Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
30 / 8 / 2021

Ο χρόνος με κυνηγάει ως συνήθως, αλλά αποφάσισα να φάω κάποια ώρα για να γράψω αυτό το κείμενο, επειδή βλέπω πάρα πολλές λασπολογίες και αηδίες να εκτοξεύονται μέσα στα social media για τη χτεσινή διαδήλωση κατά της υποχρεωτικότητας των εμβολίων, και είμαι σίγουρος πως τα ίδια ψέματα και σαχλαμάρες θα λένε και τα μεγάλα ΜΜΕ.

Θέλω να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Μιλάω και για εμένα στο ακόλουθο κείμενο αλλά όχι μόνο για εμένα. Πιστεύω ότι εκφράζω μια αρκετά μεγάλη μερίδα ανθρώπων κατά του υποχρεωτικού εμβολιασμού. Και μπορείτε να μοιραστείτε το link ελεύθερα ώστε κάποιοι να ανοίξουν τα μάτια τους για το τι πραγματικά συμβαίνει.

*

Κατηγορούν όλους τους αντιρρησίες των μέτρων της κορονοκρατίας (μάσκες, lockdown, καταναγκαστικός εμβολιασμός) ως ακροδεξιούς. Αυτή είναι μια ταμπέλα που εξυπηρετεί κάποιους ώστε να δώσουν κακό όνομα σε όσους εναντιώνονται στα μέτρα τα οποία γίνονται, μέρα με τη μέρα, ολοένα και πιο φασιστικά.

Η ταμπέλα αυτή δεν ισχύει παρά μόνο εν μέρει – δηλαδή, υπάρχουν και ακροδεξιοί ανάμεσα σε αυτούς που διαμαρτύρονται.

Γιατί, όμως, δεν είπε κανένας τίποτα για τους αυτονομιστές αναρχικούς που διαμαρτύρονται; Γιατί δεν είπε κανένας τίποτα για τις αναρχικές φεμινίστριες που διαμαρτύρονται;

Δεν υπάρχουν τέτοιοι, νομίζετε;

Όταν εσείς κρυβόσασταν μέσα στο σπίτι σας μην κολλήσετε κάποιο εξωγήινο μικρόβιο από τον καθαρό αέρα, εγώ τριγυρίζοντας στους δρόμους της Αθήνας είδα πάρα πολλές αφίσες αναρχικών που διαμαρτύρονταν για όλα αυτά.

Παραθέτω links:

Link 1

Link 2

Link 3

Link 4

Link 5

Link 6

Link 7

Link 8

Link 9

Link 10

Link 11

Και να φανταστείτε δεν τις έχω καν φωτογραφίσει όλες τις αφίσες· υπάρχουν, ή υπήρχαν, κι άλλες εκεί έξω.

Συγνώμη; Είπε κανένας ότι μόνο οι ακροδεξιοί διαμαρτύρονται; Σοβαρά;

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα διάβασα εναντίον της κορονοτρομοκρατίας από αναρχικούς.

Σας λέει κάτι αυτό;

Αν σας λέει ότι είμαι ενταγμένος με αναρχικούς, κάνετε λάθος. Δεν είμαι. Δεν συμφωνώ καν με τα πάντα που λένε οι αναρχικοί, αν και τα περισσότερα τυχαίνει να με βρίσκουν σύμφωνο.

Διαμαρτύρονται, επίσης, και πάρα πολλοί υγειονομικοί για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Ή, κάποιοι που εμβολιάστηκαν – ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας – το έκαναν εκβιαστικά επειδή φοβόνταν μη χάσουν τη δουλειά τους. Δεν το έκαναν εκ πεποιθήσεως· μπορεί να μη συμφωνούσαν να εμβολιαστούν σε διαφορετική περίπτωση.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι ακροδεξιοί; Δεν μπορώ να το πιστέψω. Και, προφανώς, δεν ισχύει. Είναι όλοι αναρχικοί; Σίγουρα όχι.

Γιατί κανένας δεν βγαίνει να πει ότι οι αναρχικοί διαμαρτύρονται για την υποχρεωτικότητα και για όλα τα μέτρα της κορονοκρατίας;

Θα σας πω γιατί: Επειδή οι αναρχικοί είναι σχετικά περιορισμένοι και, ως εκ τούτου, οι κυβερνώντες δεν θεωρούν πως έχουν τη δύναμη να τους ενοχλήσουν. Και τώρα που δεν θα εμβολιαστούν κιόλας, απλά θα είναι κι άλλο περιορισμένοι – αυτό, τουλάχιστον, λογαριάζει η κορονοκρατία.

Οι ακροδεξιοί βγαίνουν και κάνουν φασαρίες και δείχνονται πιο πολύ, γι’αυτό κιόλας παρουσιάζουν αυτούς ως «αρνητές», και επειδή ξέρουν ότι ο κόσμος τούς έχει συνδέσει με τη Χρυσή Αυγή.

Έχουμε φτάσει, λοιπόν, σ’ένα σημείο που η ίδια η Σημαία και ο Σταυρός να θεωρούνται «ακροδεξιά σημάδια», ενώ αυτό δεν είναι πάντα αληθές. Επιπλέον, δεν είναι κάτι που εκφράζει όλους όσους εναντιώνονται στην κορονοκρατία.

Προσωπικά – όπως έχω ξαναγράψει, αλλά θα το επαναλάβω – δεν εντάσσομαι σε καμία ομάδα. Υποστηρίζω μόνο ό,τι θεωρώ σωστό και, γενικά, δεν ασχολούμαι παρά ελάχιστα με την πολιτική. Μέχρι στιγμής θεωρούσα ότι συμφωνώ περισσότερο με τους αριστερούς παρά με τους δεξιούς, χωρίς αυτό να σημαίνει πως συμφωνούσα στα πάντα με τους αριστερούς ή πως διαφωνούσα στα πάντα με τους δεξιούς.

Με αυτό το θέμα που έχει προκύψει σχετικά με τον κορονοϊό και, κυρίως, με τα μέτρα που παίρνονται και την υποχρεωτικότητα των εμβολίων, μια πολύ μεγάλη μερίδα των αριστερών είναι τελείως απογοητευτική. Μοιάζει να έχουν ρίξει τα ανθρώπινα δικαιώματα στο καλάθι των αχρήστων.

Αν όχι, τότε θα έπρεπε να το δείξουν – με πράξεις.

Εγώ δεν έχω ρίξει τα ανθρώπινα δικαιώματα στο καλάθι των αχρήστων. Δεν μπορώ να δεχτώ αυτά τα αίσχη που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου – το να εκφασίζεται η κοινωνία ολοένα και περισσότερο με κάθε μέρα που περνά.

Και μέσα στην κοινωνία υπάρχει ο ακροδεξιός, υπάρχει ο δεξιός, υπάρχει ο αριστερός, υπάρχει ο ακροαριστερός, υπάρχει ο αναρχικός, υπάρχει ο Χριστιανός, υπάρχει ο Μωαμεθανός ή ο Βουδιστής ή ο Δωδεκαθεϊστής, υπάρχει ο Ρομά, υπάρχει ο «οικογενειάρχης», υπάρχει ο «επαναστάτης», υπάρχει ο οποιοσδήποτε.

Αυτό είναι γνωστό. Ασχέτως των διενέξεων που έχουν όλες αυτές οι παρατάξεις μεταξύ τους.

Τώρα, έρχεται κάτι καινούργιο. Έρχεται η κορονοκρατία που θέλει να κάτσει πάνω στο σβέρκο όλων μας για ποιος ξέρει πόσα χρόνια ακόμα και να μας καταπιέζει σαν να είμαστε ζώα, έχοντας καταργήσει το Σύνταγμα, το Δίκαιο, την ίδια τη λογική. (Και μη μου πείτε ότι η «πανδημία» δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί αλλιώς, γιατί υπάρχουν παραδείγματα από άλλες χώρες, όπως η Σουηδία. Όσοι ακολούθησαν τα μέτρα που ακολουθούμε εμείς έχουν αποτύχει παταγωδώς στην αντιμετώπιση της ασθένειας και πετύχει μόνο στον εκφασισμό της κοινωνίας και στη γενικευμένη κοινωνική διχόνοια.)

Και αν ο ακροδεξιός έρθει τώρα και πει ότι είναι εναντίον της κορονοκρατίας, θα του πω ότι έχει άδικο; Θα του πω ότι είναι ο κακός;

Φυσικά και όχι. Ασχέτως αν διαφωνώ σε οτιδήποτε άλλο μαζί του.

Το ίδιο και για τον αναρχικό, το ίδιο και για οποιονδήποτε άλλο.

Την ψυχιατρική τη σιχαίνομαι, αλλά, αν τώρα ψυχίατρος είναι εναντίον της κορονοκρατίας, είμαι μαζί του.

Γιατί; Επειδή απεχθάνομαι κάθε μορφή καταπίεσης.

Και νομίζω πως αυτό είναι που ενώνει τους πάντες που εναντιώνονται στα μέτρα. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να τους καταπιέζουν.

Αυτή είναι η αντικειμενική κατάσταση με απλά, ξεκάθαρα λόγια.

Όποιος σας λέει ότι οι «αντιεμβολιαστές» είναι «κόλπο της ακροδεξιάς» και τέτοιες ιστορίες είναι παραμύθια για να σας παραπλανήσει και να σας κάνει να δεχτείτε μέτρα τα οποία είναι τελείως απαράδεκτα αν έχεις έστω και την παραμικρή ιδέα τού τι σημαίνει να είσαι ελεύθερος άνθρωπος – δηλαδή, να ελέγχεις εσύ το σώμα σου και όχι κάποιος άλλος.

*

Τώρα, μερικά λόγια για τη διαδήλωση που έγινε στις 29/8/2021, τα οποία όμως μπορούν πολύ άνετα να ισχύσουν και για άλλες παρόμοιες διαδηλώσεις που έχουν γίνει.

Σας λένε πάλι τα τρολ των social media και οι μισθοφόροι των ΜΜΕ ότι ήταν «ακροδεξιά» η συγκέντρωση. Σας δείχνουν και κάτι εικόνες που δήθεν «το αποδεικνύουν» αυτό. Μερικές είμαι βέβαιος ότι τις έχουν φτιάξει με Photoshop.

Όποιος είχε πάει εκεί ξέρει ότι, ναι, ήταν όντως αρκετοί ακροδεξιοί συγκεντρωμένοι. Οι ακροδεξιοί είναι κι αυτοί μέρος της κοινωνίας που διαμαρτύρεται· αυτό δεν μπορείς να το αλλάξεις. Επίσης, δεν μπορείς να αλλάξεις ότι έκαναν πιο πολύ φασαρία από άλλους.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η διαδήλωση ήταν ακροδεξιά. Ήταν εναντίον της υποχρεωτικότητας και της καταπίεσης. Και ορίστε μερικές πραγματικές φωτογραφίες από εκεί.

Μπορεί, επίσης, να δείτε κάποιον που κρατούσε ένα βιβλίο υψωμένο μπροστά του το οποίο είχε στο εξώφυλλο το πρόσωπο του Παπαδόπουλου. Δεν ξέρω ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος, αλλά ήταν στημένος πολύ προκλητικά εκεί μπροστά επιδεικνύοντας το «πολύτιμο» βιβλίο του. Πιθανώς να ήταν βαλτός, προκειμένου να μπορούν να τον φωτογραφήσουν και να ισχυριστούν μετά ότι η διαδήλωση ήταν ακροδεξιά. Αν δεν ήταν βαλτός, τότε κάποιοι θα έπρεπε να τον είχαν απομακρύνει (ειρηνικά)· γιατί, αν αυτός δεν καταλάβαινε ότι με τις πράξεις του έδινε δικαιώματα στα λάθος άτομα, τότε σίγουρα πολλοί άλλοι το καταλαβαίναμε.

Κυκλοφορεί, επίσης, στις διαδηλώσεις ένας παπάς που ούτε κι αυτόν τον ξέρω τον άνθρωπο, αλλά με όλο τον σεβασμό που του έχω – σ’εκείνον και σε οποιονδήποτε άλλο – δεν θα έπρεπε να μιλάει τόσο όσο μιλάει, γιατί κι αυτός δημιουργεί τελείως κακές εντυπώσεις που, μετά, τα ΜΜΕ και τα τρολ των social media χρησιμοποιούν για να αμαυρώσουν τις διαδηλώσεις και να πουν ότι γίνονται από «χριστιανοταλιμπάν». Ο άνθρωπος αυτός λέει ότι τα εμβόλια είναι του Αντιχρίστου και παρόμοια πράγματα.

Δικαίωμά του να πιστεύει ό,τι θέλει – αυτός ή ο καθένας. Θεωρητικά, μπορείς να αποδώσεις τα εμβόλια σε οποιονδήποτε «σκοτεινό θεό» οποιασδήποτε θρησκείας. Αλλά αυτό είναι μεταφυσικό θέμα. Δεν είναι κοινωνικό ή πολιτικό θέμα. Κι εγώ έχω τα δικά μου μεταφυσικά πιστεύω· δεν βγαίνω να τα συνδέω δημοσίως με τον υποχρεωτικό εμβολιασμό.

Οι άνθρωποι που βγαίνουν να διαμαρτυρηθούν δεν διαμαρτύρονται επειδή «τα εμβόλια είναι του Αντιχρίστου». Βγαίνουν να διαμαρτυρηθούν επειδή ο υποχρεωτικός εμβολιασμός είναι ανήθικος, τους απομακρύνει από τις δουλειές τους, δεν τους αφήνει να μετακινηθούν, τους αποκλειεί από την κοινωνία, τους κλέβει τα λεφτά τους.

Μέσα στη διαδήλωση είδα πάρα πολλούς υγειονομικούς οι οποίοι φορούσαν τις στολές τους. Ήταν κι αυτοί ακροδεξιοί χριστιανοταλιμπάν, μήπως;

Επειδή ορισμένοι κρατάνε σταυρούς και εικόνες, αυτό δεν σημαίνει ότι η διαδήλωση ήταν θρησκευτική. Δίνουν όμως το δικαίωμα σε κάποιους κακοπροαίρετους να τους φωτογραφίσουν ώστε να προκαλέσουν, μετά, τέτοια εντύπωση.

Ο Βόβολης τα είπε σωστά μιλώντας στο Zougla.gr, αλλά μετά πήρε τον λόγο πάλι ο καταπληκτικός παπάς κυνηγός του Αντιχρίστου και έδωσε μια εικόνα που εμένα, τουλάχιστον, μου φάνηκε αστεία, παρότι δέχομαι τις πεποιθήσεις τους καθενός όποιες κι αν είναι.

Το θέμα μας, όμως, τώρα δεν είναι θρησκευτικό.

Αυτές τις ακρότητες τις αρπάζουν τα τρολ των social media και οι μισθοφόροι των ΜΜΕ και τις χρησιμοποιούν εναντίον του κόσμου που αγωνίζεται για την ελευθερία του – την ίδια τη σωματική του ελευθερία – και για την επιβίωσή του.

Ακόμα κι αν εξαρχής είχα σκοπό να εμβολιαστώ – που δεν είχα – τώρα δεν θα εμβολιαζόμουν απλά και μόνο επειδή δεν δέχομαι μια μερίδα ανθρώπων να καταπιέζεται με αυτό τον βάναυσο τρόπο. Θα ήθελα κι εγώ να είμαι ανάμεσά τους, μέχρι να γκρεμίσουμε το παγκόσμιο φασιστικό καθεστώς της κορονοκρατίας. Κάτι που, μην έχετε καμία αμφιβολία, θα γίνει. Θέμα χρόνου είναι. Και επιμονής.

Εκτός των άλλων, στη διαδήλωση ήταν και τα Κίτρινα Γιλέκα από τη Γαλλία. Ποιος είπε κάτι γι’αυτό, παιδιά; Άκουσα κάτι; Τι, δεν μιλήσατε;

Και, μάλιστα, τα Κίτρινα Γιλέκα είπαν κάτι πολύ σωστό: Τα λόγια είναι φτώχεια. Κάντε πράξεις. Και πρότειναν και διάφορους τρόπους δράσης.

Κάντε πράξεις.

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]