Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
15 / 1 / 2024

Μα γιατί, τελικά, σ’αυτά τα διαφημιστικά για βιβλία γράφουν πράγματα που βγάζουν μάτι και τρελαίνουν το μυαλό; Μας δουλεύουν;

Παλιότερα, είχα δει να γράφουν, για ένα μεταφρασμένο βιβλίο φαντασίας μάλιστα, ότι είχε πουλήσει 100.000 αντίτυπα στην Ελλάδα. (Τα συμπεράσματα δικά σας...)

Τώρα, έτυχε να δω να γράφουν για ένα μεταφρασμένο βιβλίο (όχι φαντασίας) ότι έχει πουλήσει, στην Ελλάδα, 200.000 κομμάτια.

Όσο πάει και ανεβαίνει το Κρηματιστήριο...

Εγώ θα σας πω μόνο ότι 100.000 αντίτυπα είναι πολλές πωλήσεις για βιβλίο ακόμα και στην αγορά των ΗΠΑ (όπου υπάρχουν και εξαιρέσεις, φυσικά, που πουλάνε εκατομμύρια).

Αλλά αφήστε το αυτό· σκεφτείτε μόνο το εξής: Αν υποθέσεις ότι ο εκδότης βγάζει καθαρά 2 ευρώ ανά βιβλίο (που συνήθως είναι 5-10 ευρώ ανά βιβλίο· όμως ας πούμε 2), τότε από αυτό το καινούργιο μεταφρασμένο βιβλίο που πρέπει να έχει κυκλοφορήσει 1-2 χρόνια, απ’ό,τι κατάλαβα, ο συγκεκριμένος εκδότης έβγαλε καθαρό κέρδος 400.000 ευρώ.

400.000 ευρώ. Καθαρό κέρδος (με συντηρητική εκτίμηση στο ανά μονάδα κέρδος). Μέσα σε 1-2 χρόνια. Από ένα και μόνο προϊόν. Στην Ελλάδα.

Ναι, το πιστέψαμε...

Προσωπικά έχω σπουδάσει οικονομικά – παρότι γράφω φανταστική λογοτεχνία και όλοι νομίζουν ότι έχω σπουδάσει φιλολογικά – αλλά δεν χρειάζεται να ξέρεις από λογιστικά για να καταλάβεις ότι αυτό είναι εξωφρενικό. Στην Ελλάδα, είναι απίστευτο να βγάζεις 400.000 ευρώ καθαρό κέρδος από ένα και μόνο προϊόν (ή γενικά) μέσα σε δύο χρόνια. Τόσα λεφτά, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, βγαίνουν ή με κομπίνα ή επειδή τυχαίνει να τραγουδάς σε σκυλάδικο και να κόβεις εισιτήρια σε χιλιάδες πελάτες.

Και ειδικά ο χώρος του βιβλίου όλοι ξέρουμε ότι είναι... δυσκίνητος στις πωλήσεις. Αν δεν ήταν έτσι, θα έβλεπες βιβλιοπωλεία σε όλους τους δρόμους. Τα βλέπεις; Όχι. Μόνο κάτι χαρτοβιβλιοπωλεία βλέπεις, αραιά, τα οποία πουλάνε και σχολικά και στυλό μαζί με βιβλία. Γιατί; Μάντεψε.

Αλλά το παραμύθι στα διαφημιστικά μηνύματα συνεχίζεται ακάθεκτο. Ο κόσμος πρέπει να εντυπωσιαστεί από μεγάλους αριθμούς. Κάτι όπως τα likes στα social media, βρε αδελφέ, που παράγονται κατά χιλιάδες, και κατά παραγγελία, δημιουργώντας μια εικόνα ψευδή που σκοπεύει να εντυπωσιάσει.

Σε αυτή τη χώρα, πότε επιτέλους θα πάμε στην ουσία; Να γίνεται κάτι το ουσιώδες. Με τους μεγάλους αριθμούς που τυπώνονται πάνω σε χαρτιά, ή βγαίνουν στις οθόνες, μπορεί να κερδίσεις μερικούς πελάτες. Μπορεί. Αλλά τίποτα πραγματικά δεν αλλάζει στην όλη κατάσταση της αγοράς του βιβλίου, απλώς δημιουργείται κι ένα παραμύθι που πιο πολύ βλάπτει παρά καλό κάνει.

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]