Το Into The Badlands (που είδα την τελευταία σεζόν του πρόσφατα) είναι μια σειρά που, αν και υποτίθεται πως είναι κατά βάση (επιστημονική) φαντασία, δεν έχει και τόσο “βαριά” φανταστικά στοιχεία. Δηλαδή, δεν πρόκειται να συναντήσεις ρομπότ, αλλά ούτε και μαγεία. Διαδραματίζεται σ’ένα σκηνικό που θα μπορούσες, πολύ γενικά, να το χαρακτηρίσεις μεταποκαλυπτικό: Η Αμερική έχει καταστραφεί (και όλος ο υπόλοιπος κόσμος επίσης, απ’ό,τι φαίνεται) και οι περιοχές της τώρα είναι άγριες και κάποιες από αυτές διοικούνται από “βαρόνους” που τις ελέγχουν και υποτίθεται πως προσφέρουν προστασία στους κατοίκους εκεί – εργάτες που λέγονται cogs στην τοπική ορολογία. Τα πυροβόλα όπλα έχουν, για κάποιο λόγο, απαγορευτεί εδώ και χρόνια, οπότε πια κανείς δεν τα χρησιμοποιεί· αμφίβολο είναι αν ξέρουν καν πώς να τα κατασκευάσουν. Οι πάντες σφάζονται με σπαθιά και βαλλίστρες – αλλά κυρίως με σπαθιά – σε μια καράτε κατάσταση.
Όπως είπα, δεν περιμένεις να δεις “βαριά” φανταστικά στοιχεία σ’αυτό το σκηνικό, αλλά πολύ σύντομα αποδεικνύεται ότι υπάρχει μαγεία, και όσο προχωρά η σειρά τόσο περισσότερη μαγεία συναντάμε – και, όχι, δεν μιλάω γι’αυτούς που μάχονται με εξωφρενικό τρόπο. Και τώρα, στην 3η σεζόν φαίνεται να παρουσιάζεται και κάποια υπερτεχνολογία που, μάλιστα, συλλειτουργεί, με μυστηριώδη τρόπο, με τις μαγικές δυνάμεις κάποιων χαρακτήρων. (Ναι, αυτά είναι από τα πράγματα που μου αρέσουν.)
Μια τέτοια σειρά περιέχει, ανάμεσα σε άλλα, και ακραία φανταστικά στοιχεία έτσι επειδή θέλει να τα περιέχει.
Στο εξωτερικό δεν θεωρείται και τόσο σπουδαίο μια σειρά ή ταινία, ή βιβλίο, να περιλαμβάνει φανταστικά στοιχεία, τελείως υπερβατικά–
Και, ξαφνικά, έτυχε να αναρωτηθώ γιατί το ίδιο δεν συμβαίνει και στην Ελλάδα. Τι πάθαμε; Στο ευρωπαϊκό πηγάδι κατουρήσαμε, βρε αδελφέ; Γιατί δεν περιλαμβάνονται φανταστικά στοιχεία σε ελληνικές σειρές και ταινίες; Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ καμία σοβαρή ταινία ή σειρά με φανταστικά στοιχεία (ίσως κάποια να μου έχει διαφύγει – δεν αποκλείεται). Θυμάμαι μόνο ότι κάποτε είχα ακούσει για μια σειρά με βρικόλακες, αλλά δεν ξέρω καν τον τίτλο τώρα, δεν την είχα δει ποτέ. Και επίσης θυμάμαι πως είχε φτιαχτεί μια ταινία με ζόμπι – Το Κακό, πιστεύω πως ονομαζόταν. Την είχα δει, αλλά νομίζω πως ακόμα και οι δημιουργοί της δεν την είχαν πάρει σοβαρά. Έκαναν την πλάκα τους. Και δεν είναι κακό αυτό. Αλλά εκείνο που μας ενδιαφέρει πραγματικά είναι ταινίες που είναι κάτι περισσότερο από “κάνω την πλάκα μου”.
(Εντάξει, υπάρχει και Ο Καραγκιόζης Αστροναύτης, αν δεν κάνω λάθος. Αλλά αυτό δεν το υπολογίζω.)
Γιατί σ’αυτόν τον γαργαλημένο τόπο μοιάζει να έχουμε αλλεργία προς τα φανταστικά στοιχεία; Θα μου πεις: Μα είναι ακριβά τα ειδικά εφέ. Αυτό φταίει! Θα σου πω: Μαλακίες. Τα σημερινά ειδικά δεν είναι και τόσο ακριβά. Επιπλέον, δεν είναι ανάγκη πάντα να έχεις τρομερά ειδικά εφέ για να συμπεριλάβεις φανταστικά στοιχεία σε μια αφήγηση. Πχ, τι "ειδικά εφέ" χρειάζεσαι για να βάλεις έναν χαρακτήρα να ακούει τις σκέψεις των άλλων; Ή για να βάλεις κάποιον να περνά μέσα από τοίχους; Ή κάτι παρόμοια απλό; Τίποτα το σπουδαίο, βασικά. Γίνεται πολύ εύκολα.
Αλλά υπάρχει αυτή η γαμημένη ελληνική αλλεργία προς τα φανταστικά στοιχεία. Λες και θα τους δαγκώσουν!
Ακόμα και στα βιβλία υπάρχει η συγκεκριμένη αλλεργία. Γι’αυτό κιόλας παλιότερα ήταν πολύ δύσκολο να κυκλοφορήσεις βιβλία με φανταστικά στοιχεία· η αγορά δεν τα υποστηρίζει. Πάρε για παράδειγμα εμένα. Αν δεν είχα τη σημερινή τεχνολογία, μπορεί να έγραφα αλλά δεν θα μπορούσα να δημοσιεύσω παρά ελάχιστα ίσως – ίσως – από αυτά που γράφω, γιατί δεν θα συνέφερε το κόστος εκτύπωσης και διανομής.
Κάτι δεν πάει καθόλου καλά εδώ πέρα.