Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
11 / 9 / 2019

Ξέρεις τη διαφορά ανάμεσα στο παρήγα και στο παρήγαγα; Το πρώτο είναι μακροχρόνιο (Παρατατικός χρόνος), το δεύτερο είναι στιγμιαίο (Αόριστος χρόνος). Λες, για παράδειγμα, η βιομηχανία παρήγαγε αυτοκίνητα για τρία χρόνια, και μετά άρχισε να παράγει ελικόπτερα. Αλλά: η βιομηχανία παρήγε σαλάμια – γενικά, συνεχόμενα.

Στην καθημερινότητα, το λάθος γίνεται συνέχεια και δεν πειράζει κανέναν, βέβαια, γιατί από τα συμφραζόμενα καταλαβαίνεις τι θέλει να πει ο άλλος. Αλλά, τυπικά, ορθογραφικά, θα έπρεπε να ήταν γραμμένο αλλιώς.

Έτυχε να υποπέσει στην αντίληψή μου ότι αυτό το λάθος είχε γλιστρήσει και μερικές φορές μέσα στο Παιχνίδι των Δύο Συνοικιών. Αρχικά, βαριόμουν να το διορθώσω γιατί δεν είναι και κανένα Τέλος Κόσμου. Σήμερα, όμως, κάθισα να φτιάξω τη Θυγατρική Εντροπία σε pdf – μόνο σε pdf – και αυτό γίνεται εύκολα, είχα αρκετό χρόνο, έτσι είπα Δε φτιάχνεις κι εκείνο το γαμημένο λάθος στο Παιχνίδι των Δύο Συνοικιών; Και το έφτιαξα, για το γαμώτο. Θα ανεβάσω τα ανανεωμένα αρχεία μαζί με τη Θυγατρική Εντροπία, σύντομα.

Είναι όμως να απορείς με ορισμένες ελληνικές λέξεις. Το άγω (από το οποίο βγαίνουν τα παράγω, εισάγω, κτλ) είναι μία από αυτές. Όπως και το βάλλω, για το οποίο έχω ήδη γράψει. Πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσαν να απλοποιηθούν ώστε να μη γίνονται συνέχεια – και δικαιολογημένα – λάθος. Έτσι κι αλλιώς, πάντα από τα συμφραζόμενα βγαίνει το νόημα.

Επιπλέον, σκέψου πράγματα όπως το εγκαταλελειμμένο. Κάνεις πλέον δεν το γράφει, ούτε το λέει, έτσι· όλοι λένε εγκαταλειμμένο. Έχει, πολύ σωστά, απλοποιηθεί κι έχουμε ξεμπερδέψει από το λελελό που δεν έχει κανένα νόημα σήμερα.

Τέλος πάντων.

Όπως είπα πιο πριν, η Θυγατρική Εντροπή θα κυκλοφορήσει μόνο σε pdf. Γιατί; Επειδή είναι γραμμένη σε τέτοια μορφή που θα χαλούσε σε mobi και epub τα οποία προσαρμόζονται στην οθόνη της κάθε συσκευής και δεν κρατάνε το layout σταθερό. Ακόμα κι αν πάσχιζα να βρω όλα τα σημεία μέσα στο κείμενο, πάλι δεν θα μπορούσα να φτιάξω σωστά το layout για κάθε συσκευή. Οπότε θα ήταν πολύς κόπος και για το τίποτα. Έτσι, αποφάσισα να το βγάλω μόνο σε pdf, που πάντα κρατά τη μορφοποίηση σταθερή. Και το pdf που φτιάχνω εγώ διαβάζεται άνετα και από μικρές οθόνες – ακόμα κι από κάποιες οθόνες κινητών αν τις κρατάς οριζόντια.

Δεν το έχω δημοσιεύσει ακόμα, αλλά δεν θα αργήσω. Και μαζί θα ανεβεί και η ανανεωμένη μορφή του Παιχνιδιού των Δύο Συνοικιών χωρίς τα ψιλά ορθογραφικά λάθη που εντόπισα.

Μετά από αυτά θα ανεβάσω ένα άρθρο που αναφέρεται στο γιατί αποφάσισα να γράψω μ’αυτό τον τρόπο τη Θυγατρική Εντροπία και τι ήθελα να πετύχω. Δεν είναι γραμμένη σαν τα περισσότερα βιβλία που έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε.

ENTROPY is COMING.

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]