Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
9 / 2020

High-Rise

(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)

 

To High-Rise δεν είναι σαν καμια ταινία που έχεις δει, και ούτε, μάλλον, θα δεις παρόμοια ταινία στο μέλλον. Είναι μια τελείως ιδιαίτερη περίπτωση ταινίας.

Είναι βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του J.G. Ballard, το οποίο είχα διαβάσει πρόσφατα, κυρίως επειδή είχα ακούσει ότι θα κυκλοφορήσει η ταινία. Οφείλω να πω ότι η ταινία ακολουθεί πολύ πιστά την πλοκή του βιβλίου – τα ίδια γεγονότα, οι ίδιοι χαρακτήρες. Υπήρχαν κάποιες μικρές αλλαγές, αλλά ήταν καλές. Από μια άποψη, η ταινία μού άρεσε περισσότερο από το βιβλίο. Το βιβλίο είναι πραγματικά disturbing σε κάτι σημεία.

Πρόκειται για μια ταινία πολύ παράξενη. Μια περίπτωση μαζικής υστερίας, ίσως, ή μια κριτική της σύγχρονης κοινωνίας του υπερπληθυσμού, ή απλά μια τρελή κατάσταση.

Είναι από τις λίγες σημερινές ταινίες που [...]

Μυστηριακές Οντότητες

Μυστηριακές Οντότητες (59)

Μοιάζει με παιδική ζωγραφιά, αλλά δεν είναι.

Όχι άλλα πετσοκομμένα μυθιστορήματα

Αυτές τις μέρες γράφω στις τελευταίες σελίδες ενός βιβλίου που έχει βγει τεράστιο. Κι αυτό – το να βγαίνει ένα βιβλίο τεράστιο – είναι κάτι που συνήθως προσπαθώ να αποφεύγω, αλλά ορισμένες φορές – αρκετές φορές – είναι αδύνατον να το αποφύγεις. Ο βασικός λόγος που δεν θέλω ένα βιβλίο να καταλήγει τεράστιο είναι ότι μετά είναι κουραστικό να το διορθώσεις. Βέβαια, διορθώνω και καθώς γράφω· κάθε φορά που ολοκληρώνω ένα κεφάλαιο, ή ένα κομμάτι (κάμποσες σελίδες), το διορθώνω προτού συνεχίσω. Όμως, στο τέλος, πάντα τα διορθώνω και όλα από την αρχή. Οπότε, όταν το βιβλίο είναι τεράστιο (όπως 900+ σελίδες), αυτό καταντά λίγο κουραστικό για εμένα, κυρίως επειδή πρέπει να σταματήσω να γράφω προκειμένου να διορθώσω – και το λογοτεχνικό γράψιμο είναι η ζωή μου· οι διορθώσεις είναι αναγκαίο κακό, σημαντικό αναγκαίο κακό.

Φυσικά, [...]

Μυστηριακές Οντότητες

Μυστηριακές Οντότητες (58)

Αρπάξανε τα μυαλά μας φωτιά...

Μάσκα, ή μπουνιές!

Κυκλοφόρησε αυτό το βιντεάκι πρόσφατα, όπου ένας ηλικιωμένος ανώμαλος ρίχνει ξύλο σε έναν νεαρό μέσα σ’ένα λεωφορείο επειδή ο νεαρός δεν φορά μάσκα.

Εντάξει, κι εμένα μου έχει τύχει να βρεθώ σε διαπληκτισμό μέσα σε λεωφορείο σχετικά με τις μάσκες – και μέσα σε ανελκυστήρα, επίσης! Όμως ξύλο; Όχι. Είπαμε...

Εκείνο για το οποίο αναρωτιέμαι είναι ποιος κρατάει την κάμερα και μετά έδωσε το βίντεο στο Έθνος. Γιατί αυτό μπορεί να έχει διάφορες προεκτάσεις για το θέμα – από στημένο μέχρι τυχαίο. Τελευταία φορά που τσέκαρα, πάντως, στην πίσω μεριά των λεωφορείων δεν έχει κάμερα...

 

 

Alternate link: https://fantastikosorizontas.gr/skiodi-paralipomena/_maska_mpounies

Μυστηριακές Οντότητες

Μυστηριακές Οντότητες (57)

Να μασκοφορεί κανείς, ή να μη μασκοφορεί;

Γιατί δεν μου άρεσε το Blade Runner 2049, και γιατί ανησυχώ για το Dune

Φαίνεται πως σύντομα θα δούμε στους κινηματογράφους την καινούργια ταινία Dune. To Dune, για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι από τα αγαπημένα μου βιβλία, μαζί με το Amber του Zelazny. Ίσως, μάλιστα, να μου αρέσει περισσότερο από το Amber. Μου άρεσε ακόμα και η παλιά ταινία Dune, αυτή που είχε κάνει ο David Lynch. Εντάξει, είχε τα μειονεκτήματά της – αλλά τι δεν έχει μειονεκτήματα; Είναι μια πολύ ψυχεδελική, πολύ παράξενη ταινία. Τι άλλο να ζητήσεις; Είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες.

Τώρα, αυτή την καινούργια ταινία την έχει φτιάξει ο Denis Villeneuve, πράγμα που με ανησυχεί, αλλά ελπίζω να πέσω έξω και να είναι καταπληκτική ταινία.

Μου δόθηκε όμως η ευκαιρία να σκεφτώ όλα εκείνα που δεν μου άρεσαν στο Blade Runner 2049, που επίσης είχε φτιάξει ο κύριος Villeneuve. Είχα κατά νου από παλιά να το σχολιάσω, αλλά όλο κάτι άλλο ήθελα [...]

Μυστηριακές Οντότητες

Μυστηριακές Οντότητες (56)

Ο μεγάλος αδελφός παρακολουθεί τον μικρό αδελφό, κι ο ανιψιός τον ξάδελφο.

Μετρώντας από το μηδέν

Ξαπλωμένος σε έρημες παραλίες διανοήθηκα να διαβάσω William Gibson. To Count Zero, το οποίο είχα αρκετό καιρό υπόψη να διαβάσω αλλά όλο, για κάποιο λόγο, το ανέβαλλα. Εκτός των άλλων, το Neuromancer (μεταφρασμένο στα ελληνικά ως Νευρομάντης – αλλά εγώ το είχα διαβάσει στα αγγλικά) δεν μου είχε αρέσει και τόσο. Το έχω διαβάσει δυο φορές – μία φορά όταν ήμουν μικρός (που είχα καταλάβει ελάχιστα πράγματα) και μια φορά πριν από μερικά χρόνια. Το βασικό πρόβλημα αυτού του βιβλίου, για εμένα, είναι η συνεχής χρήση τεχνολογικών όρων που ο αναγνώστης πιθανώς να μη γνωρίζει καθώς και η χρήση μιας ειδικής τεχνοαργκό του ίδιου του συγγραφέα. Πολλές φορές δεν μπορείς να καταλάβεις για τι ακριβώς μιλάει. Είναι όχημα; Είναι οίκημα; Είναι συσκευή; Τι στο διάολο είναι; Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Κατά τα άλλα, έχει ομολογουμένως κάποιες ενδιαφέρουσες [...]

Καλοκαιρινές ανωμαλίες

Καρναβαλική μασκοφορία, νησιά της πανούκλας, άγριο σεξ επάνω σε τραπεζάκια εστιατορίου, αστροναύτες που κατέβηκαν σε ελληνικό πλοίο. Διάβασε παρακάτω να τα μάθεις όλα!

 

Αυτό το σλόγκαν είναι καρφωμένο έξω από ένα εστιατόριο-καφετέρια σε επαρχιακό μέρος, και λέει την αλήθεια για τις υφασμάτινες ρεζιλομάσκες με έναν πολύ απλό και αστείο τρόπο. Πραγματικά, αφού περνά αέρας, πιστεύεις ότι δεν περνά ο κορονοϊός; Πιστεύεις ότι περνά ελεγχόμενα; Έστω και λίγος αέρας να περάσει, πάλι θα πάρεις ό,τι είναι μέσα στον αέρα.

Όπως και νάχει, τα μέτρα που έχουν παρθεί με τις μάσκες έχουν καταφανώς προκαλέσει σύγχυση στον κόσμο, αφού δεν ξέρει πια πού μπορεί να έχει έστω κάποιο νόημα να φορέσει μάσκα και πού όχι. Βλέπεις άτομα μέσα στα τρένα, ενώ έχει συνωστισμό, να έχουν κατεβασμένες τις μάσκες ή [...]

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]