Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, από τρίτους κυρίως, για απλή ανάλυση επισκεπτών (πχ, Google Analytics) και για social media (πχ, από το Twitter). Τα μόνα cookies που χρησιμοποιούμε εμείς είναι για θέματα λειτουργικότητας (πχ, για να μην εμφανίζεται ξανά αυτή η ειδοποίηση αφότου έχετε πατήσει το κουμπάκι). Κανένα από αυτά τα cookies, απ’ό,τι ξέρουμε, δεν είναι βλαβερό, και εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε τις πληροφορίες σας με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορείτε πολύ εύκολα να σβήσετε τα cookies από οποιονδήποτε browser, συνήθως πατώντας Shift+Ctrl+Del. Περισσότερες πληροφορίες για τα cookies μπορείτε να βρείτε στο www.whatarecookies.com.
Αν σας αρέσουν τα μυθιστορήματα και διηγήματα που βρίσκετε εδώ
τελείως δωρεάν, μπορείτε να το δείξετε κάνοντας μια δωρεά με τον πιο ασφαλή
τρόπο στο διαδίκτυο.
Δύο συνοικίες της Ατέρμονης Πολιτείας, η Βαθμιδωτή και η Επίστρωτη, βρίσκονται από χρόνια σε μια κατάσταση οικονομικής αλληλεξάρτησης. Η μία συμπληρώνει την άλλη. Η Βαθμιδωτή παράγοντας, αποκλειστικά και μόνο, τεχνικούς εξοπλισμούς. Η Επίστρωτη παράγοντας τρόφιμα. Και καμιά από τις δυο συνοικίες δεν διανοείται να αλλάξει τον ρυθμό της ζωής των πολιτών της.
Μια μυστηριώδης γυναίκα με το όνομα Κορίνα παρουσιάζεται στην Επίστρωτη και μιλά με τους Εχθρούς του Πρωινού, τη μεγαλύτερη και χειρότερη συμμορία της συνοικίας, που είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πολιτών αλλά και της αστυνομίας. Η Κορίνα προθυμοποιείται να τους βοηθήσει σ’ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: να κλέψουν χρήματα κατευθείαν από το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας των Τεσσάρων.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που έχει η Κορίνα στο μυαλό της.
Πολύ σύντομα, τα πράγματα αρχίζουν ν’αλλάζουν για τις δύο συνοικίες καθώς οι ισορροπίες θρυμματίζονται...
Το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης αρχίζει!
Μετά από τον διωγμό των δυνάμεων της Παντοκράτειρας, οι υλικές ζημιές στη
διάσταση της Σεργήλης είναι πολλές, και η οικονομία της έχει δεχτεί σοβαρό
πλήγμα. Προκειμένου ολόκληρη η διάσταση να ορθοποδήσει, οι πολιτικοί της
αποφασίζουν να οργανώσουν το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, που θα φέρει
χρήματα από πολλές άλλες διαστάσεις του Γνωστού Σύμπαντος.
Οι ραλίστες που θα αγωνιστούν είναι όλοι ικανοί και έμπειροι στην οδήγηση –
ήρωες των τροχών και του τιμονιού. Ανάμεσά τους είναι και η Ελοντί Αλλόγνωμη, ή,
όπως πολλοί στη Σεργήλη τη γνωρίζουν από την παλιά της ζωή ως τραγουδίστρια, η
Έκπτωτη Ελοντί. Στο παρελθόν, σε μικρή ηλικία, ήταν δόκιμη για ιέρεια της
Αρτάλης όταν οι πράκτορες της Παντοκράτειρας προσπαθούσαν ακόμα να εξαφανίσουν
τις γυναίκες που λάτρευαν αυτή τη θεά. Αργότερα, είχε μπει στους κόλπους της
Επανάστασης, αποζητώντας εκδίκηση. Τώρα, στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης,
το παρελθόν της Ελοντί θα συναντήσει το παρόν, κι εκείνη θ’ανακαλύψει
καινούργια, και ίσως τρομαχτικά, πράγματα για τον εαυτό της.
Ο Ζορδάμης, ένας παλιός εραστής της Έκπτωτης Ελοντί και δεινός ραλίστας,
συμμετέχει επίσης στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι, και έχει κάνει μια σκοτεινή και
δαιμονική συμφωνία για να βεβαιωθεί ότι θα νικήσει. Επειδή
πρέπει να νικήσει: μυστηριώδεις δυνάμεις του υπόκοσμου της Σεργήλης
βρίσκονται στο κατόπι του, και φαίνονται έτοιμες να τον αφανίσουν αν δεν τους
δώσει ό,τι τους χρωστά...
Στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, οι οδηγοί θα τρέξουν επάνω σε
αιωρούμενες ράμπες, επάνω σε δύσκολα εδάφη, μέσα στους άγριους δασότοπους
Φέρνιλγκαν, μέσα στις καυτές ερήμους της Σεργήλης, μέσα σε παγωμένα βουνά, ακόμα
και μέσα σε μια παράξενη ενδοδιάσταση με πράσινο ουρανό και κόκκινο ήλιο...
Η Σεργήλη έχει απελευθερωθεί από τους Παντοκρατορικούς· οι κάτοικοί της
μπορούν ξανά να λατρεύουν όποιους θεούς θέλουν. Η θρησκεία της Αρτάλης έχει
αναβιώσει. Η Αριστέα, μια από τις ιέρειές της, καταφέρνει να λάβει χρηματοδότηση
από την Πολιτειάρχη της Μέλβερηθ για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ναού στα
άκρα της εν λόγω μεγαλούπολης. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι το χρηματικό δεν
είναι το μόνο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Οι Ανατολικοί Φρουροί, μια νέα
συμμορία που καταδυναστεύει τις ακροανατολικές συνοικίες της Μέλβερηθ, ζητούν
λεφτά για την προστασία του ναού – «προστασία» από την ίδια τη συμμορία, στην
πραγματικότητα. Η Αριστέα, αρνούμενη να πληρώσει, θα βρεθεί σε σύγκρουση μαζί
τους. Ευτυχώς, στο πλευρό της είναι ο Βασνάρος, ο Αγωνιστής των Δρόμων – γνωστός
και ως Τρελός Λύκος της Μέλβερηθ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας των
Παντοκρατορικών.
Η Φάνρηβ, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μοργκιάνης, ήταν κάποτε, πριν
από χρόνια, ελεύθερη με δικό της πολίτευμα. Σήμερα, είναι ένα προτεκτοράτο του
Βασιλείου της Χάρνωθ. Ο λαός της είναι διαιρεμένος: μια μερίδα υποστηρίζει τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο· μια μερίδα είναι με το μέρος του παλιού Φύλακα της Φάνρηβ,
που έρχεται με στρατό από τον βορρά για να την ελευθερώσει· και μια άλλη μερίδα
των πολιτών είναι αυτονομιστές, που δεν θέλουν ούτε τους Χαρνώθιους στην πόλη
τους ούτε την επιστροφή του Φύλακα.
Οι Αιρετοί της Φάνρηβ είναι διαιρεμένοι όπως και ο λαός της, αποτελώντας
αντανάκλασή του.
Ο Άλφεντουρ αλ Έρεσναβ, Διπλωματικός Αντιπρόσωπος του Εμπορικού Συνδέσμου της
Νάζρηβ, έρχεται από την πόλη του με ελικόπτερο προς τη Φάνρηβ, καλεσμένος εκεί
από έναν παλιό του φίλο, τον Κασλάριν ωλ Μάρατεκ, Αιρετό της Συντεχνίας των
Αγροτών. Ο Κασλάριν πιστεύει πως έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη Φάνρηβ προτού η
πόλη καταστραφεί από την οργή των αντίπαλων παρατάξεων. Και ζητά τη βοήθεια του
Άλφεντουρ, ο οποίος μπορεί να ασκήσει πιέσεις και στην Κέσριμιθ ωλ Ζαλτάρεμ, τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο, και στο συμβούλιο των Αιρετών.
Όταν όμως ο Άλφεντουρ φτάνει στην πόλη, το κλίμα είναι ήδη έκρυθμο και, με
κάθε μέρα που περνά, χειροτερεύει. Η Αρχόντισσα Κέσριμιθ προσπαθεί με όλους τους
τρόπους – και με τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης της Φάνρηβ – να
επηρεάσει τον λαό ώστε να τον τραβήξει με το μέρος του Βασιλείου της Χάρνωθ. Οι
υποστηρικτές του Φύλακα, που έρχεται με στρατό από τα βόρεια, πασχίζουν να
φέρουν τον κόσμο με τη δική τους πλευρά, ενώ αποφεύγουν και χτυπάνε τους
ανθρώπους των Χαρνώθιων. Και οι αυτονομιστές είναι εναντίον όλων, γεμίζοντας
τους δρόμους της πόλης με συνθήματα και απρόσμενες εκρήξεις.
Αλλά στη Φάνρηβ οι πιο επικίνδυνες ενέργειες γίνονται στα παρασκήνια. Σκιερές
μορφές στοιχειώνουν την Πόλη της Αέναης Νύχτας. Προδότες σχεδιάζουν πολιτικές
δολοφονίες. Κατάσκοποι παρακολουθούν κάθε κίνηση. Αδέλφια χάνουν την εμπιστοσύνη
που έχουν μεταξύ τους. Οι πάντες είναι ύποπτοι για τα πάντα.
Ο Πρίγκιπας Ανδρόνικος επιστρέφει στην πατρίδα του, την Απολλώνια, όπου
σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε αφήσει. Κάποια
μυστηριώδης, σκοτεινή οργάνωση έχει απλώσει τα δίχτυα της μέσα στο Βασίλειο, και
φημολογείται, ψιθυριστά, ότι ακόμα κι ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Πρίγκιπας
Λούσιος, είναι αναμιγμένος σ’αυτήν.
Ο Ανδρόνικος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και θα χρειαστεί να
ζητήσει βοήθεια ακόμα κι από τους επαναστάτες άλλων διαστάσεων· διότι μέσα στην
ίδια του την πατρίδα κανένας δεν φαίνεται πλέον να μπορεί να θεωρηθεί
αξιόπιστος…
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις της Παντοκράτειρας έρχονται από το Βόρειο Μέτωπο,
φέρνοντας έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους στο Γνωστό Σύμπαν· ενώ από
τα νότια της διάστασης τερατουργήματα επιτίθενται από την Απολεσθείσα Γη,
μαστίζοντας το Βασίλειο σαν προαιώνια κατάρα.
Στην Απολλώνια, μια από καιρό πολιορκημένη διάσταση, τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…
Η Αγγελική, μια φίλη της Παντοκράτειρας, βρίσκεται δολοφονημένη στη σουίτα
ενός ξενοδοχείου, με μυστηριώδεις τομές επάνω στο σώμα της. Ο εραστής της,
Ταγματάρχης Στίβεν Νέλκος, παρότι ήταν μαζί της εκείνη τη βραδιά, μοιάζει να
έχει πλήρη άγνοια του τι συνέβη. Και οι άνθρωποι της Παντοκράτειρας δεν
καταφέρνουν να ανακαλύψουν τίποτα.
Η Ρία-Μία, η Αρχιέρεια του Κρόνου, προτείνει στην Παντοκράτειρα έναν ιδιωτικό
ερευνητή, τον Φέλιξ Χάρλω, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να βρει τον δολοφόνο.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτός σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η περίπτωση είναι
εξαιρετικά περίπλοκη και δυσεπίλυτη, και οι δυνάμεις που είναι αναμιγμένες
ξεπερνούν τη δικαιοδοσία του αλλά και τις ικανότητες του μυαλού του...
Ένας ξεχασμένος κόσμος, μια διάσταση απομονωμένη από το υπόλοιπο σύμπαν.
Ένας υπερδιαστασιακός στρόβιλος – ένα
ρήγμα – σπάζει το στάσιμο πλέγμα της πραγματικότητάς του. Κι από εκεί,
έρχεται ένας μεγάλος προφήτης που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας του για
πάντα...
Ο Τάμπριελ, κάποτε σύζυγος της Παντοκράτειρας και μάγος του τάγματος των
Δεσμοφυλάκων, καταλήγει σαν ναυαγός σε μια διάσταση ανέγνωρη για εκείνον. Ένα
μέρος όπου κανένας δεν μιλά καμια γνωστή του γλώσσα. Μέσα στο μυαλό του, όμως,
παράδοξα, υπάρχουν εικόνες από αυτόν τον απομονωμένο κόσμο: και ο Τάμπριελ
συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρίσκεται τυχαία εδώ...
Μαζί του είναι η Ανταρλίδα, μια από τις Μαύρες Δράκαινες της Παντοκράτειρας
οι οποίες πλέον υπηρετούν την Επανάσταση εναντίον της. Ούτε εκείνη έχει ποτέ
ξανά δει ή ακούσει γι’αυτό τον κόσμο. Αλλά τώρα που οι δυο τους βρίσκονται εδώ,
σ’ένα ξένο, εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να μάθουν να επιβιώνουν ώστε να
ξεκλειδώσουν τα μυστικά της διάστασης που θα τους δώσουν πρόσβαση στο Γνωστό
Σύμπαν, από το οποίο ήρθαν.
Παράξενα ανοίγματα παρουσιάζονται στη Χάρνταβελ: τρύπες επάνω στα ίδια τα
τοιχώματα της πραγματικότητάς της. Από μέσα τους διακρίνεται μια άλλη
πραγματικότητα, και πλάσματα έρχονται από εκεί τα οποία δεν έχουν ξαναβαδίσει
ποτέ στη Χάρνταβελ.
Οι Παντοκρατορικοί που ελέγχουν την εν λόγω διάσταση προσπαθούν να ερευνήσουν
το φαινόμενο, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται με
ανησυχητικό ρυθμό. Η Αρίνη’σαρ, μάγισσα του τάγματος των Ερευνητών και σύζυγος
του Παντοκρατορικού Ταγματάρχη Τέρι Κάρμεθ, έχει αναλάβει να ανακαλύψει τι
συμβαίνει, συναντώντας πολλά εμπόδια στον δρόμο της.
Αλλά και ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, ενδιαφέρεται για το
μυστηριώδες φαινόμενο γιατί η Χάρνταβελ συνδέεται άμεσα με τη δική του διάσταση,
την Απολλώνια. Οργανώνει μια αποστολή για να το ερευνήσει, και αναζητά τους
σωστούς ανθρώπους. Προσπαθεί να πείσει τον Γεράρδο να επιστρέψει στη Χάρνταβελ,
η οποία ήταν κάποτε πατρίδα του.
Ο Γεράρδος, όμως, είναι διστακτικός, επειδή είχε τους λόγους του που έφυγε
πριν από χρόνια. Ήταν ένας από τους ιερείς της Χάρνταβελ, που δεν μπορούν ποτέ
να την εγκαταλείψουν, καθώς αυτό σημαίνει τον θάνατό τους από μια δαιμονική
ακατονόμαστη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Αλλά ο Γεράρδος έχει επιβιώσει·
φεύγοντας από τη Χάρνταβελ νομίζει πως κατόρθωσε τελικά να διαλύσει το Εσώτερο
Θηρίο. Μπορεί, όμως, να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμφανιστεί και πάλι εντός
του όταν ξαναγυρίσει στη Χάρνταβελ; Και είναι πρόθυμος να το ριψοκινδυνέψει για
να μάθει;
Η επιστροφή στην πατρίδα του μπορεί να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το
ιερατείο εκεί, αλλά και με μια δύναμη πιο διαβολική και εξαπλωμένη απ’ό,τι
μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι Παντοκρατορικοί στη Χάρνταβελ...
Μετά τη διάλυση της Συμπαντικής Παντοκρατορίας,
ληστές και κακούργοι λυμαίνονται τα άγρια εδάφη της Φεηνάρκια:
απομεινάρηδες των στρατών της Παντοκράτειρας αλλά και γηγενείς που
προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Όταν ένας έμπορος από τη
Χόλκεραλ, ο Καντάρφιλ, δέχεται επίθεση από τους ληστές της Σαρντίκα-Νοθ,
μια ομάδα μισθοφόρων έρχεται απρόσμενα προς βοήθειά του για να τρέψει
τους ληστές σε φυγή. Σύντομα όμως ο Καντάρφιλ μαθαίνει πως οι σωτήρες
του είναι κι αυτοί πρώην Παντοκρατορικοί, όπως η Σαρντίκα-Νοθ.
Ονομάζονται Ζωντανοί-Νεκροί, και αρχηγός τους είναι ο Ζαώρδιλ ο
Σκοτωμένος – ένας άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι νεκρός. Δεν
έσωσαν, όμως, τον έμπορο από τη Σαρντίκα-Νοθ για να τον ληστέψουν οι
ίδιοι· αντιθέτως, τον καθοδηγούν ώστε να φτάσει, μέσω επικίνδυνων
ορεινών περασμάτων, στον προορισμό του: την πόλη της Νασόλκαθ. Εκεί, ο
Ζαώρδιλ ελπίζει να βρει περισσότερες δουλειές για τους μισθοφόρους του,
αλλά ανακαλύπτει πως οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα και είναι πολλοί που
ακόμα έχουν έντονο μίσος για όσους κάποτε υπηρετούσαν την Παντοκράτειρα.
Ωστόσο, υπάρχει και μια γυναίκα – πρώην Παντοκρατορική κι η ίδια – που
επιδιώκει συμμαχία, αν και σκιερή. Και ο Ηγεμόνας της Νασόλκαθ σύντομα
ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον ληστών, και συγκεντρώνει στρατό από
μισθοφόρους κάθε είδους…
Μια επανάσταση ξεκινά, αρχικά περιορισμένη αλλά δυνατή, και σύντομα εξαπλώνεται σαν φωτιά ανεξέλεγκτη. Μια κρυφή δύναμη τη θρέφει από τις σκιές της Πόλης. Εδραιωμένες πλουτοκρατίες καταρρέουν· οι πολιτάρχες της Ρελκάμνια ανησυχούν. Τρόμος και αναστάτωση απλώνονται γύρω από τον Ριγοπόταμο, καθώς προβλέπουν πόλεμο.
Ένας μεγάλος ηγέτης έχει εμφανιστεί και η Πόλη φαίνεται να ζητά το αντίβαρό του – έναν άνθρωπο από συνοικίες αρκετά μακρινές. Εχθρικές δυνάμεις τον θέλουν νεκρό, αλλά μυστηριώδεις συμπτώσεις έρχονται για να τον συντρέξουν. Μισθοφόροι και μαχητές κατευθύνονται προς το επίκεντρο του επικείμενου πολέμου.
Δύο Θυγατέρες της Πόλης αναζητούν ένα πολύτιμο κόσμημα που έκλεψε μια Αδελφή τους – ένα αινιγματικό κατασκεύασμα μιας αρχαίας Θυγατέρας που μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στα λάθος χέρια.
Συμμορίες ξεσηκώνονται παντού, ακούγοντας το όνομα του Αλυσοδεμένου Ποιητή που έσπασε τις αλυσίδες του. Καιροσκόποι και πολεμοκάπηλοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν. Παλιά καθεστώτα γκρεμίζονται, καινούργια παίρνουν τη θέση τους – καλύτερα ή χειρότερα;
Ένας ξεχασμένος χώρος ανοίγει, ξερνώντας πανωλεθρία και δαίμονες από άλλους χρόνους, τραυματίζοντας την Πόλη και φέρνοντας θλίψη στους κατοίκους της.
Οι Νομάδες των Δρόμων ταξιδεύουν στις οδούς και τις λεωφόρους της Ατέρμονης Πολιτείας, καθοδηγούμενοι από την Κυρά τους. Βαδίζοντας, πάντοτε βαδίζοντας. Προσελκύοντας κι άλλους από τις συνοικίες που περνούν. Ένα υπέροχο, μαγευτικό ταξίδι γι’αυτούς, το οποίο τους αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερα μυστήρια της Πόλης· αλλά δεν θα αργήσει να τους βάλει και σε τρομερά προβλήματα. Θα βρεθούν ακόμα και στο έλεος αμφιλεγόμενων δυνάμεων ενώ θα θεωρούν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά, χαμένους μέσα στη Ρελκάμνια.
Μια εποχή μεγάλων αλλαγών, από τον Ριγοπόταμο ώς την Ανακτορική Συνοικία...
Ένας εξερευνητής από την Απολλώνια έχει χαθεί στο Πορφυρό Κενό,
ακολουθώντας τα ξεχασμένα ίχνη για κάποιο πιθανό απομεινάρι από τον Ενιαίο Κόσμο
– κάτι που και η Παντοκράτειρα πολύ πιθανόν να θέλει να πάρει στα χέρια της.
Ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, προσπαθεί να προλάβει ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, και να ξαναβρεί τον χαμένο εξερευνητή. Στέλνει την Ιωάννα, τη Μαύρη
Δράκαινα, και τον Σέλιρ’χοκ, έναν μάγο του τάγματος των Διαλογιστών, στην Άκρη,
μια πόλη εκεί όπου το σύμπαν τελειώνει και το Πορφυρό Κενό απλώνεται, γεμάτο
Αιωρούμενες Νήσους, Ανέμους, και ανείπωτα όντα.
Στην Άκρη, η Ιωάννα και ο Σέλιρ’χοκ θα βρουν συμμάχους – έναν καπετάνιο του
Κενού, μια Ανεμοσκόπο, έναν μονόφθαλμο κυνηγημένο άντρα – και θα ταξιδέψουν στα
βάθη του Πορφυρού Κενού, σφυροκοπημένοι από Ανέμους… και με έναν από τους πιο
επικίνδυνους πράκτορες της Παντοκράτειρας στο κατόπι τους.
Ο Κάραγγελ, Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα, επιστρέφει στη μεγάλη
πόλη φέρνοντας νέα για τη γενοκτονία της Λευκής φυλής του από μια μαζική επίθεση
Μελανών. Αποζητά εκδίκηση. Αλλά στην Ελρείσβα οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από εκείνον. Ούτε καν μόνο από τον Βασιληά. Ο Πρωτοσπαθάριος Κάραγγελ πρέπει να
συνεννοηθεί με τον Παντοκρατορικό Επόπτη Ευρύμαχο Νάλφερ, που βρίσκεται εκεί,
κυρίως, για να ελέγχει τα ορυχεία ενέργειας της περιοχής. Οι Παντοκρατορικοί
αποδεικνύονται πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Κάραγγελ στον αγώνα του για εκδίκηση
εναντίον των Μελανών, αλλά τα όπλα που φέρνουν είναι τόσο καταστροφικά που
κάνουν ακόμα και τον Πρωτοσπαθάριο να προβληματιστεί σχετικά με τις μεθόδους
τους. Και ποια μπορεί να είναι τα κίνητρά τους για τη βοήθεια που του
προσφέρουν;
Το ένα χωριό Μελανών μετά το άλλο αφανίζεται, μέσα στις καυτές ερήμους της
Αρβήντλια, καθώς η εκστρατεία των Παντοκρατορικών ταξιδεύει σαν λαίλαπα ολέθρου.
Ταυτόχρονα, ο Ανδρόνικος, Πρίγκιπας της Επανάστασης, η Ιωάννα η Μαύρη
Δράκαινα, και άλλοι επαναστάτες σύντροφοί τους έρχονται προς την Αρβήντλια μέσω
μιας διαστασιακής διόδου στη Σάρντλι. Αλλά δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για την
καταστροφή που ο Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα και οι Παντοκρατορικοί
σύμμαχοί του έχουν εξαπολύσει εναντίον των Μελανών φυλών. Στόχος των επαναστατών
είναι η αποκωδικοποίηση ενός μυστηριώδους μηνύματος που, αν οι υποψίες τους
είναι σωστές, θα αλλάξει τα πάντα για την Επανάσταση και για την Παντοκρατορία
σ’όλο το Γνωστό Σύμπαν...
Η Ταύτιση με τους Λογοτεχνικούς Χαρακτήρες Γιατί θέλουμε, είτε ως συγγραφείς είτε ως αναγνώστες, να ταυτιζόμαστε με τους ήρωες στα βιβλία μας: και γιατί πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία
Όταν ο ήρωας μιας λογοτεχνικής ιστορίας μοιράζεται κάποια βασικά χαρακτηριστικά με τον αναγνώστη, τότε ο αναγνώστης αισθάνεται πιο κοντά του και, επομένως, πιο κοντά στην ιστορία. Θέλει ο ήρωας να νικήσει, φοβάται γιαυτόν, νιώθει τον πόνο του και τη χαρά του. Ο αναγνώστης δένεται με τον ήρωα. Ταυτίζεται μαυτόν.
Παρομοίως, όταν ένας συγγραφέας γράφει μια λογοτεχνική ιστορία, αισθάνεται πιο άνετα όταν ο ήρωας τού μοιάζει ώς ένα βαθμό, όταν μοιράζεται κάποια βασικά χαρακτηριστικά του, όταν ταυτίζεται μαυτόν. Μπορεί να τον καταλάβει καλύτερα και, άρα, να γράψει μια καλύτερη, πιο αληθοφανή, πιο έντονη ιστορία.
Η ταύτιση με τον ήρωα ή την ηρωίδα μιας λογοτεχνικής ιστορίας έχει συνηθιστεί να θεωρείται κάτι το θετικό, είτε για τον συγγραφέα είτε για τον αναγνώστη. Επίσης, μπορεί να ειπωθεί ότι είναι καλό και για τον έμπορο, αφού, όταν ο αναγνώστης ταυτίζεται με τον βασικό χαρακτήρα, αποκτά ευκολότερα εθισμό στις συγκεκριμένες αφηγήσεις και οι πιθανότητες να αγοράσει περισσότερες ή να τις προτείνει σε άλλους είναι μεγαλύτερες.
Αυτές οι παρατηρήσεις έχει φτάσει να εννοούνται ακόμα και ως «κανόνες» στη συγγραφή. Πολλές φορές μπορεί να διαβάσεις ότι
πρέπει να γράφεις για ήρωες με τους οποίους μπορεί να ταυτιστεί το κοινό σου· ή ότι
πρέπει να γράφεις για ήρωες με τους οποίους μπορείς να ταυτιστείς ο ίδιος, αλλιώς δεν θα είναι αληθοφανείς.
Νομίζω πως τέτοιοι ισχυρισμοί είναι παρατραβηγμένοι, αν όχι τελείως σφαλεροί. Νομίζω πως η δουλειά της λογοτεχνίας είναι να μας βγάζει για λίγο έξω και πέρα από τον εαυτό μας, διευρύνοντας τη σκέψη μας και οδηγώντας μας, νοητικά, εκεί όπου αλλιώς μπορεί ποτέ να μην πηγαίναμε.
Ο αναγνώστης που έχει συνηθίσει να διαβάζει ιστορίες με ήρωες που μπορεί να ταυτιστεί δεν βγαίνει παρά ελάχιστα από τη φυλακή της προσωπικότητάς του. Για παράδειγμα, ένας έφηβος διαβάζει μια ιστορία για έναν έφηβο, ένα geek που όλο διαβάζει βιβλία, όπως κι ο ίδιος ο αναγνώστης, και που σύντομα μεταφέρεται σε κάποιο εναλλακτικό κόσμο, ή γίνεται μάγος, ή αποκαλύπτεται ότι έχει υπερφυσικές δυνάμεις και μπορεί να πολεμήσει σκοτεινά πλάσματα. Μια τέτοιου είδους ιστορία απλά κάνει τον έφηβο να νιώσει κοντά στον ήρωα και, εν συνεχεία, να αισθανθεί καλά επειδή ο ήρωας, παρότι του μοιάζει, αρχίζει να κάνει πράγματα που ο αναγνώστης δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει αλλά θα ήθελε.
Μια τέτοιου είδους ιστορία, όμως, δεν οδηγεί τον αναγνώστη και πολύ πέρα από τον εαυτό του, ούτε διευρύνει και πολύ τη φαντασία. Δεν τον κάνει να καταλάβει πώς θα ήταν αν ήταν κάποιος άλλος. Τον κλείνει πάλι μέσα στην προσωπικότητά του, και τον κάνει να νιώσει για λίγο σπουδαίος. Είναι ακριβώς σαν να παίρνεις τη δόση σου. Είναι το όνειρο που γίνεται πραγματικότητα (αν και μόνο μέσα στο μυαλό σου).
Δεν λέω ότι αυτό είναι κακό. Αλλά δεν είναι και κάτι που διευρύνει τους ορίζοντές σου. Δεν σε κάνει να κατανοήσεις πώς σκέφτονται οι άλλοι άνθρωποι, πώς θα ήταν να ήσουν σαν αυτούς. Δεν σε καθοδηγεί έτσι ώστε να δεις τον κόσμο αλλιώς.
Το ίδιο ισχύει, περίπου, και για τον συγγραφέα. Όταν γράφει ιστορίες όπου ο βασικός χαρακτήρας τού μοιάζει είτε αυτός ο χαρακτήρας καταλήγει να γίνεται σπουδαίος είτε όχι δεν διευρύνει τους ορίζοντές του. Δεν προσπαθεί να καταλάβει διαφορετικούς τρόπους σκέψης. Παραμένει παγιδευμένος στον εαυτό του. Νομίζει ότι έτσι γράφει πιο αληθοφανείς ιστορίες Σαχλαμάρες. Οι αληθοφανείς ιστορίες δεν έχουν σχέση με το να γράφεις μόνο για πράγματα παρμένα από τη δική σου ζωή ή από τον δικό σου χαρακτήρα· έχουν άμεση σχέση με το να ακολουθείς με συνέπεια τη λογική που ορίζεις από την αρχή στην ίδια την ιστορία: να είναι πιστευτά αυτά που συμβαίνουν για το πλαίσιο μέσα στο οποίο βρίσκονται.
Προσωπικά, πάντα ήθελα να διαβάζω ιστορίες με χαρακτήρες που δεν μου μοιάζουν. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι ιστορίες με εφήβους που έχουν τη μύτη τους χωμένη μέσα σένα βιβλίο αλλά τελικά αποδεικνύονται τρομεροί μάγοι ή μεταφέρονται σε άλλους κόσμους όπου εκεί έχουν ιδιαίτερο πεπρωμένο.
Και πάντα ήθελα να γράφω ιστορίες για ανθρώπους που δεν έχουν
καμία σχέση μεμένα. Σε τελική ανάλυση, ποιο είναι το τόσο μεγάλο ενδιαφέρον της δικής μου ζωής ώστε να το συμπεριλάβω σε μυθιστόρημα; Τα μυθιστορήματα είναι εξ ορισμού υπερβατικά ακόμα κι αυτά που ισχυρίζονται ότι είναι συμβατικά. Και ποτέ δεν μου άρεσε να γράφω ιστορίες για κάποιον άνθρωπο που είναι ένας βαρετός μικροαστός αλλά ξαφνικά γίνεται ήρωας, σε αυτό τον κόσμο ή σε κάποιον παράλληλο. Ανέκαθεν αυτό μού φαινόταν σαν φτηνή φαντασίωση χωρίς να θέλω να ισχυριστώ ότι δεν έχουν γραφτεί κάποιες αρκετά καλές ιστορίες πάνω στο συγκεκριμένο μοτίβο. (Για παράδειγμα,
τα βιβλία του Edgar Rice Burroughs.)
Μπορεί, βέβαια, ορισμένοι να αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να γράψεις για αληθοφανείς χαρακτήρες που δεν είναι σαν εσένα ή που δεν μοιράζονται, τουλάχιστον, μερικά δικά σου βασικά χαρακτηριστικά ή πεποιθήσεις. Αλλά εκεί είναι η όλη πρόκληση της λογοτεχνικής αφήγησης, καθώς και μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντός της: το να μπορείς να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση κάποιου άλλου, οσοδήποτε διαφορετικού από εσένα. Το να μπορείς να τον κατανοήσεις αρκετά ώστε να υποθέσεις ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις, οι σκέψεις, και τα συναισθήματά του μέσα σε μια κατάσταση. Όταν συνέχεια γράφεις για χαρακτήρες που σου μοιάζουν, ή που είναι σαν τους ανθρώπους στο άμεσο περιβάλλον σου, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Παραμένεις παγιδευμένος στον εαυτό σου και στον περίγυρό σου. Δεν εξερευνάς. Και η λογοτεχνία είναι εξερεύνηση. Όταν παύεις να εξερευνάς, βαλτώνεις. Πεθαίνεις νοητικά.
Οι περισσότεροι συγγραφείς είναι, δυστυχώς, βαρετοί μικροαστοί. Ίσως αν ήταν κάτι άλλο να μην ήταν συγγραφείς. Ωστόσο δεν χρειάζεται και να γράφουν συνέχεια για βαρετούς μικροαστούς. Αλλιώς γιατί να
είναι συγγραφείς;
Παρομοίως, οι περισσότεροι αναγνώστες λογοτεχνίας είναι επίσης βαρετοί μικροαστοί ή «απεγνωσμένοι» έφηβοι. Αν βλέπουν διαρκώς τον εαυτό τους στον καθρέφτη του βιβλίου τους, θα τρελαθούν. Γίνονται πρεζόνια που περιμένουν να συναντήσουν τον φανταστικό χαρακτήρα που τους μοιάζει για να νιώσουν καλά. Ή, τουλάχιστον, μια μερίδα από αυτούς. Οι υπόλοιποι αναζητούν μυθιστορήματα με χαρακτήρες που τους κεντρίζουν το ενδιαφέρον, όχι το εγωιστικό συναίσθημα.
Κι αυτό το κέντρισμα του ενδιαφέροντος νομίζω πως είναι ένα από τα πιο βασικά πράγματα στη λογοτεχνία. Να θέλεις να εξερευνήσεις, όχι μόνο φανταστικούς τόπους (ή λιγότερο φανταστικούς τόπους) όπου βαδίζει ο εναλλακτικός εαυτός σου, ένας καθρέφτης της προσωπικότητάς σου, αλλά τόπους όπου βαδίζει κάποιος
διαφορετικός από εσένα. Γιατί τότε εξερεύνηση δεν είναι μόνο η περιπλάνηση στους φανταστικούς τόπους· εξερεύνηση είναι και η περιπλάνηση μέσα στο ίδιο το μυαλό του χαρακτήρα, ή των χαρακτήρων, της ιστορίας.
Δεν συμφωνώ με τη νοοτροπία που λέει ότι ο αναγνώστης πρέπει, πάντα και οπωσδήποτε, να ταυτίζεται με τον ήρωα του βιβλίου. Ανέκαθεν μού φαινόταν σαν ένας φτηνός τρόπος για να πουλάς πολλά κομμάτια και να μεγιστοποιείς το κέρδος. Είναι το κλασικό ψυχολογικό κόλπο που βασίζεται στο ότι ο άνθρωπος θέλει παντού να βλέπει τον εαυτό του. Θέλει τα πάντα να του φωνάζουν
εγώ. Το δικό του εγώ.
Αλλά η πραγματική εμπειρία είναι πέρα από το εγώ. Είναι στην εξερεύνηση του εναλλακτικού. Και η καλή τέχνη αυτό κάνει. Εξερευνά το εναλλακτικό: σε οδηγεί σε μονοπάτια όπου μόνος σου, παγιδευμένος στη ζωή σου και στα κοινωνικά πλαίσια, ποτέ δεν θα ταξίδευες.