Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
7 / 10 / 2022

Αν κατεβάσετε οποιοδήποτε βιβλίο από το Standard Ebooks, θα βρείτε στο τέλος μια «σελίδα» (εντός εισαγωγικών αυτό επειδή σε τέτοιες μορφές ηλεκτρονικού βιβλίου η σελίδα είναι πολύ υποκειμενική υπόθεση) με τίτλο Uncopyright, η οποία ξεκινά ως εξής:

Uncopyright

May you do good and not evil.
May you find forgiveness for yourself and forgive others.
May you share freely, never taking more than you give.

Copyright pages exist to tell you that you can’t do something. Unlike them, this Uncopyright page exists to tell you that the writing and artwork in this ebook are believed to be in the United States public domain; that is, they are believed to be free of copyright restrictions in the United States.

Δεν είναι αυτή μια υπέροχη νοοτροπία για να μοιράζεσαι πράγματα; Αγνοήστε τα περί ΗΠΑ. Μιλάω για την όλη φιλοσοφία. Πρόσεξε: May you share freely, never taking more than you give.

Αυτό που λέμε πάντα για το τι θα συνέβαινε αν όλα ήταν δωρεάν: Γιατί να πάρεις πιο πολλά όταν μπορείς να έχεις το οτιδήποτε ανά πάσα στιγμή; Η κλοπή καταντά ανούσια.

(Αλλά μάλλον κάποιοι δεν θέλουν η κλοπή να καταντήσει ανούσια, ποτέ.)

Όσοι δεν ασχολούνται πολλά χρόνια με το διαδίκτυο, ειδικά όσοι άρχισαν να ασχολούνται από τότε που έγιναν δημοφιλή τα smartphone, δεν θα έζησαν την εποχή πριν από το 2012 (από το 2007 μέχρι το 2010, αν δεν κάνω λάθος) όπου όλοι οι συγγραφείς, ακόμα και οι «εμπορικοί», έδιναν τα βιβλία τους δωρεάν σε ηλεκτρονική μορφή.

Όχι, δεν είναι μύθος. Όντως έτσι ήταν. «Α, αυτό είναι το βιβλίο μου. Μπορείτε να πάτε να το αγοράσετε εκεί. Αλλά αν θέλετε το κατεβάζετε κιόλας δωρεάν από εδώ!»

Και υποτίθεται πως αυτή η λογική δεν χτυπούσε τις πωλήσεις των χάρτινων βιβλίων αλλά τις υποβοηθούσε.

Φυσικά, μια τέτοια νοοτροπία δεν ήταν αρεστή σε ορισμένους που θέλουν όλα να μετριούνται με το χρήματα και πάντα ο ανταγωνισμός να είναι «σκληρός». Ο ανταγωνισμός να είναι το παν. Ο ένας εναντίον του άλλου, και όλοι καταπιεσμένοι και κομπλεξικοί. Ποιος θα βγει πρώτος στον «αγώνα», και λοιπές μαλακίες.

Επομένως, έκαναν τα πάντα για να καταρρίψουν αυτή τη νοοτροπία. Και τα κατάφεραν, γενικά. Αλλά, ευτυχώς, όχι τελείως. Στο διαδίκτυο πάντα θα υπάρχουν περιοχές ελευθερίας. Και να φροντίζετε να τις εξαπλώνετε, γιατί όλοι το χρειαζόμαστε.

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]