Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
14 / 1 / 2020

Εδώ και ένα χρόνο ξεκίνησα αυτό το blog, το καινούργιο για τα Σκιώδη Παραλειπόμενα. Πριν από αυτό είχα ένα άλλο στο Tumblr. Δεν μπορώ να πω ότι μετάνιωσα που άλλαξα στέκι. Δεν είχα κάποιο ιδιαίτερο παράπονο με το Tumblr (εκτός, ίσως, το ότι, εκείνη την εποχή τουλάχιστον, το Google δεν έπιανε και πολύ καλά τα blogs του) αλλά είναι πάντα πιο ωραίο να έχεις το δικό σου blog, αυτό που έχεις πραγματικά φτιάξει μόνος σου και να μη βασίζεσαι σε άλλη πλατφόρμα. Τον κώδικα του συγκεκριμένου blog τον έχω γράψει ο ίδιος από την αρχή ώς το τέλος, και ακόμα τον σκαλίζω.

Αρχικά, είχα ξεκινήσει τα Σκιώδη Παραλειπόμενα στο Tumblr ως πειραματισμό, για να δω αν μπορώ να ποστάρω κάτι – οτιδήποτε – κάθε μέρα. Επί ένα χρόνο τα είχα καταφέρει αρκετά καλά: έκανα, ως επί το πλείστον, ένα post ημερησίως. Μετά, άρχισα να βάζω και επαναλήψεις παλιότερων post, ολοένα και περισσότερες φορές.

Τώρα πλέον, αν και έχω κατά νου να ποστάρω καθημερινά, δεν το καταφέρνω και τόσο συχνά. Συνήθως, βάζω κάτι μέρα παρά μέρα. Αποφεύγω και τις επαναλήψεις από παλιότερα post, αλλά όχι τελείως.

Το θέμα είναι ότι αισθάνομαι πως έχω πει σχεδόν όσα είχα να πω – τα έχω ήδη γράψει – οπότε δεν νιώθω παρακινημένος να γράψω πάλι τα ίδια πράγματα. Και αυτό δεν είναι κάτι που μου συμβαίνει μόνο εδώ, στα Σκιώδη Παραλειπόμενα, αλλά και στο κεντρικό μου site. Αισθάνομαι πως έχω γράψει σχεδόν τα πάντα σε άρθρα. Τι άλλο να γράψω πια; Τελευταία, δημοσιεύω πολλά βιβλία, από αυτά που είχα γράψει τα τελευταία χρόνια, και ώρες-ώρες σκέφτομαι: Ευτυχώς που έχουμε ν’ανεβάσουμε βιβλίο τώρα και δεν χρειάζεται να γράψουμε άρθρο αντί γι’αυτό.

Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει να γράφω άρθρα, ή ότι έχω στερέψει από ιδέες. Για την ακρίβεια, έχω ακόμα πάρα πολλές ιδέες σημειωμένες για άρθρα. Αλλά, ύστερα από τόσο καιρό, αισθάνομαι λιγότερο ενθουσιώδης με το θέμα. Και δεν έχω και πολλές καινούργιες ιδέες, γιατί έχω ήδη γράψει πολλά για τα θέματα που με ενδιαφέρουν.

Βλέπω διάφορους αρθρογράφους που, ουσιαστικά, επαναλαμβάνονται. Γράφουν τα ίδια πράγματα με άλλα λόγια. Είναι κάτι που, προσωπικά, προσπαθώ να αποφύγω, και εδώ, στα Σκιώδη Παραλειπόμενα, αλλά και, κυρίως, στο κεντρικό μου site. Πολλά από αυτά που δημοσιεύω στα Σκιώδη Παραλειπόμενα τα θεωρώ και λιγάκι της πλάκας· είναι κάτι το πιο ανάλαφρο. Αυτά που γράφω στο κεντρικό site είναι τα πιο σοβαρά πράγματα συνήθως.

Το να γράφεις λογοτεχνία δεν είναι σαν να γράφεις άρθρα. Λογοτεχνία γράφω επειδή ζω. Λογοτεχνία θα έγραφα ούτως ή άλλως, υπήρχε δεν υπήρχε Διαδίκτυο, υπήρχε δεν υπήρχε τρόπος να τη δημοσιεύω. Και θα την έγραφα το ίδιο καλά με τώρα· θα διόρθωνα τα κείμενα με την ίδια επιμέλεια όπως και τώρα. Γιατί αυτό είναι το πάθος μου, και δεν έχει σχέση με τίποτ’ άλλο εκτός από το ίδιο το αντικείμενο.

Αν δεν υπήρχε το Διαδίκτυο όμως δεν θα έγραφα άρθρα, ούτε ημερολόγιο. Δεν είναι κάτι που γράφω αυθόρμητα. Τα άρθρα τα γράφω επειδή κάποιος μπορεί να τα διαβάσει και να του φανούν χρήσιμα ή να ψυχαγωγηθεί από αυτά, και επειδή θέλω και να βάζω κάποιο υλικό στο site και να μην είναι στατικό – αλλά δεν θα έβαζα υλικό της πλάκας που δεν έχει κανένα νόημα, απλά και μόνο για να κάνω την ανανέωση της σελίδας.

Επομένως...

Αυτός ήταν ο πρώτος χρόνος λειτουργίας του καινούργιου blog για τα Σκιώδη Παραλειπόμενα. Δεν είμαι δυσαρεστημένος. Συνεχίζουμε όπως πριν, αν και έχουμε ήδη γράψει ένα κάρο πράγματα εδώ και αλλού και παραλλού.

Σύντομα, κι άλλες Μυστηριακές Οντότητες, καθώς και Παλιά Ελληνικά Εξώφυλλα, θα ακολουθήσουν. Εκτός των άλλων.

Επίσης, θέλω να απευθύνω μια ερώτηση στους αναγνώστες: Τι άρθρα θα θέλατε να γράψω;

Δεν μιλάω για εδώ, για τα Σκιώδη Παραλειπόμενα. Μιλάω για το κεντρικό μου site κυρίως. Έχετε κάτι υπόψη σας; (Κάνω την ερώτηση επειδή αναρωτιέται τι καινούργιο είδος άρθρων θα μπορούσα να δημοσιεύω πέρα από τα συνηθισμένα μου, όπως Περί Γραφής και διάφορα άρθρα περί φανταστικού, σκέψης, λογοτεχνίας.) Αν ναι, στείλτε μου email στο kostasvoulazeris AT yahoo DOT gr, ή γράψτε το στο Twitter μου, @Havocus.

Δεν μπορώ να υποσχεθώ, φυσικά, ότι σίγουρα θα γράψω κάτι που μου ζητά κάποιος, όμως θα λάβω όλες τις προτάσεις υπόψη... και ποτέ δεν ξέρεις.

 

 

Επίσης . . .

Ο Ρομαντισμός στη Φανταστική Λογοτεχνία


Η ρομαντική παράδοση έχει πολύ βαθιές ρίζες

Ο ρομαντισμός, η ρομαντική παράδοση, είναι ένα είδος που ξεκίνησε την περίοδο του Μεσαίωνα. Φυσικά, είχαμε γενναίους ήρωες και από πιο παλιά, όπως τους δικούς μας, ελληνικούς ήρωες – τον Ηρακλή, τον Οδυσσέα, τον Αχιλλέα, τον Βελλεροφόντη – αλλά και ήρωες άλλων αρχαίων παραδόσεων, όπως τον Γκίλγκαμες. Κανένας από αυτούς, όμως, δεν εντάσσεται στις ρομαντικές αφηγήσεις, και όχι μόνο επειδή ανήκουν σε άλλη χρονική περίοδο· υπάρχει και μια ουσιαστική διαφορά στο ύφος των ίδιων των ηρώων και στις περιπέτειές τους.

Η ρομαντική παράδοση περιλαμβάνει κυρίως ιππότες, και πιθανώς να έχει ξεκινήσει από τη Γαλλία. Περιλαμβάνει τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης, τον Αρθούρο και το Εξκάλιμπερ, τον Πάρσιβαλ και το Δισκοπότηρο, τον Ρολάνδο – τέτοιου είδους ήρωες. Περιλαμβάνει, επίσης, ήρωες όπως τον Ρομπέν των Δασών και τον Ιβανόη, δίκαιους παρανόμους που προσπαθούν «να σώσουν το Βασίλειο». Κι αν κάποιοι νομίζουν ότι αυτή η παράδοση δεν είναι ελληνική, κάνουν λάθος: έχουμε και δικούς μας ήρωες αυτού του είδους, από τη βυζαντινή περίοδο κυρίως, χαρακτήρες όπως τον Διγενή Ακρίτα.

Αυτοί οι ήρωες – στις ιστορίες, τουλάχιστον – είναι πάντα άνθρωποι με κάποιο ιδεώδες ή κάποια ιδανικά: έχουν έναν σκοπό, ακολουθούν κάποιον κώδικα. Υπερασπίζονται τους αδυνάτους, προσπαθούν να αποδώσουν δικαιοσύνη, προσπαθούν να επαναφέρουν μια χαοτική κατάσταση σε αρμονία – το κλασικό «να σώσουν το Βασίλειο». Είναι γενικά ευγενικοί, ανεξαρτήτως αν είναι και ευγενικής καταγωγής ή όχι· πάντα κρατάνε τον λόγο τους, μάχονται ακόμα και με άμεσο κίνδυνο της ζωής τους για «το σωστό και το δίκαιο». Πολλές φορές βασανίζονται και διχάζονται από τα ίδια τους τα ιδεώδη και τον κώδικα τιμής τους.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Ιουνίου (17/6)


A Book of Marionettes (1920) — Απεικονίσεις ακέφαλων (περ. 1175–1724) — Arent van Bolten — The Magician (W. Somerset Maugham) — Durenstein της Evelyn Waugh — Playing Catch, του Algernon Blackwood — Martin Monnickendam (1874–1943) — Βασικά βιβλία Sword & Planet (Don Wollheim, Edwin L. Arnold, Otis Adelbert) — Η Φαντασία ως το Κέντρο της Πραγματικότητας — Τρέιλερ ALIEN: EARTH του Ridley Scott — Jon Foreman — Το Sword & Sorcery του Pinnacle Books — Ιστορίες με ταξίδια στην τέταρτη διάσταση — Ο αρχαίος φόβος για τους ζωντανούς-νεκρούς

 

Φανταστικά Βιβλία


Όχι βιβλία φαντασίας· αυτά που είναι μόνο στο μυαλό μας

Υπάρχουν βιβλία φαντασίας, και μέσα σε αυτά υπάρχουν και φανταστικά βιβλία. Φανταστικά βιβλία, επίσης, μπορούν να υπάρξουν και σε βιβλία συμβατικής λογοτεχνίας, αλλά αυτό είναι πιο σπάνιο.

Ένα από τα γνωστότερα φανταστικά βιβλία είναι, φυσικά, το Νεκρονομικόν. Σύμφωνα με κάποιους δεν είναι καν φανταστικό αλλά υπάρχει· έχω, μάλιστα, μία μεταφρασμένη έκδοσή του από τις εκδόσεις Κάκτος. Δεν ξέρω, όμως, αν όντως μπορείς να καλέσεις τους δαίμονες για τους οποίους γράφει· δεν το έχω ποτέ δοκιμάσει. Οπότε, εδώ αναφέρομαι στο Νεκρονομικόν καθαρά ως φανταστικό βιβλίο, όπως το παρουσίαζε ο Lovecraft μέσα από τις αφηγήσεις του. Είναι ίσως το γνωστότερο φανταστικό βιβλίο σε αναγνώστες της φανταστικής λογοτεχνίας.

Αλλά υπάρχουν και πολλά ακόμα.

Κατ’αρχήν, όλα τα βιβλία που εμφανίζονται μέσα σε έναν φανταστικό κόσμο είναι, προφανώς, φανταστικά. Όμως, όταν αναφερόμαστε σε φανταστικό βιβλίο, μιλάμε για κάτι που ξεχωρίζει μέσα στην αφήγηση, κάτι που έχει συγκεκριμένο τίτλο και χρησιμότητα. Κάτι που μπορεί να έχει τη δυνατότητα να γίνει ακόμα και καλτ, όπως το Νεκρονομικόν.

[Συνέχισε να διαβάζεις]