(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)

Είναι ορισμένοι που ισχυρίζονται ότι η ηρωική/επική φαντασία δεν είναι καλή για τα σημερινά δεδομένα γιατί δεν αναφέρεται σε σύγχρονα προβλήματα, προβλήματα του μοντέρνου κόσμου, αλλά αναφέρεται σε αξίες και αρχές που είναι παρωχημένες – όπως ζητήματα τιμής, ή διαδοχής του θρόνου, και τα λοιπά.

Ναι, σίγουρα, όλα αυτά δεν είναι σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα. Αλλά και τι μ’αυτό; Πρέπει όλες οι λογοτεχνικές ιστορίες να βασίζονται στον σύγχρονο κόσμο; Άλλωστε, κι αυτός ο παλιός κόσμος κάποτε ήταν σύγχρονος. Και ο δικός μας σύγχρονος κόσμος κάποτε θα είναι παρωχημένος.

Θα περιορίζαμε υπερβολικά τους εαυτούς μας αν διαβάζαμε, και γράφαμε, μόνο ιστορίες που σχετίζονται άμεσα με την εποχή μας. Επιπλέον, ο στόχος της ηρωικής/επικής φαντασίας δεν είναι να θίξει κοινωνικοπολιτικά προβλήματα. Ο στόχος της, ο στόχος των σωστών ιστοριών ηρωικής/επικής φαντασίας, είναι να σου δημιουργήσουν μια αίσθηση της περιπέτειας και του μαγικού θαυμασμού. Γι’αυτό κιόλας συνεχίζουν να μας σαγηνεύουν. Δεν μας σαγηνεύουν επειδή μιλάνε για αριστοκρατία ή για θρόνους, αλλά επειδή έχουν ως θεματολογία τρομερές ίντριγκες, άγριους πολέμους, κυνηγητά, μηχανορραφίες, μακρινά ταξίδια, και παράδοξες μαγείες.

Αυτό το είδος δεν πρόκειται ποτέ να πεθάνει γιατί είναι καλό γι’αυτό που είναι. Δεν προσποιείται ότι είναι κάτι άλλο. Ξέρεις τι ζητάς. (Κι αυτό δεν σημαίνει κάτι το στερεοτυπικό, αν είναι γραμμένο καλά.)

Τότε, μπορεί κάποιος να με ρωτήσει, γιατί κι εσύ δεν γράφεις τώρα ηρωική/επική φαντασία;

Ναι, δεν γράφω τώρα τέτοιο πράγμα επειδή ήδη έχω γράψει πολλή επική φαντασία (βλ. δύο ολόκληρες εξαλογίες – Άρμπεναρκ και Παιχνίδι των Ράζλερ) και δεν μπορώ ξανά να γράφω κάτι παρόμοιο. Θέλω κάτι διαφορετικό από άποψη σκηνικού και θεματολογίας.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εκτιμώ αφάνταστα τις καλές ιστορίες ηρωικής/επικής φαντασίας, ούτε ότι στο μέλλον δεν θα ξαναγράψω κάτι τέτοιο.