Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, από τρίτους κυρίως, για απλή ανάλυση επισκεπτών (πχ, Google Analytics) και για social media (πχ, από το Twitter). Τα μόνα cookies που χρησιμοποιούμε εμείς είναι για θέματα λειτουργικότητας (πχ, για να μην εμφανίζεται ξανά αυτή η ειδοποίηση αφότου έχετε πατήσει το κουμπάκι). Κανένα από αυτά τα cookies, απ’ό,τι ξέρουμε, δεν είναι βλαβερό, και εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε τις πληροφορίες σας με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορείτε πολύ εύκολα να σβήσετε τα cookies από οποιονδήποτε browser, συνήθως πατώντας Shift+Ctrl+Del. Περισσότερες πληροφορίες για τα cookies μπορείτε να βρείτε στο www.whatarecookies.com.
Δύο συνοικίες της Ατέρμονης Πολιτείας, η Βαθμιδωτή και η Επίστρωτη, βρίσκονται από χρόνια σε μια κατάσταση οικονομικής αλληλεξάρτησης. Η μία συμπληρώνει την άλλη. Η Βαθμιδωτή παράγοντας, αποκλειστικά και μόνο, τεχνικούς εξοπλισμούς. Η Επίστρωτη παράγοντας τρόφιμα. Και καμιά από τις δυο συνοικίες δεν διανοείται να αλλάξει τον ρυθμό της ζωής των πολιτών της.
Μια μυστηριώδης γυναίκα με το όνομα Κορίνα παρουσιάζεται στην Επίστρωτη και μιλά με τους Εχθρούς του Πρωινού, τη μεγαλύτερη και χειρότερη συμμορία της συνοικίας, που είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πολιτών αλλά και της αστυνομίας. Η Κορίνα προθυμοποιείται να τους βοηθήσει σ’ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: να κλέψουν χρήματα κατευθείαν από το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας των Τεσσάρων.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που έχει η Κορίνα στο μυαλό της.
Πολύ σύντομα, τα πράγματα αρχίζουν ν’αλλάζουν για τις δύο συνοικίες καθώς οι ισορροπίες θρυμματίζονται...
Το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης αρχίζει!
Μετά από τον διωγμό των δυνάμεων της Παντοκράτειρας, οι υλικές ζημιές στη
διάσταση της Σεργήλης είναι πολλές, και η οικονομία της έχει δεχτεί σοβαρό
πλήγμα. Προκειμένου ολόκληρη η διάσταση να ορθοποδήσει, οι πολιτικοί της
αποφασίζουν να οργανώσουν το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, που θα φέρει
χρήματα από πολλές άλλες διαστάσεις του Γνωστού Σύμπαντος.
Οι ραλίστες που θα αγωνιστούν είναι όλοι ικανοί και έμπειροι στην οδήγηση –
ήρωες των τροχών και του τιμονιού. Ανάμεσά τους είναι και η Ελοντί Αλλόγνωμη, ή,
όπως πολλοί στη Σεργήλη τη γνωρίζουν από την παλιά της ζωή ως τραγουδίστρια, η
Έκπτωτη Ελοντί. Στο παρελθόν, σε μικρή ηλικία, ήταν δόκιμη για ιέρεια της
Αρτάλης όταν οι πράκτορες της Παντοκράτειρας προσπαθούσαν ακόμα να εξαφανίσουν
τις γυναίκες που λάτρευαν αυτή τη θεά. Αργότερα, είχε μπει στους κόλπους της
Επανάστασης, αποζητώντας εκδίκηση. Τώρα, στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης,
το παρελθόν της Ελοντί θα συναντήσει το παρόν, κι εκείνη θ’ανακαλύψει
καινούργια, και ίσως τρομαχτικά, πράγματα για τον εαυτό της.
Ο Ζορδάμης, ένας παλιός εραστής της Έκπτωτης Ελοντί και δεινός ραλίστας,
συμμετέχει επίσης στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι, και έχει κάνει μια σκοτεινή και
δαιμονική συμφωνία για να βεβαιωθεί ότι θα νικήσει. Επειδή
πρέπει να νικήσει: μυστηριώδεις δυνάμεις του υπόκοσμου της Σεργήλης
βρίσκονται στο κατόπι του, και φαίνονται έτοιμες να τον αφανίσουν αν δεν τους
δώσει ό,τι τους χρωστά...
Στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, οι οδηγοί θα τρέξουν επάνω σε
αιωρούμενες ράμπες, επάνω σε δύσκολα εδάφη, μέσα στους άγριους δασότοπους
Φέρνιλγκαν, μέσα στις καυτές ερήμους της Σεργήλης, μέσα σε παγωμένα βουνά, ακόμα
και μέσα σε μια παράξενη ενδοδιάσταση με πράσινο ουρανό και κόκκινο ήλιο...
Η Σεργήλη έχει απελευθερωθεί από τους Παντοκρατορικούς· οι κάτοικοί της
μπορούν ξανά να λατρεύουν όποιους θεούς θέλουν. Η θρησκεία της Αρτάλης έχει
αναβιώσει. Η Αριστέα, μια από τις ιέρειές της, καταφέρνει να λάβει χρηματοδότηση
από την Πολιτειάρχη της Μέλβερηθ για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ναού στα
άκρα της εν λόγω μεγαλούπολης. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι το χρηματικό δεν
είναι το μόνο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Οι Ανατολικοί Φρουροί, μια νέα
συμμορία που καταδυναστεύει τις ακροανατολικές συνοικίες της Μέλβερηθ, ζητούν
λεφτά για την προστασία του ναού – «προστασία» από την ίδια τη συμμορία, στην
πραγματικότητα. Η Αριστέα, αρνούμενη να πληρώσει, θα βρεθεί σε σύγκρουση μαζί
τους. Ευτυχώς, στο πλευρό της είναι ο Βασνάρος, ο Αγωνιστής των Δρόμων – γνωστός
και ως Τρελός Λύκος της Μέλβερηθ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας των
Παντοκρατορικών.
Η Φάνρηβ, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μοργκιάνης, ήταν κάποτε, πριν
από χρόνια, ελεύθερη με δικό της πολίτευμα. Σήμερα, είναι ένα προτεκτοράτο του
Βασιλείου της Χάρνωθ. Ο λαός της είναι διαιρεμένος: μια μερίδα υποστηρίζει τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο· μια μερίδα είναι με το μέρος του παλιού Φύλακα της Φάνρηβ,
που έρχεται με στρατό από τον βορρά για να την ελευθερώσει· και μια άλλη μερίδα
των πολιτών είναι αυτονομιστές, που δεν θέλουν ούτε τους Χαρνώθιους στην πόλη
τους ούτε την επιστροφή του Φύλακα.
Οι Αιρετοί της Φάνρηβ είναι διαιρεμένοι όπως και ο λαός της, αποτελώντας
αντανάκλασή του.
Ο Άλφεντουρ αλ Έρεσναβ, Διπλωματικός Αντιπρόσωπος του Εμπορικού Συνδέσμου της
Νάζρηβ, έρχεται από την πόλη του με ελικόπτερο προς τη Φάνρηβ, καλεσμένος εκεί
από έναν παλιό του φίλο, τον Κασλάριν ωλ Μάρατεκ, Αιρετό της Συντεχνίας των
Αγροτών. Ο Κασλάριν πιστεύει πως έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη Φάνρηβ προτού η
πόλη καταστραφεί από την οργή των αντίπαλων παρατάξεων. Και ζητά τη βοήθεια του
Άλφεντουρ, ο οποίος μπορεί να ασκήσει πιέσεις και στην Κέσριμιθ ωλ Ζαλτάρεμ, τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο, και στο συμβούλιο των Αιρετών.
Όταν όμως ο Άλφεντουρ φτάνει στην πόλη, το κλίμα είναι ήδη έκρυθμο και, με
κάθε μέρα που περνά, χειροτερεύει. Η Αρχόντισσα Κέσριμιθ προσπαθεί με όλους τους
τρόπους – και με τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης της Φάνρηβ – να
επηρεάσει τον λαό ώστε να τον τραβήξει με το μέρος του Βασιλείου της Χάρνωθ. Οι
υποστηρικτές του Φύλακα, που έρχεται με στρατό από τα βόρεια, πασχίζουν να
φέρουν τον κόσμο με τη δική τους πλευρά, ενώ αποφεύγουν και χτυπάνε τους
ανθρώπους των Χαρνώθιων. Και οι αυτονομιστές είναι εναντίον όλων, γεμίζοντας
τους δρόμους της πόλης με συνθήματα και απρόσμενες εκρήξεις.
Αλλά στη Φάνρηβ οι πιο επικίνδυνες ενέργειες γίνονται στα παρασκήνια. Σκιερές
μορφές στοιχειώνουν την Πόλη της Αέναης Νύχτας. Προδότες σχεδιάζουν πολιτικές
δολοφονίες. Κατάσκοποι παρακολουθούν κάθε κίνηση. Αδέλφια χάνουν την εμπιστοσύνη
που έχουν μεταξύ τους. Οι πάντες είναι ύποπτοι για τα πάντα.
Ο Πρίγκιπας Ανδρόνικος επιστρέφει στην πατρίδα του, την Απολλώνια, όπου
σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε αφήσει. Κάποια
μυστηριώδης, σκοτεινή οργάνωση έχει απλώσει τα δίχτυα της μέσα στο Βασίλειο, και
φημολογείται, ψιθυριστά, ότι ακόμα κι ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Πρίγκιπας
Λούσιος, είναι αναμιγμένος σ’αυτήν.
Ο Ανδρόνικος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και θα χρειαστεί να
ζητήσει βοήθεια ακόμα κι από τους επαναστάτες άλλων διαστάσεων· διότι μέσα στην
ίδια του την πατρίδα κανένας δεν φαίνεται πλέον να μπορεί να θεωρηθεί
αξιόπιστος…
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις της Παντοκράτειρας έρχονται από το Βόρειο Μέτωπο,
φέρνοντας έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους στο Γνωστό Σύμπαν· ενώ από
τα νότια της διάστασης τερατουργήματα επιτίθενται από την Απολεσθείσα Γη,
μαστίζοντας το Βασίλειο σαν προαιώνια κατάρα.
Στην Απολλώνια, μια από καιρό πολιορκημένη διάσταση, τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…
Η Αγγελική, μια φίλη της Παντοκράτειρας, βρίσκεται δολοφονημένη στη σουίτα
ενός ξενοδοχείου, με μυστηριώδεις τομές επάνω στο σώμα της. Ο εραστής της,
Ταγματάρχης Στίβεν Νέλκος, παρότι ήταν μαζί της εκείνη τη βραδιά, μοιάζει να
έχει πλήρη άγνοια του τι συνέβη. Και οι άνθρωποι της Παντοκράτειρας δεν
καταφέρνουν να ανακαλύψουν τίποτα.
Η Ρία-Μία, η Αρχιέρεια του Κρόνου, προτείνει στην Παντοκράτειρα έναν ιδιωτικό
ερευνητή, τον Φέλιξ Χάρλω, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να βρει τον δολοφόνο.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτός σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η περίπτωση είναι
εξαιρετικά περίπλοκη και δυσεπίλυτη, και οι δυνάμεις που είναι αναμιγμένες
ξεπερνούν τη δικαιοδοσία του αλλά και τις ικανότητες του μυαλού του...
Ένας ξεχασμένος κόσμος, μια διάσταση απομονωμένη από το υπόλοιπο σύμπαν.
Ένας υπερδιαστασιακός στρόβιλος – ένα
ρήγμα – σπάζει το στάσιμο πλέγμα της πραγματικότητάς του. Κι από εκεί,
έρχεται ένας μεγάλος προφήτης που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας του για
πάντα...
Ο Τάμπριελ, κάποτε σύζυγος της Παντοκράτειρας και μάγος του τάγματος των
Δεσμοφυλάκων, καταλήγει σαν ναυαγός σε μια διάσταση ανέγνωρη για εκείνον. Ένα
μέρος όπου κανένας δεν μιλά καμια γνωστή του γλώσσα. Μέσα στο μυαλό του, όμως,
παράδοξα, υπάρχουν εικόνες από αυτόν τον απομονωμένο κόσμο: και ο Τάμπριελ
συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρίσκεται τυχαία εδώ...
Μαζί του είναι η Ανταρλίδα, μια από τις Μαύρες Δράκαινες της Παντοκράτειρας
οι οποίες πλέον υπηρετούν την Επανάσταση εναντίον της. Ούτε εκείνη έχει ποτέ
ξανά δει ή ακούσει γι’αυτό τον κόσμο. Αλλά τώρα που οι δυο τους βρίσκονται εδώ,
σ’ένα ξένο, εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να μάθουν να επιβιώνουν ώστε να
ξεκλειδώσουν τα μυστικά της διάστασης που θα τους δώσουν πρόσβαση στο Γνωστό
Σύμπαν, από το οποίο ήρθαν.
Παράξενα ανοίγματα παρουσιάζονται στη Χάρνταβελ: τρύπες επάνω στα ίδια τα
τοιχώματα της πραγματικότητάς της. Από μέσα τους διακρίνεται μια άλλη
πραγματικότητα, και πλάσματα έρχονται από εκεί τα οποία δεν έχουν ξαναβαδίσει
ποτέ στη Χάρνταβελ.
Οι Παντοκρατορικοί που ελέγχουν την εν λόγω διάσταση προσπαθούν να ερευνήσουν
το φαινόμενο, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται με
ανησυχητικό ρυθμό. Η Αρίνη’σαρ, μάγισσα του τάγματος των Ερευνητών και σύζυγος
του Παντοκρατορικού Ταγματάρχη Τέρι Κάρμεθ, έχει αναλάβει να ανακαλύψει τι
συμβαίνει, συναντώντας πολλά εμπόδια στον δρόμο της.
Αλλά και ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, ενδιαφέρεται για το
μυστηριώδες φαινόμενο γιατί η Χάρνταβελ συνδέεται άμεσα με τη δική του διάσταση,
την Απολλώνια. Οργανώνει μια αποστολή για να το ερευνήσει, και αναζητά τους
σωστούς ανθρώπους. Προσπαθεί να πείσει τον Γεράρδο να επιστρέψει στη Χάρνταβελ,
η οποία ήταν κάποτε πατρίδα του.
Ο Γεράρδος, όμως, είναι διστακτικός, επειδή είχε τους λόγους του που έφυγε
πριν από χρόνια. Ήταν ένας από τους ιερείς της Χάρνταβελ, που δεν μπορούν ποτέ
να την εγκαταλείψουν, καθώς αυτό σημαίνει τον θάνατό τους από μια δαιμονική
ακατονόμαστη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Αλλά ο Γεράρδος έχει επιβιώσει·
φεύγοντας από τη Χάρνταβελ νομίζει πως κατόρθωσε τελικά να διαλύσει το Εσώτερο
Θηρίο. Μπορεί, όμως, να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμφανιστεί και πάλι εντός
του όταν ξαναγυρίσει στη Χάρνταβελ; Και είναι πρόθυμος να το ριψοκινδυνέψει για
να μάθει;
Η επιστροφή στην πατρίδα του μπορεί να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το
ιερατείο εκεί, αλλά και με μια δύναμη πιο διαβολική και εξαπλωμένη απ’ό,τι
μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι Παντοκρατορικοί στη Χάρνταβελ...
Μετά τη διάλυση της Συμπαντικής Παντοκρατορίας,
ληστές και κακούργοι λυμαίνονται τα άγρια εδάφη της Φεηνάρκια:
απομεινάρηδες των στρατών της Παντοκράτειρας αλλά και γηγενείς που
προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Όταν ένας έμπορος από τη
Χόλκεραλ, ο Καντάρφιλ, δέχεται επίθεση από τους ληστές της Σαρντίκα-Νοθ,
μια ομάδα μισθοφόρων έρχεται απρόσμενα προς βοήθειά του για να τρέψει
τους ληστές σε φυγή. Σύντομα όμως ο Καντάρφιλ μαθαίνει πως οι σωτήρες
του είναι κι αυτοί πρώην Παντοκρατορικοί, όπως η Σαρντίκα-Νοθ.
Ονομάζονται Ζωντανοί-Νεκροί, και αρχηγός τους είναι ο Ζαώρδιλ ο
Σκοτωμένος – ένας άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι νεκρός. Δεν
έσωσαν, όμως, τον έμπορο από τη Σαρντίκα-Νοθ για να τον ληστέψουν οι
ίδιοι· αντιθέτως, τον καθοδηγούν ώστε να φτάσει, μέσω επικίνδυνων
ορεινών περασμάτων, στον προορισμό του: την πόλη της Νασόλκαθ. Εκεί, ο
Ζαώρδιλ ελπίζει να βρει περισσότερες δουλειές για τους μισθοφόρους του,
αλλά ανακαλύπτει πως οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα και είναι πολλοί που
ακόμα έχουν έντονο μίσος για όσους κάποτε υπηρετούσαν την Παντοκράτειρα.
Ωστόσο, υπάρχει και μια γυναίκα – πρώην Παντοκρατορική κι η ίδια – που
επιδιώκει συμμαχία, αν και σκιερή. Και ο Ηγεμόνας της Νασόλκαθ σύντομα
ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον ληστών, και συγκεντρώνει στρατό από
μισθοφόρους κάθε είδους…
Μια επανάσταση ξεκινά, αρχικά περιορισμένη αλλά δυνατή, και σύντομα εξαπλώνεται σαν φωτιά ανεξέλεγκτη. Μια κρυφή δύναμη τη θρέφει από τις σκιές της Πόλης. Εδραιωμένες πλουτοκρατίες καταρρέουν· οι πολιτάρχες της Ρελκάμνια ανησυχούν. Τρόμος και αναστάτωση απλώνονται γύρω από τον Ριγοπόταμο, καθώς προβλέπουν πόλεμο.
Ένας μεγάλος ηγέτης έχει εμφανιστεί και η Πόλη φαίνεται να ζητά το αντίβαρό του – έναν άνθρωπο από συνοικίες αρκετά μακρινές. Εχθρικές δυνάμεις τον θέλουν νεκρό, αλλά μυστηριώδεις συμπτώσεις έρχονται για να τον συντρέξουν. Μισθοφόροι και μαχητές κατευθύνονται προς το επίκεντρο του επικείμενου πολέμου.
Δύο Θυγατέρες της Πόλης αναζητούν ένα πολύτιμο κόσμημα που έκλεψε μια Αδελφή τους – ένα αινιγματικό κατασκεύασμα μιας αρχαίας Θυγατέρας που μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στα λάθος χέρια.
Συμμορίες ξεσηκώνονται παντού, ακούγοντας το όνομα του Αλυσοδεμένου Ποιητή που έσπασε τις αλυσίδες του. Καιροσκόποι και πολεμοκάπηλοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν. Παλιά καθεστώτα γκρεμίζονται, καινούργια παίρνουν τη θέση τους – καλύτερα ή χειρότερα;
Ένας ξεχασμένος χώρος ανοίγει, ξερνώντας πανωλεθρία και δαίμονες από άλλους χρόνους, τραυματίζοντας την Πόλη και φέρνοντας θλίψη στους κατοίκους της.
Οι Νομάδες των Δρόμων ταξιδεύουν στις οδούς και τις λεωφόρους της Ατέρμονης Πολιτείας, καθοδηγούμενοι από την Κυρά τους. Βαδίζοντας, πάντοτε βαδίζοντας. Προσελκύοντας κι άλλους από τις συνοικίες που περνούν. Ένα υπέροχο, μαγευτικό ταξίδι γι’αυτούς, το οποίο τους αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερα μυστήρια της Πόλης· αλλά δεν θα αργήσει να τους βάλει και σε τρομερά προβλήματα. Θα βρεθούν ακόμα και στο έλεος αμφιλεγόμενων δυνάμεων ενώ θα θεωρούν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά, χαμένους μέσα στη Ρελκάμνια.
Μια εποχή μεγάλων αλλαγών, από τον Ριγοπόταμο ώς την Ανακτορική Συνοικία...
Ένας εξερευνητής από την Απολλώνια έχει χαθεί στο Πορφυρό Κενό,
ακολουθώντας τα ξεχασμένα ίχνη για κάποιο πιθανό απομεινάρι από τον Ενιαίο Κόσμο
– κάτι που και η Παντοκράτειρα πολύ πιθανόν να θέλει να πάρει στα χέρια της.
Ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, προσπαθεί να προλάβει ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, και να ξαναβρεί τον χαμένο εξερευνητή. Στέλνει την Ιωάννα, τη Μαύρη
Δράκαινα, και τον Σέλιρ’χοκ, έναν μάγο του τάγματος των Διαλογιστών, στην Άκρη,
μια πόλη εκεί όπου το σύμπαν τελειώνει και το Πορφυρό Κενό απλώνεται, γεμάτο
Αιωρούμενες Νήσους, Ανέμους, και ανείπωτα όντα.
Στην Άκρη, η Ιωάννα και ο Σέλιρ’χοκ θα βρουν συμμάχους – έναν καπετάνιο του
Κενού, μια Ανεμοσκόπο, έναν μονόφθαλμο κυνηγημένο άντρα – και θα ταξιδέψουν στα
βάθη του Πορφυρού Κενού, σφυροκοπημένοι από Ανέμους… και με έναν από τους πιο
επικίνδυνους πράκτορες της Παντοκράτειρας στο κατόπι τους.
Ο Κάραγγελ, Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα, επιστρέφει στη μεγάλη
πόλη φέρνοντας νέα για τη γενοκτονία της Λευκής φυλής του από μια μαζική επίθεση
Μελανών. Αποζητά εκδίκηση. Αλλά στην Ελρείσβα οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από εκείνον. Ούτε καν μόνο από τον Βασιληά. Ο Πρωτοσπαθάριος Κάραγγελ πρέπει να
συνεννοηθεί με τον Παντοκρατορικό Επόπτη Ευρύμαχο Νάλφερ, που βρίσκεται εκεί,
κυρίως, για να ελέγχει τα ορυχεία ενέργειας της περιοχής. Οι Παντοκρατορικοί
αποδεικνύονται πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Κάραγγελ στον αγώνα του για εκδίκηση
εναντίον των Μελανών, αλλά τα όπλα που φέρνουν είναι τόσο καταστροφικά που
κάνουν ακόμα και τον Πρωτοσπαθάριο να προβληματιστεί σχετικά με τις μεθόδους
τους. Και ποια μπορεί να είναι τα κίνητρά τους για τη βοήθεια που του
προσφέρουν;
Το ένα χωριό Μελανών μετά το άλλο αφανίζεται, μέσα στις καυτές ερήμους της
Αρβήντλια, καθώς η εκστρατεία των Παντοκρατορικών ταξιδεύει σαν λαίλαπα ολέθρου.
Ταυτόχρονα, ο Ανδρόνικος, Πρίγκιπας της Επανάστασης, η Ιωάννα η Μαύρη
Δράκαινα, και άλλοι επαναστάτες σύντροφοί τους έρχονται προς την Αρβήντλια μέσω
μιας διαστασιακής διόδου στη Σάρντλι. Αλλά δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για την
καταστροφή που ο Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα και οι Παντοκρατορικοί
σύμμαχοί του έχουν εξαπολύσει εναντίον των Μελανών φυλών. Στόχος των επαναστατών
είναι η αποκωδικοποίηση ενός μυστηριώδους μηνύματος που, αν οι υποψίες τους
είναι σωστές, θα αλλάξει τα πάντα για την Επανάσταση και για την Παντοκρατορία
σ’όλο το Γνωστό Σύμπαν...
Σκέψεις>Αναζητώντας τον Οφιομαχητή, Μέρος 2 :: Πώς έγραψα την Αναζήτηση του Οφιομαχητή (και άλλα ενδιαφέροντα για φανταστικούς κόσμους, φανταστικά ονόματα, τρόπους γραφής, υπεράνθρωπους, οφιολατρίες...)
(Αυτό το άρθρο αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου.)
Στη φανταστική λογοτεχνία – ειδικά στην ηρωική φαντασία – συνήθως τα ερπετά είναι εχθρικά, είναι κάτι το κακό, αν όχι το ίδιο το Κακό. Αυτή είναι μια πολύ «κολλημένη» λογική, κατά τη γνώμη μου, η οποία, εκτός των άλλων, δεν βγάζει κανένα νόημα, και κυρίως υπάρχει στον δυτικό κόσμο. Στην πραγματικότητα, τα φίδια είναι απλώς ζώα κι αυτά.
Μα, θα μου πεις, το φίδι τσιμπά και σε δηλητηριάζει! Ε, και τι σημαίνει αυτό; Έτσι είναι από τη φύση του· αυτός είναι ο τρόπος άμυνας/επίθεσής του. Κατηγόρησε ποτέ κανείς το λιοντάρι επειδή έχει μεγάλα δόντια και ευέλικτο σώμα; Το λιοντάρι σκοτώνει με τα δόντια του, το φίδι με το δηλητήριό του.
Επιπλέον, όλα τα φίδια δεν είναι δηλητηριώδη. Και όλα τα ερπετά δεν είναι φίδια. Η χελώνα – που νομίζω πως όλοι τη συμπαθούν – κι αυτή ερπετό είναι.
Ανέκαθεν κάτι με ενοχλούσε σε αυτή τη νοοτροπία εναντίον των ερπετών στην ηρωική φαντασία. Νομίζω πως, στον δυτικό κόσμο, προέρχεται από εκείνο το παραμύθι στη Βίβλο, ότι ο Διάβολος πήρε τη μορφή φιδιού για να εξαπατήσει τους Πρωτόπλαστους. Δηλαδή, αν είχε πάρει τη μορφή κοτσυφιού, θα μισούσαμε όλα τα κοτσύφια; Αν είναι δυνατόν... Είναι ανόητο, αλλά νομίζω ότι δυστυχώς έχει περάσει στο υποσυνείδητο του δυτικού κόσμου, και έχει φτάσει και στη φανταστική λογοτεχνία.
Ήθελα κάπου να το ανατρέψω, και στην Υπερυδάτια είχα την ευκαιρία· γιατί εκεί υπάρχει η θρησκεία της Έχιδνας, η οποία είναι, κατά βάση, οφιολατρία. Η Έχιδνα είναι κάτι ανάμεσα στη Μέδουσα και στη Γοργόνα. Είναι μια θεά που απεικονίζεται ως φίδι από τη μέση και κάτω, και ως γυναίκα από τη μέση κι επάνω, αλλά με μαλλιά που είναι επίσης φίδια. Είναι θεά των ακτών, κυρίως, και της θάλασσας – αν και όχι τόσο πολύ της ανοιχτής. Είναι η ισχυρότερη θρησκεία στην Υπερυδάτια. Η Έχιδνα είναι μια θεότητα που οι ντόπιοι τη φοβούνται και τη σέβονται συγχρόνως. Είναι ένα σύμβολο φόβου αλλά και σοφίας.
Αυτή είναι και η λογική που υπάρχει για τα ερπετά στην Υπερυδάτια. Σίγουρα δεν είναι κάτι το κακό, αλλά ούτε ακριβώς και κάτι το καλό. Θεωρούνται ιερά, αλλά πρέπει και να τα προσέχεις. Αν είσαι ανόητος μαζί τους, θα την πατήσεις. Μπορούν να σε καθοδηγήσουν, ή να σε καταστρέψουν.
Επειδή, με το κλείσιμο των εκδόσεων Φανταστικός Ορίζοντας δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα με τους αριθμούς ISBN που δίνει η ΕΒΕ, χρειάστηκε να αλλάξω ISBN για τον Ναυαγό της Φαρμακερής Θεάς. Όσοι έχετε κατεβάσει το προηγούμενο αρχείο pdf, καλό θα ήταν τώρα να κατεβάσετε το καινούργιο, που περιέχει και τον σωστό ISBN. (Ο προηγούμενος ISBN παραπέμπει στις εκδόσεις Φανταστικός Ορίζοντας, που όμως πλέον δεν λειτουργούν· θεωρείται άκυρος και δεν πρόκειται να ξαναεμφανιστεί.) Κατά τα άλλα, αλλαγές δεν έχουν γίνει στο αρχείο pdf πέρα από ένα ανανεωμένο link της άδειας Creative Commons.
Επίσης, έχω ανεβάσει νέους χάρτες της Υπερυδάτιας (όλων των ηπειρονήσων) για τον 3ο κύκλο του Θρυμματισμένου Σύμπαντος.
18/11/2024
Σκέψεις>Αναζητώντας τον Οφιομαχητή, Μέρος 1 :: Πώς έγραψα την Αναζήτηση του Οφιομαχητή (και άλλα ενδιαφέροντα για φανταστικούς κόσμους, φανταστικά ονόματα, τρόπους γραφής, υπεράνθρωπους, οφιολατρίες...)
Προτού ξεκινήσω την Αναζήτηση του Οφιομαχητή ήμουν σε μια φάση που δεν ήξερα ακριβώς τι να γράψω ενώ πολλές ιδέες παιχνίδιζαν μέσα στο μυαλό μου. Η Αναζήτηση του Οφιομαχητή είναι ένας συνδυασμός από διάφορες από αυτές.
Κατά πρώτον, πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω μια από τις διαστάσεις/κόσμους του Θρυμματισμένου Σύμπαντος που και στον πρώτο και στον δεύτερο κύκλο δεν είχαν χρησιμοποιηθεί πολύ. Την Υπερυδάτια. Η Υπερυδάτια παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον ως φανταστικό σκηνικό, αλλά σε όλες τις ιστορίες μου μέχρι στιγμής απλώς την... προσπερνούσα, επειδή και οι χαρακτήρες μου ήταν περαστικοί από εκεί. Δεν διαδραματιζόταν καμιά βασική πλοκή στην Υπερυδάτια. Έτσι, στον πρώτο και στον δεύτερο κύκλο του ΘΣ, αυτή η διάσταση ουσιαστικά ήταν σαν μια περιοχή από την οποία κανείς περνά για να ταξιδέψει σε άλλες περιοχές – και, στην περίπτωση του ΘΣ, σε άλλες διαστάσεις/κόσμους.
Ήθελα, λοιπόν, να επικεντρωθώ περισσότερο στην Υπερυδάτια, να εξερευνήσω τις ιδιομορφίες της και την πραγματικότητά της· και τότε αποφάσισα να το κάνω. Είπα ότι η καινούργια σειρά που θα γράψω (ή το καινούργιο βιβλίο, αν αποδεικνυόταν μόνο ένα) θα είναι στην Υπερυδάτια.
Πριν από πέντε χρόνια, ένας μυστηριώδης κατάμαυρος άντρας ξεβράζεται στις ακτές της Κεντρυδάτιας, κοντά σ’έναν ναό της Έχιδνας στο Πλοκάμι των Ναυαγίων. Οι ιερωμένοι τον φροντίζουν, και διαπιστώνουν ότι διακατέχεται από μια παράξενη οργή και διαθέτει απάνθρωπη δύναμη, ενώ ποτέ – ποτέ – δεν μπορεί να κοιμηθεί. Και τα μάτια του δεν βλεφαρίζουν.
Σήμερα, ο Γεώργιος, τον οποίο πολλοί γνωρίζουν στην Υπερυδάτια και ως Οφιομαχητή, αναζητά το αντίδοτο για ένα θανατηφόρο δηλητήριο που έχει προσβάλλει τον αδελφό μιας φίλης του στη Μεγάπολη της Κεντρυδάτιας. Σύντομα, όμως, θα βρεθεί κυνηγημένος από μυστηριώδεις κυνηγούς που προσπαθούν να τον παγιδέψουν· και, ύστερα, θα εμπλακεί σε άγρια μάχη με κουρσάρους που έχουν στο πλευρό τους τη βοήθεια μιας οντότητας που κανείς δεν έχει ξαναδεί σε τούτη τη διάσταση. Μέσα στη συμπλοκή, ο Γεώργιος θα αντικρίσει μια γυναίκα με κατάμαυρο δέρμα η οποία ίσως να γνωρίζει πολλά για το ξεχασμένο, αινιγματικό παρελθόν του...
Και κάντε μου μία δωρεά, γιατί οι συγγραφείς φαντασίας στην Ελλάδα δεν αμείβονται ούτε στο ελάχιστο για ό,τι προσφέρουν.
Σημείωση για το ανανεωμένο website του Θρυμματισμένου Σύμπαντος: Η σελίδα του 3ου κύκλου έχει φτιαχτεί έτσι ώστε να προσαρμόζεται καλύτερα και σε μικρές οθόνες. Οι σελίδες των προηγούμενων δύο κύκλων δεν έχουν προσαρμοστεί ακόμα (και ίσως να μην προσαρμοστούν ποτέ, γιατί χρειάζεται πολύ copy/paste) αλλά τα βιβλία φαίνονται εύκολα αν ζουμάρεις. Οπότε το site του ΘΣ πρέπει δυστυχώς, αυτή τη στιγμή, να είναι «δύο ταχυτήτων».
Όπως έχω κατά καιρούς πει, υπάρχουν πάρα πολλά αναπάντητα ερωτήματα για το πώς γράφεις λογοτεχνία (ή, μάλλον, για το πώς γράφεις γενικά). Ερωτήματα στα οποία, αν και μπορούν να δοθούν διάφορες απαντήσεις, αυτές οι απαντήσεις δεν είναι δυνατόν ποτέ να είναι πλήρεις ή απόλυτες. Συνήθως, είναι υποκειμενικές ή σχετικές.
Ένα τέτοιο ερώτημα είναι και το Πού αλλάζεις κεφάλαιο. Ίσως από τα πιο δύσκολα να απαντηθούν βάσει σκληρής λογικής, αλλά επίσης από τα πιο εύκολα να απαντηθούν διαισθητικά. Οι περισσότεροι συγγραφείς δεν το σκέφτονται καν· απλώς αλλάζουν κεφάλαιο εκεί όπου νομίζουν ότι πρέπει. Και υπάρχουν και κάποιοι συγγραφείς που δεν χωρίζουν καθόλου τα βιβλία τους σε κεφάλαια (όπως ο Terry Pratchett, αν δεν κάνω λάθος): τα αφήνουν ως μια συνεχόμενη ροή κειμένου.
Εδώ, οπότε, θα αναφέρω μερικές νοοτροπίες για το πού αλλάζεις κεφάλαιο και για το τι είναι το κεφάλαιο. Γιατί και τα δύο μεταβάλλονται, δεν είναι σταθερά. Εξαρτώνται από το άτομο που γράφει, αλλά και από την περίοδο στην οποία βρίσκεται. Σε παλιότερες εποχές, νομίζω πως αντιλαμβάνονταν το κεφάλαιο λιγάκι διαφορετικά απ’ό,τι το αντιλαμβανόμαστε σήμερα.
Όλα όσα θα αναφέρω, φυσικά, αφορούν στη λογοτεχνία και μόνο, όχι σε άλλα είδη γραφής, όπως το δοκίμιο ή το επιστημονικό ή το δημοσιογραφικό κείμενο. Αυτά είναι... άλλου μάγου ευαγγέλιο.
Κάποιοι συγγραφείς γράφουν γρήγορα, κάποιοι αργά. Σε αυτό το άρθρο φοβάμαι πως θα είμαι προκατειλημμένος. Κάνοντας σύγκριση ανάμεσα στη γρήγορη και στην αργή γραφή, δεν μπορώ να βρω και πολλά πλεονεκτήματα της αργής. Ίσως να φταίει που πάντα ήμουν γρήγορος συγγραφέας.
Υπάρχουν πολλές προκαταλήψεις για τους γρήγορους συγγραφείς. Υπάρχει, κατ’αρχήν, εκείνο το παλιό γνωμικό που μας λέει ότι «το καλό το πράγμα αργεί να γίνει». Όπως όλα τα γνωμικά, όμως, δεν αληθεύει πάντα. Όταν εδώ μιλάω για γρήγορη γραφή, δεν μιλάω για βιαστική γραφή, Έχει τύχει να μου πουν «Γιατί βιάζεσαι να το τελειώσεις;» ή «Άσ’ το να ωριμάσει». Αλλά ποτέ δεν βιάζομαι να τελειώσω τίποτα· απλά γράφω με τον φυσιολογικό μου ρυθμό. Και πάντα θέλω να δω τι θα γίνει παρακάτω στην ιστορία που γράφω: και ο μόνος τρόπος για να το μάθω αυτό είναι να γράψω κι άλλο. Όσο για το να «ωριμάσει», τι είναι, ρε παιδιά; Φρούτο; Η ωριμότητα έρχεται μέσα από την ίδια τη διαδικασία, μέσα από την ίδια την πράξη, όχι από την απραξία. Και η συγγραφή είναι πράξη.
Υπάρχει η προκατάληψη ότι αυτός που γράφει γρήγορα γράφει βιαστικά, δηλαδή τσαπατσούλικα, απρόσεχτα, όλο λάθη πάσης φύσεως. Δεν είναι αλήθεια. Όταν μιλάω για γρήγορη γραφή, δεν προτείνω κανείς να κάνει κάτι λιγότερο από το καλύτερο δυνατό που μπορεί εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Ούτε να γράφει πιο γρήγορα απ’ό,τι μπορεί. Απλώς να μη χρονοτριβεί, να μη χάνει χρόνο άδικα. Δεν θα ωριμάσει αν το αφήσεις «στο συρτάρι». Το πιο πιθανό είναι ότι μπορεί να ξεχαστεί και να σαπίσει.
Η γρήγορη γραφή δεν είναι κακογραφία. Λέγοντας γρήγορη γραφή, εννοώ ότι πρέπει – φυσικά – να είναι και καλή. Δεν έχει νόημα να γράφεις κάτι αν δεν το γράφεις όσο καλύτερα μπορείς.
Αυτή είναι μια συλλογή με διηγήματα και νουβέλες του Robert E. Howard τα οποία έχει επιλέξει ο S.M. Stirling. Δεν είναι ιστορίες με τους πιο δημοφιλείς ήρωες του Howard, όπως Κόναν, Καλ, και Σόλομον Κέιν. Είναι κάποιες από τις λιγότερο γνωστές ιστορίες του, οι οποίες όμως με γοήτευσαν με το βαρβαρικό μεγαλείο τους. Είχα καιρό να διαβάσω βιβλίο που να μη βλέπω την ώρα να το ξαναπιάσω για να δω τι γίνεται παρακάτω. Και ήταν διηγήματα και νουβέλες, όχι ένα ολόκληρο μυθιστόρημα. Κι όμως – ούτε μία από αυτές τις διηγήσεις δεν έτυχε να με απογοητεύσει.
Η συλλογή περιλαμβάνει τις εξής ιστορίες: House of Arabu· The Garden of Fear· The Twilight of the Grey Gods· Spear and Fang· Delenda Est· Marchers of Valhalla· Sea Curse· Out of the Deep· In the Forest of Villefère· και Wolfshead.
Οι μισές από αυτές διαδραματίζονται στο μακρινό παρελθόν του κόσμου μας, το οποίο είναι, ουσιαστικά, σαν άλλος κόσμος. Ή είναι μια φανταστική εποχή, ή μια εποχή που η φαντασία του Howard την έχει αλλοιώσει έτσι που μοιάζει σαν φανταστική. Παντού υπάρχουν εφιαλτικοί δαίμονες και παράξενη μαγεία.
Σκέψεις>Παλιοί Χάρτες :: Πώς φτιάχνουμε τους χάρτες αρχαϊκών κόσμων με σύγχρονη λογική
Ανέκαθεν οι χάρτες με μάγευαν. Έχω γράψει και παλιότερα ένα άρθρο για τη σχέση των χαρτών με τη λογοτεχνία – και όχι μόνο τη φανταστική. Οι χάρτες έχουν μια ιδιαίτερη, σχεδόν μαγική, σχέση με τη λογοτεχνία είτε το πιστεύετε είτε όχι. Πολλές φορές, ο χάρτης είναι απαραίτητος για να γράψεις κάτι – έστω κι ένας απλός, βασικός χάρτης, ο οποίος μπορεί να είναι ο χάρτης ενός δωματίου σε ένα μυστήριο φόνου. Σε άλλες περιπτώσεις, πάλι, ο ίδιος ο χάρτης μπορεί να σε εμπνεύσει για να γράψεις μια ιστορία, ή για να την προχωρήσεις προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση που, χωρίς τον χάρτη, δεν θα φανταζόσουν. Τα ξέρω καλά αυτά: μου έχουν συμβεί και τα δύο. Μου συμβαίνουν πολύ συχνά όταν γράφω.
Δεν με πείθουν αυτοί που λένε ότι οι χάρτες στα βιβλία – ειδικά στα βιβλία φαντασίας – είναι άχρηστοι· γιατί, ακόμα κι αν είναι άχρηστοι για να διαβάσεις την ιστορία, έχουν μια δική τους φετιχιστική σημασία. Έχουν μια δική τους μαγεία. Από μικρός, μου άρεσε απλά να παρατηρώ τους χάρτες και να «χάνομαι» μέσα τους.