Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
3 / 2022

Κατακόμβες στην Αθήνα

Αυτές είναι κάποιες φωτογραφίες από τα υπόγεια κάτω από ένα ρωμαϊκό υδραγωγείο στην Αθήνα. Παλιά, η είσοδος ήταν κλειστή με κάγκελα· τώρα τη βρήκα ανοιχτή και μπήκα. Το μέρος μού φαίνεται να χρησιμοποιείται πλέον για να κατεβαίνουν τα νερά της βροχής και μόνο.

Δεν πήγα και πολύ βαθιά, είναι η αλήθεια, γιατί από ένα σημείο και μετά το σκοτάδι ήταν πίσσα· δεν έμπαινε φως από πουθενά. Φοβήθηκα μην πεταγόταν κανένας ερπετοειδής δαίμονας από καμιά γωνία– εεεε, εννοώ, φοβήθηκα μην πέσω μέσα σε κανέναν λάκκο με νερά. Είχε πολλά νερά κάτω.

Κάντε κλικ επάνω στην κάθε εικόνα παρακάτω για να δείτε την επόμενη. Η Αθήνα είναι πιο παράξενη απ’ό,τι νομίζεις.

Τι γράφω τον τελευταίο καιρό

Το τελευταίο βιβλίο που δημοσίευσα είναι το 9ο των Κρυφών Όπλων της Πόλης, το Αβέβαια Μέλλοντα και Ρημαγμένοι Δρόμοι. Γράφτηκε το 2018, όπως θα μπορείτε να δείτε από εδώ. Και ίσως κάποιοι να αναρωτιούνται αν έχω γράψει τίποτα από τότε ή αν απλά κάθομαι εδώ και γράφω για την άθλια κατάσταση με τον κορονοϊό.

Αν το νομίζετε αυτό, θα έπρεπε να με ξέρετε καλύτερα. Φυσικά και γράφω λογοτεχνία. Συνέχεια. Δεν έχω σταματήσει ούτε στιγμή. Έχω γράψει κάμποσα πράγματα, αλλά είχα πει, από τότε που δημοσίευσα το τελευταίο των Κρυφών Όπλων της Πόλης, ότι τώρα θα κάνουμε ένα (μεγάλο) διάλειμμα, δεν θα δημοσιεύσουμε άλλα βιβλία ώσπου να περάσει κάποιος καιρός. Για να δώσουμε χρόνο στα προηγούμενα να διαβαστούν. Ο δεύτερος κύκλος του Θρυμματισμένου Σύμπαντος έχει πολλές ιστορίες, και δεν θα είχε νόημα να ξεκινήσω αμέσως [...]

Μυστηριακές Οντότητες

Μυστηριακές Οντότητες (123)

Φαντάσματα της πόλης

Παλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (47)

Αυτό το βιβλίο, το Weaveworld, το είχα διαβάσει στα αγγλικά· δε θυμάμαι τι με είχε κάνει να το αγοράσω και στα ελληνικά, ή αν ίσως μου το είχαν φέρει δώρο, αλλά τυχαίνει να είναι στο σπίτι μου. Το εξώφυλλο δεν είναι άσχημο. Κάπως συμβολικό φαίνεται. Κυριολεκτικά. Είναι γεμάτο σύμβολα. Ορισμένα θα μπορούσες να πεις ότι είναι μυστικιστικά. Αλλά, επίσης, είναι ένα εξώφυλλο που θα ταίριαζε σε διάφορα βιβλία· δεν έχει κάτι το χαρακτηριστικό του Υφαντόκοσμου.

Νομίζω ότι προσπάθησαν να μιμηθούν το αγγλικό εξώφυλλο (αυτό) αλλά χωρίς την εικόνα στο κέντρο! (Πού να πληρώνεις τώρα ζωγράφο;)

Αξιοσημείωτο, δε, ότι κάτω από τον τίτλο βλέπουμε να γράφει 26η χιλιάδα με κεφαλαία γράμματα. Είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται κυρίως στα ελληνικά βιβλία: να βάζουν οι εκδότες στο εξώφυλλο πόσες χιλιάδες έχουν πουλήσει [...]

Η Κυβέρνηση του Εμβολιαστικού Σκότους

Αυτή η κυβέρνηση έχει αποδειχτεί πιο μοχθηρή και πιο διεστραμμένη απ’ό,τι φανταζόμασταν.

Και η οργή των Υγειονομικών Κατά της Υποχρεωτικότητας είναι απολύτως δικαιολογημένη.

Επάνω που οι «ειδικοί» μάς λένε ότι θα άρουν τα μέτρα – ίσως και πριν από το Πάσχα – σχετικά με τα πιστοποιητικά εμβολιασμού, τις μάσκες, και τα λοιπά φασιστικά παρατράγουδα, η κυβέρνηση βιάζεται να απολύσει τους υγειονομικούς που ήταν σε αναστολή. Θέλει να τους διώξει μόνιμα, τώρα, αμέσως. Γιατί ξέρει πως, όταν άρει τα φασιστικά μέτρα, δεν θα υπάρχει πια καλός λόγος για να είναι οι υγειονομικοί σε αναστολή.

Όχι πως ποτέ υπήρχε καλός λόγος. Ως δικαιολογία εμφανιζόταν το υποτιθέμενο «τείχος ανοσίας» που, όπως όλοι εξαρχής ξέραμε, μάλλον «ανοησίας» ήταν, και τελικά αυτό αποδείχτηκε περίτρανα. Ακόμα και οι πιο αισχροί πανδημιοκάπηλοι [...]

Μυστηριακές Οντότητες

Μυστηριακές Οντότητες (122)

Αυτό το γκράφιτι το έχω παρατηρήσει σε διάφορα μέρη της Αθήνας τελευταία, και μου φαίνεται πολύ παράξενο πράγμα. Σκάει αβγό, βγαίνει φατσούλα; Ή κάτι άλλο; Τι θέλει να πει ο ποιητής;

Η γκάφα με τα Windows 11

Πάντα μού αρέσει να χρησιμοποιώ την τελευταία τεχνολογία, αν μη τι άλλο για να τη δοκιμάσω. Δε βιάζομαι, ποτέ, αλλά πάντα προχωρώ· δεν μένω στα παλιά.

Σήμερα, θέλω να χρησιμοποιήσω τα Windows 11, αλλά η Microsoft δεν με αφήνει!

Οι απαιτήσεις που έχουν τα Windows 11 θέτουν σε αποκλεισμό πάρα πολλά συστήματα, και δεν είναι να σε εκπλήσσει που τόσο λίγος κόσμος φαίνεται να κάνει την αναβάθμιση (ψάξτε το στο Google και θα δείτε). Αν, δε, ρίξεις μια ματιά στην ελληνική αγορά, θα δεις ότι σχεδόν όλα τα μηχανήματα που πωλούνται αυτή τη στιγμή τρέχουν Windows 10. Αναρωτιέμαι αν μπορείς να βρεις κανένα που να τρέχει out of the box Windows 11, και πόσο θα κοστίζει αυτό το εργαλείο.

Αλλά το πρόβλημα είναι, ουσιαστικά, αστείο.

Κανονικά, τα Windows 11 δεν θα έπρεπε να αποκλείουν τόσα μηχανήματα. Είναι καθαρά θέμα επιλογής της Microsoft, όχι τεχνικών δυνατοτήτων.

Αν [...]

Φανταστικός Σουρεαλισμός (3)

Και δύο ακόμα πίνακες του Φαρμακόπουλου – οι τελευταίοι.

Προσέξτε πόσο άγριος είναι αυτός με τίτλο Αγώνας για Επιβίωση. Μοιάζει με τέρατα που παλεύουν: κάτι από μυθολογία Κθούλου σχεδόν.

Ο άλλος πίνακας έχει τίτλο Επισκέπτης του Διαστήματος, αλλά δεν βγήκε στο σκανάρισμα της εικόνας από δική μου βιασύνη.

Φανταστικός Σουρεαλισμός (2)

Όπως είχα υποσχεθεί, συνεχίζω με δύο ακόμα πίνακες του Φαρμακόπουλου.

Συγνώμη για τον συνδετήρα που φαίνεται επάνω στη μία εικόνα· ήταν πιασμένος στη σελίδα, και μετά, όταν το παρατήρησα, βαρέθηκα να ξανασκανάρω.

Προσέξτε πόσο σουρεαλιστικός είναι ο πίνακας Επίθεση από το Διάστημα! Σου μοιάζει εσένα αυτό με επίθεση από το Διάστημα; Προσπάθησε να φανταστείς γιατί θα μπορούσε να ονομάζεται έτσι: από πού φαίνεται η «επίθεση» και από πού το «Διάστημα». Τρομερά πράγματα.

Το Matrix αναγεννιέται

Κατάφερα επιτέλους να δω το Matrix Resurrections, πράγμα που ήθελα πολύ να κάνω γιατί είχα ακούσει διάφορα γι’αυτή την ταινία και, μάλιστα, ορισμένα πολύ αντικρουόμενα. Δεν είχα διαβάσει πιο αναλυτικές κριτικές, ούτε την πλοκή της ταινίας, γιατί δεν ήθελα spoilers προτού την παρακολουθήσω για πρώτη φορά.

Όπως αποδείχτηκε, η ταινία ήταν, κατά τη γνώμη μου, καλή. Μου άρεσε πολύ περισσότερο από τη δεύτερη ταινία του Matrix, η οποία ήταν χάλια, και δεν μπορώ να τη συγκρίνω με την πρώτη και την τρίτη ταινία, διότι είναι τελείως άλλο πράγμα.

Μια αρκετά αρνητική κριτική που άκουγα εδώ και καιρό για το Matrix Resurrections είναι πως ο Νίο φαίνεται τελικά ότι είναι κάποιος ψυχοπαθής που έβλεπε παραισθήσεις και η όλη θεματολογία του Matrix αποδομείται. Περίμενα αυτό να αληθεύει: ότι ο Νίο ήταν θύμα μυστικών υπηρεσιών, ή κάτι τέτοιο, [...]

Φανταστικός Σουρεαλισμός (1)

Σ’ένα παλαιοβιβλιοπωλείο βρήκα ένα βιβλίο με πίνακες ενός Έλληνα ζωγράφου που μέχρι στιγμής δεν γνώριζα. Ονομάζεται Δημήτρης Φαρμακόπουλος. Το βιβλίο λέγεται Μηνύματα από το Διάστημα / Ουράνια Φαινόμενα / Φως Ειρήνης. Ναι, αρκετά μεγάλος τίτλος.

Στην αρχή, έχει κάποιους σουρεαλιστικούς πίνακες με διάφορες θεματολογίες, αλλά από εκεί και πέρα είναι όλα επιστημονική φαντασία. Είναι τόσο περίεργα, όμως, που μπορεί και να μην το καταλάβεις ότι είναι τέτοια! Βλέποντας τους τίτλους ορισμένων πινάκων, καταλαβαίνεις ότι δεν θα καταλάβαινες με τίποτα τι απεικονίζουν αν κάποιος δεν σου το έλεγε. Άλλοι πάλι είναι πιο κατανοητοί.

Όλοι είναι σαν να βγήκαν από ψυχότροπο οραματισμό. Καταπληκτικοί.

Παραθέτω τρεις, και τις επόμενες ημέρες θα βάλω και μερικούς ακόμα που έχω σκανάρει. (Αν νομίζετε ότι οι εικόνες [...]

Παλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (46)

(Έχω καιρό να βάλω παλιά ελληνικά εξώφυλλα. Τον τελευταίο καιρό τα Σκιώδη Παραλειπόμενα έχουν καταλήξει να έχουν 80% θεματολογία Covid. Αυτό είναι κακό, κατά τη γνώμη μου· αλλά, επίσης, απαραίτητο. Γιατί ορισμένα πράγματα πρέπει να λέγονται, και το να σιωπάς σε κάποιες περιπτώσεις είναι έγκλημα. Όμως ποτέ δεν είναι αργά για παλιά ελληνικά εξώφυλλα!)

Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του Κόρουμ (Corum) που μετέφρασε ο Αίολος. Δεν είναι και τόσο παλιό, αλλά αρκετά παλιό – προ εικοσαετίας. Προσωπικά δεν το έχω διαβάσει· είχα διαβάσει ήδη το πρωτότυπο, και ο Corum είναι από τους πιο αγαπημένους μου ήρωες του Moorcock, αν και κυρίως η πρώτη τριλογία του μου άρεσε· η δεύτερη, όχι και τόσο.

Αυτό είναι ένα από τα λίγα ελληνικά εξώφυλλα, ειδικά σε βιβλία φαντασίας, που κάποιος Έλληνας τα έχει ζωγραφίσει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, [...]

Μυστηριακές Οντότητες

Μυστηριακές Οντότητες (121)

Γαργαλώντας κουκουβάγιες.

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]