Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
20 / 11 / 2021

Έλεγα τις προάλλες ότι η αναζήτηση του Google μού κάνει νερά τελευταία, και είχα αρχίσει να το ψάχνω το θέμα. Ακόμα δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς συμβαίνει – όπως και κανένας δεν φαίνεται να είναι σίγουρος τι συμβαίνει με τη μηχανή αναζήτησης της Google γενικά – αλλά έβγαλα κάποια συμπεράσματα.

Κατά πρώτον, είχε συμβεί και παλιά, όμως δεν θυμάμαι αν ήταν τόσο άσχημο όσο τώρα. Αυτή τη φορά το Google είχε να αρπάξει καινούργιο υλικό από τον Αύγουστο. Τις κεντρικές σελίδες του site μου τις ανανέωνε κανονικά στην αναζήτηση, αλλά δεν προσέθετε τις καινούργιες σελίδες των άρθρων. Και αυτό συνέβαινε και στα Σκιώδη Παραλειπόμενα, φυσικά. Πήγα, λοιπόν, στο Google Search Console (μια υπηρεσία της Google για τις αναζητήσεις στο site σου, για όσους δεν ξέρουν) και έβαλα, ένα-ένα, χειροκίνητα όλα τα links που το bot της Google δεν είχε πιάσει. Τα πρώτα προστέθηκαν κανονικά. Από ένα σημείο και μετά, όμως, έπαψε να τα προσθέτει.

Γιατί, βρε αδελφέ; Τσαντίστηκε; Το μόνο συμπέρασμα που έβγαλα, ψάχνοντας στο διαδίκτυο, είναι ότι ξεπέρασα αυτό που λένε «crawl budget» για το site μου, και θα πρέπει να περιμένω λίγο προτού το bot της Google έρθει πάλι να με ψαχουλέψει.

Είναι ένα πρόβλημα αυτό, επειδή είχα το Google search και ως εσωτερική αναζήτηση μέσα στο κεντρικό μου site, αλλά και εδώ, στα Σκιώδη Παραλειπόμενα. Και πολλές φορές τη χρησιμοποιώ κι εγώ αυτή την αναζήτηση, ψάχνοντας πράγματα που έχω γράψει παλιά. Αν το Google κάποια πράγματα δεν τα πιάνει ποτέ, αυτό μού δημιουργεί πρόβλημα.

Αποφάσισα, λοιπόν, να κάνω κάτι που είχα υπόψη μου από καιρό να κάνω αλλά ώς τώρα βαριόμουν: Έφτιαξα μια δική μου εσωτερική μηχανή αναζήτησης με PHP.

Οφείλω να πω ότι – όπως συνήθως συμβαίνει στα σημερινά websites – πιο πολύ με ταλαιπώρησε το «ντύσιμο» με CSS παρά η ίδια η κατασκευή της βασικής λειτουργίας με PHP. Και να φανταστείς ότι PHP χρησιμοποιώ μια, δυο φορές τον χρόνο (και αν), όταν θέλω να κάνω κάτι βασικό στο site, ενώ CSS χρησιμοποιώ τακτικότατα. Αυτό λέει κάτι για το πόσο μπελαλίδικη μπορεί να είναι η CSS, παρότι μπορείς να κάνεις θαύματα με αυτήν (που ορισμένα από τα οποία αναρωτιέμαι ποια είναι η πραγματική χρησιμότητά τους – αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα).

Επομένως, τώρα στο κεντρικό site μου μπορείτε να χρησιμοποιείτε την καινούργια μηχανή αναζήτησης. Ελπίζω να βολεύει κι άλλους εκτός από εμένα. Διαβάστε τις οδηγίες χρήσης της· δεν είναι ακριβώς όπως άλλες δικτυακές μηχανές αναζήτησης. Δεν ψάχνει μόνο για ολόκληρες λέξεις. Είναι ένας συνδυασμός αναζήτησης κλασικού επεξεργαστή κειμένου και συνηθισμένης δικτυακής αναζήτησης.

Υπάρχει και στο web version του site και στο mobile version. Το mobile μπορείτε να το δείτε από μικρές φορητές συσκευές, όπως smartphone: και κυρίως γι’αυτές είναι φτιαγμένο· αν έχετε συσκευή με μεγαλύτερη οθόνη, βάλτε τη να δείχνει το web version αν δεν το κάνει ήδη, γιατί έχει πολύ περισσότερο περιεχόμενο. Αν πάλι, από περιέργεια, θέλετε μέσα από τον υπολογιστή σας να δείτε και το mobile version, μειώστε το πλάτος του browser και το site θα αλλάξει αυτόματα.

Σύντομα, η ίδια αναζήτηση θα προσαρμοστεί και εδώ, στα Σκιώδη Παραλειπόμενα.

Σκαλίστε την. Αν τύχει να βρείτε κανένα bug, μπορείτε πάντα να μου το αναφέρετε στο email μου: kostasvoulazeris AT yahoo DOT gr.

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]