Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, από τρίτους κυρίως, για απλή ανάλυση επισκεπτών (πχ, Google Analytics) και για social media (πχ, από το Twitter). Τα μόνα cookies που χρησιμοποιούμε εμείς είναι για θέματα λειτουργικότητας (πχ, για να μην εμφανίζεται ξανά αυτή η ειδοποίηση αφότου έχετε πατήσει το κουμπάκι). Κανένα από αυτά τα cookies, απ’ό,τι ξέρουμε, δεν είναι βλαβερό, και εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε τις πληροφορίες σας με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορείτε πολύ εύκολα να σβήσετε τα cookies από οποιονδήποτε browser, συνήθως πατώντας Shift+Ctrl+Del. Περισσότερες πληροφορίες για τα cookies μπορείτε να βρείτε στο www.whatarecookies.com.
Δύο συνοικίες της Ατέρμονης Πολιτείας, η Βαθμιδωτή και η Επίστρωτη, βρίσκονται από χρόνια σε μια κατάσταση οικονομικής αλληλεξάρτησης. Η μία συμπληρώνει την άλλη. Η Βαθμιδωτή παράγοντας, αποκλειστικά και μόνο, τεχνικούς εξοπλισμούς. Η Επίστρωτη παράγοντας τρόφιμα. Και καμιά από τις δυο συνοικίες δεν διανοείται να αλλάξει τον ρυθμό της ζωής των πολιτών της.
Μια μυστηριώδης γυναίκα με το όνομα Κορίνα παρουσιάζεται στην Επίστρωτη και μιλά με τους Εχθρούς του Πρωινού, τη μεγαλύτερη και χειρότερη συμμορία της συνοικίας, που είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πολιτών αλλά και της αστυνομίας. Η Κορίνα προθυμοποιείται να τους βοηθήσει σ’ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: να κλέψουν χρήματα κατευθείαν από το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας των Τεσσάρων.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που έχει η Κορίνα στο μυαλό της.
Πολύ σύντομα, τα πράγματα αρχίζουν ν’αλλάζουν για τις δύο συνοικίες καθώς οι ισορροπίες θρυμματίζονται...
Το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης αρχίζει!
Μετά από τον διωγμό των δυνάμεων της Παντοκράτειρας, οι υλικές ζημιές στη
διάσταση της Σεργήλης είναι πολλές, και η οικονομία της έχει δεχτεί σοβαρό
πλήγμα. Προκειμένου ολόκληρη η διάσταση να ορθοποδήσει, οι πολιτικοί της
αποφασίζουν να οργανώσουν το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, που θα φέρει
χρήματα από πολλές άλλες διαστάσεις του Γνωστού Σύμπαντος.
Οι ραλίστες που θα αγωνιστούν είναι όλοι ικανοί και έμπειροι στην οδήγηση –
ήρωες των τροχών και του τιμονιού. Ανάμεσά τους είναι και η Ελοντί Αλλόγνωμη, ή,
όπως πολλοί στη Σεργήλη τη γνωρίζουν από την παλιά της ζωή ως τραγουδίστρια, η
Έκπτωτη Ελοντί. Στο παρελθόν, σε μικρή ηλικία, ήταν δόκιμη για ιέρεια της
Αρτάλης όταν οι πράκτορες της Παντοκράτειρας προσπαθούσαν ακόμα να εξαφανίσουν
τις γυναίκες που λάτρευαν αυτή τη θεά. Αργότερα, είχε μπει στους κόλπους της
Επανάστασης, αποζητώντας εκδίκηση. Τώρα, στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης,
το παρελθόν της Ελοντί θα συναντήσει το παρόν, κι εκείνη θ’ανακαλύψει
καινούργια, και ίσως τρομαχτικά, πράγματα για τον εαυτό της.
Ο Ζορδάμης, ένας παλιός εραστής της Έκπτωτης Ελοντί και δεινός ραλίστας,
συμμετέχει επίσης στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι, και έχει κάνει μια σκοτεινή και
δαιμονική συμφωνία για να βεβαιωθεί ότι θα νικήσει. Επειδή
πρέπει να νικήσει: μυστηριώδεις δυνάμεις του υπόκοσμου της Σεργήλης
βρίσκονται στο κατόπι του, και φαίνονται έτοιμες να τον αφανίσουν αν δεν τους
δώσει ό,τι τους χρωστά...
Στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, οι οδηγοί θα τρέξουν επάνω σε
αιωρούμενες ράμπες, επάνω σε δύσκολα εδάφη, μέσα στους άγριους δασότοπους
Φέρνιλγκαν, μέσα στις καυτές ερήμους της Σεργήλης, μέσα σε παγωμένα βουνά, ακόμα
και μέσα σε μια παράξενη ενδοδιάσταση με πράσινο ουρανό και κόκκινο ήλιο...
Η Σεργήλη έχει απελευθερωθεί από τους Παντοκρατορικούς· οι κάτοικοί της
μπορούν ξανά να λατρεύουν όποιους θεούς θέλουν. Η θρησκεία της Αρτάλης έχει
αναβιώσει. Η Αριστέα, μια από τις ιέρειές της, καταφέρνει να λάβει χρηματοδότηση
από την Πολιτειάρχη της Μέλβερηθ για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ναού στα
άκρα της εν λόγω μεγαλούπολης. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι το χρηματικό δεν
είναι το μόνο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Οι Ανατολικοί Φρουροί, μια νέα
συμμορία που καταδυναστεύει τις ακροανατολικές συνοικίες της Μέλβερηθ, ζητούν
λεφτά για την προστασία του ναού – «προστασία» από την ίδια τη συμμορία, στην
πραγματικότητα. Η Αριστέα, αρνούμενη να πληρώσει, θα βρεθεί σε σύγκρουση μαζί
τους. Ευτυχώς, στο πλευρό της είναι ο Βασνάρος, ο Αγωνιστής των Δρόμων – γνωστός
και ως Τρελός Λύκος της Μέλβερηθ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας των
Παντοκρατορικών.
Η Φάνρηβ, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μοργκιάνης, ήταν κάποτε, πριν
από χρόνια, ελεύθερη με δικό της πολίτευμα. Σήμερα, είναι ένα προτεκτοράτο του
Βασιλείου της Χάρνωθ. Ο λαός της είναι διαιρεμένος: μια μερίδα υποστηρίζει τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο· μια μερίδα είναι με το μέρος του παλιού Φύλακα της Φάνρηβ,
που έρχεται με στρατό από τον βορρά για να την ελευθερώσει· και μια άλλη μερίδα
των πολιτών είναι αυτονομιστές, που δεν θέλουν ούτε τους Χαρνώθιους στην πόλη
τους ούτε την επιστροφή του Φύλακα.
Οι Αιρετοί της Φάνρηβ είναι διαιρεμένοι όπως και ο λαός της, αποτελώντας
αντανάκλασή του.
Ο Άλφεντουρ αλ Έρεσναβ, Διπλωματικός Αντιπρόσωπος του Εμπορικού Συνδέσμου της
Νάζρηβ, έρχεται από την πόλη του με ελικόπτερο προς τη Φάνρηβ, καλεσμένος εκεί
από έναν παλιό του φίλο, τον Κασλάριν ωλ Μάρατεκ, Αιρετό της Συντεχνίας των
Αγροτών. Ο Κασλάριν πιστεύει πως έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη Φάνρηβ προτού η
πόλη καταστραφεί από την οργή των αντίπαλων παρατάξεων. Και ζητά τη βοήθεια του
Άλφεντουρ, ο οποίος μπορεί να ασκήσει πιέσεις και στην Κέσριμιθ ωλ Ζαλτάρεμ, τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο, και στο συμβούλιο των Αιρετών.
Όταν όμως ο Άλφεντουρ φτάνει στην πόλη, το κλίμα είναι ήδη έκρυθμο και, με
κάθε μέρα που περνά, χειροτερεύει. Η Αρχόντισσα Κέσριμιθ προσπαθεί με όλους τους
τρόπους – και με τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης της Φάνρηβ – να
επηρεάσει τον λαό ώστε να τον τραβήξει με το μέρος του Βασιλείου της Χάρνωθ. Οι
υποστηρικτές του Φύλακα, που έρχεται με στρατό από τα βόρεια, πασχίζουν να
φέρουν τον κόσμο με τη δική τους πλευρά, ενώ αποφεύγουν και χτυπάνε τους
ανθρώπους των Χαρνώθιων. Και οι αυτονομιστές είναι εναντίον όλων, γεμίζοντας
τους δρόμους της πόλης με συνθήματα και απρόσμενες εκρήξεις.
Αλλά στη Φάνρηβ οι πιο επικίνδυνες ενέργειες γίνονται στα παρασκήνια. Σκιερές
μορφές στοιχειώνουν την Πόλη της Αέναης Νύχτας. Προδότες σχεδιάζουν πολιτικές
δολοφονίες. Κατάσκοποι παρακολουθούν κάθε κίνηση. Αδέλφια χάνουν την εμπιστοσύνη
που έχουν μεταξύ τους. Οι πάντες είναι ύποπτοι για τα πάντα.
Ο Πρίγκιπας Ανδρόνικος επιστρέφει στην πατρίδα του, την Απολλώνια, όπου
σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε αφήσει. Κάποια
μυστηριώδης, σκοτεινή οργάνωση έχει απλώσει τα δίχτυα της μέσα στο Βασίλειο, και
φημολογείται, ψιθυριστά, ότι ακόμα κι ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Πρίγκιπας
Λούσιος, είναι αναμιγμένος σ’αυτήν.
Ο Ανδρόνικος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και θα χρειαστεί να
ζητήσει βοήθεια ακόμα κι από τους επαναστάτες άλλων διαστάσεων· διότι μέσα στην
ίδια του την πατρίδα κανένας δεν φαίνεται πλέον να μπορεί να θεωρηθεί
αξιόπιστος…
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις της Παντοκράτειρας έρχονται από το Βόρειο Μέτωπο,
φέρνοντας έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους στο Γνωστό Σύμπαν· ενώ από
τα νότια της διάστασης τερατουργήματα επιτίθενται από την Απολεσθείσα Γη,
μαστίζοντας το Βασίλειο σαν προαιώνια κατάρα.
Στην Απολλώνια, μια από καιρό πολιορκημένη διάσταση, τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…
Η Αγγελική, μια φίλη της Παντοκράτειρας, βρίσκεται δολοφονημένη στη σουίτα
ενός ξενοδοχείου, με μυστηριώδεις τομές επάνω στο σώμα της. Ο εραστής της,
Ταγματάρχης Στίβεν Νέλκος, παρότι ήταν μαζί της εκείνη τη βραδιά, μοιάζει να
έχει πλήρη άγνοια του τι συνέβη. Και οι άνθρωποι της Παντοκράτειρας δεν
καταφέρνουν να ανακαλύψουν τίποτα.
Η Ρία-Μία, η Αρχιέρεια του Κρόνου, προτείνει στην Παντοκράτειρα έναν ιδιωτικό
ερευνητή, τον Φέλιξ Χάρλω, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να βρει τον δολοφόνο.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτός σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η περίπτωση είναι
εξαιρετικά περίπλοκη και δυσεπίλυτη, και οι δυνάμεις που είναι αναμιγμένες
ξεπερνούν τη δικαιοδοσία του αλλά και τις ικανότητες του μυαλού του...
Ένας ξεχασμένος κόσμος, μια διάσταση απομονωμένη από το υπόλοιπο σύμπαν.
Ένας υπερδιαστασιακός στρόβιλος – ένα
ρήγμα – σπάζει το στάσιμο πλέγμα της πραγματικότητάς του. Κι από εκεί,
έρχεται ένας μεγάλος προφήτης που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας του για
πάντα...
Ο Τάμπριελ, κάποτε σύζυγος της Παντοκράτειρας και μάγος του τάγματος των
Δεσμοφυλάκων, καταλήγει σαν ναυαγός σε μια διάσταση ανέγνωρη για εκείνον. Ένα
μέρος όπου κανένας δεν μιλά καμια γνωστή του γλώσσα. Μέσα στο μυαλό του, όμως,
παράδοξα, υπάρχουν εικόνες από αυτόν τον απομονωμένο κόσμο: και ο Τάμπριελ
συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρίσκεται τυχαία εδώ...
Μαζί του είναι η Ανταρλίδα, μια από τις Μαύρες Δράκαινες της Παντοκράτειρας
οι οποίες πλέον υπηρετούν την Επανάσταση εναντίον της. Ούτε εκείνη έχει ποτέ
ξανά δει ή ακούσει γι’αυτό τον κόσμο. Αλλά τώρα που οι δυο τους βρίσκονται εδώ,
σ’ένα ξένο, εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να μάθουν να επιβιώνουν ώστε να
ξεκλειδώσουν τα μυστικά της διάστασης που θα τους δώσουν πρόσβαση στο Γνωστό
Σύμπαν, από το οποίο ήρθαν.
Παράξενα ανοίγματα παρουσιάζονται στη Χάρνταβελ: τρύπες επάνω στα ίδια τα
τοιχώματα της πραγματικότητάς της. Από μέσα τους διακρίνεται μια άλλη
πραγματικότητα, και πλάσματα έρχονται από εκεί τα οποία δεν έχουν ξαναβαδίσει
ποτέ στη Χάρνταβελ.
Οι Παντοκρατορικοί που ελέγχουν την εν λόγω διάσταση προσπαθούν να ερευνήσουν
το φαινόμενο, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται με
ανησυχητικό ρυθμό. Η Αρίνη’σαρ, μάγισσα του τάγματος των Ερευνητών και σύζυγος
του Παντοκρατορικού Ταγματάρχη Τέρι Κάρμεθ, έχει αναλάβει να ανακαλύψει τι
συμβαίνει, συναντώντας πολλά εμπόδια στον δρόμο της.
Αλλά και ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, ενδιαφέρεται για το
μυστηριώδες φαινόμενο γιατί η Χάρνταβελ συνδέεται άμεσα με τη δική του διάσταση,
την Απολλώνια. Οργανώνει μια αποστολή για να το ερευνήσει, και αναζητά τους
σωστούς ανθρώπους. Προσπαθεί να πείσει τον Γεράρδο να επιστρέψει στη Χάρνταβελ,
η οποία ήταν κάποτε πατρίδα του.
Ο Γεράρδος, όμως, είναι διστακτικός, επειδή είχε τους λόγους του που έφυγε
πριν από χρόνια. Ήταν ένας από τους ιερείς της Χάρνταβελ, που δεν μπορούν ποτέ
να την εγκαταλείψουν, καθώς αυτό σημαίνει τον θάνατό τους από μια δαιμονική
ακατονόμαστη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Αλλά ο Γεράρδος έχει επιβιώσει·
φεύγοντας από τη Χάρνταβελ νομίζει πως κατόρθωσε τελικά να διαλύσει το Εσώτερο
Θηρίο. Μπορεί, όμως, να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμφανιστεί και πάλι εντός
του όταν ξαναγυρίσει στη Χάρνταβελ; Και είναι πρόθυμος να το ριψοκινδυνέψει για
να μάθει;
Η επιστροφή στην πατρίδα του μπορεί να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το
ιερατείο εκεί, αλλά και με μια δύναμη πιο διαβολική και εξαπλωμένη απ’ό,τι
μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι Παντοκρατορικοί στη Χάρνταβελ...
Μετά τη διάλυση της Συμπαντικής Παντοκρατορίας,
ληστές και κακούργοι λυμαίνονται τα άγρια εδάφη της Φεηνάρκια:
απομεινάρηδες των στρατών της Παντοκράτειρας αλλά και γηγενείς που
προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Όταν ένας έμπορος από τη
Χόλκεραλ, ο Καντάρφιλ, δέχεται επίθεση από τους ληστές της Σαρντίκα-Νοθ,
μια ομάδα μισθοφόρων έρχεται απρόσμενα προς βοήθειά του για να τρέψει
τους ληστές σε φυγή. Σύντομα όμως ο Καντάρφιλ μαθαίνει πως οι σωτήρες
του είναι κι αυτοί πρώην Παντοκρατορικοί, όπως η Σαρντίκα-Νοθ.
Ονομάζονται Ζωντανοί-Νεκροί, και αρχηγός τους είναι ο Ζαώρδιλ ο
Σκοτωμένος – ένας άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι νεκρός. Δεν
έσωσαν, όμως, τον έμπορο από τη Σαρντίκα-Νοθ για να τον ληστέψουν οι
ίδιοι· αντιθέτως, τον καθοδηγούν ώστε να φτάσει, μέσω επικίνδυνων
ορεινών περασμάτων, στον προορισμό του: την πόλη της Νασόλκαθ. Εκεί, ο
Ζαώρδιλ ελπίζει να βρει περισσότερες δουλειές για τους μισθοφόρους του,
αλλά ανακαλύπτει πως οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα και είναι πολλοί που
ακόμα έχουν έντονο μίσος για όσους κάποτε υπηρετούσαν την Παντοκράτειρα.
Ωστόσο, υπάρχει και μια γυναίκα – πρώην Παντοκρατορική κι η ίδια – που
επιδιώκει συμμαχία, αν και σκιερή. Και ο Ηγεμόνας της Νασόλκαθ σύντομα
ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον ληστών, και συγκεντρώνει στρατό από
μισθοφόρους κάθε είδους…
Μια επανάσταση ξεκινά, αρχικά περιορισμένη αλλά δυνατή, και σύντομα εξαπλώνεται σαν φωτιά ανεξέλεγκτη. Μια κρυφή δύναμη τη θρέφει από τις σκιές της Πόλης. Εδραιωμένες πλουτοκρατίες καταρρέουν· οι πολιτάρχες της Ρελκάμνια ανησυχούν. Τρόμος και αναστάτωση απλώνονται γύρω από τον Ριγοπόταμο, καθώς προβλέπουν πόλεμο.
Ένας μεγάλος ηγέτης έχει εμφανιστεί και η Πόλη φαίνεται να ζητά το αντίβαρό του – έναν άνθρωπο από συνοικίες αρκετά μακρινές. Εχθρικές δυνάμεις τον θέλουν νεκρό, αλλά μυστηριώδεις συμπτώσεις έρχονται για να τον συντρέξουν. Μισθοφόροι και μαχητές κατευθύνονται προς το επίκεντρο του επικείμενου πολέμου.
Δύο Θυγατέρες της Πόλης αναζητούν ένα πολύτιμο κόσμημα που έκλεψε μια Αδελφή τους – ένα αινιγματικό κατασκεύασμα μιας αρχαίας Θυγατέρας που μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στα λάθος χέρια.
Συμμορίες ξεσηκώνονται παντού, ακούγοντας το όνομα του Αλυσοδεμένου Ποιητή που έσπασε τις αλυσίδες του. Καιροσκόποι και πολεμοκάπηλοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν. Παλιά καθεστώτα γκρεμίζονται, καινούργια παίρνουν τη θέση τους – καλύτερα ή χειρότερα;
Ένας ξεχασμένος χώρος ανοίγει, ξερνώντας πανωλεθρία και δαίμονες από άλλους χρόνους, τραυματίζοντας την Πόλη και φέρνοντας θλίψη στους κατοίκους της.
Οι Νομάδες των Δρόμων ταξιδεύουν στις οδούς και τις λεωφόρους της Ατέρμονης Πολιτείας, καθοδηγούμενοι από την Κυρά τους. Βαδίζοντας, πάντοτε βαδίζοντας. Προσελκύοντας κι άλλους από τις συνοικίες που περνούν. Ένα υπέροχο, μαγευτικό ταξίδι γι’αυτούς, το οποίο τους αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερα μυστήρια της Πόλης· αλλά δεν θα αργήσει να τους βάλει και σε τρομερά προβλήματα. Θα βρεθούν ακόμα και στο έλεος αμφιλεγόμενων δυνάμεων ενώ θα θεωρούν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά, χαμένους μέσα στη Ρελκάμνια.
Μια εποχή μεγάλων αλλαγών, από τον Ριγοπόταμο ώς την Ανακτορική Συνοικία...
Ένας εξερευνητής από την Απολλώνια έχει χαθεί στο Πορφυρό Κενό,
ακολουθώντας τα ξεχασμένα ίχνη για κάποιο πιθανό απομεινάρι από τον Ενιαίο Κόσμο
– κάτι που και η Παντοκράτειρα πολύ πιθανόν να θέλει να πάρει στα χέρια της.
Ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, προσπαθεί να προλάβει ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, και να ξαναβρεί τον χαμένο εξερευνητή. Στέλνει την Ιωάννα, τη Μαύρη
Δράκαινα, και τον Σέλιρ’χοκ, έναν μάγο του τάγματος των Διαλογιστών, στην Άκρη,
μια πόλη εκεί όπου το σύμπαν τελειώνει και το Πορφυρό Κενό απλώνεται, γεμάτο
Αιωρούμενες Νήσους, Ανέμους, και ανείπωτα όντα.
Στην Άκρη, η Ιωάννα και ο Σέλιρ’χοκ θα βρουν συμμάχους – έναν καπετάνιο του
Κενού, μια Ανεμοσκόπο, έναν μονόφθαλμο κυνηγημένο άντρα – και θα ταξιδέψουν στα
βάθη του Πορφυρού Κενού, σφυροκοπημένοι από Ανέμους… και με έναν από τους πιο
επικίνδυνους πράκτορες της Παντοκράτειρας στο κατόπι τους.
Ο Κάραγγελ, Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα, επιστρέφει στη μεγάλη
πόλη φέρνοντας νέα για τη γενοκτονία της Λευκής φυλής του από μια μαζική επίθεση
Μελανών. Αποζητά εκδίκηση. Αλλά στην Ελρείσβα οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από εκείνον. Ούτε καν μόνο από τον Βασιληά. Ο Πρωτοσπαθάριος Κάραγγελ πρέπει να
συνεννοηθεί με τον Παντοκρατορικό Επόπτη Ευρύμαχο Νάλφερ, που βρίσκεται εκεί,
κυρίως, για να ελέγχει τα ορυχεία ενέργειας της περιοχής. Οι Παντοκρατορικοί
αποδεικνύονται πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Κάραγγελ στον αγώνα του για εκδίκηση
εναντίον των Μελανών, αλλά τα όπλα που φέρνουν είναι τόσο καταστροφικά που
κάνουν ακόμα και τον Πρωτοσπαθάριο να προβληματιστεί σχετικά με τις μεθόδους
τους. Και ποια μπορεί να είναι τα κίνητρά τους για τη βοήθεια που του
προσφέρουν;
Το ένα χωριό Μελανών μετά το άλλο αφανίζεται, μέσα στις καυτές ερήμους της
Αρβήντλια, καθώς η εκστρατεία των Παντοκρατορικών ταξιδεύει σαν λαίλαπα ολέθρου.
Ταυτόχρονα, ο Ανδρόνικος, Πρίγκιπας της Επανάστασης, η Ιωάννα η Μαύρη
Δράκαινα, και άλλοι επαναστάτες σύντροφοί τους έρχονται προς την Αρβήντλια μέσω
μιας διαστασιακής διόδου στη Σάρντλι. Αλλά δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για την
καταστροφή που ο Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα και οι Παντοκρατορικοί
σύμμαχοί του έχουν εξαπολύσει εναντίον των Μελανών φυλών. Στόχος των επαναστατών
είναι η αποκωδικοποίηση ενός μυστηριώδους μηνύματος που, αν οι υποψίες τους
είναι σωστές, θα αλλάξει τα πάντα για την Επανάσταση και για την Παντοκρατορία
σ’όλο το Γνωστό Σύμπαν...
Μαγικές Λογικές ...και λογικές μαγείες, σε κόσμους φανταστικούς
Το θέμα αυτού του άρθρου αγγίζει το παιχνίδι Dungeons & Dragons και, ως εκ τούτου, θα μπορούσε να θεωρηθεί «ασόβαρο» από κάποιους. Αλλά, επίσης, είναι ένα θέμα σχετιζόμενο με τη δημιουργία φανταστικών κόσμων· κι αν δεν σ’ενδιαφέρουν οι φανταστικοί κόσμοι, τότε τι κάνεις εδώ; (Είσαι, μήπως, τυχαίος επισκέπτης; Μείνε! Ίσως ν’ανακαλύψεις τελικά κάτι που πάντα ήθελες ν’ανακαλύψεις χωρίς να το ξέρεις πως το ήθελες.)
Στο Dungeons & Dragons – το κλασικό, τουλάχιστον, αλλά νομίζω πως ακόμα και στην τελευταία έκδοσή του – οι μάγοι κάνουν ξόρκια αφού πρώτα τα έχουν απομνημονεύσει. Δηλαδή (για όσους δεν ξέρουν το παιχνίδι), ο μάγος έχει ένα βιβλίο με ξόρκια κι από εκεί κάθε μέρα – ή όποτε του χρειάζεται – διαβάζει και απομνημονεύει ένα ξόρκι ή περισσότερα, ή απομνημονεύει το κάθε ξόρκι περισσότερες από μία φορές· και, αναλόγως τη δύναμη του μάγου, υπάρχει ένα όριο για το πόσα ξόρκια μπορεί να απομνημονεύσει. Όταν αργότερα χρησιμοποιεί αυτά τα ξόρκια, σβήνονται από τη μνήμη του, και μετά πρέπει να τα απομνημονεύσει ξανά διαβάζοντάς τα από το βιβλίο του αφού έχει ξεκουραστεί. Για παράδειγμα, αν κάνει ένα ξόρκι που λέγεται Καταιγίδα Φωτιάς, μετά δεν μπορεί να το ξανακάνει γιατί έχει «σβηστεί» από τη μνήμη του. Πρέπει να κάτσει και να το διαβάσει πάλι.
Εντάξει, το Dungeons & Dragons είναι παιχνίδι και στα
παιχνίδια γίνονται πολλά παράλογα πράγματα γιατί μιλάς για «κανόνες», όχι για
πραγματικότητα, έτσι; Από την άλλη, όμως, τα παιχνίδια ρόλων υποτίθεται πως προσπαθούν να προσομοιώσουν μια φανταστική πραγματικότητα όσο το δυνατόν περισσότερο.
Και το μαγικό σύστημα απομνημόνευσης είναι τελείως παράλογο όπως και να το δεις. Γιατί; Μα επειδή η μνήμη δεν λειτουργεί έτσι όπως λέει το Dungeons & Dragons. Βασικά, λειτουργεί τελείως ανάποδα απ’ό,τι λέει το Dungeons & Dragons. Κανονικά, όσο περισσότερο χρησιμοποιείς κάτι τόσο περισσότερο αυτό μένει στη μνήμη σου. Αντιθέτως, όταν δεν το χρησιμοποιείς είναι που υπάρχει κίνδυνος να το ξεχάσεις. Το ίδιο πιστεύω θα έπρεπε να ισχύει και για τα ξόρκια, είτε είναι «μαγικά» πραγματα είτε όχι. Οτιδήποτε άλλο είναι τρελό. Αλλά, σύμφωνα με το Dungeons & Dragons, όταν έχεις ένα ξόρκι στη μνήμη σου δεν το ξεχνάς όσο δεν το χρησιμοποιείς· όταν όμως το χρησιμοποιήσεις το ξεχνάς! Η Αλίκη στη Χώρα των Ξορκιών...
Αν αυτό το μαγικό σύστημα ήθελε να έχει κάποια βάση στη λογική, θα έπρεπε ο μάγος να ξέρει κάποια ξόρκια, να τα κάνει όσες φορές γουστάρει, κι όταν δεν έχει χρησιμοποιήσει κάποιο ξόρκι για πολύ καιρό να υπάρχει πιθανότητα να το ξεχάσει.
Αλλά τι μας νοιάζει εμάς τι κάνει το Dungeons & Dragons; Ένα παιχνίδι είναι!
Σωστά;
Ναι, όντως· όμως έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τη διαμόρφωση της σημερινής φανταστικής λογοτεχνίας, κι επιπλέον είναι πολλοί νέοι συγγραφείς που έχουν παίξει το παιχνίδι και θέλουν να μιμηθούν και στη λογοτεχνία ένα τέτοιο μαγικό σύστημα. Αλλά ένα τέτοιο μαγικό σύστημα δεν βγάζει κανένα νόημα· είναι κουλό. Και στη λογοτεχνία, αντιθέτως, προσπαθείς να γράφεις πράγματα που μοιάζουν αληθινά, όχι πράγματα που μοιάζουν τελείως ψεύτικα.
Ένα άλλο παράδειγμα παραλογισμού, αν και όχι άμεσα σχετιζόμενο με μαγικό σύστημα, είναι στη σειρά Shadows of the Apt του Adrian Tchaikovsky. Αν και τα βιβλία δεν είναι άσχημα – μου άρεσαν αρκετά όσο τα διάβαζα και έχω γράψει και γι’αυτά – περιλαμβάνουν ένα στοιχείο που μου μοιάζει τελείως παράλογο και αναληθοφανές: το ότι κάποιες φυλές δεν έχουν σχέση με την τεχνολογία και, άρα, δεν μπορούν να γυρίσουν το πόμολο μιας πόρτας (!) – κυριολεκτικά. Και, ναι, έχουν χέρια· είναι ανθρωπόμορφοι. Τι συμβαίνει εδώ; Μας δουλεύουν;
Όπως και νάχει, λέγαμε για το μαγικό σύστημα απομνημόνευσης του Dungeons & Dragons... Είναι παράλογο. Ακόμα και για παιχνίδι, ίσως, αν θες να αποτελεί αληθινή προσομοίωση φανταστικής πραγματικότητας. Αλλά σίγουρα είναι παράλογο για στοιχείο μέσα σε λογοτεχνική ιστορία.
Και το αστείο είναι πως το συγκεκριμένο σύστημα το Dungeons & Dragons το δανείστηκε από τον κόσμο της Dying Earth του Jack Vance· αλλά ο Jack Vance καμία σχέση δεν είχε με παιχνίδια ρόλων όταν έγραφε αυτές τις ιστορίες. Κι εκεί οι μάγοι απομνημονεύουν τα ξόρκια τους και τα χάνουν από τη μνήμη τους μόλις τα χρησιμοποιήσουν. Για κάποιο λόγο, όμως, οι ιστορίες φαίνονται καλές. Αλλά αυτό δεν ωφείλεται στο μαγικό σύστημα παρά στην όλη σουρεαλιστική αίσθηση που δημιουργεί ο Jack Vance. Επιπλέον, η χρήση της μαγείας είναι σαφώς πιο περιορισμένη και παράξενη απ’ό,τι στο Dungeons & Dragons, και ο κόσμος της Dying Earth δεν νομίζω ότι προσπαθεί ακριβώς να είναι αληθοφανής αλλά, περισσότερο, μυθικός.
Αυτό σημαίνει ότι ένα τέτοιο μαγικό σύστημα δεν μοιάζει άσχημο στην Dying Earth, παραδόξως, αλλά κατά κανόνα μοιάζει άσχημο και παράλογο σε σχεδόν οποιονδήποτε άλλο φανταστικό κόσμο. (Ακόμα και σε κάμποσα λογοτεχνικά βιβλία του Dungeons & Dragons αποφεύγουν να μιλάνε για την «απομνημόνευση» των ξορκιών, αγνοώντας το τελείως το θέμα, μην αναφέροντάς το καθόλου, γιατί πιθανώς οι συγγραφείς έχουν καταλάβει πόσο κουλό είναι.)
Αλλά πώς θα μπορούσες να φτιάξεις έναν φανταστικό κόσμο όπου οι μάγοι απομνημονεύουν τα ξόρκια τους και συγχρόνως μοιάζει αληθοφανής; Είναι αδύνατον; Κοίτα, αν σκοπεύεις οι μάγοι να χάνουν τα ξόρκια από τη μνήμη τους κάθε φορά που τα χρησιμοποιούν, ναι, για εμένα, είναι αδύνατον ο κόσμος να μοιάζει αληθοφανής. Αν όμως θέλεις τα ξόρκια να μην χάνονται από τη μνήμη του μάγου όποτε εκείνος τα χρησιμοποιεί, τότε πιστεύω ότι μπορεί να γίνει. Κι εγώ έχω συμπεριλάβει ένα τέτοιο σύστημα μαγείας στις ιστορίες μου του Θρυμματισμένου Σύμπαντος (αν και τα ξόρκια δεν μοιάζουν καθόλου μ’αυτά που μπορεί να έχεις συνηθίσει να βλέπεις σε άλλους φανταστικούς κόσμους). Εκεί ο μάγος – κάποιος που έχει μια ιδιαίτερη κλίση σ’αυτό· δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας – απλά μαθαίνει το ξόρκι όπως θα μάθαινες να κάνεις οτιδήποτε άλλο σχετικά πολύπλοκο. Όπως ένας ακροβάτης θα μάθαινε να κάνει μια περίεργη τούμπα, ας πούμε. Και αποκεί και πέρα ο μάγος μπορεί να χρησιμοποιήσει το ξόρκι όσες φορές θέλει, όπως κι ο ακροβάτης μπορεί να κάνεις όσες τούμπες θέλει... μέχρι κι οι δύο να κουραστούν, ο μεν σωματικά, ο δε συνήθως πνευματικά. (Μάντεψε ποιος είναι ο μεν και ποιος ο δε.) Τα ξόρκια δεν «χάνονται» όταν κάποιος τα έχει μάθει· απλά είναι κάτι που ξέρει να κάνει. Εκτός αν, ίσως, πάθει αμνησία, ή κάτι τέτοιο.
Δεν νομίζω ότι αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να γράψεις με κάποια αληθοφάνεια για μαγικά ξόρκια, όμως σίγουρα το να σβήνονται από τη μνήμη κατά τη χρήση τους δεν είναι καθόλου λογικό. Αν πάλι προτιμάς να τα περιορίσεις κάπως ώστε ο μάγος να μη μπορεί να κάνει όσα θέλει, τότε απλά μπορείς να πεις ότι είναι πολύ κουραστική η διαδικασία της μαγείας, ή ότι ίσως να έχει άσχημες παράπλευρες συνέπειες. (Για παράδειγμα, ο Γκάνταλφ στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών δεν έκανε μαγεία και πολύ συχνά επειδή φοβόταν πως έτσι θα τραβούσε την προσοχή των κακών της υπόθεσης που διαισθάνονταν αυτά τα πράγματα από μακριά.)
Αλλά τι γίνεται αν θέλεις οπωσδήποτε ο μάγος να έχει εκείνο το κλασικό βιβλιαράκι ξορκιών πάντα μαζί του το οποίο του είναι απαραίτητο για τη μαγεία του; Αν απλά μαθαίνει τα ξόρκια και τελείωσε, τότε δεν του χρειάζεται μετά κανένα βιβλίο, σωστά; Λάθος. Εξαρτάται από το πώς έχεις ορίσει τα πράγματα στο φανταστικό σκηνικό. Μπορεί για ορισμένα ξόρκια το βιβλίο να είναι απαραίτητο, να πρέπει να τα διαβάζεις για να τα κάνεις γιατί είναι υπερβολικά πολύπλοκο να γίνουν από μνήμης. Ή μπορεί, γενικά, να είναι ευκολότερο να κάνεις ξόρκια με το βιβλίο ανοιχτό μπροστά σου παρά από μνήμης. Ή μπορεί (το πιο παρεμφερές με το σύστημα του Dungeons & Dragons) να χρειάζεται να έχεις πάντα το βιβλίο από κοντά ώστε κάθε τόσο να φρεσκάρεις τη μνήμη σου για να μην ξεχάσεις τα ξόρκια που δεν χρησιμοποιείς συνέχεια. Ή μπορεί πάντα να υπάρχει μια πιθανότητα ο μάγος να ξεχάσει κάποιο στοιχείο του ξορκιού και να πρέπει ν’ανοίξει το βιβλίο του και να το κοιτάξει για να το ξαναθυμηθεί (όπως απρόοπτα ξεχνάς τα τελευταία δύο γράμματα ενός password που χρησιμοποιείς στο Διαδίκτυο και, όσο κι αν καταριέσαι, δεν μπορείς εκείνη την ώρα να τα θυμήθεις, οπότε ανοίγεις το τεφτέρι που έχεις σημειωμένα τα password και φρεσκάρεις τη μνήμη σου, και μετά απορείς πώς τα είχες ξεχάσει· η μνήμη είναι γνωστό πως είναι περίεργο πράγμα).
Φυσικά, αυτό το μαγικό σύστημα με τα ξόρκια δεν είναι το μόνο που μπορείς να χρησιμοποιήσεις σ’έναν φανταστικό κόσμο – και έχω ήδη γράψει ένα άρθρο για τα διάφορα είδη μαγείας στη φανταστική λογοτεχνία, το οποίο, νομίζω, είναι αρκετά περιεκτικό. Πολλοί συγγραφείς, μάλιστα, αποφεύγουν τα ξόρκια σαν πανούκλα, προτιμώντας άλλες μαγικές λογικές στους φανταστικούς κόσμους τους. Αλλά κι αυτό περιοριστικό είναι, αν το δεις από μια σκοπιά. Γιατί να αποκλείεις κάτι όταν μπορείς απλά να το βελτιώσεις; Ή να το αλλάξεις – να το κάνεις αγνώριστο.
Το θέμα για το οποίο, ουσιαστικά, γράφω εδώ είναι ένα θέμα εσωτερικής λογικής στους φανταστικούς κόσμους. Αλλά όχι μόνο. Είναι συγχρόνως και θέμα γενικής λογικής στους φανταστικούς κόσμους: ότι ορισμένα πράγματα, όσο φανταστικός κι αν είναι ο κόσμος, είτε έχεις να κάνεις με μαγεία είτε όχι, δεν μπορεί να λειτουργούν τελείως παράλογα. Όπως η μνήμη, στη συγκεκριμένη περίπτωση. Γιατί, αν τα ξόρκια χάνονταν από τη μνήμη του μάγου όποτε εκείνος τα χρησιμοποιούσε (αλλά όχι όταν δεν τα χρησιμοποιούσε!), τότε αυτό θα έπρεπε να ισχύει και για όλα τα υπόλοιπα πράγματα στον φανταστικό κόσμο. Θα έπρεπε οι άνθρωποι (και οι άλλες ανθρωπόμορφες και ανθρωπόνοες οντότητες) να ξεχνάνε κάτι όταν το χρησιμοποιούν–
Αλλά για στάσου λίγο, τώρα. Αυτό έχει ενδιαφέρον εδώ. Χτυπήσαμε φλέβα;
Φαντάσου έναν κόσμο όπου, για κάποιο λόγο, συμβαίνει ακριβώς αυτό το πράγμα με τη μνήμη. Τι θα σήμαινε; Θα σήμαινε ότι ένας ακροβάτης μαθαίνει να κάνει μια περίπλοκη εναέρια τούμπα αλλά, μόλις εκτελέσει την εν λόγω τούμπα, ξεχνά πώς την έκανε! Εξωφρενικό; Σίγουρα. Ενδιαφέρον; Ίσως. Αλλά θα έπρεπε να το σκεφτείς πολύ προσεχτικά προτού συμπεριλάβεις κάτι τέτοιο σ’έναν φανταστικό κόσμο. Γιατί δεν θα άλλαζε μόνο ένα, δυο πράγματα εκεί – μόνο τις ακροβατικές τούμπες, για παράδειγμα. Θα άλλαζε τα πάντα στον κόσμο. Οι κοινωνίες, υποπτεύομαι, θα λειτουργούσαν πολύ διαφορετικά.
Ίσως να αξίζει να κάνεις μια τόσο δραστική αλλαγή στις νοητικές λειτουργίες των ανθρώπων ενός φανταστικού κόσμου, αλλά θα πρέπει να το κάνεις συνειδητά και με συνέπεια. Αν ισχύει, ισχύει γενικά. Δεν μπορεί να ισχύει κατά περίσταση και μόνο. Ή, αν ισχύει κατά περίσταση, τότε γιατί συμβαίνει αυτό; Τι αλλάζει στις συγκεκριμένες περιστάσεις; Πώς αλλοιώνεται η ανθρώπινη νόηση;
Όπως έλεγα στην αρχή, το θέμα φαίνεται «ασόβαρο»· αλλά, τελικά, αν το κοιτάξεις προσεχτικά έχει πολλές προεκτάσεις για όσους ενδιαφέρονται για τη δημιουργία φανταστικών κόσμων όπου ισχύουν διαφορετικά πράγματα απ’ό,τι στη γνωστή μας πραγματικότητα.