Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, από τρίτους κυρίως, για απλή ανάλυση επισκεπτών (πχ, Google Analytics) και για social media (πχ, από το Twitter). Τα μόνα cookies που χρησιμοποιούμε εμείς είναι για θέματα λειτουργικότητας (πχ, για να μην εμφανίζεται ξανά αυτή η ειδοποίηση αφότου έχετε πατήσει το κουμπάκι). Κανένα από αυτά τα cookies, απ’ό,τι ξέρουμε, δεν είναι βλαβερό, και εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε τις πληροφορίες σας με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορείτε πολύ εύκολα να σβήσετε τα cookies από οποιονδήποτε browser, συνήθως πατώντας Shift+Ctrl+Del. Περισσότερες πληροφορίες για τα cookies μπορείτε να βρείτε στο www.whatarecookies.com.
Αν σας αρέσουν τα μυθιστορήματα και διηγήματα που βρίσκετε εδώ
τελείως δωρεάν, μπορείτε να το δείξετε κάνοντας μια δωρεά με τον πιο ασφαλή
τρόπο στο διαδίκτυο.
Δύο συνοικίες της Ατέρμονης Πολιτείας, η Βαθμιδωτή και η Επίστρωτη, βρίσκονται από χρόνια σε μια κατάσταση οικονομικής αλληλεξάρτησης. Η μία συμπληρώνει την άλλη. Η Βαθμιδωτή παράγοντας, αποκλειστικά και μόνο, τεχνικούς εξοπλισμούς. Η Επίστρωτη παράγοντας τρόφιμα. Και καμιά από τις δυο συνοικίες δεν διανοείται να αλλάξει τον ρυθμό της ζωής των πολιτών της.
Μια μυστηριώδης γυναίκα με το όνομα Κορίνα παρουσιάζεται στην Επίστρωτη και μιλά με τους Εχθρούς του Πρωινού, τη μεγαλύτερη και χειρότερη συμμορία της συνοικίας, που είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πολιτών αλλά και της αστυνομίας. Η Κορίνα προθυμοποιείται να τους βοηθήσει σ’ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: να κλέψουν χρήματα κατευθείαν από το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας των Τεσσάρων.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που έχει η Κορίνα στο μυαλό της.
Πολύ σύντομα, τα πράγματα αρχίζουν ν’αλλάζουν για τις δύο συνοικίες καθώς οι ισορροπίες θρυμματίζονται...
Το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης αρχίζει!
Μετά από τον διωγμό των δυνάμεων της Παντοκράτειρας, οι υλικές ζημιές στη
διάσταση της Σεργήλης είναι πολλές, και η οικονομία της έχει δεχτεί σοβαρό
πλήγμα. Προκειμένου ολόκληρη η διάσταση να ορθοποδήσει, οι πολιτικοί της
αποφασίζουν να οργανώσουν το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, που θα φέρει
χρήματα από πολλές άλλες διαστάσεις του Γνωστού Σύμπαντος.
Οι ραλίστες που θα αγωνιστούν είναι όλοι ικανοί και έμπειροι στην οδήγηση –
ήρωες των τροχών και του τιμονιού. Ανάμεσά τους είναι και η Ελοντί Αλλόγνωμη, ή,
όπως πολλοί στη Σεργήλη τη γνωρίζουν από την παλιά της ζωή ως τραγουδίστρια, η
Έκπτωτη Ελοντί. Στο παρελθόν, σε μικρή ηλικία, ήταν δόκιμη για ιέρεια της
Αρτάλης όταν οι πράκτορες της Παντοκράτειρας προσπαθούσαν ακόμα να εξαφανίσουν
τις γυναίκες που λάτρευαν αυτή τη θεά. Αργότερα, είχε μπει στους κόλπους της
Επανάστασης, αποζητώντας εκδίκηση. Τώρα, στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης,
το παρελθόν της Ελοντί θα συναντήσει το παρόν, κι εκείνη θ’ανακαλύψει
καινούργια, και ίσως τρομαχτικά, πράγματα για τον εαυτό της.
Ο Ζορδάμης, ένας παλιός εραστής της Έκπτωτης Ελοντί και δεινός ραλίστας,
συμμετέχει επίσης στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι, και έχει κάνει μια σκοτεινή και
δαιμονική συμφωνία για να βεβαιωθεί ότι θα νικήσει. Επειδή
πρέπει να νικήσει: μυστηριώδεις δυνάμεις του υπόκοσμου της Σεργήλης
βρίσκονται στο κατόπι του, και φαίνονται έτοιμες να τον αφανίσουν αν δεν τους
δώσει ό,τι τους χρωστά...
Στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, οι οδηγοί θα τρέξουν επάνω σε
αιωρούμενες ράμπες, επάνω σε δύσκολα εδάφη, μέσα στους άγριους δασότοπους
Φέρνιλγκαν, μέσα στις καυτές ερήμους της Σεργήλης, μέσα σε παγωμένα βουνά, ακόμα
και μέσα σε μια παράξενη ενδοδιάσταση με πράσινο ουρανό και κόκκινο ήλιο...
Η Σεργήλη έχει απελευθερωθεί από τους Παντοκρατορικούς· οι κάτοικοί της
μπορούν ξανά να λατρεύουν όποιους θεούς θέλουν. Η θρησκεία της Αρτάλης έχει
αναβιώσει. Η Αριστέα, μια από τις ιέρειές της, καταφέρνει να λάβει χρηματοδότηση
από την Πολιτειάρχη της Μέλβερηθ για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ναού στα
άκρα της εν λόγω μεγαλούπολης. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι το χρηματικό δεν
είναι το μόνο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Οι Ανατολικοί Φρουροί, μια νέα
συμμορία που καταδυναστεύει τις ακροανατολικές συνοικίες της Μέλβερηθ, ζητούν
λεφτά για την προστασία του ναού – «προστασία» από την ίδια τη συμμορία, στην
πραγματικότητα. Η Αριστέα, αρνούμενη να πληρώσει, θα βρεθεί σε σύγκρουση μαζί
τους. Ευτυχώς, στο πλευρό της είναι ο Βασνάρος, ο Αγωνιστής των Δρόμων – γνωστός
και ως Τρελός Λύκος της Μέλβερηθ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας των
Παντοκρατορικών.
Η Φάνρηβ, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μοργκιάνης, ήταν κάποτε, πριν
από χρόνια, ελεύθερη με δικό της πολίτευμα. Σήμερα, είναι ένα προτεκτοράτο του
Βασιλείου της Χάρνωθ. Ο λαός της είναι διαιρεμένος: μια μερίδα υποστηρίζει τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο· μια μερίδα είναι με το μέρος του παλιού Φύλακα της Φάνρηβ,
που έρχεται με στρατό από τον βορρά για να την ελευθερώσει· και μια άλλη μερίδα
των πολιτών είναι αυτονομιστές, που δεν θέλουν ούτε τους Χαρνώθιους στην πόλη
τους ούτε την επιστροφή του Φύλακα.
Οι Αιρετοί της Φάνρηβ είναι διαιρεμένοι όπως και ο λαός της, αποτελώντας
αντανάκλασή του.
Ο Άλφεντουρ αλ Έρεσναβ, Διπλωματικός Αντιπρόσωπος του Εμπορικού Συνδέσμου της
Νάζρηβ, έρχεται από την πόλη του με ελικόπτερο προς τη Φάνρηβ, καλεσμένος εκεί
από έναν παλιό του φίλο, τον Κασλάριν ωλ Μάρατεκ, Αιρετό της Συντεχνίας των
Αγροτών. Ο Κασλάριν πιστεύει πως έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη Φάνρηβ προτού η
πόλη καταστραφεί από την οργή των αντίπαλων παρατάξεων. Και ζητά τη βοήθεια του
Άλφεντουρ, ο οποίος μπορεί να ασκήσει πιέσεις και στην Κέσριμιθ ωλ Ζαλτάρεμ, τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο, και στο συμβούλιο των Αιρετών.
Όταν όμως ο Άλφεντουρ φτάνει στην πόλη, το κλίμα είναι ήδη έκρυθμο και, με
κάθε μέρα που περνά, χειροτερεύει. Η Αρχόντισσα Κέσριμιθ προσπαθεί με όλους τους
τρόπους – και με τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης της Φάνρηβ – να
επηρεάσει τον λαό ώστε να τον τραβήξει με το μέρος του Βασιλείου της Χάρνωθ. Οι
υποστηρικτές του Φύλακα, που έρχεται με στρατό από τα βόρεια, πασχίζουν να
φέρουν τον κόσμο με τη δική τους πλευρά, ενώ αποφεύγουν και χτυπάνε τους
ανθρώπους των Χαρνώθιων. Και οι αυτονομιστές είναι εναντίον όλων, γεμίζοντας
τους δρόμους της πόλης με συνθήματα και απρόσμενες εκρήξεις.
Αλλά στη Φάνρηβ οι πιο επικίνδυνες ενέργειες γίνονται στα παρασκήνια. Σκιερές
μορφές στοιχειώνουν την Πόλη της Αέναης Νύχτας. Προδότες σχεδιάζουν πολιτικές
δολοφονίες. Κατάσκοποι παρακολουθούν κάθε κίνηση. Αδέλφια χάνουν την εμπιστοσύνη
που έχουν μεταξύ τους. Οι πάντες είναι ύποπτοι για τα πάντα.
Ο Πρίγκιπας Ανδρόνικος επιστρέφει στην πατρίδα του, την Απολλώνια, όπου
σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε αφήσει. Κάποια
μυστηριώδης, σκοτεινή οργάνωση έχει απλώσει τα δίχτυα της μέσα στο Βασίλειο, και
φημολογείται, ψιθυριστά, ότι ακόμα κι ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Πρίγκιπας
Λούσιος, είναι αναμιγμένος σ’αυτήν.
Ο Ανδρόνικος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και θα χρειαστεί να
ζητήσει βοήθεια ακόμα κι από τους επαναστάτες άλλων διαστάσεων· διότι μέσα στην
ίδια του την πατρίδα κανένας δεν φαίνεται πλέον να μπορεί να θεωρηθεί
αξιόπιστος…
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις της Παντοκράτειρας έρχονται από το Βόρειο Μέτωπο,
φέρνοντας έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους στο Γνωστό Σύμπαν· ενώ από
τα νότια της διάστασης τερατουργήματα επιτίθενται από την Απολεσθείσα Γη,
μαστίζοντας το Βασίλειο σαν προαιώνια κατάρα.
Στην Απολλώνια, μια από καιρό πολιορκημένη διάσταση, τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…
Η Αγγελική, μια φίλη της Παντοκράτειρας, βρίσκεται δολοφονημένη στη σουίτα
ενός ξενοδοχείου, με μυστηριώδεις τομές επάνω στο σώμα της. Ο εραστής της,
Ταγματάρχης Στίβεν Νέλκος, παρότι ήταν μαζί της εκείνη τη βραδιά, μοιάζει να
έχει πλήρη άγνοια του τι συνέβη. Και οι άνθρωποι της Παντοκράτειρας δεν
καταφέρνουν να ανακαλύψουν τίποτα.
Η Ρία-Μία, η Αρχιέρεια του Κρόνου, προτείνει στην Παντοκράτειρα έναν ιδιωτικό
ερευνητή, τον Φέλιξ Χάρλω, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να βρει τον δολοφόνο.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτός σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η περίπτωση είναι
εξαιρετικά περίπλοκη και δυσεπίλυτη, και οι δυνάμεις που είναι αναμιγμένες
ξεπερνούν τη δικαιοδοσία του αλλά και τις ικανότητες του μυαλού του...
Ένας ξεχασμένος κόσμος, μια διάσταση απομονωμένη από το υπόλοιπο σύμπαν.
Ένας υπερδιαστασιακός στρόβιλος – ένα
ρήγμα – σπάζει το στάσιμο πλέγμα της πραγματικότητάς του. Κι από εκεί,
έρχεται ένας μεγάλος προφήτης που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας του για
πάντα...
Ο Τάμπριελ, κάποτε σύζυγος της Παντοκράτειρας και μάγος του τάγματος των
Δεσμοφυλάκων, καταλήγει σαν ναυαγός σε μια διάσταση ανέγνωρη για εκείνον. Ένα
μέρος όπου κανένας δεν μιλά καμια γνωστή του γλώσσα. Μέσα στο μυαλό του, όμως,
παράδοξα, υπάρχουν εικόνες από αυτόν τον απομονωμένο κόσμο: και ο Τάμπριελ
συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρίσκεται τυχαία εδώ...
Μαζί του είναι η Ανταρλίδα, μια από τις Μαύρες Δράκαινες της Παντοκράτειρας
οι οποίες πλέον υπηρετούν την Επανάσταση εναντίον της. Ούτε εκείνη έχει ποτέ
ξανά δει ή ακούσει γι’αυτό τον κόσμο. Αλλά τώρα που οι δυο τους βρίσκονται εδώ,
σ’ένα ξένο, εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να μάθουν να επιβιώνουν ώστε να
ξεκλειδώσουν τα μυστικά της διάστασης που θα τους δώσουν πρόσβαση στο Γνωστό
Σύμπαν, από το οποίο ήρθαν.
Παράξενα ανοίγματα παρουσιάζονται στη Χάρνταβελ: τρύπες επάνω στα ίδια τα
τοιχώματα της πραγματικότητάς της. Από μέσα τους διακρίνεται μια άλλη
πραγματικότητα, και πλάσματα έρχονται από εκεί τα οποία δεν έχουν ξαναβαδίσει
ποτέ στη Χάρνταβελ.
Οι Παντοκρατορικοί που ελέγχουν την εν λόγω διάσταση προσπαθούν να ερευνήσουν
το φαινόμενο, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται με
ανησυχητικό ρυθμό. Η Αρίνη’σαρ, μάγισσα του τάγματος των Ερευνητών και σύζυγος
του Παντοκρατορικού Ταγματάρχη Τέρι Κάρμεθ, έχει αναλάβει να ανακαλύψει τι
συμβαίνει, συναντώντας πολλά εμπόδια στον δρόμο της.
Αλλά και ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, ενδιαφέρεται για το
μυστηριώδες φαινόμενο γιατί η Χάρνταβελ συνδέεται άμεσα με τη δική του διάσταση,
την Απολλώνια. Οργανώνει μια αποστολή για να το ερευνήσει, και αναζητά τους
σωστούς ανθρώπους. Προσπαθεί να πείσει τον Γεράρδο να επιστρέψει στη Χάρνταβελ,
η οποία ήταν κάποτε πατρίδα του.
Ο Γεράρδος, όμως, είναι διστακτικός, επειδή είχε τους λόγους του που έφυγε
πριν από χρόνια. Ήταν ένας από τους ιερείς της Χάρνταβελ, που δεν μπορούν ποτέ
να την εγκαταλείψουν, καθώς αυτό σημαίνει τον θάνατό τους από μια δαιμονική
ακατονόμαστη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Αλλά ο Γεράρδος έχει επιβιώσει·
φεύγοντας από τη Χάρνταβελ νομίζει πως κατόρθωσε τελικά να διαλύσει το Εσώτερο
Θηρίο. Μπορεί, όμως, να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμφανιστεί και πάλι εντός
του όταν ξαναγυρίσει στη Χάρνταβελ; Και είναι πρόθυμος να το ριψοκινδυνέψει για
να μάθει;
Η επιστροφή στην πατρίδα του μπορεί να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το
ιερατείο εκεί, αλλά και με μια δύναμη πιο διαβολική και εξαπλωμένη απ’ό,τι
μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι Παντοκρατορικοί στη Χάρνταβελ...
Μετά τη διάλυση της Συμπαντικής Παντοκρατορίας,
ληστές και κακούργοι λυμαίνονται τα άγρια εδάφη της Φεηνάρκια:
απομεινάρηδες των στρατών της Παντοκράτειρας αλλά και γηγενείς που
προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Όταν ένας έμπορος από τη
Χόλκεραλ, ο Καντάρφιλ, δέχεται επίθεση από τους ληστές της Σαρντίκα-Νοθ,
μια ομάδα μισθοφόρων έρχεται απρόσμενα προς βοήθειά του για να τρέψει
τους ληστές σε φυγή. Σύντομα όμως ο Καντάρφιλ μαθαίνει πως οι σωτήρες
του είναι κι αυτοί πρώην Παντοκρατορικοί, όπως η Σαρντίκα-Νοθ.
Ονομάζονται Ζωντανοί-Νεκροί, και αρχηγός τους είναι ο Ζαώρδιλ ο
Σκοτωμένος – ένας άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι νεκρός. Δεν
έσωσαν, όμως, τον έμπορο από τη Σαρντίκα-Νοθ για να τον ληστέψουν οι
ίδιοι· αντιθέτως, τον καθοδηγούν ώστε να φτάσει, μέσω επικίνδυνων
ορεινών περασμάτων, στον προορισμό του: την πόλη της Νασόλκαθ. Εκεί, ο
Ζαώρδιλ ελπίζει να βρει περισσότερες δουλειές για τους μισθοφόρους του,
αλλά ανακαλύπτει πως οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα και είναι πολλοί που
ακόμα έχουν έντονο μίσος για όσους κάποτε υπηρετούσαν την Παντοκράτειρα.
Ωστόσο, υπάρχει και μια γυναίκα – πρώην Παντοκρατορική κι η ίδια – που
επιδιώκει συμμαχία, αν και σκιερή. Και ο Ηγεμόνας της Νασόλκαθ σύντομα
ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον ληστών, και συγκεντρώνει στρατό από
μισθοφόρους κάθε είδους…
Μια επανάσταση ξεκινά, αρχικά περιορισμένη αλλά δυνατή, και σύντομα εξαπλώνεται σαν φωτιά ανεξέλεγκτη. Μια κρυφή δύναμη τη θρέφει από τις σκιές της Πόλης. Εδραιωμένες πλουτοκρατίες καταρρέουν· οι πολιτάρχες της Ρελκάμνια ανησυχούν. Τρόμος και αναστάτωση απλώνονται γύρω από τον Ριγοπόταμο, καθώς προβλέπουν πόλεμο.
Ένας μεγάλος ηγέτης έχει εμφανιστεί και η Πόλη φαίνεται να ζητά το αντίβαρό του – έναν άνθρωπο από συνοικίες αρκετά μακρινές. Εχθρικές δυνάμεις τον θέλουν νεκρό, αλλά μυστηριώδεις συμπτώσεις έρχονται για να τον συντρέξουν. Μισθοφόροι και μαχητές κατευθύνονται προς το επίκεντρο του επικείμενου πολέμου.
Δύο Θυγατέρες της Πόλης αναζητούν ένα πολύτιμο κόσμημα που έκλεψε μια Αδελφή τους – ένα αινιγματικό κατασκεύασμα μιας αρχαίας Θυγατέρας που μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στα λάθος χέρια.
Συμμορίες ξεσηκώνονται παντού, ακούγοντας το όνομα του Αλυσοδεμένου Ποιητή που έσπασε τις αλυσίδες του. Καιροσκόποι και πολεμοκάπηλοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν. Παλιά καθεστώτα γκρεμίζονται, καινούργια παίρνουν τη θέση τους – καλύτερα ή χειρότερα;
Ένας ξεχασμένος χώρος ανοίγει, ξερνώντας πανωλεθρία και δαίμονες από άλλους χρόνους, τραυματίζοντας την Πόλη και φέρνοντας θλίψη στους κατοίκους της.
Οι Νομάδες των Δρόμων ταξιδεύουν στις οδούς και τις λεωφόρους της Ατέρμονης Πολιτείας, καθοδηγούμενοι από την Κυρά τους. Βαδίζοντας, πάντοτε βαδίζοντας. Προσελκύοντας κι άλλους από τις συνοικίες που περνούν. Ένα υπέροχο, μαγευτικό ταξίδι γι’αυτούς, το οποίο τους αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερα μυστήρια της Πόλης· αλλά δεν θα αργήσει να τους βάλει και σε τρομερά προβλήματα. Θα βρεθούν ακόμα και στο έλεος αμφιλεγόμενων δυνάμεων ενώ θα θεωρούν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά, χαμένους μέσα στη Ρελκάμνια.
Μια εποχή μεγάλων αλλαγών, από τον Ριγοπόταμο ώς την Ανακτορική Συνοικία...
Ένας εξερευνητής από την Απολλώνια έχει χαθεί στο Πορφυρό Κενό,
ακολουθώντας τα ξεχασμένα ίχνη για κάποιο πιθανό απομεινάρι από τον Ενιαίο Κόσμο
– κάτι που και η Παντοκράτειρα πολύ πιθανόν να θέλει να πάρει στα χέρια της.
Ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, προσπαθεί να προλάβει ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, και να ξαναβρεί τον χαμένο εξερευνητή. Στέλνει την Ιωάννα, τη Μαύρη
Δράκαινα, και τον Σέλιρ’χοκ, έναν μάγο του τάγματος των Διαλογιστών, στην Άκρη,
μια πόλη εκεί όπου το σύμπαν τελειώνει και το Πορφυρό Κενό απλώνεται, γεμάτο
Αιωρούμενες Νήσους, Ανέμους, και ανείπωτα όντα.
Στην Άκρη, η Ιωάννα και ο Σέλιρ’χοκ θα βρουν συμμάχους – έναν καπετάνιο του
Κενού, μια Ανεμοσκόπο, έναν μονόφθαλμο κυνηγημένο άντρα – και θα ταξιδέψουν στα
βάθη του Πορφυρού Κενού, σφυροκοπημένοι από Ανέμους… και με έναν από τους πιο
επικίνδυνους πράκτορες της Παντοκράτειρας στο κατόπι τους.
Ο Κάραγγελ, Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα, επιστρέφει στη μεγάλη
πόλη φέρνοντας νέα για τη γενοκτονία της Λευκής φυλής του από μια μαζική επίθεση
Μελανών. Αποζητά εκδίκηση. Αλλά στην Ελρείσβα οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από εκείνον. Ούτε καν μόνο από τον Βασιληά. Ο Πρωτοσπαθάριος Κάραγγελ πρέπει να
συνεννοηθεί με τον Παντοκρατορικό Επόπτη Ευρύμαχο Νάλφερ, που βρίσκεται εκεί,
κυρίως, για να ελέγχει τα ορυχεία ενέργειας της περιοχής. Οι Παντοκρατορικοί
αποδεικνύονται πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Κάραγγελ στον αγώνα του για εκδίκηση
εναντίον των Μελανών, αλλά τα όπλα που φέρνουν είναι τόσο καταστροφικά που
κάνουν ακόμα και τον Πρωτοσπαθάριο να προβληματιστεί σχετικά με τις μεθόδους
τους. Και ποια μπορεί να είναι τα κίνητρά τους για τη βοήθεια που του
προσφέρουν;
Το ένα χωριό Μελανών μετά το άλλο αφανίζεται, μέσα στις καυτές ερήμους της
Αρβήντλια, καθώς η εκστρατεία των Παντοκρατορικών ταξιδεύει σαν λαίλαπα ολέθρου.
Ταυτόχρονα, ο Ανδρόνικος, Πρίγκιπας της Επανάστασης, η Ιωάννα η Μαύρη
Δράκαινα, και άλλοι επαναστάτες σύντροφοί τους έρχονται προς την Αρβήντλια μέσω
μιας διαστασιακής διόδου στη Σάρντλι. Αλλά δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για την
καταστροφή που ο Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα και οι Παντοκρατορικοί
σύμμαχοί του έχουν εξαπολύσει εναντίον των Μελανών φυλών. Στόχος των επαναστατών
είναι η αποκωδικοποίηση ενός μυστηριώδους μηνύματος που, αν οι υποψίες τους
είναι σωστές, θα αλλάξει τα πάντα για την Επανάσταση και για την Παντοκρατορία
σ’όλο το Γνωστό Σύμπαν...
Περί Γραφής: Ζωντανεύοντας την Ιστορία Όσο γράφεις τόσο πιο πολύ το ζωντανεύεις
Αρκετά συχνά οι συγγραφείς κάνουν το λάθος να απογοητεύονται νωρίς όταν ξεκινούν να γράφουν μια ιστορία, ειδικά μια μεγάλη ιστορία. Τους φαίνεται ότι οι χαρακτήρες δεν έχουν αρκετό «βάθος», ή ότι είναι λιγάκι «αδιάφοροι», ή ότι ο κόσμος γύρω τους είναι κάπως «επίπεδος», και διάφορα παρόμοια. Όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί δεν είναι τυχαία εντός εισαγωγικών – δεν είμαι από αυτούς που χρησιμοποιούν τυχαία τα εισαγωγικά. Είναι εντός εισαγωγικών γιατί δεν αληθεύουν ακριβώς, ή αληθεύουν μόνο εν μέρει, ή, θα μπορούσες να πεις, είναι υποκειμενικοί.
Κι εγώ ο ίδιος είχα πέσει παλιότερα σε αυτή την παγίδα· κι ακόμα και σήμερα μπορεί να πέσω, αλλά ξέρω τι είναι. Είναι η ιδέα μου.
Σοβαρά; Δηλαδή, όλα τα κάνεις σωστά και ό,τι νομίζεις πως δεν είναι καλό «είναι η ιδέα σου»;
Όχι, καθόλου. Αλλά ο συγκεκριμένος προβληματισμός, ειδικά στην αρχή μεγάλων ιστοριών, συνήθως είναι η ιδέα σου. Όμως, συγχρόνως, είναι και φυσιολογικός. Δεν είναι παράλογο να έχεις αυτές τις αμφιβολίες, ή και να μη σου αρέσουν κάποια πράγματα.
Μετά, όμως, πρέπει να αναρωτηθείς γιατί. Κάθε αρχή και δύσκολη, όπως λένε· αλλά, στη λογοτεχνία, κάθε αρχή και ομιχλώδης. Ακόμα κι αν είσαι από τους συγγραφείς που κάνουν σχεδιάγραμμα της πλοκής προτού ξεκινήσουν να γράφουν (και δεν είμαι από αυτούς), πάλι θα αισθάνεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά με τους χαρακτήρες και με τον κόσμο γύρω τους.
Εκείνο που, ουσιαστικά, συμβαίνει είναι ότι όλα αυτά σού είναι (ακόμα) άγνωστα. Όσο καλά και να τα έχεις σκεφτεί από πριν – άλλο η σκέψη, άλλο η πράξη. Και η συγγραφή είναι πράξη. Δεν είναι μερικές αφηρημένες ιδέες. Όταν γράφεις για κάποιους φανταστικούς ανθρώπους που ζουν σε έναν φανταστικό κόσμο (ακόμα κι αν είναι η Αθήνα, ο κόσμος είναι πάντα φανταστικός), τους κάνεις, υπό μία έννοια, πραγματικούς. Το ίδιο και τον κόσμο τους. Τα παίρνεις από το πεδίο της αφηρημένης ιδέας και τα πηγαίνεις σε ένα πεδίο πιο συγκεκριμένο, πιο πλαισιωμένο, πιο αληθινό. Είναι σαν να τους βλέπεις για πρώτη φορά. Δεν τους ξέρεις. Φυσικά και δεν τους ξέρεις.
Το πρόβλημα εδώ είναι, ξεκάθαρα, ένα πρόβλημα γνώσης. Ό,τι κι αν έχεις σκεφτεί για το παρελθόν, ας πούμε, ενός χαρακτήρα – ό,τι λεπτομέρειες κι αν σκεφτείς για την περιοχή του κόσμου όπου ο συγκεκριμένος χαρακτήρας ζει – είναι πολύ πιθανό, όταν αρχίσεις να γράφεις μια ιστορία, όλα αυτά να σου φαίνονται λιγάκι ψεύτικα στην αρχή. Ή, τουλάχιστον, να τα αμφισβητείς. Να λες «Μα είναι αληθοφανές αυτό;», «Μα έχει εκείνο κανένα ενδιαφέρον;», «Μήπως ο τάδε χαρακτήρας είναι βαρετός;»
Αυτό, όμως, είναι αναπόφευκτο συνήθως. Και ο λόγος είναι επειδή βρίσκεσαι στην αρχή. Τα πάντα σού είναι άγνωστα. Ακόμα κι αν τα έχεις σκεφτεί, ακόμα κι αν έχεις κρατήσει σημειώσεις – δεν τα έχεις βιώσει. Το να γράφεις κάτι, με τρόπο λογοτεχνικό, είναι σαν να το βιώνεις, να το βλέπεις να συμβαίνει μπροστά σου. Οι χαρακτήρες σού είναι άγνωστοι (και, άρα, ίσως όχι και τόσο ενδιαφέροντες ή πιστευτοί) επειδή δεν τους ξέρεις – όπως όταν συναντάς έναν άγνωστο στον δρόμο. Ο κόσμος γύρω τους σου είναι επίσης άγνωστος: τώρα μόλις έχεις αρχίσει να περιπλανιέσαι εκεί. Δεν είχες ξαναπάει (έστω με το μυαλό σου) πιο πριν.
Εκείνο που έχω παρατηρήσει, ξανά και ξανά, γράφοντας λογοτεχνία – και ποτέ δεν αλλάζει, ειδικά στις μεγάλες ιστορίες ή στις σειρές – είναι ότι, καθώς γράφεις, τα πάντα γίνονται καλύτερα. Οι χαρακτήρες αποκτούν σταδιακά περισσότερη υπόσταση, περισσότερη ουσία, περισσότερο νόημα. Το ίδιο και το σκηνικό γύρω τους, ο κόσμος όπου κυκλοφορούν.
Άλλο είναι να έχεις γράψει κάπου στις σημειώσεις σου ότι ο τάδε χαρακτήρας έχασε τον πατέρα του από μια μαγική σφαίρα, άλλο είναι να το γράψεις λογοτεχνικά. Γράφοντάς το λογοτεχνικά, το βιώνεις μαζί με τον χαρακτήρα καθώς συμβαίνει.
Επομένως, γράφοντας διάφορα γεγονότα που συμβαίνουν στους χαρακτήρες καθώς η ιστορία σου προχωρά, οι χαρακτήρες αποκτούν περισσότερη υπόσταση και αληθοφάνεια μέσα στο μυαλό σου. Το αν ένας χαρακτήρες έχασε τον πατέρα του, δεν είναι απλώς μια γενική σημείωση· το έζησες μαζί του. Ξέρεις ακριβώς πώς έγινε. Δεν μπορείς να αμφισβητήσεις την αληθοφάνειά του. Δεν χρειάζονται βεβιασμένες εξηγήσεις μέσα στο κείμενο για να το δικαιολογήσεις κάπως στον εαυτό του (ή και στον αναγνώστη). Γιατί το είδες να συμβαίνει.
Το ίδιο ισχύει και για τον φανταστικό κόσμο όπου δρουν οι χαρακτήρες. Με τις σημειώσεις (ότι, για παράδειγμα, το ένα έθνος είναι εχθρός ενός άλλου έθνους γι’αυτό και γι’αυτό τον λόγο) δεν μπορείς να δώσεις ουσιώδη υπόσταση μέσα στο μυαλό σου. Πάντα θα έχεις αμφιβολίες σχετικά με το γιατί και το πώς, και γενικά με την αληθοφάνεια και τη συνέπεια. Καθώς γράφεις όμως λογοτεχνία, αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο, αυτά που τον αλλάζουν μέσα από την ιστορία σου, δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Είναι100% αληθινά. Ξέρεις ακριβώς πώς έγιναν. Σταμάτα, μετά, και σκέψου τα περιληπτικά, ως σημειώσεις. Μπορεί και να μη βγάζουν νόημα· μπορεί να φαίνονται ακόμα και «μη ρεαλιστικά». Αλλά, γράφοντας, τα βίωσες. Το ξέρεις ότι έγιναν. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Έτσι είναι πλέον.
Όταν γράφεις κάτι λογοτεχνικά είναι σαν να βάζεις μια σφραγίδα πραγματικότητας επάνω του και να το κάνεις αληθινό.
Σε τελική ανάλυση, αυτό δεν συμβαίνει και στον «πραγματικό» κόσμο; Αν απλά ακούσεις για κάτι, σου φαίνεται σαν παραμύθι· ακόμα και ψέμα μπορεί να σου φανεί. Όταν όμως είσαι εκεί και το έχεις ζήσει, είναι αλλιώς. Όσο εξωφρενικό κι αν είναι.
Η λογοτεχνική συγγραφή είναι ακριβώς αυτό: μια βιωματική εμπειρία. Και όσο περισσότερο γράφεις για κάτι τόσο πιο αληθινό το κάνεις. Το έχω παρατηρήσει κατ’επανάληψη, όχι μόνο μία και δύο φορές. Δεν είναι τυχαίο. Συμβαίνει πάντα.
Όλα αυτά που λέμε για υπόβαθρο και παρελθόν των χαρακτήρων είναι καλά, και έχουν κι αυτά το νόημά τους σίγουρα· όμως, όταν γράφεις, μέσα από την ίδια την ιστορία δημιουργείται και το υπόβαθρο και το παρελθόν. Διότι τα προηγούμενα γεγονότα της ιστορίας είναι παρελθόν και υπόβαθρο για τα επόμενα. Και τα έχεις βιώσει να συμβαίνουν· δεν είναι αφηρημένες ιδέες.
Ορισμένοι συγγραφείς φοβούνται να ξεκινήσουν αν νομίζουν ότι οι χαρακτήρες ή ο κόσμος δεν είναι αρκετά «αληθινά»· οπότε, για να το αποφύγουν, να αποφύγουν αυτή την έλλειψη πραγματικότητας, αρχίζουν να γράφουν στην αρχή της ιστορίας ένα σωρό λεπτομέρειες για τους χαρακτήρες και τον κόσμο τους. Γεμίζουν παραγράφους και σελίδες με πληροφορίες για το ποιος είναι ποιος, και τι συνέβη πού, και πώς είναι ο χώρος – και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Το αποτέλεσμα είναι να βαραίνει τόσο πολύ η αφήγηση που χάνει το νόημά της, ακόμα κι αν ο συγγραφέας αισθάνεται προς στιγμή ότι αποκτά περισσότερο νόημα. Ο αναγνώστης, δε, σίγουρα δεν πρόκειται να μπορεί να συγκρατήσει τόσες πολλές πληροφορίες από την αρχή της ιστορίας, και πιθανώς, μάλιστα, να τις προσπεράσει και να πάει παρακάτω όπου κάτι αρχίζει να συμβαίνει. Αλλά ακόμα κι ο συγγραφέας θα χάσει, τελικά, το ενδιαφέρον του έτσι. Η λύση δεν είναι να αραδιάζεις τα πάντα γρήγορα-γρήγορα από την αρχή. Η λύση είναι να εξερευνάς με πάθος τους χαρακτήρες και τον κόσμο γύρω τους ενώ η ιστορία σου εκτυλίσσεται. Καθώς γράφεις παρουσιάζονται ιδέες που αλλιώς δεν θα μπορούσες να είχες φανταστεί· παρουσιάζονται μέσα από την πράξη – και για τους χαρακτήρες και για τον κόσμο. Αυτά είναι ένα ζωντανό υπόβαθρο που συνεχώς εξελίσσεται. Και καλό είναι πάντα να κρατάς σημειώσεις για όσα προκύπτουν μέσα από τη διαδικασία της γραφής ώστε να μην αντιφάσκεις αργότερα. (Προσωπικά, κάνω συνέχεια copy/paste σε ένα αρχείο που το έχω μόνο γι’αυτή τη δουλειά: να σημειώνω ό,τι εμφανίζεται μέσα από το κείμενο.) Με αυτό τον τρόπο δεν γράφεις μόνο μια ιστορία προς τα εμπρός, αλλά και προς τα πίσω. Κτίζεις το παρελθόν και το σκηνικό επάνω στα οποία βασίζεται, σταδιακά ολοένα και περισσότερο, το μέλλον της αφήγησής σου.
Και αυτό είναι κάτι που ισχύει και για τα διηγήματα, όχι μόνο για τα μυθιστορήματα και τις σειρές. Αν και, βέβαια, στα διηγήματα ισχύει σε πολύ μικρότερη κλίμακα. Στα μυθιστορήματα οικοδομείς από σελίδα σε σελίδα. Στις σειρές από κεφάλαιο σε κεφάλαιο· ίσως και από βιβλίο σε βιβλίο. Στα διηγήματα οικοδομείς από παράγραφο σε παράγραφο. Η μία παράγραφος είναι υπόβαθρο της επόμενης· και μετά, οι δυο τους υπόβαθρο της μεθεπόμενης: και πάει λέγοντας.
Όσο γράφεις τόσο πιο πολύ το ζωντανεύεις.
(ΣημείωσηΣημείωση για τα Περί Γραφής
Αν είσαι φυσιολογικός αναγνώστης δε χρειάζεται να
διαβάσεις αυτό το κομμάτι. Αν είσαι από εκείνους που θα σκεφτούν
«Και ποιος νομίζει ότι είναι αυτός που θα μιλήσει για τη συγγραφή;»,
ή «Πολύ σπουδαίος δεν την έχει δει για να μας λέει πώς θα
γράφουμε;», ή κάτι παρόμοια κολακευτικό για το άτομό μου, τότε είσαι
το Πράσινο Ανθρωπάκι, και μπορείς να συνεχίσεις να διαβάζεις.
Αγαπητό Πράσινο Ανθρωπάκι,
Στα Περί Γραφής
μιλάω για ορισμένες από τις συγγραφικές μου εμπειρίες, και δίνω
κάποιες συμβουλές ή κατευθυντήριες γραμμές για νέους (όχι,
απαραιτήτως, ηλικιακά) συγγραφείς. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από
αυτό: εμπειρίες, σκέψεις, συμπεράσματα. Το διαβάζεις, κι αν
πιστεύεις ότι σου λέει κάτι ενδιαφέρον, έχει καλώς· αν πιστεύεις ότι
δε σ'ενδιαφέρει, ή αν διαφωνείς κάθετα, το αγνοείς. Τουλάχιστον,
αυτό κάνω εγώ όταν διαβάζω παρόμοια άρθρα: αν θεωρώ ότι λέει κάτι
ενδιαφέρον, το διαβάζω με ευχαρίστηση· αν θεωρώ ότι δεν με
ενδιαφέρει, το αγνοώ.
Να το έχεις αυτό υπόψη σου όταν διαβάζεις τα
Περί Γραφής. Δεν είναι δεσμευτικά, ούτε κανένας νόμος· είναι,
απλώς, μερικές σκέψεις, γνώμες, και εμπειρίες μου.
για τα Περί Γραφής.)