προβλέπω να το κάνω στο άμεσο, ή και στο μακρινό, μέλλον. Απλά δεν μου αρέσει.
Τελευταία, ο ίδιος τύπος άρχισε πάλι να μου στέλνει email, από μια καινούργια λίστα που έχει. Ακόμα θυμόταν τη διεύθυνσή μου; Όλα τα κρατά γραμμένα; Τέλος πάντων. Θα έκανα, κανονικά, εκείνο που κάνω πάντα, το οποίο ήδη ανέφερα τι είναι. Αλλά, από μια ανωμαλία της στιγμής, είπα στον εαυτό μου να περιμένει· ίσως – ίσως– να έβρισκα κάτι το ενδιαφέρον εκεί.
Σήμερα, έτυχε να βρω. Ο τύπος έχει γράψει κάτι που με βρίσκει σχεδόν απόλυτα σύμφωνο σχετικά με τους παλιούς και τους νέους συγγραφείς. Παλιός μπορεί να είναι κι ο 25άρης· νέος μπορεί να είναι κι ο 50άρης. Η ηλικία δεν μετράει. Η νοοτροπία μετράει. Το πώς αντιλαμβάνεσαι τη διαδικασία της γραφής. Ο νέος δεν καταλαβαίνει τι εστί να είσαι συγγραφέας· του έρχονται στο μυαλό φράγκα, του έρχεται στο μυαλό δόξα, του/της έρχονται στο μυαλό γκόμενες/οι – του έρχονται όλες αυτές οι μαλακίες στο μυαλό πολύ περισσότερο από εκείνο που έχει πραγματική σημασία: το να γράφεις, γαμώ το φελέκι μου.
Ο παλιός, αντιθέτως, το καταλαβαίνει αυτό. Το να γράφεις είναι που έχει σημασία. Για εκείνον η συγγραφή είναι θέμα σχεδόν θρησκευτικής σημασίας. Είναι ένα με τον εαυτό του· το κάνει κάθε μέρα, και γουστάρει κάθε μέρα. Γιατί είναι γαμάτος. Δεν περιμένει παλαμάκια και τάλιρα. Αν και αυτά μπορεί να έρθουν, ή όχι (ειδικά στην Ελλάδα), δεν τον απασχολούν ιδιαίτερα. Η ανταμοιβή είναι η ίδια η διαδικασία.
Αλλά, επειδή κι εκείνος ο τύπος τα λέει ωραία στο κείμενό του – ίσως καλύτερα από εμένα εδώ – σας ρίχνω και τον σύνδεσμο για να χαρείτε.
Ναι, αποφάσισα να κάνω τέτοια τρελή παλαβομάρα ώστε να βάλω εδώ το link ενός τύπου που με έριξε σε μια γαμημένη λίστα αλληλογραφίας χωρίς να με ρωτήσει. Σίγουρα δεν θα μου γίνει συνήθειο. Αλλά σήμερα αναρωτιόμουν τι να γράψω στο blog, και – voila! που λέει κι ο Γάλλος – ορίστε η απάντηση. Και είναι κάτι που είναι, όντως, σωστό κι ενδιαφέρον.
