Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
28 / 4 / 2021

Είχα γράψει και παλιότερα ότι αυτή η υπόθεση με τους εμβολιασμούς μπορεί να εξελιχτεί άσχημη. Αισθάνομαι χάλια που φαίνεται να βγαίνω σωστός.

Βλέπω ανθρώπους να λένε πως όποιος δεν δέχεται να εμβολιαστεί – ακούστε απόψεις! – πρέπει να δέχεται μήνυση από όσους χάνουν κάποιον από τον κορονοϊό, πρέπει να του φερθούν σαν αντικοινωνικό στοιχείο, δεν πρέπει να μπορεί να δουλέψει, ή πρέπει να του κάνουν κάτι άλλο άσχημο.

Αρκετά από αυτά ακούγονται από άτομα που το ξέρω πως είναι κυβερνητικά τσιράκια πέραν πάσης αμφιβολίας. Για τους άλλους, που δεν είναι κυβερνητικά τσιράκια και δεν έχουν κάποιο άλλο συμφέρον από την παρωδία που λέγεται «εμβολιασμός εναντίον Covid-19», ελπίζω να είναι απλώς παραπλανημένοι και να έρθουν σύντομα στα συγκαλά τους.

Ένα συγκεκριμένο κυβερνητικό τσιράκι, ένας δημοσιογράφος του κώλου, αρκετά γνωστός, που δεν λέω το όνομά του για να μη θεωρηθεί πως θέλω να τον συκοφαντήσω, έγραφε πρόσφατα ότι είναι δυστυχές που «μόνο» – μόνο! – το 61% των ηλικιωμένων έχουν εμβολιαστεί. (Λες και το να έχουν εμβολιαστεί 61% ηλικιωμένοι της χώρας μας με ένα καθαρά πειραματικό φάρμακο που δεν έχει λάβει καν επίσημη έγκριση από πουθενά είναι μικρό ποσοστό!) Και όσους αρνούνται να εμβολιαστούν, ενώ θα μπορούσαν, οφείλουμε να τους φερθούμε σαν κοινωνικά απόβλητα.

Εύγε, ρε φίλε! Ας φερθούμε σε όλους τους ανεμβολίαστους παππούδες σαν μιάσματα! Ας τους ΤΕΜΑΧΙΣΟΥΜΕ, τους πούστηδες, επειδή αρνούνται να πάρουν το πειραματικό φάρμακο!

Θέλω να δω τι θα πει αυτό το μίασμα – γιατί, ναι, κάτι τέτοιοι είναι τα πραγματικά μιάσματα μέσα στην κοινωνία – για τους πιο νέους αργότερα οι οποίοι δεν θα δέχονται να εμβολιαστούν... Σίγουρα τα ίδια θα έχει να πει.

*

Ισχυρίζονται πως οι πάντες είναι ηθικά υποχρεωμένοι να εμβολιαστούν. Μια κατάσταση «Το εμβόλιο δεν είναι υποχρεωτικό για κανέναν, όμως ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΣΗΚΩΣΕΙ! Είπαμε, δημοκρατία έχουμε. Αμάν πια!»

Και η δικαιολογία;

Ότι, δήθεν, η «τρομερή» πανδημία θα μας θερίσει.

Η Covid, όμως, δεν είναι τρομερή πανδημία. Σκοτώνει λιγότερο από το 1% από αυτούς που επηρεάζει. (Και ήδη ξέρουμε ότι πολλοί από όσους δηλώθηκαν ως νεκροί «από Covid» δεν ήταν πραγματικά νεκροί από Covid. Οπότε αυτό το ποσοστό μάλλον είναι ακόμα μικρότερο.)

Επίσης, δείτε τους θανάτους στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.

Αν δεν ήξερες ότι είχαμε τώρα πανδημία, θα το καταλάβαινες; Εγώ όχι.

Το ξέρουμε ότι έχουμε «πανδημία» επειδή μας λένε ότι έχουμε πανδημία.

Δεν αμφιβάλλω ότι ο ιός υπάρχει. Αμφιβάλλω ότι τα δεδομένα που μας παρουσιάζουν για τον ιό και για το τι μπορεί να κάνει είναι αληθινά. Το λιγότερο, είναι παραφουσκωμένα.

Και μετά, υπάρχει εκείνο το θέμα με τις ΜΕΘ...

«Μα, δεν έχουμε πού να βάλουμε τους διασωληνωμένους! Καταστροφή! Καταστροφή! Βοηθήστε μας, ρε παιδιά! Βοηθήστε την υγεία – για την υγεία σας, ρε γαμώτο!» Και τέτοια παραμύθια.

Υπάρχει πρόβλημα με τις ΜΕΘ; Ίσως. Αλλά πάντα υπήρχε, ειδικά όταν έπεφτε η κλασική γρίπη πιο βαριά επάνω στη χώρα.

Όμως δεν μπορεί η κατάσταση στα νοσοκομεία να επιβάλλει τι θα γίνεται μες στην κοινωνία, ούτε ποιος θα πάρει πειραματικά φάρμακα, ή γενικά φάρμακα, και ποιος όχι.

Επίσης, αυτά που έχει βγάλει ο Νίκος Αντωνιάδης (ψάξτε τον στο Google αν δεν τον ξέρετε ήδη) είναι το λιγότερο ύποπτα, αν όχι εγκληματικά, για τους γιατρούς και τα νοσοκομεία μας, ακόμα κι αν ισχύουν τελικά τα μισά.

Πέραν τούτου, εμένα προσωπικά μού έχει πει υγειονομικός κάτι πράγματα που δίνουν μια τελείως διαφορετική εικόνα για τις ΜΕΘ στην Ελλάδα από την εικόνα που σχηματίζει το επίσημο αφήγημα της κυβέρνησης και των ΜΜΕ. Δεν μπορώ να αναφέρω το όνομά του, φυσικά, αλλά ίσως να πω μερικά λόγια σε μελλοντικό post.

Και, εκτός από όλα αυτά τα παραπάνω, αμφίβολο ότι τα συγκεκριμένα εμβόλια θα δώσουν τέλος στην πανδημία (που δεν είναι και τόσο σοβαρή στην πραγματικότητα), όπως έχω γράψει και σε παλιότερα post, αφού κανένας δεν ξέρει ακόμα τι ακριβώς κάνουν και οι ενδείξεις λένε τα εξής:

(α) Ο κορονοϊός είναι, ουσιαστικά, σαν τη γρίπη, συνεχώς κάνει μεταλλάξεις· δεν μπορεί να υπάρξει εμβόλιο που τον σταματά.

(β) Ήδη πολλοί εμβολιασμένοι βγαίνουν θετικοί στον κορονοϊό ή ακόμα και αρρωσταίνουν από αυτόν.

(γ) Ο κορονοϊός θα κάνει ολοένα και περισσότερες μεταλλάξεις όσο βρίσκει αντίσταση – δηλαδή, περισσότερους εμβολιασμένους. Αυτό σημαίνει πως, αν εμβολιαστούν πολλοί, θα έχουμε να κάνουμε και με έναν χειρότερο, ακόμα πιο θανατηφόρο κορονοϊό.

*

Μην αφήνετε τους εμβολιαστικούς τρομοκράτες να σας τρομοκρατούν. Βλέπουν ότι δεν έχουν την 100% ανταπόκριση που θα ήθελαν για το πειραματικό τους φάρμακο, ακούνε τα αφεντικά τους (από τα οποία έχουν πάρει λεφτά, πολλά λεφτά) να τους φωνάζουν, και έχουν αρχίσει τις απειλές για να εκπληρώσουν το σχέδιο «όπως πρέπει».

Τα εμβόλια για την Covid είναι, στην καλύτερη περίπτωση, πειραματικά φάρμακα και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζονται. ΚΑΝΕΝΑΣ δεν έχει δικαίωμα να σου επιβάλλει ιατρική πράξη, ειδικά μια τέτοια σοβαρή ιατρική πράξη – κάτι που μπαίνει στο σώμα σου και δεν φεύγει – σύμφωνα με την ιατρική δεοντολογία, τη Συνθήκη της Νυρεμβέργης, και άλλους θεσμούς.

Αλλά και να μην υπήρχαν αυτά, θα έπρεπε να τα φτιάξουν. Άλλωστε, γι’αυτό ακριβώς φτιάχτηκαν: επειδή κάποτε κάποιοι παλιάνθρωποι (σαν τους τωρινούς) προσπαθούσαν, δια της βίας, να κάνουν πειράματα επάνω σε ανθρώπους.

Δεν λέω να μην υπάρχει εμβόλιο, έστω και πειραματικό. Αλλά όλοι να είναι καλά πληροφορημένοι για το τι ακριβώς είναι· και κανείς να μην εκβιάζεται, εκφοβίζεται, ή καταναγκάζεται για να εμβολιαστεί.

Και σε όσους δεν το σέβονται αυτό και προσπαθούν να καταναγκάσουν τον κόσμο πρέπει να τους φερθούμε σαν φασίστες του χείριστου είδους. Και, ναι, όπως λέει κι ένα από αυτά τα καθάρματα, το λέω και το εννοώ.

 

 

Επίσης . . .

Περί Γραφής: Και Περί Πλοκής


Το μυθιστόρημα με, και χωρίς, πλοκή

Εκείνο που συνήθως ακούς για τα μυθιστορήματα – ή για τις ταινίες, ή για οποιοδήποτε αφηγηματικό έργο – αλλά κυρίως για τα μυθιστορήματα – είναι ότι έχουν πλοκή. Η πλοκή είναι μια σειρά από γεγονότα μέσα στην αφήγηση τα οποία ξεκινούν από την αρχή της ιστορίας και συνεχίζονται, το ένα κατόπιν του άλλου, με τέτοιο τρόπο ώστε να φτάνουμε σε μια κατάληξη που βγάζει κάποιο νόημα βάσει του πώς είναι δομημένη η ιστορία.

Για παράδειγμα, αν γράφεις ένα παραμύθι όπου ένας ιππότης ξεκινά να σώσει μια πριγκίπισσα από έναν δράκο, περιμένεις ότι στο τέλος ο ιππότης ή θα σώσει την πριγκίπισσα από τον δράκο ή (πολύ πιο απίθανο) θα σκοτωθεί από τον δράκο. Από την αρχή ώς το τέλος, όμως, θα υπάρξουν κάποια γεγονότα που θα είναι το ταξίδι του ιππότη προς τον δράκο. Αυτή είναι η πλοκή. Τα γεγονότα αυτά οδηγούν, το ένα μετά το άλλο, τον ιππότη προς τον δράκο – είτε ως εμπόδια που πρέπει να υπερβεί είτε ως συναπαντήματα που τον βοηθούν να φτάσει στον προορισμό του – και το φινάλε περιμένουμε να είναι η συνάντηση με τον δράκο, και με την πριγκίπισσα.

Σίγουρα, δεν περιμένουμε ότι ο ιππότης, καθώς ταξιδεύει, θα πέσει από το άλογό του, θα κατρακυλήσει σ’ένα γκρεμό, θα σπάσει το κεφάλι του, και θα σκοτωθεί.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Μαρτίου (19/3)


>| Ένα Μπαούλο γεμάτο παλιά ελληνικά κόμιξ (pdf) & Ιστορίες με παράξενες και μαγικές γραφομηχανές & Πρόβλεψη από το 1963 για τα κινητά & Η πριγκίπισσα που δολοφονήθηκε από κουνούπι & Τεράστια συλλογή με street art του Banksy & Μάθε να ζωγραφίζεις μια ψυχεδελική οφθαλμαπάτη & Ένα μαγευτικό εργοστάσιο ηλιακής ενέργειας & Valentine Hugo (σουρεαλιστική τέχνη) & Retro-Forteana (blog για τα παράξενα του παρελθόντος) & Laurence Schwinger (φανταστική τέχνη) & Άρθουρ Μάχεν & Stephen Fabian (μακάβρια ζωγραφική βασισμένη στον Lovecraft) & Το Dune του Jodorowsky & Ο Μιχαήλ Άγγελος της δερματοστιξίας στη Βικτοριανή Εποχή & Συνέντευξη του Frank Herbert (Dune) από το 1969 & Fletcher Hanks (1939-1941), outsider comic book artist & Spencer Hansen (τρελή τέχνη) |<

 

Ψυχολογώντας τον Συγγραφέα


Τι «δείχνει» αυτό, ή εκείνο, ή το άλλο, από το βιβλίο του;

Ίσως αυτό να είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στις μέρες μας: το να προσπαθούμε να ψυχολογήσουμε τον συγγραφέα (παλιότερο ή σύγχρονο) από αυτά που έχει γράψει. Το να προσπαθούμε να καταλάβουμε κάτι γι’αυτόν, για την προσωπικότητά του, για τη ζωή του, για τα βίτσια του – για το οτιδήποτε δεν θα έπρεπε κανονικά να μας ενδιαφέρει, γιατί μπορεί και να ήταν προσωπικό δεδομένο, ουσιαστικά.

Πολύ συχνά πέφτουμε έξω. Κάνουμε τραγικά λάθη. Τραγελαφικά, ορισμένες φορές.

Διότι η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να ψυχολογήσεις τον συγγραφέα από αυτά που γράφει. Ειδικά τον συγγραφέα λογοτεχνίας. Δεν αναφέρομαι σε αρθρογράφους, δημοσιογράφους, δοκιμιογράφους, και λοιπούς. Μιλάω μόνο για λογοτέχνες. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τους ψυχολογήσεις από τα γραφόμενά τους, να καταλάβεις πράγματα γι’αυτούς.

Μα, είναι δυνατόν; Από όσα γράφει ο άλλος δεν φαίνεται κάτι για εκείνον;

[Συνέχισε να διαβάζεις]