Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
19 / 8 / 2020

Τελευταία, κάθε τρεις και λίγο τα ΜΜΕ αναφέρουν ότι είχαμε ακόμα τόσα κρούσματα από κορονοϊό – συνήθως, μονοψήφιο αριθμό – και το κάνουν αυτό να φαίνεται τραγικό και σπουδαίο. Επιπλέον, δυσφημούν ασύστολα διάφορες περιοχές της Ελλάδας με το που 3-4 κρούσματα θα εμφανιστούν εκεί.

Η τρομοκρατία καλά κρατεί...

Αλλά ας δούμε μερικά στατιστικά για την Ελλάδα που ελπίζουμε να είναι αξιόπιστα, όσο αυτό είναι δυνατόν. Τα παίρνω από εδώ.

Η εικόνα που βλέπω τώρα (19 Αυγούστου, 2020) στην οθόνη μου είναι αυτή:

Στην Ελλάδα έχουμε, μέχρι στιγμής, 7.472 κρούσματα, 232 θανάτους, και 3.804 περιπτώσεις ανάκαμψης από Covid-19.

Αυτά μπορεί να φαίνονται πολλά, αλλά στάσου λίγο και σκέψου ποιες είναι οι πιθανότητες πραγματικά να κολλήσεις κορονοϊό. Ο πληθυσμός της Ελλάδας είναι γύρω στα 10.000.000. Και κάνοντας μια απλή διαίρεση, διαπιστώνεις τα εξής:

Πιθανότητα να κολλήσεις κορονοϊό ([κρούσματα/πληθυσμός] x 100): 0,075% περίπου.

Πιθανότητα να πεθάνεις από κορονοϊό χωρίς να τον έχεις ήδη κολλήσει ([θάνατοι/πληθυσμός] x 100): 0,00232% ακριβώς. (Και υποθέτοντας πάντα ότι όλοι αυτοί οι θάνατοι είναι όντως από Covid-19, που μάλλον δεν είναι, γιατί πολλοί πέθαναν απλώς έχοντας και Covid-19, χωρίς να πεθάνουν από Covid-19, αλλά τους δήλωσαν ως «νεκρούς από κορονοϊό»... για κάποιο λόγο.)

Πιθανότητα να πεθάνεις από κορονοϊό αφού τον έχεις ήδη κολλήσει ([θάνατοι/κρούσματα] x 100): 3,1% περίπου.

Είναι καταφανές, πιστεύω, ότι ο καθένας από εμάς δεν κινδυνεύει από τον κορονοϊό περισσότερο απ’ό,τι κινδυνεύει από οτιδήποτε άλλο. Και, μάλιστα, από άλλα ατυχήματα κινδυνεύει περισσότερο.

Το ότι τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση κάνουν τέτοιο θέμα για τόσο μικρά ποσοστά – και το ότι αυτό γίνεται και παγκοσμίως επίσης – είναι αληθινά ύποπτο. Το ότι κάθε βδομάδα μπορεί να δούμε και 10 κρούσματα κορονοϊού παραπάνω δεν είναι ανησυχητικό. Αυτό συμβαίνει με όλες τις επιδημίες! Δεν είναι τίποτα το περίεργο αφού υπάρχει η επιδημία. Το περίεργο θα ήταν να μην είχαμε καθόλου κρούσματα – ή να είχαμε μια ξαφνική αύξηση μεγέθους +1.000 κρούσματα μέσα σε μια εβδομάδα. Αυτό θα ήταν ανησυχητικό.

Ας ρίξουμε μια ματιά και στις ΗΠΑ, που είναι η χειρότερη περίπτωση Covid-19 παγκοσμίως, το παράδειγμα προς αποφυγήν.

Παίρνω πάλι τα δεδομένα μου από εδώ, και βλέπω αυτή την εικόνα:

Ο πληθυσμός των ΗΠΑ είναι, σήμερα, 331.000.000 περίπου (το στρογγυλοποιώ). Βάσει αυτού, έχουμε τα εξής δεδομένα:

Πιθανότητα να κολλήσεις κορονοϊό: 1,7% περίπου.

Πιθανότητα να πεθάνεις από κορονοϊό χωρίς να τον έχεις ήδη κολλήσει: 0,05%.

Πιθανότητα να πεθάνεις από κορονοϊό αφού τον έχεις ήδη κολλήσει: 3,1% περίπου.

Εδώ, επειδή η εξάπλωση έχει περάσει το 1% – είναι στο 1,7% – μπορείς να πεις ότι υπάρχει κάποια αυξημένη επικινδυνότητα. Αλλά, από την άλλη, σκέψου πόσο τεράστιος είναι ο πληθυσμός των ΗΠΑ. Επομένως, αυτό δεν είναι πραγματικά μεγάλο νούμερο.

Αξιοσημείωτο ότι και στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ η πιθανότητα να πεθάνεις αφού έχεις ήδη κολλήσει είναι 3,1% περίπου...

Όπως και νάχει, είτε παραφουσκωμένα είναι αυτά τα στατιστικά είτε όχι, πάλι εδώ, στην Ελλάδα, έχεις περισσότερο λόγο να φοβάσαι μη σε πατήσει φορτηγό καθώς περνάς τον δρόμο παρά μην πεθάνεις από κορονοϊό.

Και, όχι, δεν είναι οι μάσκες που μας έχουν σώσει. Απλά ο Covid-19 δεν είναι τόσο επικίνδυνος όσο θέλουν να τον κάνουν να φαίνεται. Μάσκες έπρεπε να φοράμε μόνο στα ΜΜΜ. Και δεν έπρεπε να έχουν καταστρέψει την οικονομία με μια πανούκλα-φάντασμα.

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]