Κώστας Βουλαζέρης – φανταστική λογοτεχνία, επιστημονική φαντασία, μαγικός ρεαλισμός, περιπέτεια – δωρεάν βιβλία, μυθιστορήματα και διηγήματα

Νέα

20/5/2025

:: Επιλογές Μαΐου (20/5) ::

>Οι νομικοί αρνούνται να αποδεχτούν τη διερεύνηση των μέτρων για την Covid | Paul Ruben γνωστός μπαρόκ καλλιτέχνης, και διπλωμάτης-κατάσκοπος | «Το Ταξίδι ενός USB» (διήγημα) | Πολλά ελληνικά κόμιξ (δωρεάν) | Τα πελώρια σκουλήκια στη φανταστική λογοτεχνία | Άνδρες με τα Μαύρα | Οι εικονογραφήσεις του Harry Clarke για τον Swinburne | Γλώσσες από άλλους κόσμους | Παλιό ντοκιμαντέρ του BBC για τον Raymond Chandler | Dick Ellescas | 10 ιαπωνικές ταινίες με ταξίδια στον χρόνο | Ψυχεδελική ζωγραφική επιστημονικής φαντασίας από το ’70 | H.R. Giger (πολλές εικόνες, και φωτογραφίες) | 8 ιστορίες φαντασίας με ψυχοτρόπες ουσίες<

13/5/2025

Ο Μισθοφόρος της Μικρυδάτιας

Η Αναζήτηση του Οφιομαχητή, Τόμος 4

Ο Οφιομαχητής επιστρέφει στην Ιχθυδάτια μαζί με τους συντρόφους του – Τέκνα του Φαρμακερού Κύκλου, μια παλιά πειρατίνα, μια καλή φίλη, και έναν άνθρωπο που τα Τέκνα θεωρούν σημαντικό. Κατευθύνονται προς το άντρο της Φαρμακερής Βασίλισσας, αλλά συναντούν περιστάσεις στον δρόμο τους που δεν τους αφήνουν να φτάσουν γρήγορα εκεί. Και ο Γεώργιος αναγκάζεται να μπλέξει σε μια επανάσταση εναντίον των καταπιεστών μιας πόλης, συνειδητοποιώντας σύντομα ότι δεν έχει να κάνει με τίποτα λιγότερο από τις δυνάμεις του Αρχέγονου Όφεως που μπορούν να μετρηθούν με τη δική του υπερφυσική δύναμη της Έχιδνας...

...ενώ, πριν από μερικά χρόνια, τρεις παράξενοι ταξιδιώτες επισκέπτονται τη σχετικά απομονωμένη πόλη της Αρκάδνης στην καρδιά του Αρκάδνιου Λεκανοπέδιου, με σκοπό να πορευτούν νότια για να φτάσουν στην Ερνέγη και πέρα από αυτήν, στους Στενότοπους, τα επικίνδυνα βαλτοτόπια όπου ο Οφιομαχητής ελπίζει να βρει ένα σπίτι για τον ερπετοειδή που έσωσε από τη δουλεία των αρένων της Νερκάλης. Αλλά στην Ερνέγη μυστηριώδεις πράκτορες αναζητούν μισθοφόρους, καπεταναίους, και μάγους – οποιονδήποτε είναι πρόθυμος να πολεμήσει. Και σύντομα άγριος και αιματηρός πόλεμος θα ξεσπάσει μέσα στη Συμπολιτεία των Ποταμών, επηρεάζοντας ολόκληρο τον Μεγάλο Κόλπο της Μικρυδάτιας και τις πόλεις στις ακτές του. Ο Πολιτοβασιλέας βρίσκεται αντιμέτωπος με τον χειρότερό του εχθρό.

Κατεβάστε το

Και ρίξτε μια ματιά και στους χάρτες του 3^ου κύκλου. Έχω ανεβάσει πολλούς καινούργιους χάρτες.

Επίσης, μπορείτε να μου κάνετε μια δωρεά, γιατί οι συγγραφείς φαντασίας σε τούτη την υπέροχη χώρα χρήμα αλλιώς δεν βγάζουν.

6/5/2025

:: Επιλογές Μαΐου (6/5) ::

➤ luca ο πρόγονος όλων μας ● γκράφιτι με δράκους ● atompunk από τα παλιά ● η βασική γοτθική βιβλιοθήκη (δωρεάν) ● ψυχεδελική τελεολογία ● συμφωνία με τον διάβολο ● jean-léon huens (1921-1984) ● φωτογραφίες των hell’s angels από τον bill ray (1965) ● οι παραμυθένιες εικονογραφήσεις της dorothy pulis lathrop ● η disney πουλά ένα «star wars» droid ● το αρχαιορωμαϊκό πολεμικό ακόντιο ● η κιβωτός πριν από τον νώε ● sea monsters unmasked και sea fables explained (1883) ● troll bridge, μια ταινία μικρού μήκους ● ΚΑΙ LinX ατέρμονα ➤

29/4/2025

Σκέψεις> Κουρσάροι στη Φανταστική Λογοτεχνία :: Τα πιο ιπποτικά καθάρματα των θαλασσών

Κατά πρώτον, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: άλλο ο κουρσάρος, άλλο ο πειρατής.

Αναρωτιέστε ποια είναι η διαφορά; Κουρσάρος είναι αυτός που επιτίθεται σε πλοία προκειμένου να τα ληστέψει αλλά τον υποστηρίζει κάποια κυβέρνηση ή κάποιο κράτος. Μπορεί, μάλιστα, και να τον πληρώνει σαν μισθοφόρο, ή μπορεί απλώς να του δίνει το «δικαίωμα» να λυμαίνεται ορισμένες θαλάσσιες περιοχές, μόνο όμως όταν χτυπά συγκεκριμένα σκάφη – δηλαδή, κάποιου άλλου κράτους συνήθως. Υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις που ο στόχος μπορεί να μην είναι τα πλοία άλλου κράτους αλλά μιας πόλης ή ενός εμπορικού συνασπισμού. Γενικά, ο στόχος είναι τα πλοία που ο «εργοδότης» του κουρσάρου θέλει να σαμποτάρει, αλλά χωρίς – στις περισσότερες περιπτώσεις – να φανεί η δική του σημαία.

Ο πειρατής, σε αντίθεση με τον κουρσάρο, είναι κάποιος που ληστεύει εμπορικά πλοία για προσωπικό όφελος και μόνο. Δεν το κάνει για να εξυπηρετήσει κανέναν άρχοντα ή κανένα κράτος. Κλέβει από τους πάντες. Είναι «Ρομπέν των Θαλασσών» της λογικής «Τα παίρνω από τους πλούσιους και τα κρατάω για τον εαυτό μου».

Πρακτικά, όμως, οι όροι πειρατής και κουρσάρος χρησιμοποιούνται πολλές φορές ως συνώνυμοι για να δείξουν ότι κάποιος ληστεύει πλοία στη θάλασσα.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

23/4/2025

:: Επιλογές Απριλίου (23/4) ::

Οι πολυκατοικίες-ζιγκουράτ του Hugh Ferriss [+] Η τέχνη του Robert McGinnis [+] Το χρώμα μοβ δεν υπάρχει [+] Οι εξωγήινοι ήταν ήδη εδώ [+] Ο τροχός των βιβλίων [+] Απόφθεγμα Ursula K. Le Guin για τα βιβλία [+] COVID-19 και πειρατεία [+] Το αλφάβητο του Bierpfaff [+] Tron: Ares [+] Τα παράξενα όντα του Vorja Sánchez [+] Το Πάσχα στη Νορβηγία με ιστορίες εγκλημάτων [+] Οι μυστηριακοί πίνακες του Daniel Martin Diaz [+] Οι καλύτερες διαφημίσεις αυτοκινήτων [+] Minotaure (1933–1939), ιστορικό περιοδικό σουρεαλισμού [+] Και πολλά ακόμα στο LinX!

15/4/2025

Σκέψεις> Περί Γραφής: Φανταστικές Γλώσσες :: Μεταφράζοντας το αμετάφραστο, και επινοώντας το αδιανόητο

Η φανταστική λογοτεχνία – ειδικά αυτή που έχει υπόβαθρο φανταστικούς κόσμους και όχι τον κόσμο μας – είναι πάντα μετάφραση. Όχι, δεν είμαι από εκείνους τους καλοθελητές που ισχυρίζονται ότι η φανταστική λογοτεχνία δεν μπορεί ποτέ να γραφτεί στα ελληνικά (γιατί δεν είναι «μέσα στην παράδοσή μας» και κάτι τέτοιες σαχλαμάρες)· εννοώ απλώς πως σε έναν φανταστικό κόσμο, προφανώς, δεν μιλάνε ελληνικά (ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα του κόσμου μας), οπότε εξ ορισμού ό,τι γράφεις από εκεί είναι μετάφραση.

Ακόμα κι αν θεωρήσεις ότι η ουδέτερη αφήγηση δεν είναι μετάφραση, ακόμα κι αν θεωρήσεις ότι και οι πλάγιες σκέψεις των χαρακτήρων δεν είναι μετάφραση, τα λόγια τους αναμφίβολα είναι. Δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο.

Το ίδιο ισχύει και για τα ονόματά τους, έστω κι αν είναι ελληνoφανή. Τι εννοώ μ’αυτή την πρωτότυπη λέξη; Εννοώ ότι μπορεί να μοιάζουν ελληνικά χωρίς πραγματικά να είναι. Μπορεί απλώς να είναι απόδοση του «πραγματικού» ονόματος του χαρακτήρα στον δικό του κόσμου. Για παράδειγμα, στην Υπερυδάτια – τον κόσμο όπου διαδραματίζεται και η Αναζήτηση του Οφιομαχητή – οι πάντες έχουν ονόματα που μοιάζουν ελληνικά, όπως Δημήτριος, Γεώργιος, Ιωάννα, Ελένη. Δεν είναι, όμως, αληθινά ελληνικά· απλώς αυτή είναι η καλύτερη δυνατή μετάφραση για να αποδώσει τα πραγματικά τους ονόματα. Και αυτά τα ονόματα, στην Υπερυδάτια, είναι πάντα έτσι μεγάλα: Δημήτριος, αλλά ποτέ Δημήτρης· Γεώργιος, αλλά ποτέ Γιώργος. Ουσιαστικά, δηλαδή, αποδίδουν μια αίσθηση του «πραγματικού» ονόματος που υπάρχει στην Υπερυδάτια. (Είναι σαν να μεταφράζεις το Gus ως Κώστας. Δεν είναι αυτό, απλώς είναι μια απόδοσή του. Ή σαν να μεταφράζεις το John, το Jon, ή το Jack ως Γιάννης παρότι είναι τρία διαφορετικά ονόματα!)

Σε άλλες περιπτώσεις φανταστικών κόσμων, τα ονόματα μένουν «αμετάφραστα». Ο Γκάνταλφ είναι Γκάνταλφ, δεν είναι Ιάκωβος. Γιατί αυτό ταιριάζει καλύτερα στην αισθητική του φανταστικού κόσμου του Τόλκιν.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

8/4/2025

:: Επιλογές Απριλίου (8/4) ::

...συσκευή που μετατρέπει τις σκέψεις σε ομιλία, & η ερωτική ζωή του Oscar Wilde, & η πρώτη δωρεάν online υπηρεσία διαχείρισης δανειστικής βιβλιοθήκης στην Ελλάδα, & τα πρώτα χαρτόδετα Sword & Sorcery, & πύλες προς άλλους κόσμους στα pulp, & Οκτώ η Ώρα το Πρωί, το διήγημα που βασίστηκε η ταινία Ζουν Ανάμεσα Μας του Κάρπεντερ, & ένα χειρόγραφο του 16ου αιώνα που δείχνει γάτα με jetpack, & Antediluvian, μια μικρή ταινία του Mario Lanzas, & το μυστήριο της «χαμένης αποικίας» Roanoke, & «στον πάτο της ΕΕ η Ελλάδα σε αγοραστική δύναμη» (Eurostat), & όλο και περισσότερα καφέ απαγορεύουν τη χρήση λάπτοπ, & Jim Steranko για το Book of Skaith, & εναλλακτικές του Amazon, & το Blackmark του Gil Kane (1926 – 2000), & Θεοσοφία και φανταστική λογοτεχνία, & MVDDRAK ATMOSPHERIC, & Alfred Kubin (1877–1959) («Σίγουρα προτιμώ την αγελάδα με τα τέσσερα κέρατα από την αγελάδα που έχει μόνο δύο»), & πολλά ακόμα στο LinX

1/4/2025

Σκέψεις> Περί Γραφής: Το Κάλεσμα της Μούσας :: Πώς και πότε να περιμένεις αυτή την άτακτη κυρά

Κάποιοι συγγραφείς έχουν μια τρομερή έμπνευση και αρχίζουν να γράφουν. Και, για να συνεχίσουν να γράφουν (το ίδιο βιβλίο, την ίδια ιστορία), εξακολουθούν να έχουν τρομερές εμπνεύσεις τη μία κατόπιν της άλλης μέχρι να το τελειώσουν.

Αυτοί οι συγγραφείς είναι ελάχιστοι. Αμφίβολο είναι αν καν υπάρχουν. Ίσως να είναι απλώς μυθικοί.

Συνήθως, οι αρχάριοι συγγραφείς πιστεύουν ότι πιάνεις να γράψεις μόνο όταν έχεις την «τρομερή έμπνευση». Οι αρχάριοι, ή οι επίδοξοι αλλά ανόητοι. Γιατί, με τέτοια νοοτροπία, ποτέ δεν πρόκειται να γράψεις τίποτα. Ή θα γράψεις ελάχιστα πράγματα. Ή θα ξεκινήσεις να γράφεις κάποιες ιστορίες και ποτέ δεν θα τις ολοκληρώσεις γιατί την αρχική έμπνευση που είχες δεν θα συνεχίσεις να την έχεις ώσπου να τελειώσεις.

Η έμπνευση είναι ένα πράγμα στιγμιαίο. Τυχαία, μπορεί να έρθει ορισμένες φορές στη ζωή σου, και σε όσο πιο πολύ «μαγική κατάσταση» βρίσκεσαι τόσο πιο συχνά έρχεται. Όπως όταν είσαι παιδί. Η έμπνευση δεν θέλει και πολύ χρήση της λογικής· είναι απλώς μερικοί συνειρμοί που παρουσιάζονται, φαινομενικά, από το πουθενά και σε ενθουσιάζουν. Μπορεί να νομίζεις ότι «τα βλέπεις μπροστά σου». Αρκετές φορές μού έχει συμβεί αυτό. Ειδικά στο παρελθόν, όταν ήμουν πιο μικρός και πιο ενθουσιώδεις, νομίζω πως μου συνέβαινε συχνότερα. Μπορεί απλώς να βάδιζα προς το σπίτι μου και με τη μια μεριά του μυαλού μου να ονειρευόμουν πολεμιστές να σκοτώνουν έναν δράκο (ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων).

Αλλά δεν μπορείς να περιμένεις να σου έρθει αυτού του είδους η έμπνευση για να καθίσεις να γράψεις. Συχνά, μάλιστα, αυτή η έμπνευση είναι απλώς για να ξεκινήσεις κάτι, κι όταν πιάνεις να το γράψεις βλέπεις ότι τελικά είναι πολύ διαφορετικό. Η έμπνευση δεν ήταν παρά η σπίθα για να γίνει η αρχή.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

25/3/2025

:: Επιλογές Μαρτίου (25/3) ::

18/3/2025

Ο Εκδικητής της Έχιδνας

Η Αναζήτηση του Οφιομαχητή, Τόμος 3

Ανάμεσα στα Τέκνα του Φαρμακερού Κύκλου, ο Οφιομαχητής συναντά ανέλπιστα μια παλιά φίλη η οποία του μιλά για πολλά γεγονότα στην Ιχθυδάτια που διαδραματίστηκαν από τότε που εκείνος εγκατέλειψε την ηπειρόνησο. Τον πληροφορεί για τον Πόλεμο των Κουρσάρων, για τις συνέπειές του, και για την καινούργια, άγρια πολιτική κατάσταση· τον προειδοποιεί για την απειλή του Αρχέγονου Όφεως· κάνει μια υπόθεση για τις τελετές βατράχων και για ένα μυστηριώδες δίκτυο· και προθυμοποιείται να βοηθήσει τον Οφιομαχητή στην αναζήτησή του για τους φίλους που, άθελά του, άφησε πίσω του... βέβαιη πως σύντομα θα τον ξαναδεί.

Οι ακόλουθοι του Λοκράθου, όμως, δεν έχουν τελειώσει με τον Οφιομαχητή, και η επιρροή τους φτάνει μακριά...

...ενώ, πριν από μερικά χρόνια, στη Μικρυδάτια, ένας κουρσάρος διασχίζει το Μεγάλο Δάσος, συναντά έναν εξωδιαστασιακό ταξιδιώτη, και προκαλεί μια μικρή αναστάτωση στη δυσώνυμη πόλη της Ακαρκίας. Έπειτα, ο Μαύρος Ξένος εμφανίζεται στις αρένες της Νερκάλης, ένας κατάμαυρος πυγμάχος με εξωφρενική δύναμη, ο οποίος σύντομα, με τις πράξεις του, τραβά την προσοχή διάφορων... και η προσοχή τους είναι ανεπιθύμητη για εκείνον και επικίνδυνη για τους συντρόφους του.

Κατεβάστε το

Επίσης, μπορείτε πάντα να κάνετε μια δωρεά, διότι, όπως έχει ειπωθεί εκατοντάδες φορές, συγγραφέας φαντασίας σε τούτη την υπέροχη χώρα φράγκο δεν βγάζει. Κάντε μια δωρεά. Και βάλτε κι άλλους να κάνουν. Το πλήθος μετρά.

11/3/2025

:: Επιλογές Μαρτίου (11/3) ::

4/3/2025

Σκέψεις> Σουρεαλισμός και Φαντασία :: Θέματα αντίληψης, προοπτικής, και προσέγγισης

Αρκετές φορές έχει τεθεί το ερώτημα αν υπάρχει καμιά ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον σουρεαλισμό και τη φαντασία. Εγώ πλέον έχω καταλήξει ότι ίσως η διαφορά να είναι θέμα αισθητικής αλλά και προκαταλήψεων.

Όταν λέμε «φαντασία», εννοούμε ή την επιστημονική φαντασία – κόσμοι στο διάστημα, διαστημόπλοια, εξωγήινοι, και τα λοιπά – ή την ηρωική/επική φαντασία – αρχαϊκοί κόσμοι, αχανή δάση, μάγοι, δράκοι. Επίσης, εννοούμε οτιδήποτε μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε αυτές τις δύο ακραίες μορφές, καθώς και παραλλαγές τους (όπως, πχ, κάτι σαν το δικό μου Θρυμματισμένο Σύμπαν).

Όταν λέμε «σουρεαλισμός», το πράγμα αρχίζει να μπλέκει. Σουρεαλισμός μπορεί να είναι κάτι σαν τους πίνακες του Νταλί – δηλαδή, κάτι που, για τους περισσότερους από εμάς, δεν βγάζει κανένα νόημα αλλά απλά δημιουργεί μια κάποια αίσθηση. Στη λογοτεχνία, συχνότερα, ο σουρεαλισμός είναι περισσότερο μια αισθητική παρά οτιδήποτε άλλο. Αν και περιλαμβάνει φανταστικά στοιχεία, αυτά μπορεί να είναι πιο πολλά ή πιο λίγα, κατά περίπτωση. Για παράδειγμα, οι ιστορίες του Borges θεωρούνται σουρεαλιστικές· το ίδιο, όμως, και του William Burroughs, ο οποίος, συνήθως, περιλαμβάνει περισσότερα φανταστικά στοιχεία απ’ό,τι ο Borges. Σουρεαλιστικές είναι, επίσης, οι ιστορίες του Franz Kafka. Και ειδικά εκείνη η ιστορία με τον τύπο που μεταμορφώνεται σε κατσαρίδα έχει έκδηλα φανταστικά στοιχεία, αλλά μπορείς και να το θεωρήσεις «αλληγορία» ή ό,τι άλλο θέλεις, οπότε εμπίπτει κυρίως στον σουρεαλισμό, όχι στη φανταστική λογοτεχνία.

Και, γενικά, εκείνο που έχω προσέξει εγώ σχετικά με τον διαχωρισμό φαντασίας και σουρεαλισμού είναι ότι βασίζεται στην αισθητική. Αυτό είναι το πιο ουσιώδες κριτήριο. Αν και υπάρχει πολύς υποκειμενισμός. Ο Thomas Pynchon, ας πούμε, θεωρείται ότι γράφει σουρεαλισμό· αλλά κάτι βιβλία του όπως το Against the Day θυμίζουν ύποπτα φανταστική λογοτεχνία. Το Against the Day το λες σουρεαλισμό απλά και μόνο λόγω της αισθητικής του, ή επειδή το έγραψε ο Thomas Pynchon. Αλλιώς θα μπορούσες να το πεις και φανταστική λογοτεχνία. Ακόμα και επιστημονική φαντασία, αν είσαι φανατικός.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

24/2/2025

:: Επιλογές Φεβρουαρίου (24/2) ::

18/2/2025

Σκέψεις> Το Βιβλίο και η Αγορά, Μέρος 2 :: Και εστιαζόμαστε στα ντόπια προϊόντα...

Όσα έγραψα στο πρώτο μέρος αυτού του άρθρου ισχύουν κυρίως για τη διεθνή αγορά. Στην Ελλάδα δεν ισχύουν και τόσο. Πόσες φορές έχετε ακούσει εδώ να λένε σε συγγραφέα να «προσαρμοστεί στην Αγορά» ή να τον ρωτάνε «σε ποια αγορά απευθύνεται»; Ποτέ, ουσιαστικά.

Διότι δεν έχουμε Αγορά για τα βιβλία. Ναι μεν πωλούνται βιβλία αλλά κανένας συγγραφέας – ειδικά λογοτεχνίας – δεν μπορεί να ζήσει, ή να βγάλει αξιοσημείωτο εισόδημα, από αυτά. (Ή, αν κάποιος το καταφέρνει – που δεν ξέρω ποιος είναι – σίγουρα πρόκειται για εξαίρεση και ούτε κατά διάνοια μπορεί να θεωρηθεί κανόνας.)

Το γεγονός ότι δεν έχουμε ουσιαστικά Αγορά θα μπορούσες να πεις ότι, από μια μεριά, μας απελευθερώνει (παρότι μας χρεοκοπεί), αλλά δυστυχώς ούτε αυτό συμβαίνει. Η Αγορά που έχουμε είναι μια ψευδής αγορά βιβλίων η οποία βλάπτει τα βιβλία και τη λογοτεχνία αλλά με άλλο τρόπο. Δημιουργεί φαινόμενα που είναι μολυσματικά, θα μπορούσες να πεις.

Κατά πρώτον, υποτίθεται πως το να είσαι συγγραφέας «δεν είναι δουλειά». Υπάρχει η νοοτροπία «Άσε, παιδάκι μου, τώρα αυτές τις σαχλαμάρες και πιάσε καμιά πραγματική δουλειά». Και, εν μέρει, αυτό είναι σωστό, γιατί από κάπου, κάπως, πρέπει να βγάζεις χρήματα για να ζεις. Όμως δεν είναι γενικά σωστό· αποθαρρύνει τους συγγραφείς και, ως επακόλουθο, βλάπτει το βιβλίο. Πολλοί συγγραφείς, πολλοί που θα μπορούσαν να ήταν αληθινοί συγγραφείς, δεν τα καταφέρνουν εξαιτίας αυτής της κακιάς νοοτροπίας, λόγω κοινωνικών ή οικονομικών συνθηκών. Μια πιο καλή νοοτροπία για την (άσχημη) περίπτωση της χώρας μας θα ήταν «Βρες άλλο τρόπο να ζεις αλλά γράφε και συγχρόνως». Πόσο συχνά, όμως, το ακούς αυτό; Καθόλου συχνά.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

Περισσότερα Νέα