Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
17 / 2 / 2021

Έπιασα, επιτέλους, να διαβάσω, το The Gap into Vision: Forbidden Knowledge, το δεύτερο βιβλίο της Gap series του Stephen R. Donaldson. Και λέω «επιτέλους» γιατί το πρώτο βιβλίο, το Gap into Conflict: The Real Story, το είχα διαβάσει πριν από πολλά χρόνια. Δε νομίζω ότι καν είναι κάπου στα αναγνώσματα που βάζω στο site μου, κι αυτό σημαίνει ότι το είχα διαβάσει πριν από το 2007. Έναν αιώνα πριν, δηλαδή. Θυμάμαι, όμως, ότι μου άρεσε. Αν και η ιστορία, αναμφίβολα, περιέχει κάποια σεξιστικά στοιχεία, έχει έναν τρομερό δυναμισμό που σε κρατάει κολλημένο. Επίσης, παρότι καθαρά επιστημονική φαντασία, δεν είναι technobabble και η πλοκή έχει πραγματικό ενδιαφέρον και εκπλήξεις. Ακόμα και ο βασικός χαρακτήρας, που μοιάζει τελείως διεστραμμένος, έχει κάτι το σαγηνευτικό, ο γαμιόλης.

Αφού είχα διαβάσει το The Real Story, λοιπόν, έψαχνα τα επόμενα της σειράς. Δεν τα είχα ήδη, γιατί αυτό το βιβλίο το είχα ψαρέψει σ’ένα τρομερό παλαιοβιβλιοπωλείο το οποίο, δυστυχώς, έχει κλείσει πλέον. Δεν ήταν εύκολο να εντοπίσω τα υπόλοιπα βιβλία της σειράς, αλλά τελικά τα κατάφερα. Όμως δεν είχα καθίσει να τα διαβάσω· τα είχα εκεί και κάθονταν, πάντα στα υπόψη, αλλά μόνο στα υπόψη.

Τώρα, τόσα χρόνια μετά, πιάνω να διαβάσω δεύτερο... και είναι σαν να μην είχα ξεχάσει τίποτα από το πρώτο (που σίγουρα κάτι έχω ξεχάσει)· η ιστορία σε βάζει αμέσως μέσα κι αρχίζει να κυλάει με τον ίδιο τρομερό ρυθμό. Κι εδώ υπάρχουν κάποια αρκετά έντονα στοιχεία που ορισμένοι θα μπορούσαν να αποκαλέσουν σεξιστικά, ή, ίσως, φετιχιστικά. Ωστόσο εγώ δεν αισθάνθηκα αυτά να με απωθούν από την αφήγηση. Και μέχρι στιγμής έχω διαβάσει περίπου το ένα τρίτο του βιβλίου και φαίνεται να μου αρέσει.

*

Ο Donaldson δεν είναι κυρίως γνωστός για την Gap series. Κυρίως γνωστός είναι για τη σειρά The Chronicles of Thomas Covenant, την οποία δεν έχω διαβάσει, και δεν σκοπεύω, για να είμαι ειλικρινής. Είναι ακόμα ένας από εκείνους τους κλώνους του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, απ’ό,τι έχω καταλάβει, όπου κυριαρχεί ένας Σκοτεινός Άρχοντας και έρχεται ένας εκλεκτός για να τον καταστρέψει και να σώσει τον κόσμο. Η βασική διαφορά είναι ότι αυτός ο εκλεκτός έρχεται από τον δικό μας κόσμο και εδώ ήταν ανάπηρος· αλλά εκεί δεν είναι, και αισθάνεται ξαφνικά μια τρομερή ελευθερία και πολύ δυνατές ορμές... οπότε ένα από τα πρώτα πράγματα που κάνει είναι να βιάσει μια κοπέλα. Ναι, υπάρχουν κι εδώ σεξιστικά στοιχεία, όπως φαίνεται. Αν και δεν το έχω διαβάσει, όπως είπα, αυτά έχω ακούσει για το Chronicles of Thomas Covenant.

Η Gap series αισθάνομαι να με τραβάει πολύ περισσότερο.

*

(Τι, σας κάνει εντύπωση που σήμερα δεν λέω για κορονοϊό; Ε, δεν μπορεί συνέχεια να λέμε για ένα πράγμα, ακόμα κι αν είναι σημαντικό. Εν τω μεταξύ, ρίξτε κάνα βλέφαρο στην AntiCorona. Ίσως εκεί να αναφέρουν κάτι το αξιοσημείωτο.)

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]