Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
6 / 9 / 2021

Από το ξεκίνημα σχεδόν της «πανδημίας» άρχισαν να αποκαλούν συνωμοσιολόγους και ψεκασμένους όσους διαφωνούσαν με οτιδήποτε σχετικά μ’αυτήν ή, απλώς, όσους είχαν μια διαφορετική άποψη. Το συνωμοσιολόγος σταδιακά υποχώρησε και τώρα μας έχει μείνει, κυρίως, το ψεκασμένος – το πιο αστείο από τα δύο.

Και δεν το ακούς μόνο από τίποτα παρακμιακούς δημοσιογράφους, αλλά ακόμα και μέσα στη Βουλή! Βρίζουν ως «ψεκασμένους» όσους τολμάνε να διαφωνήσουν με το οτιδήποτε, ασχέτως αν πρόκειται για έναν άνθρωπο, για χιλιάδες ανθρώπους, ή για εκατομμύρια!

Και ποιοι είναι αυτοί οι ψεκασμένοι, σε τελική ανάλυση; Είναι άνθρωποι που, αντί να δέχονται αμάσητα ό,τι τους λένε τα μεγάλα ΜΜΕ, σκέφτονται από μόνοι τους και ψάχνουν από μόνοι τους και, αναπόφευκτα, διαπιστώνουν – όπως έχουμε διαπιστώσει όλοι πλέον – ότι εδώ κάτι δεν πάει καθόλου καλά.

Αλλά ο όρος ψεκασμένος είναι απλά αστείος. Είναι τόσο αστείος που πρέπει να προσπαθήσεις, γαμώτο, για να τον θεωρήσεις βρισιά. Σου δίνεται η εντύπωση ότι μόνο καραγκιόζηδες θα τον χρησιμοποιούσαν.

Θα μπορούσαν, τουλάχιστον, να χρησιμοποιήσουν τη λέξη συνωμοσιολογός που, αν και κατά βάση υπερβολική ή ακόμα και λάθος, βγάζει κάποιο νόημα.

Η λέξη ψεκασμένος δεν βγάζει κανένα γαμημένο νόημα.

Τι θα πει «ψεκασμένος»; Κυριολεκτικά, προφανώς, κάποιος που τον έχουν ψεκάσει. Τελείως άσχετο με την υπόθεση. Η όλη σύνδεση ξεκίνησε από το γεγονός ότι οι συνωμοσιολόγοι μιλούσαν, εδώ και αρκετό καιρό, για αεροψεκασμoύς. Επομένως, όσοι μιλάνε για αεροψεκασμούς είναι συνωμοσιολόγοι, και όσοι είναι συνωμοσιολόγοι μιλάνε για αεροψεκασμούς: ε, και αυτός που πιστεύει ότι τον ψεκάζουν είναι... «ψεκασμένος». Άρα, ψεκασμένος σημαίνει συνωμοσιολόγος.

Ξέρετε κάτι, όμως; Αυτή η λογική είναι του είδους: ο αστυνόμος είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο αστυνόμος είναι μπουζούκι!

Είναι καταφανέστατα μια εσφαλμένη, αστεία λογική. Γιατί ο αστυνόμος είναι όργανο της τάξης ενώ το μπουζούκι είναι μουσικό όργανο – τελείως άλλο πράγμα.

Και αυτή τη γελοία λογική δεν την έχουμε δει, μέσα στην «πανδημία», να χρησιμοποιείται μόνο για τους... ψεκασμένους συμπολίτες μας αλλά και για διάφορα άλλα πράγματα. Όπως το να συγκρίνουν το εμβόλιο με το δίπλωμα οδήγησης ή την ικανότητα του πιλότου να πετά το αεροπλάνο!

Ο παραλογισμός και η παράνοια είναι σημάδια των ημερών. Αυτή είναι, ίσως, η πραγματική σημερινή πανδημία. Να σου λένε μαλακίες, με τρόπο μαλακισμένο, κι εσύ να πρέπει να κάνεις πως τις πιστεύεις... αλλιώς, είσαι μπουζούκι – εεεε, ψεκασμένος· συγνώμη.

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]