Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
15 / 4 / 2020

(Επειδή δεν φαίνεται να μπορεί να υπάρξει μέρα που να μην πούμε έστω και κάτι για τον Γαμιολοϊό, ναι, δεύτερο post σήμερα. Σπάνια περίπτωση.)

 

Τυχαία συνάντησα αυτό το link. Ευτυχώς φαίνεται πως δεν κοιμούνται όλοι από την κορονομαστούρα:

ΑΝΡΙ ΛΕΒΙ: «Στην πανδημία του 1950 & 1960 δεν επιβλήθηκε καμία καραντίνα».

 

Επίσης, δύο κορονοαξιοσημείωτα αυτές τις μέρες:

 

Πρώτο:

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το να ενδιαφέρεσαι για την καραντίνα του κορονοϊού σημαίνει να είσαι συνειδητοποιημένος πολίτης και να δείχνεις ευαισθησία στον συνάνθρωπο. Αναρωτιέμαι: οι πολιτικές τους ελευθερίες δεν τους ενδιαφέρουν καθόλου; Δεν το θεωρούν αυτό μέσα στο να είναι «συνειδητοποιημένοι πολίτες», δεν το θεωρούν αυτό μέσα στην «ευαισθησία» που πρέπει να έχουν; Και το να προσπαθούν να τραμπουκίσουν και να σωπάσουν όσους έχουν αντίθετη άποψη είναι κι αυτό μέρος της πολλής «ευαισθησίας»; Είναι δημοκρατία, ή είναι οχλοκρατία;

Σήμερα βγαίνει ένας κωλογιατρός και δίνει τη διαταγή «μαντρώστε τους όλους», έτσι για το... κοινωνικό καλό. Αύριο τι θα βγει να διατάξει; «Σ’αυτή τη συνοικία είναι πολλοί μολυσμένοι. Σκοτώστε τους όλους! Για το κοινωνικό καλό! Για να μην κολλήσουν κι οι άλλοι»; Αυτό περιμένουν να ακούσουν κάποιοι για να ξυπνήσουν; Και ο Χίτλερ για το «κοινωνικό καλό» ξεκίνησε, έχε υπόψη. Όλοι οι κακοί για το καλό ξεκινάνε. Στο δρόμο κάπου το χάνουν. Ή ίσως και από την αρχή.

 

Δεύτερο:

Αν θυμάμαι καλά διάβασα ότι έγινε στατιστική μελέτη και βγήκε ότι το 85% των Ελλήνων συμφωνεί με τις αποφάσεις της κυβέρνησης για τον κορονοϊό.

Εμένα κανείς δεν με ρώτησε... μάλλον, επειδή είμαι εξωγήινος και όχι Έλληνας...

Αναρωτιέμαι πολλές φορές ποιοι κάνουν αυτές τις στατιστικές μελέτες και από πού παίρνουν το δείγμα για τη μελέτη. Γιατί, αν πήγαν να ρωτήσουν σε 2-3 συνοικίες που ξέρουν ότι υποστηρίζουν ΝΔ, τότε κι εμείς ξέρουμε πόσο «σοβαρή» ήταν η στατιστική τους...

Σκέψου:

Εσένα κανένας σε ρώτησε;

Ξέρεις κανέναν που να τον ρώτησαν;

Ξέρεις κανέναν που να ξέρει κανέναν που να τον ρώτησαν;

Όχι;... Όχι;

Ε, τότε, κι αυτή η στατιστική είναι σαν τον κορονοϊό.

Φαντάσματα...

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]