Η αλήθεια δεν μένει κουκουλωμένη για πολύ

Όσοι ισχυρίζονται ότι η «πανδημία» δεν είναι πανδημία, όσοι λένε πως τα εμβόλια δεν είναι εμβόλια ή είναι άκρως επικίνδυνα, όσοι προειδοποιούν ότι τα εμβόλια και ο ιός είναι βιολογικά όπλα, βαφτίζονται ως «συνωμοσιολόγοι» και, ακόμα πιο γελοία, «ψεκασμένοι». Τελευταίως, δε, η κυβέρνησή μας, σε μια έξαρση ακραίας δημοκρατικότητας και ζήλου για την προστασία της ελευθερίας του λόγου, δήλωσε πως όποιος λέει πράγματα που μπορεί να «θέσουν σε κίνδυνο τη Δημόσια Υγεία» (ό,τι στο διάολο κι αν σημαίνει αυτό), είτε μέσω διαδικτύου είτε αλλιώς, μπορεί να ερευνάται ανεξέλεγκτα από την αστυνομία σαν να ήταν κακοποιός. Τόλμησαν να πουν και για πιθανές φυλακίσεις.

Και όλα αυτά για να καταπνίξουν τους «συνωμοσιολόγους» που «θέλουν το κακό μας».

Αλλά μετά εμφανίζεται ένας τύπος σαν τον David Martin (ένα link για τον οποίο είχα [...]

Μυστηριακές Οντότητες (102)

Αγριόγατοι των δρόμων...

Αξιοσημείωτα τα δύο μυστηριώδη σημάδια δεξιά της γάτας, τα οποία φαίνονται καλύτερα σε μεγέθυνση.

Το Μεγάλο Παιχνίδι του Κορονοϊού

Έχω να γράψω καιρό για τα αίσχη με τον κορονοϊό και τα εμβόλια, και μου έχει λείψει. Αλλά δεν ξέρω τι άλλο να γράψω· αισθάνομαι πως έχω πει – ώς τώρα – όλα όσα ήθελα να πω. Μπορείτε να διαβάσετε προηγούμενες αναρτήσεις σ’αυτό το blog για να δείτε τις απόψεις μου για το θέμα, όσοι δεν τις γνωρίζετε ήδη. (Και, φυσικά, μπορείτε να με ακολουθήσετε και στο Twitter.)

Ωστόσο, ήθελα να γράψω κάτι για τον κορονοϊό... και τότε σκέφτηκα: Γαμώτο, αυτό είναι σαν πρέζα. Είναι σαν να παίρνεις τη δόση σου. (Την πέμπτη δόση του εμβολίου, ίσως.) Είναι σαν εμμονή. Μας έχουν κολλήσει αυτές οι μαλακίες με τον κορονοϊό και δεν λένε να φύγουν από το μυαλό μας. Από ένα σημείο και μετά έχουν αρχίσει – διεστραμμένα – να μας αρέσουν κιόλας, είτε το αντιλαμβανόμαστε άμεσα είτε όχι.

Και μετά σκέφτηκα ότι αυτό είναι, πιθανώς, κάτι πολύ σημαντικό. [...]

Επανάληψη: Βιβλία που είναι και βιβλία που δεν είναι

(Μια επανάληψη από εδώ.)

Αρκετές φορές βλέπω βιβλία να βαφτίζονται ως “φανταστική λογοτεχνία” (ή “λογοτεχνία του φανταστικού”, ή “λογοτεχνία φαντασίας”) χωρίς πραγματικά να είναι. Μη με παρεξηγείτε: δεν έχω κανέναν πολύ περιορισμένο ορισμό για το τι είναι φανταστική λογοτεχνία. Για την ακρίβεια, ο ορισμός μου για τη φανταστική λογοτεχνία είναι, αντιθέτως, πολύ ανοιχτός. Δεν την περιορίζω σε βιβλία με ξωτικά, ορκ, και νάνους. Δεν την περιορίζω σε βιβλία με δράκους ή με μικρούς μάγους. Δεν την περιορίζω καν σε βιβλία όπου πρέπει υποχρεωτικά να υπάρχει μαγεία όπως ορίζεται συνήθως η μαγεία στη φανταστική λογοτεχνία. Ούτε σε βιβλία που πρέπει να διαδραματίζονται σε αρχαϊκούς κόσμους. Ακόμα κι ένα βιβλίο που διαδραματίζεται σε μια άλλη πραγματικότητα, σε έναν άλλο κόσμο, διαφορετικό από τον δικό μας αλλά [...]

Μυστηριακές Οντότητες (101)

Εξωγήινοι τσακώνονται; Μες στην Αθήνα;

Αίσχη!

Το Αέναο Μυστήριο

Σε αρκετούς φανταστικούς λογοτεχνικούς κόσμους – σε πολλούς, ίσως – δίνονται πολύ συγκεκριμένες εξηγήσεις για το πώς δημιουργήθηκε το σύμπαν, ποιοι είναι οι θεοί, και τα λοιπά. Ακόμα και πράγματα όπως «από πού προέρχεται η μαγεία» εξηγούνται με τρόπο απλό και συγκεκριμένο – έως και ορθολογιστικό, ίσως.

Αλλά αυτό είναι βαρετό, και ακόμα και ανέμπνευστο, θα έλεγα. Επιπλέον, μοιάζει στημένο. Σκέψου μόνο πώς είναι οι πραγματικοί μύθοι και τι αληθινά ξέρουμε για το πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος.

Απάντηση στο πρώτο: οι μύθοι είναι πολύ, πολύ μπλεγμένοι· συχνά, δε, αντικρουόμενοι αναμεταξύ τους.

Απάντηση στο δεύτερο: τίποτα δεν ξέρουμε, ό,τι κι αν θέλει να μας λέει το δόγμα της επιστήμης.

Αυτό είναι, νομίζω, κάτι που πρέπει να αντανακλάται και στη φανταστική λογοτεχνία, όχι μόνο για λόγους αληθοφάνειας, [...]

Μυστηριακές Οντότητες (100)

Φτάσαμε στο 100;

Χάος... Χάος.

Κι ακόμα μερικές αφίσες από την Αθήνα

...Εναντίον του εμβολιαστικού απαρτχάιντ που συμβαίνει αυτές τις φριχτές ημέρες και που προβλέπεται να επιδεινωθεί. Εξάλλου, τι δεν επιδεινώθηκε; Μόνο η «πανδημία».

Επειδή... ξέρετε... «μόνο οι ακροδεξιοί» διαμαρτύρονται.

Ας γελάσω με τους γελοίους που πιστεύουν, ή διασπείρουν, τέτοιες ανοησίες.

Οι πάντες διαμαρτύρονται γι’αυτή τη σιχαμερή χούντα που έχει επιβληθεί με το πρόσχημα της υγειονομικής «προστασίας». Ακόμα και η χελώνα μου, γαμώτο! Πρέπει να είσαι παράφρων για να συμφωνείς με αυτούς τους διεστραμμένους ιατροφασίστες.

Επανάληψη: Γράφοντας για κακές συνήθειες

(Μια επανάληψη από εδώ.)

Κάπου διάβαζα πρόσφατα ότι ορισμένοι, σε ορισμένες χώρες του εξωτερικού, κακοχαρακτηρίζουν ένα μυθιστόρημα αν περιλαμβάνει σκηνές με χαρακτήρες που καπνίζουν. Ξέρεις, υπό την έννοια ότι είναι κάτι το κακό να καπνίζεις, άρα δεν πρέπει να το γράφεις ούτε στη λογοτεχνία!

Αν είναι δυνατόν… Οι άνθρωποι είναι αστείοι.

Ευτυχώς, τα βιβλία μου είναι γεμάτα με χαρακτήρες που καπνίζουν. Και η πλάκα είναι πως ο ίδιος δεν είμαι παρά οριακός καπνιστής. Κάνω 3-4 τσιγάρα την ημέρα από τότε που ξεκίνησα το κάπνισμα μετά το σχολείο. Ποτέ δεν τα έχω αυξήσει, και κάποιες μέρες μπορεί να κάνω και λιγότερα. Ελάχιστες, πολύ σπάνιες μέρες μπορεί να κάνω και μερικά παραπάνω. Αλλά, γενικά, 3-4/ημέρα

Το γεγονός ότι γράφω για χαρακτήρες που καπνίζουν (όχι όλοι, αλλά κάποιοι από αυτούς) δεν έχει ποτέ επηρεάσει [...]

Ψεκασμένες πανδημίες

Από το ξεκίνημα σχεδόν της «πανδημίας» άρχισαν να αποκαλούν συνωμοσιολόγους και ψεκασμένους όσους διαφωνούσαν με οτιδήποτε σχετικά μ’αυτήν ή, απλώς, όσους είχαν μια διαφορετική άποψη. Το συνωμοσιολόγος σταδιακά υποχώρησε και τώρα μας έχει μείνει, κυρίως, το ψεκασμένος – το πιο αστείο από τα δύο.

Και δεν το ακούς μόνο από τίποτα παρακμιακούς δημοσιογράφους, αλλά ακόμα και μέσα στη Βουλή! Βρίζουν ως «ψεκασμένους» όσους τολμάνε να διαφωνήσουν με το οτιδήποτε, ασχέτως αν πρόκειται για έναν άνθρωπο, για χιλιάδες ανθρώπους, ή για εκατομμύρια!

Και ποιοι είναι αυτοί οι ψεκασμένοι, σε τελική ανάλυση; Είναι άνθρωποι που, αντί να δέχονται αμάσητα ό,τι τους λένε τα μεγάλα ΜΜΕ, σκέφτονται από μόνοι τους και ψάχνουν από μόνοι τους και, αναπόφευκτα, διαπιστώνουν – όπως έχουμε διαπιστώσει όλοι πλέον – ότι εδώ [...]

Μυστηριακές Οντότητες (99)

Αυτό θα πει να έχεις μακριά μαλλιά.

Θησαυρός από το σκοτάδι

Το 2015 είχα διαβάσει μια ιστορία με τον Voidal, και μου είχε κάνει καλή εντύπωση. Είχα κατά νου να διαβάσω κι άλλα από τα γραφόμενα του Adrian Cole αλλά δεν είχε τύχει να πέσουν στα χέρια μου. Τώρα διαβάζω το The Voidal: Oblivion Hand· έχω φτάσει σχεδόν ώς τα μέσα του βιβλίου και εκείνο που έχω να πω είναι: εξαιρετική ψυχεδέλεια, τρομερή φαντασία, συναρπαστικός τρόπος γραφής.

Σε πηγαίνει από το ένα παράξενο, ψυχεδελικό, σουρεαλιστικό σκηνικό στο άλλο, και όλα αυτά γραμμένα σαν να έχουν βγει από παράξενο όνειρο.

Νομίζεις ότι τα βλέπεις μπροστά σου.

Με έχει υπνωτίσει.

Μάλλον είναι το καλύτερο βιβλίο φαντασίας που έχω διαβάσει αυτή τη χρονιά μέχρι στιγμής. Όσα είχα διαβάσει από τις αρχές του έτους ώς σήμερα δεν με είχαν αφήσει τίποτα περισσότερο από μέτρια ικανοποιημένο στην καλύτερη περίπτωση.

Κι επάνω που [...]