Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
6 / 2020

Μυστηριακές Οντότητες

Μυστηριακές Οντότητες (46)

Μυρμηγκοφάγος ή άνθρωπος; Εσύ αποφασίζεις.

Δράκος εναντίον κόμπρας

Δείτε αυτό το βίντεο. Είναι καταπληκτικό, αν και η ποιότητα είναι, ομολογουμένως, οικτρή.

Ο δράκος του Κόμοντο δεν μασάει τίποτα – εκτός από κόμπρες.

Μου θυμίζει κάτι παλιές ταινίες αυτό το βίντεο, στις οποίες, για να φτιάξουν γιγάντια τέρατα, μεγέθυναν φίδια και άλλα ζώα και τα έβαζαν να φαίνεται σαν να αντιμετωπίζουν τους ήρωες. Θυμάμαι, μάλιστα, μια τελείως τραγελαφική κατάσταση σε μια ταινία όπου είχαν μεγεθύνει μια χελώνα, την είχαν κάνει ΠΕΛΩΡΙΑ, και υποτίθεται πως ήταν κάποιο μυθικό τέρας που οι ήρωες πολεμούσαν. Αλλά φαινόταν ότι ήταν απλά μια συνηθισμένη, άκακη χελώνα. Ήταν αστείο. Αλλά είχε τη γοητεία του. Νομίζω ότι ήταν μία από εκείνες τις παλιές ταινίες με τον Ηρακλή, όπου ο Ηρακλής είχε φτάσει μέχρι και στο Διάστημα και είχε αντιμετωπίσει μηχανικά έντομα.

Κακοί αέρηδες

Πριν από κανένα χρόνο, αν θυμάμαι καλά, είχα γράψει ένα post εδώ για τις ανεμογεννήτριες (που τώρα βαριέμαι να ψάξω να βρω το link). Και εκεί έλεγα ότι μου φαίνεται περίεργο που κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι ανεμογεννήτριες, αντί να εξυπηρετούν το περιβάλλον και τον άνθρωπο, τα βλάπτουν και τα δύο. Γενικά, νόμιζα ότι αιολική ενέργεια σημαίνει φτηνή ενέργεια πολύ καλύτερη από του πετρελαίου. Ή, σε τελική ανάλυση, ακόμα κι αν έχει κάποια μειονεκτήματα, είναι δυνατόν να είναι χειρότερα από του πετρελαίου;

Επίσης, θυμάμαι πως είχα γράψει ότι το πρόβλημα είναι πως όλα αυτά δεν μπορείς να τα ελέγξεις μόνος σου, οπότε και δεν μπορείς να ξέρεις ποια είναι η αλήθεια ή αν κάποια πράγματα λέγονται για διάφορες σκοπιμότητες.

Πρόσφατα, όμως, ανακάλυψα το ακόλουθο βίντεο το οποίο προτείνω όλοι να δείτε, γιατί θεωρώ ότι είναι σημαντικό.

Ίσως [...]

Μυστηριακές Οντότητες

Μυστηριακές Οντότητες (45)

Ακόμα ένα όμορφο γκράφιτι που μοιάζει να βγήκε από ψυχεδελικό όνειρο.

Και περιμένουμε τον κορονοϊό να δαγκώσει

Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που έληξαν τα περιοριστικά μέτρα του απόλυτου παραλογισμού – δηλαδή, να είναι κλειστά τα πάντα και οι πάντες στις κορονότρυπές τους – και δίνεται η εντύπωση ότι η κοινωνία έχει αρχίσει να επιστρέφει σε μια κάποια κανονικότητα. Ο κόσμος κυκλοφορεί, τα μαγαζιά κινούνται. Κατά πόσο όλη αυτή η κίνηση είναι στα επίπεδα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν «φυσιολογικά», μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Νομίζω, πάντως, ότι είναι λίγο πιο κάτω από αυτό το επίπεδο.

Και η απειλή του κορονοϊού συνεχίζει να κρέμεται πάνω απ’τα κεφάλια μας σαν τσεκούρι. Η κατάσταση έχει οδηγηθεί σε μια απειλητική στασιμότητα.

Βλέπεις τώρα κάτι... περίεργα πράγματα κυκλοφορώντας στους δρόμους της Αθήνας, όπως ανθρώπους να συνωστίζονται σε προποτζίδικο χωρίς κανείς να φορά μάσκα (ενώ μπορείς να υποθέσεις [...]

Μυστηριακές Οντότητες

Μυστηριακές Οντότητες (44)

Κι άλλες μηχανές στους τοίχους...

Λέξεις για καλαμπόκια

Κάποιος στο Twitter μού έγραψε μια απάντηση για το προηγούμενο άρθρο σχετικά με το σκαστό καλαμπόκι/ποπ-κορν. Βασικά, μοιράστηκε έναν σύνδεσμο από τη Wikipedia – αυτόν εδώ – όπου αναφέρονται διάφορες ελληνικές ονομασίες για το ποπ-κορν· και μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον για να το παραθέσω.

Το πρόβλημα, όμως, είναι πως όλες αυτές οι λέξεις είναι ιδιωματικές. Επιπλέον, λέξεις όπως παπαρλοπλαπούτσια μπορεί να έχουν πλάκα, ομολογουμένως, αλλά δεν είναι εύηχες. Κι αν τις θέλεις για χρήση μέσα σε φανταστικό σκηνικό, είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Εκεί δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις ιδιωματικές λέξεις που ισχύουν σε συγκεκριμένες περιοχές της Ελλάδας. Ή πρέπει να χρησιμοποιήσεις κάτι που μοιάζει πιο ουδέτερο, ή, αν θέλεις να χρησιμοποιήσεις ιδιωματική λέξη, συνήθως είναι καλύτερα να σκεφτείς κάτι δικό σου. Θα μπορούσες [...]

Σκαστό καλαμπόκι

(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)

 

Έχεις παρατηρήσει ότι δεν έχουμε καμία ελληνική ορολογία για το pop-corn; Τουλάχιστον, εγώ, όσο κι αν έψαξα, δεν βρήκα τίποτα σε κανένα λεξικό.

Χρησιμοποιούμε, επομένως, τη λέξη όπως είναι – ποπ-κορν, ή ποπ κορν. Αλλά δεν είναι ελληνική λέξη. Ούτε είναι από εκείνες τις λέξεις που, αν και ξένες, έχουν ενταχθεί πλέον τόσο πολύ μέσα στη γλώσσα μας που μπορούν να θεωρηθούν ως ελληνικές: όπως το καζίνο ή το γκαράζ.

Έγραφα, λοιπόν, μια ιστορία στο Θρυμματισμένο Σύμπαν πριν από κάποιο καιρό (την οποία δεν έχω δημοσιεύσει ακόμα – εντάσσεται στον δεύτερο κύκλο) και οι χαρακτήρες μου είχαν βρεθεί σ’ένα μέρος όπου μπορούσαν, και ήθελαν, να φάνε ποπ-κορν. Αλλά δεν μου φαινόταν σωστό να γράψω ποπ-κορν. Τα πάντα σ’έναν φανταστικό κόσμο υποτίθεται πως είναι μετάφραση, γιατί [...]

Μυστηριακές Οντότητες

Μυστηριακές Οντότητες (43)

Βοθροδαίμων. Αυτό το αξιαγάπητο ον, όπως φαίνεται από τη φωτογραφία, πάει και τρώει βόθρους μέσα στις πόλεις, κάνοντάς τους να εξαφανίζονται, με αξιοσημείωτες υγειονομικές συνέπειες για τους κατοίκους.

Εισβολή της πραγματικότητας

Γενικά, δεν θέλω να μπλέκω τη λογοτεχνία με την πραγματικότητα· προτιμώ να τα κρατάω χωριστά, το καθένα στην περιοχή του. Μου μοιάζει με άγος το να τα μπλέκεις. Θέλω να πω: είναι χυδαίο, δεν είναι; Εις βάρος της λογοτεχνίας κυρίως. Είναι σαν μόλυνση.

Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις που αυτό έρχεται τελείως φυσικά και δεν μπορείς να το αποφύγεις· ή δεν θέλεις επειδή είναι κάτι που αισθάνεσαι ότι ταιριάζει. Και δεν μιλάω μόνο για όταν η πραγματικότητα εισβάλει στη λογοτεχνία (με κάποια ιδέα, συνήθως) αλλά κι όταν η λογοτεχνία εισβάλει στην πραγματικότητα.

Για παράδειγμα, ένας χαρακτήρας που έγραφα πάντα έστριβε τα τσιγάρα του (είναι ο Ζαώδριλ ο Σκοτωμένος από το Απομεινάρηδες και Ζωντανοί Νεκροί αν αναρωτιέστε), και σκέφτηκα Μήπως έχει δίκιο τελικά; Μέχρι τότε δεν κάπνιζα στριφτό τσιγάρο. Το δοκίμασα, [...]

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]