Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
29 / 3 / 2019

Το Into The Badlands (που είδα την τελευταία σεζόν του πρόσφατα) είναι μια σειρά που, αν και υποτίθεται πως είναι κατά βάση (επιστημονική) φαντασία, δεν έχει και τόσο “βαριά” φανταστικά στοιχεία. Δηλαδή, δεν πρόκειται να συναντήσεις ρομπότ, αλλά ούτε και μαγεία. Διαδραματίζεται σ’ένα σκηνικό που θα μπορούσες, πολύ γενικά, να το χαρακτηρίσεις μεταποκαλυπτικό: Η Αμερική έχει καταστραφεί (και όλος ο υπόλοιπος κόσμος επίσης, απ’ό,τι φαίνεται) και οι περιοχές της τώρα είναι άγριες και κάποιες από αυτές διοικούνται από “βαρόνους” που τις ελέγχουν και υποτίθεται πως προσφέρουν προστασία στους κατοίκους εκεί – εργάτες που λέγονται cogs στην τοπική ορολογία. Τα πυροβόλα όπλα έχουν, για κάποιο λόγο, απαγορευτεί εδώ και χρόνια, οπότε πια κανείς δεν τα χρησιμοποιεί· αμφίβολο είναι αν ξέρουν καν πώς να τα κατασκευάσουν. Οι πάντες σφάζονται με σπαθιά και βαλλίστρες – αλλά κυρίως με σπαθιά – σε μια καράτε κατάσταση.

Όπως είπα, δεν περιμένεις να δεις “βαριά” φανταστικά στοιχεία σ’αυτό το σκηνικό, αλλά πολύ σύντομα αποδεικνύεται ότι υπάρχει μαγεία, και όσο προχωρά η σειρά τόσο περισσότερη μαγεία συναντάμε – και, όχι, δεν μιλάω γι’αυτούς που μάχονται με εξωφρενικό τρόπο. Και τώρα, στην 3η σεζόν φαίνεται να παρουσιάζεται και κάποια υπερτεχνολογία που, μάλιστα, συλλειτουργεί, με μυστηριώδη τρόπο, με τις μαγικές δυνάμεις κάποιων χαρακτήρων. (Ναι, αυτά είναι από τα πράγματα που μου αρέσουν.)

Μια τέτοια σειρά περιέχει, ανάμεσα σε άλλα, και ακραία φανταστικά στοιχεία έτσι επειδή θέλει να τα περιέχει.

Στο εξωτερικό δεν θεωρείται και τόσο σπουδαίο μια σειρά ή ταινία, ή βιβλίο, να περιλαμβάνει φανταστικά στοιχεία, τελείως υπερβατικά–

Και, ξαφνικά, έτυχε να αναρωτηθώ γιατί το ίδιο δεν συμβαίνει και στην Ελλάδα. Τι πάθαμε; Στο ευρωπαϊκό πηγάδι κατουρήσαμε, βρε αδελφέ; Γιατί δεν περιλαμβάνονται φανταστικά στοιχεία σε ελληνικές σειρές και ταινίες; Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ καμία σοβαρή ταινία ή σειρά με φανταστικά στοιχεία (ίσως κάποια να μου έχει διαφύγει – δεν αποκλείεται). Θυμάμαι μόνο ότι κάποτε είχα ακούσει για μια σειρά με βρικόλακες, αλλά δεν ξέρω καν τον τίτλο τώρα, δεν την είχα δει ποτέ. Και επίσης θυμάμαι πως είχε φτιαχτεί μια ταινία με ζόμπι – Το Κακό, πιστεύω πως ονομαζόταν. Την είχα δει, αλλά νομίζω πως ακόμα και οι δημιουργοί της δεν την είχαν πάρει σοβαρά. Έκαναν την πλάκα τους. Και δεν είναι κακό αυτό. Αλλά εκείνο που μας ενδιαφέρει πραγματικά είναι ταινίες που είναι κάτι περισσότερο από “κάνω την πλάκα μου”.

(Εντάξει, υπάρχει και Ο Καραγκιόζης Αστροναύτης, αν δεν κάνω λάθος. Αλλά αυτό δεν το υπολογίζω.)

Γιατί σ’αυτόν τον γαργαλημένο τόπο μοιάζει να έχουμε αλλεργία προς τα φανταστικά στοιχεία; Θα μου πεις: Μα είναι ακριβά τα ειδικά εφέ. Αυτό φταίει! Θα σου πω: Μαλακίες. Τα σημερινά ειδικά δεν είναι και τόσο ακριβά. Επιπλέον, δεν είναι ανάγκη πάντα να έχεις τρομερά ειδικά εφέ για να συμπεριλάβεις φανταστικά στοιχεία σε μια αφήγηση. Πχ, τι "ειδικά εφέ" χρειάζεσαι για να βάλεις έναν χαρακτήρα να ακούει τις σκέψεις των άλλων; Ή για να βάλεις κάποιον να περνά μέσα από τοίχους; Ή κάτι παρόμοια απλό; Τίποτα το σπουδαίο, βασικά. Γίνεται πολύ εύκολα.

Αλλά υπάρχει αυτή η γαμημένη ελληνική αλλεργία προς τα φανταστικά στοιχεία. Λες και θα τους δαγκώσουν!

Ακόμα και στα βιβλία υπάρχει η συγκεκριμένη αλλεργία. Γι’αυτό κιόλας παλιότερα ήταν πολύ δύσκολο να κυκλοφορήσεις βιβλία με φανταστικά στοιχεία· η αγορά δεν τα υποστηρίζει. Πάρε για παράδειγμα εμένα. Αν δεν είχα τη σημερινή τεχνολογία, μπορεί να έγραφα αλλά δεν θα μπορούσα να δημοσιεύσω παρά ελάχιστα ίσως – ίσως – από αυτά που γράφω, γιατί δεν θα συνέφερε το κόστος εκτύπωσης και διανομής.

Κάτι δεν πάει καθόλου καλά εδώ πέρα.

 

 

Επίσης . . .

Περί Γραφής: Και Περί Πλοκής


Το μυθιστόρημα με, και χωρίς, πλοκή

Εκείνο που συνήθως ακούς για τα μυθιστορήματα – ή για τις ταινίες, ή για οποιοδήποτε αφηγηματικό έργο – αλλά κυρίως για τα μυθιστορήματα – είναι ότι έχουν πλοκή. Η πλοκή είναι μια σειρά από γεγονότα μέσα στην αφήγηση τα οποία ξεκινούν από την αρχή της ιστορίας και συνεχίζονται, το ένα κατόπιν του άλλου, με τέτοιο τρόπο ώστε να φτάνουμε σε μια κατάληξη που βγάζει κάποιο νόημα βάσει του πώς είναι δομημένη η ιστορία.

Για παράδειγμα, αν γράφεις ένα παραμύθι όπου ένας ιππότης ξεκινά να σώσει μια πριγκίπισσα από έναν δράκο, περιμένεις ότι στο τέλος ο ιππότης ή θα σώσει την πριγκίπισσα από τον δράκο ή (πολύ πιο απίθανο) θα σκοτωθεί από τον δράκο. Από την αρχή ώς το τέλος, όμως, θα υπάρξουν κάποια γεγονότα που θα είναι το ταξίδι του ιππότη προς τον δράκο. Αυτή είναι η πλοκή. Τα γεγονότα αυτά οδηγούν, το ένα μετά το άλλο, τον ιππότη προς τον δράκο – είτε ως εμπόδια που πρέπει να υπερβεί είτε ως συναπαντήματα που τον βοηθούν να φτάσει στον προορισμό του – και το φινάλε περιμένουμε να είναι η συνάντηση με τον δράκο, και με την πριγκίπισσα.

Σίγουρα, δεν περιμένουμε ότι ο ιππότης, καθώς ταξιδεύει, θα πέσει από το άλογό του, θα κατρακυλήσει σ’ένα γκρεμό, θα σπάσει το κεφάλι του, και θα σκοτωθεί.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Μαρτίου (19/3)


>| Ένα Μπαούλο γεμάτο παλιά ελληνικά κόμιξ (pdf) & Ιστορίες με παράξενες και μαγικές γραφομηχανές & Πρόβλεψη από το 1963 για τα κινητά & Η πριγκίπισσα που δολοφονήθηκε από κουνούπι & Τεράστια συλλογή με street art του Banksy & Μάθε να ζωγραφίζεις μια ψυχεδελική οφθαλμαπάτη & Ένα μαγευτικό εργοστάσιο ηλιακής ενέργειας & Valentine Hugo (σουρεαλιστική τέχνη) & Retro-Forteana (blog για τα παράξενα του παρελθόντος) & Laurence Schwinger (φανταστική τέχνη) & Άρθουρ Μάχεν & Stephen Fabian (μακάβρια ζωγραφική βασισμένη στον Lovecraft) & Το Dune του Jodorowsky & Ο Μιχαήλ Άγγελος της δερματοστιξίας στη Βικτοριανή Εποχή & Συνέντευξη του Frank Herbert (Dune) από το 1969 & Fletcher Hanks (1939-1941), outsider comic book artist & Spencer Hansen (τρελή τέχνη) |<

 

Ψυχολογώντας τον Συγγραφέα


Τι «δείχνει» αυτό, ή εκείνο, ή το άλλο, από το βιβλίο του;

Ίσως αυτό να είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στις μέρες μας: το να προσπαθούμε να ψυχολογήσουμε τον συγγραφέα (παλιότερο ή σύγχρονο) από αυτά που έχει γράψει. Το να προσπαθούμε να καταλάβουμε κάτι γι’αυτόν, για την προσωπικότητά του, για τη ζωή του, για τα βίτσια του – για το οτιδήποτε δεν θα έπρεπε κανονικά να μας ενδιαφέρει, γιατί μπορεί και να ήταν προσωπικό δεδομένο, ουσιαστικά.

Πολύ συχνά πέφτουμε έξω. Κάνουμε τραγικά λάθη. Τραγελαφικά, ορισμένες φορές.

Διότι η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να ψυχολογήσεις τον συγγραφέα από αυτά που γράφει. Ειδικά τον συγγραφέα λογοτεχνίας. Δεν αναφέρομαι σε αρθρογράφους, δημοσιογράφους, δοκιμιογράφους, και λοιπούς. Μιλάω μόνο για λογοτέχνες. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τους ψυχολογήσεις από τα γραφόμενά τους, να καταλάβεις πράγματα γι’αυτούς.

Μα, είναι δυνατόν; Από όσα γράφει ο άλλος δεν φαίνεται κάτι για εκείνον;

[Συνέχισε να διαβάζεις]