(Μια επανάληψη από εδώ.)
Κάπου διάβαζα πρόσφατα ότι ορισμένοι, σε ορισμένες χώρες του εξωτερικού, κακοχαρακτηρίζουν ένα μυθιστόρημα αν περιλαμβάνει σκηνές με χαρακτήρες που καπνίζουν. Ξέρεις, υπό την έννοια ότι είναι κάτι το κακό να καπνίζεις, άρα δεν πρέπει να το γράφεις ούτε στη λογοτεχνία!
Αν είναι δυνατόν… Οι άνθρωποι είναι αστείοι.
Ευτυχώς, τα βιβλία μου είναι γεμάτα με χαρακτήρες που καπνίζουν. Και η πλάκα είναι πως ο ίδιος δεν είμαι παρά οριακός καπνιστής. Κάνω 3-4 τσιγάρα την ημέρα από τότε που ξεκίνησα το κάπνισμα μετά το σχολείο. Ποτέ δεν τα έχω αυξήσει, και κάποιες μέρες μπορεί να κάνω και λιγότερα. Ελάχιστες, πολύ σπάνιες μέρες μπορεί να κάνω και μερικά παραπάνω. Αλλά, γενικά, 3-4/ημέρα
Το γεγονός ότι γράφω για χαρακτήρες που καπνίζουν (όχι όλοι, αλλά κάποιοι από αυτούς) δεν έχει ποτέ επηρεάσει το προσωπικό μου κάπνισμα και, υποθέτω και ελπίζω, κανενός αναγνώστη μου.
Εξάλλου, το να λες “Μη γράφεις αυτό στη λογοτεχνία γιατί είναι κακή συνήθεια!” είναι ανόητο. Στη λογοτεχνία δεν γράφουμε μόνο τις καλές συνήθειες, ούτε τα ευχάριστα πράγματα. Αυτό θα ήταν πολύ βαρετό.
Επιπλέον, δεν έχω διαβάσει ποτέ κανένας να λέει “Μη γράφετε για ανθρώπους που σκοτώνονται με σπαθιά· είναι κακή συνήθεια να σκοτώνεις ανθρώπους με μεγάλες λεπίδες!”