Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
14 / 10 / 2021

Στην Ελλάδα – και ίσως και σε άλλες χώρες, αλλά γι’αυτές δεν μπορώ να είμαι σίγουρος – νομίζω πως υπάρχει μια σχετική προκατάληψη εναντίον του ηλεκτρονικού βιβλίου, ή ίσως και μια άγνοια τού τι ακριβώς είναι αυτό. Πολύς κόσμος φαίνεται να νομίζει ότι δεν είναι «κανονικό» βιβλίο, ή ότι – για κάποιο μυστηριώδη λόγο – είναι λιγότερο σοβαρό από το «κανονικό» βιβλίο. Ορισμένοι λένε πως δεν μπορούν να διαβάζουν στην οθόνη, αλλά μετά κάθονται με τις ώρες και διαβάζουν μηνυματάκια στο Facebook...

Στην αγορά είναι δύσκολο να βρεις ηλεκτρονικούς αναγνώστες – συσκευές για την ανάγνωση ηλεκτρονικού βιβλίου (πχ, μορφές mobi, epub, pdf) – ενώ αντιθέτως δεν είναι και τόσο δύσκολο να βρεις συσκευές που παίζουν μουσική από αρχεία mp3... Παλιότερα, στην αρχή των ηλεκτρονικών βιβλίων, είχαν κυκλοφορήσει κάποιες τέτοιες συσκευές – μάλιστα, ήταν και μία ελληνική (της TurboX, αν δεν κάνω λάθος) – αλλά πολύ γρήγορα αποσύρθηκαν. Δήθεν ότι δεν είχαν ζήτηση. Λες και όλα τ’άλλα πράγματα που φέρνουν τα καταστήματα έχουν ζήτηση 100% κάθε μέρα...

Σήμερα, όπου κι αν ζητήσεις ebook reader, δεν νομίζω ότι πουθενά θα βρεις ετοιμοπαράδοτο. Πρέπει να κάνεις παραγγελία. Μόνο σε κάτι ελάχιστες «τρύπες» που φέρνουν «σπάνια» πράγματα μπορεί να βρεις κανέναν για να τον αγοράσεις κατευθείαν.

Αντιθέτως, αγοράζεις smartphone ακόμα και στους πάγκους της λαϊκής, που λέει ο λόγος...

Αλλά όχι ebook reader.

Εν μέρει πιστεύω ότι φταίνε οι εκδότες – και οι μεγάλοι και ίσως και οι μικρότεροι – που έχουν προσπαθήσει να εξαφανίσουν το ηλεκτρονικό βιβλίο γιατί πιστεύουν ότι τους κλέβει μέρος από τα κέρδη τους. Γι’αυτό κιόλας βλέπεις γενικά τα έντυπα βιβλία να υποστηρίζονται ενώ τα ηλεκτρονικά σχεδόν ποτέ.

Ωστόσο, για τον αναγνώστη, το ηλεκτρονικό βιβλίο έχει, αντικειμενικά, πάρα πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με το έντυπο.

Κατά πρώτον, για όσους ενοχλούνται από τις φωτεινές οθόνες, σας λέω πως οι σωστοί ebook readers δεν έχουν οθόνες με φως· λειτουργούν με ηλεκτρονικό μελάνι, που στο μάτι μπορείς να πεις ότι είναι ακόμα πιο ήπιο από τα γράμματα επάνω στην έντυπη σελίδα.

Εγώ, εδώ και χρόνια – καμιά δεκαετία τουλάχιστον – διαβάζω κυρίως ηλεκτρονικό βιβλίο. Το 90% της ανάγνωσής μου είναι ebooks. Δεν το κάνω εκ πεποιθήσεως. Πραγματικά με βολεύουν περισσότερο. Και θα αναφέρω μερικά από τα πλεονεκτήματά τους.

  • Η συσκευή ανάγνωσης είναι πολύ πιο ελαφριά και δεν κουράζει το χέρι.
  • Δεν χρειάζεται να κρατάς ανοιχτές τις σελίδες.
  • Μπορείς να έχεις όσα βιβλία θέλεις μέσα σε μία και μόνο συσκευή.
  • Δεν υπάρχει περίπτωση το ηλεκτρονικό βιβλίο να σκιστεί ή να βρομίσει. Και μπορείς να κάνεις όσα αντίγραφά του θέλεις.
  • Μπορείς και να το εκτυπώσεις αν επιμένεις, με πολύ μικρό κόστος.
  • Με τα ηλεκτρονικά βιβλία, αν ψάξεις στο Διαδίκτυο, μπορείς να βρεις ακριβώς εκείνο που θέλεις να διαβάσεις· δεν είσαι περιορισμένος από τα ράφια κανενός βιβλιοπωλείου, ούτε χρειάζεται να παραγγέλνεις κάτι και να περιμένεις να έρθει.
  • Τα ηλεκτρονικά βιβλία δεν πιάνουν χώρο μες στο σπίτι (και ήδη οι βιβλιοθήκες μου είναι γεμάτες. Αν όλα αυτά τα χρόνια διάβαζα έντυπα βιβλία οι βιβλιοθήκες μου δεν θα τα χωρούσαν. Γιατί, ναι, συνεχίζω να αγοράζω και έντυπα, ειδικά από παλαιοβιβλιοπωλεία.)
  • Αν σ'ενδιαφέρει αυτό, το ηλεκτρονικό βιβλίο είναι και πιο φιλικό προς το περιβάλλον.
  • Τα ηλεκτρονικά βιβλία δεν περιορίζονται από τον φυσικό χώρο. Αυτό σημαίνει ότι δεν χρειάζεται κανείς, για παράδειγμα, να υποχρεωθεί να γράψει ένα μικρότερο βιβλίο, ή να πετσοκόψει ένα μεγαλύτερο βιβλίο, προκειμένου να βγουν λιγότερες οι σελίδες επειδή είναι θέμα κόστους. Κάτι που πολύ συχνά συνέβαινε, και συμβαίνει, στα έντυπα βιβλία. Το ηλεκτρονικό βιβλίο μπορεί να είναι 5.000 σελίδες, που λέει ο λόγος, και δεν αλλάζει τίποτα. Ο συγγραφέας γραφεί πραγματικά αυτό που θέλει να γράψει, κι εσύ το διαβάζεις. (Όσο για τις θεωρίες «βαριέμαι να διαβάσω μεγάλα βιβλία», δεν τις δέχομαι. Το μέγεθος δεν παίζει ρόλο. Το μόνο που παίζει ρόλο είναι πόσο σού αρέσει το βιβλίο. Έχω διαβάσει πολύ γρήγορα βιβλία που είναι μεγάλα, και πολύ αργά βιβλία που είναι μικρά. Μαντέψτε γιατί.)
  • Τα ηλεκτρονικά βιβλία έχουν πολύ μικρότερο κόστος παραγωγής. Ο καθένας που έχει μεράκι και κάποια τεχνογνωσία μπορεί να φτιάξει ένα ηλεκτρονικό βιβλίο και να το δημοσιεύσει. Τι χρειάζεται; Ένας Η/Υ και μια σύνδεση στο Διαδίκτυο. Ούτε τυπογραφεία με υπέρογκα κόστη ή να τρέχεις αποδώ κι αποκεί για να κάνεις διακίνηση. Αυτός κιόλας ίσως να είναι ο λόγος που ορισμένοι εκδότες αντιπαθούν τα ηλεκτρονικά βιβλία: επειδή τους καθιστούν λιγότερο απαραίτητους για τους συγγραφείς. Επομένως, προσπαθούν πλαστά να δείξουν ότι είναι απαραίτητοι δυσφημώντας τα ηλεκτρονικά βιβλία. Αν ξέρεις τι κάνεις, μπορείς πολύ εύκολα να φτιάξεις το ίδιο ηλεκτρονικό βιβλίο που θα σου έφτιαχνε κι ένας εκδότης.
  • Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, θα έλεγα πως στον αναγνώστη φτάνει ένα κείμενο που έχει υποστεί λιγότερη λογοκρισία, αν μη τι άλλο.

Δεν έχω παρατηρήσει τα ηλεκτρονικά βιβλία να υστερούν σε ποιότητα γραφής, σε σχέση με τα έντυπα. Θα ήταν τρελό να υποθέσουμε κάτι τέτοιο, άλλωστε. Αυτό εξαρτάται καθαρά από την ικανότητα του συγγραφέα.

Δεν είμαι εναντίον των έντυπων βιβλίων.

Και το ξαναλέω: Δεν είμαι εναντίον των έντυπων βιβλίων.

Μου αρέσουν και αυτά. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω την προκατάληψη εναντίον των ηλεκτρονικών βιβλίων, δεδομένου, μάλιστα, πως είναι το 90% των βιβλίων που διαβάζω.

Θα αναφέρω και μερικά πλεονεκτήματα των έντυπων:

  • Δεν χρειάζονται ενέργεια – ούτε μπαταρίες ούτε τίποτα.
  • Δεν υπάρχει κίνδυνος να τα πάρεις ακόμα και σε μέρη όπου θα μπορούσαν να βραχούν ή να τσακιστούν. (Πχ, κι εγώ στην παραλία προτιμώ το έντυπο βιβλίο.)
  • Έχουν μια κάποια φετιχιστή αξία ως φυσικά αντικείμενα.
  • Χρησιμεύουν ακόμα και ως διακόσμηση δωματίου! (Έλα τώρα που δεν το ξέρετε ότι πολλοί αγοράζουν βιβλία απλά και μόνο για να στολίζουν τη βιβλιοθήκη τους χωρίς ποτέ να τα διαβάζουν.)
  • Ορισμένα από αυτά μυρίζουν ωραία. Είναι θέμα πρέζας.

*

Αγοράστε έναν καλό ebook reader· δεν είναι και τόσο ακριβοί. Πολύ φτηνότεροι από το smarthphone σου. Αλήθεια.

Αρχίστε να διαβάζετε ηλεκτρονικά βιβλία.

Ψάξτε παντού στο Διαδίκτυο γι’αυτά.

Μην ασχολείστε με websites που σου λένε ότι μπορείς να διαβάσεις τα βιβλία τους μόνο μέσα από τα ίδια τα websites αυτά. Τα ηλεκτρονικά βιβλία πρέπει να μπορείς να τα διαβάζεις οπουδήποτε, από όποια συσκευή θέλεις.

Μην ακούτε δυσφημιστικές μαλακίες για τα ηλεκτρονικά βιβλία. Δεν ισχύουν.

Και για τους συγγραφείς: Μην πληρώνετε λεφτά για να σας εκδίδουν τα βιβλία σας, είτε έντυπα είτε ηλεκτρονικά – έχω δει να σε βάζουν να πληρώνεις ακόμα και για το ISBN, που είναι τελείως δωρεάν κανονικά! Αυτό είναι εκμετάλλευση. Αν ο εκδότης θέλει το βιβλίο σου, πρέπει να είναι πρόθυμος να πάρει κάποιο ρίσκο γι’αυτό. Αν δεν είναι πρόθυμος, αν δεν μπορεί να είναι πρόθυμος λόγω των συνθηκών της αγοράς (και το καταλαβαίνω πολύ καλά αυτό), τότε αναρωτηθείτε τι δεν πάει καθόλου καλά σε τούτη τη χώρα.

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]