Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
18 / 3 / 2020

Πέρα από τη γενική παράνοια, πάντως, οφείλεις να παρατηρήσεις ότι τα περισσότερα μέτρα ασφαλείας που έχουν παρθεί είναι καλά. Η αντίδραση του κόσμου είναι ακραία σε πολλές περιπτώσεις. Σε τελική ανάλυση, ποιος τους είπε να λεηλατήσουν τα σουπερμάρκετ; Το αντίθετο τούς είπαν, αν δεν κάνω λάθος.

Αλλά ίσως αυτές οι αντιδράσεις να μην είναι παράλογες όταν οι κυβερνήσεις επιμένουν να φέρονται σαν οι πολίτες να είναι μικρά παιδιά. Για παράδειγμα, ήταν πραγματικά ανάγκη να κλείσει η κυβέρνηση τις καφετέριες και άλλα εμπορικά καταστήματα; Δεν χρειάζεται κλείσιμο· χρειάζεται απλά ενημέρωση. Ο κάθε πολίτης να καταλάβει από μόνος του ότι είναι πολύ επικίνδυνο να συγκεντρώνονται πάρα πολλά άτομα σε πολύ κλειστό χώρο. Αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται να καταλάβεις.

Τα καρτελάκια στα σουπερμάρκετ είναι, επιπλέον, καθαρά γελοία υπόθεση που δεν βοηθά και σε τίποτα ουσιαστικά. Πάλι πάνε και λεηλατούν τα πάντα. Και πάλι μπορείς κατά τύχη να πλησιάσεις κάποιον...

Εν τω μεταξύ, τα μέσα μαζικής μεταφοράς κυκλοφορούν· κι αν ήταν να φοβηθείς έναν χώρο, εγώ αυτόν θα φοβόμουν περισσότερο (παρότι προσωπικά μπαίνω σε ΜΜΜ). Μέσα στα τρένα και τα λεωφορεία ο χώρος είναι στενός, και ο κόσμος πολύς ακόμα κι όταν είναι λίγος. Μέχρι στιγμής, ωστόσο, δεν νομίζω ότι κανείς αρρώστησε επειδή μπήκε σε ΜΜΜ...

Το πιο λογικό που έκαναν είναι ότι έκλεισαν τα σχολεία, επειδή εκεί έχεις όντως να κάνεις με παιδιά. Κι επιπλέον, επιτέλους κατάλαβαν ότι τα σχολεία δεν χρειάζονται σε τίποτα. Από καιρό έπρεπε να τα είχαν κλείσει.

Το θέμα της Εκκλησίας, ακόμα μια τραγελαφική υπόθεση. Το πιο εντυπωσιακό, δε, ότι κάποιοι φαίνεται να πιστεύουν πως άλλα πράγματα είναι επικίνδυνα αλλά η θεία μετάληψη, όπου ένα κουτάλι μπαίνει σε πολλά στόματα, δεν είναι επικίνδυνη! Εντάξει, αν είσαι ο Βούδας ή ο Ιησούς Χριστός και μπορείς να αλλάζεις τον μεταβολισμό σου κατά βούληση για να διώχνει τα δηλητήρια, ναι, τότε δεν είναι επικίνδυνο. Αλλά, κατά κανόνα, κάτι τέτοια πράγματα είναι τα πιο επικίνδυνα ενώ άλλα που θεωρούνται επικίνδυνα δεν είναι και τόσο επικίνδυνα, απλά είναι θέμα εξαπλωμένης παράνοιας.

Δεν πρόκειται κανείς να πάθει τίποτα επειδή άγγιξε μερικά χαρτονομίσματα και μετά ήταν προσεχτικός να μη βάζει τα χέρια του στο στόμα του ή στα μάτια του. Έτσι κι αλλιώς, οι πιθανότητες να σε επηρεάσει ο κορονοϊός είναι πολύ μικρές, και οι πιθανότητες και να σε επηρεάσει και να πεθάνεις από αυτόν είναι ακόμα μικρότερες. Και σε τελική ανάλυση μπορεί να σε πιάσει αλλά να μην ξέρεις γιατί ακριβώς σε έπιασε. Δεν υπάρχει μέθοδος απόλυτης προστασίας για τίποτα σ’αυτό τον κόσμο.

Όπως λένε τελευταία, Stay Safe. Ναι, σίγουρα. Αλλά επίσης, Stay Sane. Και το δεύτερο φαίνεται να είναι πιο δύσκολο από το πρώτο...

Έχουμε καταντήσει να πλησιάζουμε σε μια κατάσταση που θα έλεγες Χούντα της Μεγάλης Πανούκλας. Και ποιος φταίει γι’αυτό; Η ίδια μας η νοοτροπία, ίσως;

 

 

Επίσης . . .

Περί Γραφής: Και Περί Πλοκής


Το μυθιστόρημα με, και χωρίς, πλοκή

Εκείνο που συνήθως ακούς για τα μυθιστορήματα – ή για τις ταινίες, ή για οποιοδήποτε αφηγηματικό έργο – αλλά κυρίως για τα μυθιστορήματα – είναι ότι έχουν πλοκή. Η πλοκή είναι μια σειρά από γεγονότα μέσα στην αφήγηση τα οποία ξεκινούν από την αρχή της ιστορίας και συνεχίζονται, το ένα κατόπιν του άλλου, με τέτοιο τρόπο ώστε να φτάνουμε σε μια κατάληξη που βγάζει κάποιο νόημα βάσει του πώς είναι δομημένη η ιστορία.

Για παράδειγμα, αν γράφεις ένα παραμύθι όπου ένας ιππότης ξεκινά να σώσει μια πριγκίπισσα από έναν δράκο, περιμένεις ότι στο τέλος ο ιππότης ή θα σώσει την πριγκίπισσα από τον δράκο ή (πολύ πιο απίθανο) θα σκοτωθεί από τον δράκο. Από την αρχή ώς το τέλος, όμως, θα υπάρξουν κάποια γεγονότα που θα είναι το ταξίδι του ιππότη προς τον δράκο. Αυτή είναι η πλοκή. Τα γεγονότα αυτά οδηγούν, το ένα μετά το άλλο, τον ιππότη προς τον δράκο – είτε ως εμπόδια που πρέπει να υπερβεί είτε ως συναπαντήματα που τον βοηθούν να φτάσει στον προορισμό του – και το φινάλε περιμένουμε να είναι η συνάντηση με τον δράκο, και με την πριγκίπισσα.

Σίγουρα, δεν περιμένουμε ότι ο ιππότης, καθώς ταξιδεύει, θα πέσει από το άλογό του, θα κατρακυλήσει σ’ένα γκρεμό, θα σπάσει το κεφάλι του, και θα σκοτωθεί.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Μαρτίου (19/3)


>| Ένα Μπαούλο γεμάτο παλιά ελληνικά κόμιξ (pdf) & Ιστορίες με παράξενες και μαγικές γραφομηχανές & Πρόβλεψη από το 1963 για τα κινητά & Η πριγκίπισσα που δολοφονήθηκε από κουνούπι & Τεράστια συλλογή με street art του Banksy & Μάθε να ζωγραφίζεις μια ψυχεδελική οφθαλμαπάτη & Ένα μαγευτικό εργοστάσιο ηλιακής ενέργειας & Valentine Hugo (σουρεαλιστική τέχνη) & Retro-Forteana (blog για τα παράξενα του παρελθόντος) & Laurence Schwinger (φανταστική τέχνη) & Άρθουρ Μάχεν & Stephen Fabian (μακάβρια ζωγραφική βασισμένη στον Lovecraft) & Το Dune του Jodorowsky & Ο Μιχαήλ Άγγελος της δερματοστιξίας στη Βικτοριανή Εποχή & Συνέντευξη του Frank Herbert (Dune) από το 1969 & Fletcher Hanks (1939-1941), outsider comic book artist & Spencer Hansen (τρελή τέχνη) |<

 

Ψυχολογώντας τον Συγγραφέα


Τι «δείχνει» αυτό, ή εκείνο, ή το άλλο, από το βιβλίο του;

Ίσως αυτό να είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στις μέρες μας: το να προσπαθούμε να ψυχολογήσουμε τον συγγραφέα (παλιότερο ή σύγχρονο) από αυτά που έχει γράψει. Το να προσπαθούμε να καταλάβουμε κάτι γι’αυτόν, για την προσωπικότητά του, για τη ζωή του, για τα βίτσια του – για το οτιδήποτε δεν θα έπρεπε κανονικά να μας ενδιαφέρει, γιατί μπορεί και να ήταν προσωπικό δεδομένο, ουσιαστικά.

Πολύ συχνά πέφτουμε έξω. Κάνουμε τραγικά λάθη. Τραγελαφικά, ορισμένες φορές.

Διότι η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να ψυχολογήσεις τον συγγραφέα από αυτά που γράφει. Ειδικά τον συγγραφέα λογοτεχνίας. Δεν αναφέρομαι σε αρθρογράφους, δημοσιογράφους, δοκιμιογράφους, και λοιπούς. Μιλάω μόνο για λογοτέχνες. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τους ψυχολογήσεις από τα γραφόμενά τους, να καταλάβεις πράγματα γι’αυτούς.

Μα, είναι δυνατόν; Από όσα γράφει ο άλλος δεν φαίνεται κάτι για εκείνον;

[Συνέχισε να διαβάζεις]