Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
31 / 3 / 2020

(Αυτό είναι το πρώτο post που αποφάσισα να γράψω κάτι τελείως σοβαρό για τον Γαμιολοϊό. Έχω αρχίσει να χαλάω...)

Τις τελευταίες μέρες ψάχνω να βρω ό,τι μπορώ για τον COVID-19, γιατί μου έχει κινήσει την περιέργεια. Εξαρχής, από τις πρώτες κιόλας αναφορές σ’αυτό το θέμα, είχα την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά – και δεν ήταν η λοίμωξη. Τα όσα έχω βρει μέχρι στιγμής απλά το επιβεβαιώνουν αυτό. Θα μπορούσα να είχα ψάξει και περισσότερο, αλλά έχω και τα δικά μου πράγματα να κάνω, τα οποία μ’αρέσουν πιο πολύ, οπότε μάντεψε τι πάει δεύτερο.

Ωστόσο, δεν μπορείς παρά αμέσως να παρατηρήσεις το εξής: Ξεκινώντας να κάνεις μια τέτοια έρευνα, βλέπεις ότι βρίσκεις μια σωρεία πληροφοριών που κατά βάση λένε τα ίδια: την κλασική καραμέλα που πουλάνε τα ΜΜΕ, Stay Safe και τα λοιπά. (Δυστυχώς, κανείς δεν λέει επίσης Stay Sane, γιατί ίσως προτιμάνε να μην είσαι σώφρων.) Αν το ψάξεις λίγο περισσότερο το θέμα, μένεις εκεί, στο επαναλαμβανόμενο μοτίβο και σε κάποιες ηλίθιες συνωμοσιολογικές θεωρίες, όπως ότι ο κορονοϊός προήλθε από τους Κινέζους επειδή τρώνε νυχτερίδες. Αν είναι δυνατόν... (Αν τρώνε νυχτερίδες, τις έτρωγαν από παλιά· γιατί τώρα να εμφανιστεί ο COVID-19 από αυτό το μενού;)

Εκείνο που δεν μπορείς εύκολα να βρεις για τον κορονοϊό (a.k.a. Γαμιολοϊός) είναι διαφορετικές απόψεις και πολιτικούς σχολιασμούς. Κανείς δεν μιλάει στα mainstream media για τέτοια πράγματα. Ακολουθούν τη λογική «κάνε μόκο και Stay Safe» – δηλαδή, κλειδαμπαρωμένος στις πόλεις-φυλακές.

Όμως το θέμα, αυτή τη στιγμή, έτσι όπως έχει εξελιχτεί, είναι περισσότερο πολιτικό απ’ό,τι ιατρικό.

Όσοι διαβάζουν τακτικά αυτό το blog ή το κεντρικό μου website σίγουρα γνωρίζουν ότι δεν μιλάω συχνά για πολιτικά θέματα. Δεν μιλάω σχεδόν ποτέ για πολιτικά θέματα. Και ούτε είμαι με καμιά συγκεκριμένη πολιτική παράταξη. Αν δω κάτι σωστό, είναι σωστό. Αν δω κάτι λάθος, είναι λάθος – όποιος κι αν είναι που κάνει τη μαλακία, αριστερός, δεξιός, ή εξωγήινος, δεν μ’ενδιαφέρει· δεν νομίζω ότι έχουν και πολύ μεγάλες διαφορές αναμεταξύ τους ούτως ή άλλως.

Όταν σχολιάζω πολιτικά θέματα, είναι συνήθως κάτι που θεωρώ σοβαρό. Και αυτή η υπόθεση με τον κορονοϊό είναι, νομίζω, κάτι το πολύ σοβαρό, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για όλο τον κόσμο. Διότι τώρα οι κυβερνήσεις καταργούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Ουσιαστικά, καταλύουν το Σύνταγμα. Μα, θα μου πεις, υπάρχει καλός λόγος, έτσι; Όχι, δεν είναι έτσι. Ποτέ δεν υπάρχει «καλός λόγος» για να καταλύεις το Σύνταγμα και τις βασικές ελευθερίες του ανθρώπου. Αυτά γίνονται μόνο όταν παύεις να έχεις δημοκρατία.

Η κυβέρνηση μπορεί να σου ζητήσει να μη βγαίνεις από το σπίτι σου. Δεν μπορεί να σου το επιβάλλει. Γιατί τότε πλέον δεν είναι δημοκρατική κυβέρνηση. Το ίδιο ισχύει και για το λουκέτο στα εμπορικά καταστήματα, και για πολλά άλλα πράγματα.

Σήμερα καθόμαστε πλάι σε μια ωρολογιακή βόμβα. Και δεν εννοώ τον COVID-19. Εννοώ ότι ο κόσμος κάποια στιγμή δεν θα μπορεί πλέον να ανεχθεί να τον καταπιέζουν, θα πεταχτεί έξω, και θα τους κάνει όλους κομμάτια. Αυτή είναι η ωρολογιακή βόμβα.

Πρόσεξε να δεις τι συμβαίνει στην Ελλάδα απλώς. Πόσα θύματα του COVID-19 έχουμε; Λίγο παραπάνω από 1.000 μέχρι στιγμής, αν δεν κάνω λάθος. Αλλά ας πούμε ότι είναι 1.500, εντάξει; Και η χώρα έχει 10.000.000 κατοίκους. Το 1.500 είναι το 0,015% του συνολικού πληθυσμού. Δηλαδή, η κυβέρνησή σου σήμερα σού λέει ότι, επειδή ο ένας-και-μισός στους δέκα χιλιάδες έχει μια λοίμωξη, πρέπει το υπόλοιπο 99,985% του πληθυσμού να βρίσκεται σε μια κατάσταση περιορισμού και ουσιαστικά φυλάκισης μέσα στις ίδιες του τις πόλεις!

Είναι αυτό παραδεκτό; Όχι. Είναι τελείως απαράδεκτο, για οποιονδήποτε λόγο. Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Είναι αντισυνταγματικό. Είσαι, ξεκάθαρα, φασίστας όταν κάνεις τέτοιο πράγμα. Δεν έχει σημασία αν οι προθέσεις σου είναι καλές. Δεν έχει σημασία αν το κάνεις για το «κοινωνικό σύνολο» και τέτοιες μπαρούφες. Το κοινωνικό σύνολο είναι το 99,985% του πληθυσμού το οποίο ξεδιάντροπα καταπιέζεις.

Μα, θα μου πεις, επειδή συμβαίνει αυτό δεν έχουμε πιο πολλά κρούσματα!... Έτσι;

Όχι, αλλιώς. Μέτρα πόσα είναι τα κρούσματα στις Η.Π.Α., πχ, ή στην Κίνα και δες πόσο πληθυσμό έχουν. Το ποσοστό είναι παρόμοιο. (Μόλις το μέτρησα τώρα για τις Η.Π.Α., και είναι γύρω στο 0,24% – λίγο πιο πάνω απ’το δικό μας παρότι οι Η.Π.Α. είναι εστία της μόλυνσης ενώ εμείς όχι.)

Εκείνο που συμβαίνει, βασικά, παγκοσμίως είναι ότι, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία ένα πολύ μικρό ποσοστό θυμάτων μιας λοίμωξης, έχουν θέσει υπό περιορισμό τους πληθυσμούς ολόκληρων χωρών!

Παραδεκτό; Όχι. Τελείως απαράδεκτο.

Ίσως να γίνομαι υπερβολικός και «alarmist», που λένε, όπως και άλλοι που ανησυχούν γι’αυτό... Μακάρι. Μακάρι όσοι ανησυχούν να είναι υπερβολικοί και «alarmist». Αλλιώς, στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον δεν χρειάζεται να είσαι ο Νοστράδαμος για να προβλέψεις ότι θα χυθεί πολύ αίμα.

Πάρε για παράδειγμα τι είπε ο «αξιότιμος» Πρωθυπουργός μας: ότι τα μέτρα περιορισμού θα ισχύουν μέχρι τις 6 Απριλίου. Θα το τηρήσει; Αν δεν το τηρήσει, μέχρι πότε θα δέχεται ο κόσμος να είναι φυλακισμένος; Και για τα καταστήματα ούτε κουβέντα, φυσικά. Κανείς δεν ξέρει ώς πότε θα μείνουν κλειστά...

Τι θα γίνει με την οικονομία; Θα καταρρεύσει τελείως μετά από αυτό;

Τι θα γίνει με τις διάφορες δουλειές του κόσμου εκτός απ’το να παίρνει γάλα και ψωμί; Οι άνθρωποι δεν ζούνε για να τρώνε και να κοιμούνται. Δεν είναι ζώα στη μάντρα.

Βλέπεις τον κόσμο ουρά έξω από τα σουπερμάρκετ και σου θυμίζουν ανθρώπους που, σε άλλες εποχές, περίμεναν το συσσίτιό τους. Θέλουμε να φτάσουμε εκεί;

Πότε θα αρχίσουν κάποιοι να τρελαίνονται από τον πολύ εγκλεισμό και την τρομοκρατία των ΜΜΕ;

Και πρόσεξε τώρα ποιο είναι το αστείο: Τα λέει αυτά κάποιος σαν εμένα που είναι κατά βάση σπιτόγατος, γιατί το βρίσκει πιο διεγερτικό να ασχολείται με διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα στο σπίτι του από το να τριγυρίζει άσκοπα σε καφετέριες. Ωστόσο, είμαι επίσης από τους ανθρώπους που όταν κάνουν βόλτα βαδίζουν 10 και άνω χιλιόμετρα μέσα στην πόλη με τυχαίο τρόπο· κι αν θέλω τώρα να το κάνω αυτό, θα πρέπει να βρω μια πολύ καλή δικαιολογία και, συγχρόνως, καλού-κακού, να προσέχω να αποφεύγω τις περιπολίες σαν να είμαι μέσα σε ταινία του Carpenter. Και μιλάμε ότι ακόμα έχουμε δημοκρατία;

Γενικά, πάντως, δεν μπορώ να πω ότι προσωπικά η καραντίνα μ’έχει ενοχλήσει ιδιαίτερα. Προσωπικά. Αλλά εδώ το θέμα δεν είναι μόνο προσωπικό...

Θα μπορούσα να πω κι άλλα, αλλά έχω ήδη πει πολλά και ο χρόνος τρέχει. Παραθέτω δύο links που βρήκα τελευταία τα οποία έχουν ενδιαφέρον γιατί είναι διαφορετικές απόψεις σε σχέση με τις επαναλαμβανόμενες καραμέλες των ΜΜΕ (τα οποία πάντα πρέπει να αμφισβητείς ότι σου λένε την αλήθεια, ή όλη την αλήθεια, ή την αλήθεια όπως όντως είναι).

Αυτό το link οδηγεί σε ελληνική σελίδα.

Αυτό το link οδηγεί σε αγγλική σελίδα.

Και τα δύο έχουν ενδιαφέρον. Και στις επόμενες Επιλογές στο κεντρικό μου website θα έχω ολόκληρο αφιέρωμα με ένα σωρό συνδέσμους που έχω ώς τώρα συγκεντρώσει για τον COVID-19 – και, όχι, δεν οδηγούν όλοι σε σελίδες με εναλλακτικές απόψεις για τον κορονοϊό· είναι μια όσο το δυνατόν πιο πλήρης εικόνα – κάτι που τα ΜΜΕ, είτε στο Διαδίκτυο είτε έξω από αυτό, αποφεύγουν να κάνουν σαν να έχουν κάτι να κρύψουν.

Όμως η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα να γράφω αυτό το post επειδή ήθελα να αναφέρω μια δική μου θεωρία για τον COVID-19 – για το τι μπορεί να συμβαίνει μαζί του. Φυσικά, δεν έχω αποδείξεις. Έχω όμως ενδείξεις. Και είναι το καλύτερο που μπορείς να έχεις έτσι όπως είναι η κατάσταση σήμερα. Είναι ακόμα ένα σενάριο, το οποίο όμως δεν έχω δει ώς τώρα να αναφέρει κανένας άλλος, και, για να είμαι ειλικρινής, μου κάνει κάποια εντύπωση.

Αλλά αυτό το post έχει ήδη καταντήσει πολύ μεγάλο και ο χρόνος μου δεν είναι άπειρος και τυχαίνει να τον εκτιμώ περισσότερο από άλλα πράγματα. Οπότε, το σενάριο αυτό θα το γράψω σε επόμενο post. Αύριο, πιθανώς, αν ακόμα δεν με έχει σκοτώσει ο Γαμιολοϊός.

(Hint: έχει σχέση με βιολογικό πόλεμο.)

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]