Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
31 / 12 / 2020

Αυτό μάλλον είναι, για την ώρα, το τελευταίο κείμενο που γράφω για τα εμβόλια του Covid-19 γιατί αληθινά έχω σιχαθεί να βλέπω αυτή την άθλια κατάσταση να συμβαίνει. Αισθάνομαι πως έχει αρχίσει να μολύνει το μυαλό μου, και γι’αυτή τη μόλυνση μόνο εγώ έχω το εμβόλιο, το οποίο συνήθως είναι να ρίξω πέντε μούντζες προς τη μεριά του αντικειμένου που θεωρώ μολυσμένο. (Μουντζά: κατά την παράδοση, χειρονομία που αποδιώχνει το κακό. Κι αν κάτι είναι κακό μέσα στις κοινωνίες μας τώρα, καταλαβαίνετε ποιο θεωρώ πως είναι...)

Θα γράψω κάποια τελευταία λόγια γι’αυτή την ιστορία και ελπίζω να μην τα προσπεράσετε ως «ακόμα ένα ιντερνετικό blog-post». Διαβάστε. Ειδικά αν νομίζετε ότι διαφωνείτε μαζί μου ή αν δεν με θεωρείτε της παράταξής σας.

Πιστεύω ότι αυτό που ζούμε θα έπρεπε να μας απασχολεί όλους πολύ περισσότερο, αλλά μάλλον αυτό δεν συμβαίνει.

Ορίστε τι συμβαίνει:

Ο κόσμος έχει υποστεί τρομοκρατία και εγκλεισμό – βασανιστήρια, δηλαδή.

Μετά εμφανίζεται ένα καινούργιο εμβόλιο που φτιάχτηκε εξωφρενικά γρήγορα, μέσα σε 2-3 μήνες, και διατυμπανίζεται ότι δήθεν θα τους σώσει από μια πανδημία η οποία στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο θανάσιμη όσο την έχουν κάνει να φαίνεται. Ένα τέτοιο φάρμακο είναι εξ ορισμού επικίνδυνο γιατί δεν είναι δοκιμασμένο. Δεν ξέρω αν τελικά θα αποδειχτεί όντως επικίνδυνο ή όχι (αυτό ο χρόνος θα το δείξει) αλλά, αν οποιαδήποτε άλλη στιγμή είχε εμφανιστεί, κανένας δεν θα διανοείτο να το βάλει στο σώμα του και όλοι οι υγειονομικοί θα το θεωρούσαν μη-ασφαλές.

Έκανα μια μεγάλη βόλτα στους δρόμους της Αθήνας. Είδα τον κόσμο – τον ελάχιστο κόσμο που ακόμα τολμά να βγει έξω – να περιφέρεται σαν να μην τρέχει τίποτα, ενώ, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε οι πάντες να είχαν βγει στους δρόμους – χωρίς μάσκες – και να φωνάζουν ΠΑΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΦΕΡΑΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΧΩΡΑ.

Ο κόσμος δεν αντιδρά παρά μόνο ελάχιστα ίσως. Το είδαμε αυτό από την αρχή της πανδημίας. Με βάζει σε πειρασμό να αρχίσω να πιστεύω εκείνο που λένε διάφοροι, ότι ο κόσμος είναι υπνωτισμένος από την πολλή τηλεόραση· διότι δυσκολεύομαι να βρω άλλη λογική – ή έστω οριακά λογική – εξήγηση γι’αυτό που συμβαίνει, γι’αυτή την ασυλλόγιστη δεκτικότητα σε οτιδήποτε ρίξουν επάνω μας.

Δεν ξέρω αν το εμβόλιο που έχουν φέρει για τον Covid-19 περιέχει κάτι το ύποπτο, αλλά το ότι έχουν βαλθεί με τέτοια μανία να το κάνουν εξαναγκαστικό παραπέμπει προς το ύποπτο γενικά. Ακόμα, όμως, και τίποτα το ύποπτο να μην περιέχει, εξακολουθεί να είναι ένα πειραματικό φάρμακο που τεστάρεται επάνω στον ελληνικό λαό και στους λαούς όλου του κόσμου, καθιστώντας μας πειραματόζωα, αν όχι τίποτα χειρότερο.

Έχω ήδη πει ότι ΔΕΝ θα κάνω το εμβόλιο, και δεν θα το κάνω που να χαλάσει ο κόσμος, ακόμα κι αν έρθουν να με σκοτώσουν.

Η πλάκα είναι ότι, αν δεν ήταν εξαναγκαστικό, ίσως και να το έκανα. Σοβαρά μιλάω· ίσως και να έμπαινα στον πειρασμό.

Τώρα θα μου πεις: Είσαι μαλάκας; Θα έβαζες, από περιέργεια, μια πειραματική ουσία μες στο σώμα σου;

Μαλακία θα ήταν, το ξέρω. Αλλά δεν θα ήταν και η πρώτη μαλακία που έχω κάνει στη ζωή μου (αν και ίσως να ήταν η χειρότερη). Αν έβλεπα, πχ, πολύ κόσμο να το έχει κάνει και να μην έχει παρενέργειες, μπορεί να έμπαινα στον πειρασμό να δω τι είναι αυτό το πράγμα – επειδή είμαι περίεργος άνθρωπος.

Αλλά τώρα αυτό το (εμμέσως) εξαναγκαστικό δεν μ’αρέσει καθόλου. Απλά και μόνο για ιδεολογικούς λόγους, δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου να κάνει ένα εμβόλιο επειδή κάποιος άλλος θέλει να με εκβιάσει ώστε να το κάνω. Δεν αντιδρώ καθόλου καλά σε εκβιασμούς, έμμεσους ή άμεσους.

Και τη συνέχεια θα τη δούμε... Όπως είπα, είμαι περίεργος άνθρωπος.

Αλλά εκείνο που, από τώρα, διακρίνεται για τη συνέχεια του πράγματος – και για εμένα και για όσους άλλους ελεύθερους ανθρώπους δεν δέχονται τέτοια ψευτοϊατρική καταπίεση – νομίζω πως είναι το εξής: ρατσισμός.

Με το που θα υπάρξουν δύο κατηγορίες ανθρώπων μέσα στην κοινωνία, θα δημιουργηθεί σχάση. Από τη μια θα είναι οι εμβολιασμένοι, αυτοί με την «κάρτα ελευθέρας», που λένε κάποιοι· κι από την άλλη θα είναι οι μη-εμβολιασμένοι, οι «κακοί», οι «μολυσμένοι»... σαν εμένα. (Συγχαρητήρια, παρεμπιπτόντως, στους πολιτικούς που σκέφτηκαν αυτή την πολύ «έξυπνη» κίνηση και στους συμβουλάτορές τους.)

Και τι θα γίνει αφότου έχει δημιουργηθεί αυτός ο διαχωρισμός μέσα στην κοινωνία; Κατά πρώτον, πρόκειται για κάτι σχεδόν ρατσιστικό. Εμείς έχουμε κάνει το εμβόλιο, είμαστε οι «καθαροί». Εσείς δεν έχετε κάνει το εμβόλιο, είστε οι «ακάθαρτοι».

Σου θυμίζει κάτι αυτό;

Ναι, κι εμένα. Τη Ναζιστική Γερμανία. Οι καθαροί και οι άλλοι, οι κακοί...

Κατά δεύτερον, ο νόμος αυτών που μας διοικούν για τους «μολυσμένους», τους μη-εμβολιασμένους, μπορεί να είναι ανά πάσα στιγμή οτιδήποτε. Όπως τώρα, ας πούμε, που κάνουν ό,τι τους κατεβαίνει «λόγω κορονοϊού», αγνοώντας το Σύνταγμα, τις προσωπικές ελευθερίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα – τα πάντα.

Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Καταλαβαίνετε πόσο μεγάλο κακούργημα είναι αυτό;

Δημιουργούν ανθρώπους δευτέρας κατηγορίας. Πολίτες δευτέρας κατηγορίας, οι οποίοι θα είναι υπό σχετικό περιορισμό και ποιος ξέρει τι άλλο.

Και ποιο έγκλημα έκαναν αυτοί οι άνθρωποι; Δεν ήθελαν να βάλουν, εξαναγκαστικά, μέσα στο σώμα τους ένα φάρμακο. Λες και το σώμα τους δεν είναι δικό τους αλλά ανήκει σε κάποιον άλλο.

Κι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει, για κάποιο λόγο, να βρεθούν υπό δίωξη.

Απαράδεκτο. Φασιστικό μέχρι αηδίας.

Εναλλακτικά, βέβαια, θα μπορούσες να δεις τα πράγματα ανάποδα, να πεις ότι, ουσιαστικά, οι «καθαροί» είναι αυτοί που δεν έχουν εμβολιαστεί ενώ οι «βρόμικοι» είναι τα πειραματόζωα που έχουν πάρει μια άγνωστη χημική ουσία μέσα τους. Και ίσως αυτό θα ήταν πιο λογικό να το πεις, αλλά εγώ προσωπικά δεν έχω πρόβλημα με το να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει με το σώμα του. Θέλει κάποιος να κάνει εμβόλιο, ας κάνει εμβόλιο. Θέλει να πάρει ναρκωτικά, ας πάρει ναρκωτικά. Αν είναι ενήλικας, δικαίωμά του είναι να κάνει ό,τι θέλει με τον εαυτό του.

Όπως φαίνεται, όμως, εδώ υπάρχει κάποιο πρόβλημα με το να ΜΗΝ πάρεις ναρκωτικά– Συγνώμη, να μην κάνεις το εμβόλιο, ήθελα να πω.

Και όσοι δεν δέχονται να κάνουν το εμβόλιο θα κατηγοριοποιούνται ως «μολυσμένοι».

Αυτά εμένα δεν με τρομάζουν. Το εμβόλιο δεν το κάνω που να χαλάσει ο κόσμος, όπως είπα. Και προτρέπω και τους πάντες να μην το κάνουν. Όσο πιο πολλοί τόσο το καλύτερο. Τόσο πιο δύσκολο θα είναι να ελεγχθούν και να κατηγοριοποιηθούν.

Σε τελική ανάλυση, σκέψου: Αν όλη η κοινωνία ξεσηκωνόταν αυτή τη στιγμή και δεν δεχόταν το εμβόλιο, τι θα μπορούσαν να κάνουν κάποιοι τρομοκράτες όπως ο Εισαγγελάτος, η κυβέρνηση, ορισμένες οργανώσεις που δήθεν ενδιαφέρονται για το «καλό» μας, και οι λοιποί;

Τι θα έκαναν; Θα μας σκότωναν όλους; Θα μας έχωναν όλους στη φυλακή; Θα μας περιόριζαν όλους στα σπίτια μας; Πώς; Όταν ακόμα και οι αστυνομικοί, ως άνθρωποι κι αυτοί (γιατί παρά τις φήμες δεν θέλω να πιστέψω ότι είναι ρομπότ), είχαν επίσης ξεσηκωθεί; Ή ακόμα κι αν δεν είχαν ξεσηκωθεί.

Τίποτα δεν θα μπορούσαν να κάνουν οι κορονοκράτες.

Αλλά αυτό, το πιο λογικό απ’όλα, δεν προβλέπεται να συμβεί γιατί, ίσως, ο κόσμος κοιμάται τον ύπνο της τηλεόρασης...

Μακάρι να κάνω λάθος.

*

Είναι ακόμα ένα πράγμα που θέλω να πω.

Δυστυχώς, το ξέρω πως δεν μπορώ να απευθυνθώ σε πολύ κόσμο. Το website μου δεν έχει τόση κίνηση ώστε αυτά εδώ να φτάσουν σε πολλά μάτια και να έχουν ίσως, παρ’ελπίδα, κάποιο αποτέλεσμα. Το περιεχόμενο στο site μου είναι αρκετά εξειδικευμένο – λογοτεχνία, φαντασία, και τα λοιπά. Για τα δεδομένα του, λαμβάνει αρκετές μοναδικές επισκέψεις κάθε μήνα (αν είναι να εμπιστεύεσαι τα στατιστικά του διαδικτύου). Όμως δεν είναι δυνατόν να έχει τις επισκέψεις που έχει ένα site γενικού περιεχομένου που ανανεώνεται καθημερινά με πολλά κείμενα.

Ίσως, όμως, κάποιοι που με διαβάζουν να έχουν μεγαλύτερη επιρροή από εμένα στον κόσμο, ίσως να μπορούν να επηρεάσουν περισσότερους ανθρώπους. Αν συμφωνούν μ’αυτά που λέω, τους ωθώ να το κάνουν. Να κινητοποιήσουν τον κόσμο ώστε να αντιδράσει κάπως σε αυτό τον εμβολιαστικό κανιβαλισμό που συμβαίνει και στην όλη κορονοκατάσταση.

Εγώ – όπως θα έχετε συμπεράνει, μάλλον, από τα Σκιώδη Παραλειπόμενα και μόνο – δεν πρόσκειμαι σε καμία συγκεκριμένη πολιτική παράταξη, όμως έχω μια πλουραλιστική λογική. Αυτή τη στιγμή, βλέπω να αντιδρούν στον εμβολιασμό άνθρωποι που ανήκουν στον χώρο της αναρχίας, άνθρωποι που ανήκουν στον χώρο της άκρας δεξιάς, ή της δεξιάς, ή της αριστεράς. Διαφόρων ειδών άνθρωποι. Έχω βάλει links και εικόνες που ορισμένα μπορεί να θεωρηθούν δεξιά, ορισμένα αριστερά. Σε κάποιους ίσως και να έχω προκαλέσει σύγχυση.

Δε μ’ενδιαφέρει ποιος είναι δεξιός και ποιος αριστερός, ποιος είναι ακροδεξιός και ποιος αναρχικός. Μ’ενδιαφέρει τώρα ποιος θέλει ακόμα να λογίζεται ελεύθερος άνθρωπος, τουλάχιστον στο βαθμό τού να ορίζει μόνος του τι γίνεται μέσα στο σώμα του και όχι να εξαναγκάζεται από άλλους να φαρμακωθεί. Μπορεί, για παράδειγμα, κατά κανόνα να διαφωνώ με τις απόψεις των ακροδεξιών, αλλά τώρα, αν ακροδεξιός φωνάξει εμβόλιο = φόνος, πρέπει να συμφωνήσω μαζί του. Αν, επίσης, αναρχικός γράψει εμβολιασμός = εκμετάλλευση ανθρώπων, πάλι θα συμφωνήσω μαζί του. Αν οι ακροΧριστιανοί φωνάξουν εμβόλιο = 666 έρχεται ο Αντίχριστος!!!, παρότι θα μου φανεί λιγάκι αστείο, δεν θα τους κατακρίνω· θα πω ότι έχουν το δικό τους, προσωπικό δίκιο που διαμαρτύρονται.

Καταλαβαίνετε πού θέλω να καταλήξω; Εγώ δεν πιστεύω τίποτα αλλά είμαι με το μέρος όλων. Εδώ που έχουμε φτάσει, το σημαντικό είναι ότι κάποιος αντιδρά σε αυτή την κατάσταση γενικής υποδούλωσης που προσπαθούν να μας επιβάλουν. Όσοι δεν θέλουν να εμβολιαστούν, όσοι είναι αποφασισμένοι ότι δεν θα εμβολιαστούν, πρέπει να ενωθούν ώς έναν βαθμό τουλάχιστον. Διαιρεμένους, απλά θα σας διαλύσουν τον καθένα ξεχωριστά, θα σας κατηγοριοποιήσουν, και θα σας φερθούν σαν ανθρώπους δευτέρας κατηγορίας.

Μόνο αν υπάρξει ένα ενιαίο μέτωπο αντιεμβολιασμού – αποτελούμενο από ανθρώπους διαφόρων παρατάξεων – μπορεί να γίνει κάτι. Αν δεν θέλετε να σας βάλουν σε μια λίστα και να σας φέρονται σαν «μολυσμένους», πρέπει να ενωθείτε ασχέτως τι διαφορές έχετε αναμεταξύ σας. Αυτές οι διαφορές μπορούν να περιμένουν. Αυτή η τωρινή κατάσταση δεν μπορεί να περιμένει. Αν δεν αντιδράσει ο κόσμος τώρα, ύστερα τα πράγματα απλά θα είναι χειρότερα.

Όπως είπα ήδη, εγώ δεν έχω αρκετά μεγάλη επιρροή για να μεταδώσω τέτοιο μήνυμα σε όσους ανθρώπους θα ήθελα. Ίσως όμως κάποιοι που έρχονται εδώ και με διαβάζουν να έχουν μεγαλύτερη επιρροή από εμένα. Τους ωθώ να σκεφτούν πολύ καλά αυτά που έχω γράψει.

Και κάπου εδώ το κλείνω το θέμα.

*

Θα συνεχίσω να ποστάρω για θέματα κορονοϊού ή εμβολιασμού, αλλά όχι με τόσα πολλά λόγια. Στο άμεσο μέλλον έχω υπόψη να ανεβάσω μερικές φωτογραφίες από τους «μολυσμένους» δρόμους της κατακρεουργημένης Αθήνας.

Εύχομαι ευτυχισμένο το νέο έτος... αλλά πραγματικά δεν το βλέπω. Πολύ φοβάμαι ότι τα εμβόλια είναι μόνο η αρχή.

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]