Γενικά, όπως έχω ξαναγράψει και παλιότερα στα Σκιώδη Παραλειπόμενα, δεν εμπιστεύομαι και τόσο τα στατιστικά του Διαδικτύου. Ωστόσο, κάπου-κάπου κοιτάζω τα στατιστικά για το site μου, και ορισμένες φορές παρατηρώ κάποια αξιοσημείωτα πράγματα (αν υποθέσεις πως οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί αληθινό). Συνήθως, τα περισσότερα downloads τα έχουν τα τελευταία βιβλία του Θρυμματισμένου Σύμπαντος· αλλά υπάρχουν και μήνες – όπως αυτός, μέχρι στιγμής – που παρατηρώ πολύ μεγάλο αριθμό downloads στα βιβλία του Άρμπεναρκ.
Είναι αξιοσημείωτο. Αυτή η ιστορία ακόμα φαίνεται να αρέσει σε αρκετούς, παρότι την έχω γράψει παλιά. Ήμουν αρκετά μικρός όταν την ξεκίνησα – 17 χρονών αν δεν κάνω λάθος. Δεν είναι ό,τι καλύτερο έχω γράψει. Και, πραγματικά, αν θέλετε να διαβάσετε πιο καλές ιστορίες, διαβάστε αυτές του Θρυμματισμένου Σύμπαντος ή το Παιχνίδι των Ράζλερ. Ωστόσο, γράφοντας την Επιστροφή των Θεών (Άρμπεναρκ), είχα τότε έναν ενθουσιασμό που νομίζω ότι μεταδίδεται.
Ήταν η πρώτη φορά που αισθανόμουν αυτή τη ροή της ιστορίας καθώς την έγραφα. Σε παλιότερες ιστορίες μου δεν το αισθανόμουν αυτό· ή, τουλάχιστον, όχι ακριβώς έτσι. Γράφοντας τον Άρμπεναρκ άρχισα να το αισθάνομαι – κάτι που ξεκινάς, γίνεται ζωντανό, και μετά απλά σε παρασέρνει – και δεν έπαψα να το αισθάνομαι από τότε σε όλα τα υπόλοιπα που έγραψα και γράφω. Για εμένα αυτό είναι το πιο βασικό για να γράψεις μια καλή ιστορία. Γι’αυτό κιόλας δεν χρησιμοποιώ προκαθορισμένα διαγράμματα της πλοκής· δεν με βοηθάνε. Απλά έχω υπόψη μου τη γενική υπόθεση κι αρχίζω να γράφω. Ακολουθώ τη ροή της ιστορίας, η οποία με οδηγεί. Και πρώτη φορά συνέβη, σε τέτοια ένταση, με τον Άρμπεναρκ. Η Επιστροφή των Θεών είναι η πρώτη καλή ιστορία που έχω γράψει.
Αλλά είναι σαφώς χειρότερη από άλλες που έγραψα μετά. Ωστόσο, ακόμα διαβάζεται, ακόμα την κατεβάζουν – δεκάδες downloads. Και με εκπλήσσει.
Ως ιστορία, όμως, και ως γράψιμο, είναι πολύ κατώτερη από τα τελευταία που γράφω. Ο μόνος λόγος για να διαβάσεις Άρμπεναρκ είναι αν θες οπωσδήποτε να διαβάσεις κάτι σε κλασικό fantasy σκηνικό. Αν και όχι με ξωτικά και νάνους – όχι τόσο κλισέ. Είναι, όμως, με αρχαία βασίλεια, κακούς μάγους, μυστηριώδεις δυνάμεις, παράξενα πλάσματα, και τα λοιπά. Και έχει μια τεράστια πλοκή.
Τα τελευταία που γράφω δεν είναι κλασικό fantasy. Ακόμα δεν ξέρω τι ακριβώς είναι, ή πώς να το ονομάσω.