ΣΚΕΨΕΙΣ

3/12/2024

Αναζητώντας τον Οφιομαχητή, Μέρος 2
Πώς έγραψα την Αναζήτηση του Οφιομαχητή (και άλλα ενδιαφέροντα για φανταστικούς κόσμους, φανταστικά ονόματα, τρόπους γραφής, υπεράνθρωπους, οφιολατρίες...)

 

(Αυτό το άρθρο αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου.)

Στη φανταστική λογοτεχνία – ειδικά στην ηρωική φαντασία – συνήθως τα ερπετά είναι εχθρικά, είναι κάτι το κακό, αν όχι το ίδιο το Κακό. Αυτή είναι μια πολύ «κολλημένη» λογική, κατά τη γνώμη μου, η οποία, εκτός των άλλων, δεν βγάζει κανένα νόημα, και κυρίως υπάρχει στον δυτικό κόσμο. Στην πραγματικότητα, τα φίδια είναι απλώς ζώα κι αυτά.

Μα, θα μου πεις, το φίδι τσιμπά και σε δηλητηριάζει! Ε, και τι σημαίνει αυτό; Έτσι είναι από τη φύση του· αυτός είναι ο τρόπος άμυνας/επίθεσής του. Κατηγόρησε ποτέ κανείς το λιοντάρι επειδή έχει μεγάλα δόντια και ευέλικτο σώμα; Το λιοντάρι σκοτώνει με τα δόντια του, το φίδι με το δηλητήριό του.

Επιπλέον, όλα τα φίδια δεν είναι δηλητηριώδη. Και όλα τα ερπετά δεν είναι φίδια. Η χελώνα – που νομίζω πως όλοι τη συμπαθούν – κι αυτή ερπετό είναι.

Ανέκαθεν κάτι με ενοχλούσε σε αυτή τη νοοτροπία εναντίον των ερπετών στην ηρωική φαντασία. Νομίζω πως, στον δυτικό κόσμο, προέρχεται από εκείνο το παραμύθι στη Βίβλο, ότι ο Διάβολος πήρε τη μορφή φιδιού για να εξαπατήσει τους Πρωτόπλαστους. Δηλαδή, αν είχε πάρει τη μορφή κοτσυφιού, θα μισούσαμε όλα τα κοτσύφια; Αν είναι δυνατόν... Είναι ανόητο, αλλά νομίζω ότι δυστυχώς έχει περάσει στο υποσυνείδητο του δυτικού κόσμου, και έχει φτάσει και στη φανταστική λογοτεχνία.

Ήθελα κάπου να το ανατρέψω, και στην Υπερυδάτια είχα την ευκαιρία· γιατί εκεί υπάρχει η θρησκεία της Έχιδνας, η οποία είναι, κατά βάση, οφιολατρία. Η Έχιδνα είναι κάτι ανάμεσα στη Μέδουσα και στη Γοργόνα. Είναι μια θεά που απεικονίζεται ως φίδι από τη μέση και κάτω, και ως γυναίκα από τη μέση κι επάνω, αλλά με μαλλιά που είναι επίσης φίδια. Είναι θεά των ακτών, κυρίως, και της θάλασσας – αν και όχι τόσο πολύ της ανοιχτής. Είναι η ισχυρότερη θρησκεία στην Υπερυδάτια. Η Έχιδνα είναι μια θεότητα που οι ντόπιοι τη φοβούνται και τη σέβονται συγχρόνως. Είναι ένα σύμβολο φόβου αλλά και σοφίας.

Αυτή είναι και η λογική που υπάρχει για τα ερπετά στην Υπερυδάτια. Σίγουρα δεν είναι κάτι το κακό, αλλά ούτε ακριβώς και κάτι το καλό. Θεωρούνται ιερά, αλλά πρέπει και να τα προσέχεις. Αν είσαι ανόητος μαζί τους, θα την πατήσεις. Μπορούν να σε καθοδηγήσουν, ή να σε καταστρέψουν.

Στην Υπερυδάτια, επίσης, σε αυτές τις ιστορίες με τον Οφιομαχητή, αποκαλύπτω και κάτι καινούργιο που παλιότερα δεν είχα παρουσιάσει: ότι εκεί υπάρχουν ερπετοειδείς. Οι ερπετοειδείς είναι άνθρωποι-φίδια. Δεν είναι πολλοί, δεν τους συναντάς μες στις πόλεις (συνήθως), αλλά μπορείς να τους βρεις στις ερημιές και σε απομονωμένα μέρη, κατά κανόνα σε φυλές. Υπάρχουν δύο ειδών ερπετοειδείς: οι δίποδοι και οι άποδες. Οι πρώτοι έχουν πόδια όπως οι ανθρώποι αλλά, γενικά, χαρακτηριστικά ερπετού. Οι δεύτεροι δεν έχουν πόδια, έχουν ουρά, και συνήθως είναι πιο άγριοι από τους δίποδους. Επίσης, από ορισμένους θεωρούνται και πιο «ιεροί», γιατί μοιάζουν περισσότερο με την απεικόνιση της Έχιδνας. Δεν λέω περισσότερα, όμως, για τους ερπετοειδείς· αφήνω να τους ανακαλύψετε διαβάζοντας τα βιβλία της Αναζήτησης του Οφιομαχητή.

Το θέμα είναι ότι δεν ήθελα να πέσω στην κλασική επανάληψη σύμφωνα με την οποία «τα ερπετά είναι το Κακό». Στην Αναζήτηση του Οφιομαχητή, τα ερπετά δεν είναι το Κακό. Αλλά ούτε και το Καλό. Τόσο απλοϊκές έννοιες δεν υπάρχουν.

Ο ίδιος ο Οφιομαχητής δεν είναι ερπετοειδής, αν δεν έχετε ακόμα διαβάσει καθόλου τα βιβλία και αναρωτιέστε γι’αυτό. Άνθρωπος είναι, αλλά χαμένος στην Υπερυδάτια. Βρέθηκε εκεί έχοντας χάσει τη μνήμη του. Δεν θυμάται τίποτα για τον εαυτό του. Και, σε αντίθεση με τους γηγενείς Υπερυδάτιους, που είναι συνήθως γαλανόδερμοι ή λευκόδερμοι, εκείνος είναι μαυρόδερμος – και εννοώ τελείως μαύρος, όχι όπως οι Ασιάτες. Είναι μαύρος σαν το μελάνι του εκτυπωτή σου, και με πράσινα μαλλιά.

Με το πού βρέθηκε στην Υπερυδάτια, κατέληξε «εκλεκτός» της Έχιδνας – και το τι ακριβώς σημαίνει αυτό θα σας αφήσω επίσης να το ανακαλύψετε διαβάζοντας τα βιβλία. Το μόνο που θα πω εδώ είναι πως ο Οφιομαχητής – που τον ονόμασαν έτσι εξαιτίας της επαφής του με την Έχιδνα – διακατέχεται από μια τρομερή, τρελή οργή. Είναι η οργή που διακατέχει τους παράφρονες. Η οργή που σε κάνει να θέλεις να γκρεμίσεις τα πάντα και να σκοτώσεις τους πάντες. Είναι μια οργή που πολύ δύσκολα ελέγχεται και συνήθως, στο τέλος, καταστρέφει τους εκλεκτούς της Έχιδνας.

Μέσα από αυτή την οργή προέρχεται και η τρομερή, απάνθρωπη δύναμη του Οφιομαχητή. Δηλαδή, η δύναμή του είναι, ουσιαστικά, μια εκδήλωση της οργής του, και είναι πέρα από τα ανθρώπινα όρια. Δεν είναι εύκολο να τη μετρήσεις. Αν είχες μια κλίμακα από το ένα ώς το εκατό, τη μια φορά μπορεί να έλεγες ότι είναι στο εξήντα, την άλλη στο ενενήντα. Ακριβώς επειδή προέρχεται από την οργή του. Είναι δύναμη παρόμοια του Ηρακλή, αλλά όχι και τόσο μεγάλη όσο του Σούπερμαν – αν και μπορεί να σηκώσει στον αέρα και ολόκληρα οχήματα και να τα εκτοξεύσει· μπορεί να γκρεμίσει πύλες με τα χέρια του.

Ο Οφιομαχητής είναι ο προσωπικός μου Ηρακλής. Ένας δηλητηριασμένος ιππότης-Ηρακλής, που η ίδια του η δύναμη είναι και η κατάρα του. Και μοιάζει καταδικασμένος πάντα να ψάχνει για το χαμένο παρελθόν του και να μη μπορεί να το βρει. Το ερώτημα είναι αν ώς το τέλος της Αναζήτησης του Οφιομαχητή θα τα καταφέρει. Αλλά αυτό, βέβαια, δεν είναι το μόνο ενδιαφέρον της σειράς, για τη δομή της οποίας έχω πει περισσότερα στο πρώτο μέρος του άρθρου.

Εκτός από υπεράνθρωπη δύναμη, ο Οφιομαχητής, εξαιτίας της επαφής του με την Έχιδνα, έχει και κάποιες άλλες ιδιότητες. Η μία είναι ότι, αναμενόμενα, δεν επηρεάζεται από κανένα δηλητήριο, ούτε μπορεί να αρρωστήσει γενικά. Μια άλλη είναι ότι έχει υδατοτροπικές δυνάμεις, κάτι που σχετίζεται άμεσα με την ίδια τη φύση της Υπερυδάτιας, όπως θα δουν όσοι θα διαβάσουν τη σειρά. Ο Οφιομαχητής, κοντολογίς, έχει τη δυνατότητα να χειριστεί το νερό, αν και όχι τόσο πολύ ώστε να κάνει τρικυμία· αλλά μπορεί να βοηθήσει, για παράδειγμα, έναν ναυαγό να κολυμπήσει, ή μπορεί να κάνει τον εαυτό του να κολυμπήσει ακόμα πιο γρήγορα απ’ό,τι θα κολυμπούσε με την υπεράνθρωπη δύναμή του.

Το βασικό θέμα της Αναζήτησης του Οφιομαχητή είναι η αναζήτηση του Οφιομαχητή για το χαμένο παρελθόν του αλλά και το πώς προσπαθεί ο ίδιος να δαμάσει την οργή του. Παράλληλα, βέβαια, προκύπτουν πολλά άλλα θέματα, πολλές άλλες περιπέτειες, και σταδιακά γίνεται φανερό ότι αρκετά από αυτά δένουν με όχι και τόσο τυχαίο τρόπο.

Κάτι άλλο που οφείλει να έχει υπόψη του ο αναγνώστης, και κυρίως ο αναγνώστης που είχε διαβάσει κι άλλες ιστορίες από το Θρυμματισμένο Σύμπαν, είναι ότι εδώ, στον τρίτο κύκλο του ΘΣ, αρκετά πράγματα στον κόσμο έχουν αλλάξει. Δεν είναι ακριβώς το ίδιο ΘΣ, γιατί το ΘΣ εξελίσσεται, δεν είναι ένας στατικός κόσμος. Ίσως κάποιοι να θυμούνται ότι παλιά τα πυροβόλα όπλα λειτουργούσαν κανονικά στην Υπερυδάτια· αυτό πλέον δεν ισχύει: είναι αναξιόπιστα και σχεδόν άχρηστα, γι’αυτό και οι περισσότεροι μάχονται με σπαθιά, ή μπορεί να προτιμούν ένα τόξο από ένα τουφέκι. Επίσης, υπάρχουν οι λεγόμενες οργανικές στολές, που παλιά δεν υπήρχαν στο Θρυμματισμένο Σύμπαν. Το ίδιο ισχύει και για διάφορα άλλα πράγματα που μπορεί να συναντήσετε. Το ΘΣ έχει προχωρήσει, έχει αλλάξει. Αν και η μέτρηση του χρόνου διαφέρει από διάσταση σε διάσταση του Θρυμματισμένου Σύμπαντος – ο χρόνος δεν κυλά παντού το ίδιο – μπορούμε να πούμε ότι, στο περίπου, 150 χρόνια έχουν περάσει από την εποχή της Συμπαντικής Παντοκρατορίας μέχρι την εποχή που διαδραματίζεται η Αναζήτηση του Οφιομαχητή.

Τα υπόλοιπα θα τα ανακαλύψετε διαβάζοντας τα βιβλία.

Και ελπίζω πάντα σε κάποιες δωρεές, γιατί αλλιώς συγγραφέας φαντασίας στη χώρα που ζούμε φράγκο δεν βγάζει. Στο χέρι σας είναι να το αλλάξετε.

---