Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
4 / 2019

Παλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (36)

Αυτό δεν είναι και τόσο παλιό εξώφυλλο· το βιβλίο εκδόθηκε το 2000. Δεν είναι εκείνο που θα λέγαμε “ρετρό” ακριβώς. Αλλά ούτε και σημερινό εξώφυλλο είναι, ακριβώς· έχουν περάσει γύρω στα 20 χρόνια από τότε. Οπότε, είναι αρκετά παλιό, νομίζω.

Και, επίσης, μου φαίνεται από τα χειρότερα εξώφυλλα για βιβλίο φαντασίας. Μάλλον, κάποιος διάβασε τον τίτλο – Οι Κήποι του Φεγγαριού – και σκέφτηκε ότι καλά θα ήταν να βάλει στο εξώφυλλο ένα τοπίο από τη Σελήνη· ή, τουλάχιστον, ένα τοπίο που μοιάζει να είναι από τη Σελήνη (γιατί δεν νομίζω ότι είναι πραγματικά σεληνιακό τοπίο αυτό).

Αλλά η ιστορία των Κήπων του Φεγγαριού δεν διαδραματίζεται στον κόσμο μας· δεν υπάρχει Σελήνη εκεί. Το βιβλίο δεν είναι καν επιστημονικής φαντασίας· είναι επικής φαντασίας, είναι το πρώτο βιβλίο του Malazan Book of the Fallen – μαγεία, πολεμιστές [...]

Ένα όνειρο στον τοίχο

Ακόμα ένα υπέροχα σουρεαλιστικό γκράφιτι.

Και χρόνια πολλά σε όλους!

Η “εμπορική” δομή της λογοτεχνίας. (Αποτρόπαιο στη σκέψη.) (Και στην πράξη.)

(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)

Υπάρχει μια γενική νοοτροπία σήμερα ότι το μυθιστόρημα πρέπει να είναι γραμμένο με μια συγκεκριμένη δομή, ειδικά αν θέλεις να είναι «εμπορικό». Σύμφωνα με αυτή τη δομή, η δράση/ένταση, μετά από την αρχή, συνεχώς αυξάνεται μέχρι που φτάνει σε μια κορύφωση. Από εκεί μειώνεται, συνήθως απότομα, και φτάνει περίπου εκεί όπου άρχισε. Κάπως έτσι:

Αλλά αυτό είναι ένα στείρο μοντέλο και επαναλαμβανόμενο, που, με απλά λόγια, σημαίνει βαρετό. Αν διαβάσεις 4-5 μυθιστορήματα γραμμένα σ’αυτό το στιλ, ξέρεις μετά ακριβώς τι θα διαβάσεις. Αν όλα τα βιβλία ήταν γραμμένα έτσι, δεν θα είχε νόημα να διαβάσεις ποτέ πάνω από καμια 10αριά βιβλία.

Αυτή η δομή επικράτησε από τότε που κάποιοι θέλησαν να καταστήσουν το λογοτεχνικό βιβλίο «εμπόρευμα». Και πίστεψαν ότι πρέπει να υπάρχει ομοιομορφία [...]

Αντισυμπτωματικές βιβλιοσυμπτώσεις

Σήμερα έμαθα ότι χτες ήταν Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου (για την οποία υπάρχει και ένα ελληνικό site). Το είχα ξεχάσει τελείως. Τυχαίο ήταν ότι χτες, επίσης, δημοσίευσα την Αιχμάλωτη του Θαυματοποιού, το πρώτο βιβλίο των Θυγατέρων της Πόλης (που είναι σειρά αλλά από εκείνες που δεν χρειάζεται τα βιβλία τους να διαβαστούν κατά σειρά). Ελπίζω να μην είναι πολύ σημαδιακό.

Αλλά, σε περίπτωση που είναι, καλύτερα να το διαβάσεις. Ποτέ δεν ξέρεις.

Περισσότερα για τις Θυγατέρες της Πόλης – μια σειρά αχαλίνωτου αστικού μυστηρίου και μυστηριακής παραδοξότητας – έχω γράψει σ’ένα άρθρο μου, πρόσφατα.

Λογοτεχνία > Πολιτική

Έριχνα μια ματιά εδώ, σε κάτι πράγματα που έχει πει ο Σαρτρ για το αν η λογοτεχνία πρέπει να περιλαμβάνει πολιτική. Είναι ένα θέμα που με ενδιαφέρει κι εμένα γιατί στα δικά μου βιβλία, προσωπικά, δεν θέλω να ακολουθώ καμιά πολιτικοποιημένη στάση, όπως έχω ήδη γράψει. Δε μου αρέσουν τα βιβλία που προσπαθούν να σου κάνουν κατήχηση προς συγκεκριμένες ιδεολογίες. Το θεωρώ ύπουλο και ανέντιμο, αν μη τι άλλο. Η λογοτεχνία πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από πολιτική προπαγάνδα. Η Λογοτεχνία υπερβαίνει την Πολιτική.

Όμως, είτε το θέλεις είτε όχι, πάντα κάποιος θα μπορεί να βρει πολιτικά μηνύματα μέσα σ’ένα λογοτεχνικό κείμενο. Ίσως να είναι απλά αυτά που θα ήθελε να ακούσει. Ίσως να είναι αυτά που δεν θα ήθελε να ακούσει. Όχι επειδή το κείμενο τα γράφει ακριβώς έτσι αλλά επειδή εκείνος έχει την προδιάθεση [...]

Παλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (35)

Αυτό δεν είναι βιβλίο φαντασίας όπως τα όσα κατά κανόνα παραθέτω εδώ, όμως έχει σίγουρα ένα παλιό ελληνικό εξώφυλλο. Πολύ παλιό. Πολύ ρετρό. Και δες το καλά. Δεν είναι τρομερά σέξι αυτό το σπαθί με τη μάσκα στα δεξιά; Θυμίζει Τρεις Σωματοφύλακες και τέτοιες ιστορίες, σωστά;

Η συγκεκριμένη σειρά του Διονύση Ρώμα έχει μια σχετικά παρόμοια θεματολογία, απ’ό,τι καταλαβαίνω. Και είναι τεράστια, γαμώτο! Αυτός είναι ο ένατος τόμος της. Ο τύπος πρέπει να προσπαθούσε να αντιγράψει εμένα· πρέπει να με είχε ονειρευτεί από το μέλλον.

Αυτό για όσους λένε ότι στην Ελλάδα δεν νοείται να γράφονται τόσο μακροσκελείς ιστορίες...

Κατά τα άλλα, δυστυχώς, δεν έχω βρει τα υπόλοιπα βιβλία της σειράς. Και το συγκεκριμένο βιβλίο δύσκολα διαβάζεται, από μια ματιά που του έριξα. Γιατί; Επειδή είναι γεμάτο ιδιωματικές λέξεις [...]

Και κάτι ακόμα για τον Gene Wolfe

Επειδή δεν αρμόζει να τελειώσουμε μαζί του με μόνο ένα post, γράφουμε ακόμα ένα.

Ρίξτε μια ματιά σ’αυτό εδώ το website για πολύ περισσότερο υλικό σχετικά με τον Gene Wolfe.

Αντίο, Gene Wolfe

Ο Gene Wolfe πέθανε στις 14 Απριλίου. Ήταν ένας συγγραφέας φαντασίας από εκείνους που έχουν το προσωπικό, πολύ ιδιαίτερο, πολύ δικό τους ύφος, και τη δική τους προσωπική και ιδιαίτερη νοοτροπία – δηλαδή, από τους συγγραφείς που αξίζει να διαβάσεις. Αν και δεν ήταν τόσο γνωστός όσο κάποιους άλλους, έχει γράψει πολλά βιβλία από τα οποία έχω διαβάσει μόνο το The Book of the New Sun, το The Book of the Long Sun, και το An Evil Guest. Το τελευταίο ήταν το μόνο που δεν μου άρεσε (και έχω γράψει γι’αυτό). Τα άλλα δύο είναι υπέροχα, αν και πολύ διαφορετικά μεταξύ τους παρότι διαδραματίζονται στον ίδιο φανταστικό κόσμο.

Ο Gene Wolfe είναι ένας από τους συγγραφείς που θέλεις οπωσδήποτε να έχεις διαβάσει. Η παρουσία του θα μας λείψει. Αρχίζω να σκέφτομαι ότι ίσως τώρα θα έπρεπε να ξεκινήσω να διαβάζω και κάποια από τα άλλα του βιβλία.

Αλλαγές προοπτικής

Αυτό τον καιρό γράφω μια σειρά η οποία εντάσσεται στον 3ο κύκλο του Θρυμματισμένου Σύμπαντος και θα δημοσιευτεί μετά από κάμποσα χρόνια αν είμαι ακόμα ζωντανός (έχω ήδη δημοσιεύσει πολλά βιβλία τελευταία: και σύντομα έρχονται και οι Θυγατέρες της Πόλης). Η σειρά είναι γραμμένη εν μέρει στο πρώτο πρόσωπο εν μέρει στο τρίτο, αλλά δεν μοιάζει καθόλου με τα Αρχεία της Σιδηράς Δυναστείας στο ύφος. Το τρίτο πρόσωπο είναι ιστορίες από το παρελθόν και σε μια οπτική γωνία τελείως ανοιχτή (πχ, μπορεί να περιγράφει τι πιστεύουν οι κάτοικοι μιας πόλης για κάτι που συμβαίνει)· και το πρώτο πρόσωπο, αν και έχει έναν σταθερό αφηγητή που είναι ο πρωταγωνιστής, μερικές φορές αλλάζει, και έχουμε, σποραδικά, και μερικούς άλλους αφηγητές. Αλλά μέχρι στιγμής η προοπτική όλων αυτών των αφηγητών δεν ήταν και τόσο διαφορετική· [...]

Εωράκαμεν τους ληστάς

Επειδή αυτό το απόσπασμα από παλιά εφημερίδα δεν πρέπει να λείπει από κανένα ελληνικό blog...

Εωράκαμεν τους ληστάς...

Ομιχλώδεις μύθοι

Έχεις προσέξει πώς παρουσιάζονται οι μύθοι σε αρκετά βιβλία φαντασίας; Σχεδόν σαν πληροφορίες από το Διαδίκτυο. Αναφέρονται κάπου στην αρχή του βιβλίου και μέχρι το τέλος του έχουν αποδειχτεί αληθινοί και έχουν χρησιμεύσει με συγκεκριμένο τρόπο για να λυθεί η πλοκή.

...Ένα μυθικό ξίφος χαμένο πίσω από τα βουνά, με το οποίο μπορείς να κόψεις την άγρια θάλασσα και να οδηγήσεις έναν λαό προς ένα θαυμαστό νησί όπου αλλιώς είναι αδύνατον να φτάσεις. Και, όντως, η ηρωίδα μας πάει στα βουνά και, ακολουθώντας τον μύθο, βρίσκει το σπαθί, κόβει την άγρια θάλασσα, και οδηγεί τον λαό της στο νησί...

Αλλά οι μύθοι, στην πραγματικότητα, δεν είναι έτσι. Δεν είναι ούτε κάτι ξεκάθαρο ούτε κάτι συγκεκριμένο. Και επειδή γράφεις σε φανταστικούς κόσμους, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ισχύει κάτι άλλο. Βασικά, είναι πολύ πιο [...]

Παραξενοθήριο

(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)

παραξενοθήριο: ζώο που μπορεί να είναι διαφόρων ειδών: πτηνό, αιλουροειδές, κυνοειδές, ψάρι ή μαλάκιο, θηλαστικό ή ερπετό· ακόμα και άνθρωπος, σύμφωνα με ορισμένους· σε όλες τις περιπτώσεις, όμως, είναι πολύ παράξενο.

 

 

(Αυτό θα έπρεπε να είναι προσθήκη στο Λεξικό Παράδοξων Λέξεων, ίσως.)

Παλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (34)

Είπες ότι η τρέλα δεν πάει στα βουνά; Δεν τα ξέρεις καλά τα πράγματα. Καθόλου καλά.

Γράφοντας για κακές συνήθειες

(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)

Κάπου διάβαζα πρόσφατα ότι ορισμένοι, σε ορισμένες χώρες του εξωτερικού, κακοχαρακτηρίζουν ένα μυθιστόρημα αν περιλαμβάνει σκηνές με χαρακτήρες που καπνίζουν. Ξέρεις, υπό την έννοια ότι είναι κάτι το κακό να καπνίζεις, άρα δεν πρέπει να το γράφεις ούτε στη λογοτεχνία!

Αν είναι δυνατόν… Οι άνθρωποι είναι αστείοι.

Ευτυχώς, τα βιβλία μου είναι γεμάτα με χαρακτήρες που καπνίζουν. Και η πλάκα είναι πως ο ίδιος δεν είμαι παρά οριακός καπνιστής. Κάνω 3-4 τσιγάρα την ημέρα από τότε που ξεκίνησα το κάπνισμα μετά το σχολείο. Ποτέ δεν τα έχω αυξήσει, και κάποιες μέρες μπορεί να κάνω και λιγότερα. Ελάχιστες, πολύ σπάνιες μέρες μπορεί να κάνω και μερικά παραπάνω. Αλλά, γενικά, 3-4/ημέρα

Το γεγονός ότι γράφω για χαρακτήρες που καπνίζουν (όχι όλοι, αλλά κάποιοι από αυτούς) δεν έχει ποτέ [...]

Όχι άλλα διαδικτυακά οχυρά, γαμώτο!

Ο ΟΠΙ (Οργανισμός Πνευματικής Ιδιοκτησίας) μπλόκαρε κάποιες ελληνικές ιστοσελίδες που θεωρούσε πειρατικές, και μετά συνέχισε μπλοκάροντας και κάποιες διεθνείς σελίδες που θεωρούσε πειρατικές· περισσότερα μπορείτε να μάθετε εδώ. Όταν προσπαθείς να μπεις σε μια από αυτές τις ιστοσελίδες, πετάγεται αυτό το αστείο μηνυματάκι (κάνε κλικ επάνω του για να το δεις μεγαλύτερο):

Απ’ό,τι καταλαβαίνω, το όλο μπλοκάρισμα των σελίδων πέρασε στην αρπαχτή χωρίς καμιά σπουδαία δικαστική διαδικασία – πράγμα οριακά χουντικό. Γιατί δεν μπορείς να μπλοκάρεις έτσι απλά όποια ηλεκτρονική διεύθυνση θέλεις. Σε τελική ανάλυση, αυτές οι διευθύνσεις μπορεί σήμερα να περιλαμβάνουν πειρατικό υλικό αλλά αύριο να περιλαμβάνουν κάτι άλλο, τελείως διαφορετικό. Το μπλοκάρισμα ολόκληρης διεύθυνσης κανονικά είναι το τελευταίο μέτρο [...]

Παλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (33)

Εικόνα εξωφύλλου από Boris Vallejo, κι αυτός ο δράκος επάνω αριστερά μοιάζει πολύ κακός.

Αλλά γιατί τα γράμματα στο οπισθόφυλλο μοιάζουν να κατακρίνουν το βιβλίο;

Έλα που δεν το είχες καταλάβει

Αυτό ήταν, φυσικά, πρωταπριλιάτικο αστείο. Η Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια του Φανταστικού, ένα ελληνικό βιβλίο που κυκλοφόρησε γύρω στο 1975, είναι, δυστυχώς, τόσο αληθινή όσο και το Νεκρονομικόν.

Χαμένος θησαυρός

Γύρω στο 1975, αν δεν κάνω λάθος, είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα ένα βιβλίο με τίτλο Η Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια του Φανταστικού που περιλάμβανε πολλές πληροφορίες για φανταστικά και σουρεαλιστικά έργα, όχι μόνο λογοτεχνικά αλλά και εικαστικά. Τρομερό βιβλίο, με κείμενο και εικόνες ασπρόμαυρες και έγχρωμες, από αυτές που μπορείς να ερωτευθείς.

Το είχα βρει σ’ένα παλιατζίδικο πρόσφατα και το είχα αγοράσει ασυζητητί (παρότι δεν το έδινε ο κερατάς και τόσο φτηνά). Είχα σκοπό να το σκανάρω σήμερα ως μέρος των Παλιών Ελληνικών Εξώφυλλων, αλλά το έχω χάσει. Δεν ξέρω πού το έχω βάλει. Έπρεπε να είναι σ’ένα συγκεκριμένο ντουλάπι. Πώς διάολο εξαφανίστηκε, δεν μπορώ να καταλάβω.

Σύντομα θα το βρω, όμως, και θα το σκανάρω. Ήταν παλιό βιβλίο, τριμμένο, αλλά δεν μπορεί και νάγινε σκόνη τόσο γρήγορα.

 

Επίσης . . .

Περί Γραφής: Και Περί Πλοκής


Το μυθιστόρημα με, και χωρίς, πλοκή

Εκείνο που συνήθως ακούς για τα μυθιστορήματα – ή για τις ταινίες, ή για οποιοδήποτε αφηγηματικό έργο – αλλά κυρίως για τα μυθιστορήματα – είναι ότι έχουν πλοκή. Η πλοκή είναι μια σειρά από γεγονότα μέσα στην αφήγηση τα οποία ξεκινούν από την αρχή της ιστορίας και συνεχίζονται, το ένα κατόπιν του άλλου, με τέτοιο τρόπο ώστε να φτάνουμε σε μια κατάληξη που βγάζει κάποιο νόημα βάσει του πώς είναι δομημένη η ιστορία.

Για παράδειγμα, αν γράφεις ένα παραμύθι όπου ένας ιππότης ξεκινά να σώσει μια πριγκίπισσα από έναν δράκο, περιμένεις ότι στο τέλος ο ιππότης ή θα σώσει την πριγκίπισσα από τον δράκο ή (πολύ πιο απίθανο) θα σκοτωθεί από τον δράκο. Από την αρχή ώς το τέλος, όμως, θα υπάρξουν κάποια γεγονότα που θα είναι το ταξίδι του ιππότη προς τον δράκο. Αυτή είναι η πλοκή. Τα γεγονότα αυτά οδηγούν, το ένα μετά το άλλο, τον ιππότη προς τον δράκο – είτε ως εμπόδια που πρέπει να υπερβεί είτε ως συναπαντήματα που τον βοηθούν να φτάσει στον προορισμό του – και το φινάλε περιμένουμε να είναι η συνάντηση με τον δράκο, και με την πριγκίπισσα.

Σίγουρα, δεν περιμένουμε ότι ο ιππότης, καθώς ταξιδεύει, θα πέσει από το άλογό του, θα κατρακυλήσει σ’ένα γκρεμό, θα σπάσει το κεφάλι του, και θα σκοτωθεί.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Μαρτίου (19/3)


>| Ένα Μπαούλο γεμάτο παλιά ελληνικά κόμιξ (pdf) & Ιστορίες με παράξενες και μαγικές γραφομηχανές & Πρόβλεψη από το 1963 για τα κινητά & Η πριγκίπισσα που δολοφονήθηκε από κουνούπι & Τεράστια συλλογή με street art του Banksy & Μάθε να ζωγραφίζεις μια ψυχεδελική οφθαλμαπάτη & Ένα μαγευτικό εργοστάσιο ηλιακής ενέργειας & Valentine Hugo (σουρεαλιστική τέχνη) & Retro-Forteana (blog για τα παράξενα του παρελθόντος) & Laurence Schwinger (φανταστική τέχνη) & Άρθουρ Μάχεν & Stephen Fabian (μακάβρια ζωγραφική βασισμένη στον Lovecraft) & Το Dune του Jodorowsky & Ο Μιχαήλ Άγγελος της δερματοστιξίας στη Βικτοριανή Εποχή & Συνέντευξη του Frank Herbert (Dune) από το 1969 & Fletcher Hanks (1939-1941), outsider comic book artist & Spencer Hansen (τρελή τέχνη) |<

 

Ψυχολογώντας τον Συγγραφέα


Τι «δείχνει» αυτό, ή εκείνο, ή το άλλο, από το βιβλίο του;

Ίσως αυτό να είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στις μέρες μας: το να προσπαθούμε να ψυχολογήσουμε τον συγγραφέα (παλιότερο ή σύγχρονο) από αυτά που έχει γράψει. Το να προσπαθούμε να καταλάβουμε κάτι γι’αυτόν, για την προσωπικότητά του, για τη ζωή του, για τα βίτσια του – για το οτιδήποτε δεν θα έπρεπε κανονικά να μας ενδιαφέρει, γιατί μπορεί και να ήταν προσωπικό δεδομένο, ουσιαστικά.

Πολύ συχνά πέφτουμε έξω. Κάνουμε τραγικά λάθη. Τραγελαφικά, ορισμένες φορές.

Διότι η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να ψυχολογήσεις τον συγγραφέα από αυτά που γράφει. Ειδικά τον συγγραφέα λογοτεχνίας. Δεν αναφέρομαι σε αρθρογράφους, δημοσιογράφους, δοκιμιογράφους, και λοιπούς. Μιλάω μόνο για λογοτέχνες. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τους ψυχολογήσεις από τα γραφόμενά τους, να καταλάβεις πράγματα γι’αυτούς.

Μα, είναι δυνατόν; Από όσα γράφει ο άλλος δεν φαίνεται κάτι για εκείνον;

[Συνέχισε να διαβάζεις]