Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
9 / 2020

High-Rise

(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)

 

To High-Rise δεν είναι σαν καμια ταινία που έχεις δει, και ούτε, μάλλον, θα δεις παρόμοια ταινία στο μέλλον. Είναι μια τελείως ιδιαίτερη περίπτωση ταινίας.

Είναι βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του J.G. Ballard, το οποίο είχα διαβάσει πρόσφατα, κυρίως επειδή είχα ακούσει ότι θα κυκλοφορήσει η ταινία. Οφείλω να πω ότι η ταινία ακολουθεί πολύ πιστά την πλοκή του βιβλίου – τα ίδια γεγονότα, οι ίδιοι χαρακτήρες. Υπήρχαν κάποιες μικρές αλλαγές, αλλά ήταν καλές. Από μια άποψη, η ταινία μού άρεσε περισσότερο από το βιβλίο. Το βιβλίο είναι πραγματικά disturbing σε κάτι σημεία.

Πρόκειται για μια ταινία πολύ παράξενη. Μια περίπτωση μαζικής υστερίας, ίσως, ή μια κριτική της σύγχρονης κοινωνίας του υπερπληθυσμού, ή απλά μια τρελή κατάσταση.

Είναι από τις λίγες σημερινές ταινίες που [...]

Μυστηριακές Οντότητες

Μυστηριακές Οντότητες (59)

Μοιάζει με παιδική ζωγραφιά, αλλά δεν είναι.

Όχι άλλα πετσοκομμένα μυθιστορήματα

Αυτές τις μέρες γράφω στις τελευταίες σελίδες ενός βιβλίου που έχει βγει τεράστιο. Κι αυτό – το να βγαίνει ένα βιβλίο τεράστιο – είναι κάτι που συνήθως προσπαθώ να αποφεύγω, αλλά ορισμένες φορές – αρκετές φορές – είναι αδύνατον να το αποφύγεις. Ο βασικός λόγος που δεν θέλω ένα βιβλίο να καταλήγει τεράστιο είναι ότι μετά είναι κουραστικό να το διορθώσεις. Βέβαια, διορθώνω και καθώς γράφω· κάθε φορά που ολοκληρώνω ένα κεφάλαιο, ή ένα κομμάτι (κάμποσες σελίδες), το διορθώνω προτού συνεχίσω. Όμως, στο τέλος, πάντα τα διορθώνω και όλα από την αρχή. Οπότε, όταν το βιβλίο είναι τεράστιο (όπως 900+ σελίδες), αυτό καταντά λίγο κουραστικό για εμένα, κυρίως επειδή πρέπει να σταματήσω να γράφω προκειμένου να διορθώσω – και το λογοτεχνικό γράψιμο είναι η ζωή μου· οι διορθώσεις είναι αναγκαίο κακό, σημαντικό αναγκαίο κακό.

Φυσικά, [...]

Μυστηριακές Οντότητες

Μυστηριακές Οντότητες (58)

Αρπάξανε τα μυαλά μας φωτιά...

Μάσκα, ή μπουνιές!

Κυκλοφόρησε αυτό το βιντεάκι πρόσφατα, όπου ένας ηλικιωμένος ανώμαλος ρίχνει ξύλο σε έναν νεαρό μέσα σ’ένα λεωφορείο επειδή ο νεαρός δεν φορά μάσκα.

Εντάξει, κι εμένα μου έχει τύχει να βρεθώ σε διαπληκτισμό μέσα σε λεωφορείο σχετικά με τις μάσκες – και μέσα σε ανελκυστήρα, επίσης! Όμως ξύλο; Όχι. Είπαμε...

Εκείνο για το οποίο αναρωτιέμαι είναι ποιος κρατάει την κάμερα και μετά έδωσε το βίντεο στο Έθνος. Γιατί αυτό μπορεί να έχει διάφορες προεκτάσεις για το θέμα – από στημένο μέχρι τυχαίο. Τελευταία φορά που τσέκαρα, πάντως, στην πίσω μεριά των λεωφορείων δεν έχει κάμερα...

 

 

Alternate link: https://fantastikosorizontas.gr/skiodi-paralipomena/_maska_mpounies

Μυστηριακές Οντότητες

Μυστηριακές Οντότητες (57)

Να μασκοφορεί κανείς, ή να μη μασκοφορεί;

Γιατί δεν μου άρεσε το Blade Runner 2049, και γιατί ανησυχώ για το Dune

Φαίνεται πως σύντομα θα δούμε στους κινηματογράφους την καινούργια ταινία Dune. To Dune, για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι από τα αγαπημένα μου βιβλία, μαζί με το Amber του Zelazny. Ίσως, μάλιστα, να μου αρέσει περισσότερο από το Amber. Μου άρεσε ακόμα και η παλιά ταινία Dune, αυτή που είχε κάνει ο David Lynch. Εντάξει, είχε τα μειονεκτήματά της – αλλά τι δεν έχει μειονεκτήματα; Είναι μια πολύ ψυχεδελική, πολύ παράξενη ταινία. Τι άλλο να ζητήσεις; Είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες.

Τώρα, αυτή την καινούργια ταινία την έχει φτιάξει ο Denis Villeneuve, πράγμα που με ανησυχεί, αλλά ελπίζω να πέσω έξω και να είναι καταπληκτική ταινία.

Μου δόθηκε όμως η ευκαιρία να σκεφτώ όλα εκείνα που δεν μου άρεσαν στο Blade Runner 2049, που επίσης είχε φτιάξει ο κύριος Villeneuve. Είχα κατά νου από παλιά να το σχολιάσω, αλλά όλο κάτι άλλο ήθελα [...]

Μυστηριακές Οντότητες

Μυστηριακές Οντότητες (56)

Ο μεγάλος αδελφός παρακολουθεί τον μικρό αδελφό, κι ο ανιψιός τον ξάδελφο.

Μετρώντας από το μηδέν

Ξαπλωμένος σε έρημες παραλίες διανοήθηκα να διαβάσω William Gibson. To Count Zero, το οποίο είχα αρκετό καιρό υπόψη να διαβάσω αλλά όλο, για κάποιο λόγο, το ανέβαλλα. Εκτός των άλλων, το Neuromancer (μεταφρασμένο στα ελληνικά ως Νευρομάντης – αλλά εγώ το είχα διαβάσει στα αγγλικά) δεν μου είχε αρέσει και τόσο. Το έχω διαβάσει δυο φορές – μία φορά όταν ήμουν μικρός (που είχα καταλάβει ελάχιστα πράγματα) και μια φορά πριν από μερικά χρόνια. Το βασικό πρόβλημα αυτού του βιβλίου, για εμένα, είναι η συνεχής χρήση τεχνολογικών όρων που ο αναγνώστης πιθανώς να μη γνωρίζει καθώς και η χρήση μιας ειδικής τεχνοαργκό του ίδιου του συγγραφέα. Πολλές φορές δεν μπορείς να καταλάβεις για τι ακριβώς μιλάει. Είναι όχημα; Είναι οίκημα; Είναι συσκευή; Τι στο διάολο είναι; Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Κατά τα άλλα, έχει ομολογουμένως κάποιες ενδιαφέρουσες [...]

Καλοκαιρινές ανωμαλίες

Καρναβαλική μασκοφορία, νησιά της πανούκλας, άγριο σεξ επάνω σε τραπεζάκια εστιατορίου, αστροναύτες που κατέβηκαν σε ελληνικό πλοίο. Διάβασε παρακάτω να τα μάθεις όλα!

 

Αυτό το σλόγκαν είναι καρφωμένο έξω από ένα εστιατόριο-καφετέρια σε επαρχιακό μέρος, και λέει την αλήθεια για τις υφασμάτινες ρεζιλομάσκες με έναν πολύ απλό και αστείο τρόπο. Πραγματικά, αφού περνά αέρας, πιστεύεις ότι δεν περνά ο κορονοϊός; Πιστεύεις ότι περνά ελεγχόμενα; Έστω και λίγος αέρας να περάσει, πάλι θα πάρεις ό,τι είναι μέσα στον αέρα.

Όπως και νάχει, τα μέτρα που έχουν παρθεί με τις μάσκες έχουν καταφανώς προκαλέσει σύγχυση στον κόσμο, αφού δεν ξέρει πια πού μπορεί να έχει έστω κάποιο νόημα να φορέσει μάσκα και πού όχι. Βλέπεις άτομα μέσα στα τρένα, ενώ έχει συνωστισμό, να έχουν κατεβασμένες τις μάσκες ή [...]

 

Επίσης . . .

Περί Γραφής: Και Περί Πλοκής


Το μυθιστόρημα με, και χωρίς, πλοκή

Εκείνο που συνήθως ακούς για τα μυθιστορήματα – ή για τις ταινίες, ή για οποιοδήποτε αφηγηματικό έργο – αλλά κυρίως για τα μυθιστορήματα – είναι ότι έχουν πλοκή. Η πλοκή είναι μια σειρά από γεγονότα μέσα στην αφήγηση τα οποία ξεκινούν από την αρχή της ιστορίας και συνεχίζονται, το ένα κατόπιν του άλλου, με τέτοιο τρόπο ώστε να φτάνουμε σε μια κατάληξη που βγάζει κάποιο νόημα βάσει του πώς είναι δομημένη η ιστορία.

Για παράδειγμα, αν γράφεις ένα παραμύθι όπου ένας ιππότης ξεκινά να σώσει μια πριγκίπισσα από έναν δράκο, περιμένεις ότι στο τέλος ο ιππότης ή θα σώσει την πριγκίπισσα από τον δράκο ή (πολύ πιο απίθανο) θα σκοτωθεί από τον δράκο. Από την αρχή ώς το τέλος, όμως, θα υπάρξουν κάποια γεγονότα που θα είναι το ταξίδι του ιππότη προς τον δράκο. Αυτή είναι η πλοκή. Τα γεγονότα αυτά οδηγούν, το ένα μετά το άλλο, τον ιππότη προς τον δράκο – είτε ως εμπόδια που πρέπει να υπερβεί είτε ως συναπαντήματα που τον βοηθούν να φτάσει στον προορισμό του – και το φινάλε περιμένουμε να είναι η συνάντηση με τον δράκο, και με την πριγκίπισσα.

Σίγουρα, δεν περιμένουμε ότι ο ιππότης, καθώς ταξιδεύει, θα πέσει από το άλογό του, θα κατρακυλήσει σ’ένα γκρεμό, θα σπάσει το κεφάλι του, και θα σκοτωθεί.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Μαρτίου (19/3)


>| Ένα Μπαούλο γεμάτο παλιά ελληνικά κόμιξ (pdf) & Ιστορίες με παράξενες και μαγικές γραφομηχανές & Πρόβλεψη από το 1963 για τα κινητά & Η πριγκίπισσα που δολοφονήθηκε από κουνούπι & Τεράστια συλλογή με street art του Banksy & Μάθε να ζωγραφίζεις μια ψυχεδελική οφθαλμαπάτη & Ένα μαγευτικό εργοστάσιο ηλιακής ενέργειας & Valentine Hugo (σουρεαλιστική τέχνη) & Retro-Forteana (blog για τα παράξενα του παρελθόντος) & Laurence Schwinger (φανταστική τέχνη) & Άρθουρ Μάχεν & Stephen Fabian (μακάβρια ζωγραφική βασισμένη στον Lovecraft) & Το Dune του Jodorowsky & Ο Μιχαήλ Άγγελος της δερματοστιξίας στη Βικτοριανή Εποχή & Συνέντευξη του Frank Herbert (Dune) από το 1969 & Fletcher Hanks (1939-1941), outsider comic book artist & Spencer Hansen (τρελή τέχνη) |<

 

Ψυχολογώντας τον Συγγραφέα


Τι «δείχνει» αυτό, ή εκείνο, ή το άλλο, από το βιβλίο του;

Ίσως αυτό να είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στις μέρες μας: το να προσπαθούμε να ψυχολογήσουμε τον συγγραφέα (παλιότερο ή σύγχρονο) από αυτά που έχει γράψει. Το να προσπαθούμε να καταλάβουμε κάτι γι’αυτόν, για την προσωπικότητά του, για τη ζωή του, για τα βίτσια του – για το οτιδήποτε δεν θα έπρεπε κανονικά να μας ενδιαφέρει, γιατί μπορεί και να ήταν προσωπικό δεδομένο, ουσιαστικά.

Πολύ συχνά πέφτουμε έξω. Κάνουμε τραγικά λάθη. Τραγελαφικά, ορισμένες φορές.

Διότι η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να ψυχολογήσεις τον συγγραφέα από αυτά που γράφει. Ειδικά τον συγγραφέα λογοτεχνίας. Δεν αναφέρομαι σε αρθρογράφους, δημοσιογράφους, δοκιμιογράφους, και λοιπούς. Μιλάω μόνο για λογοτέχνες. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τους ψυχολογήσεις από τα γραφόμενά τους, να καταλάβεις πράγματα γι’αυτούς.

Μα, είναι δυνατόν; Από όσα γράφει ο άλλος δεν φαίνεται κάτι για εκείνον;

[Συνέχισε να διαβάζεις]