Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, από τρίτους κυρίως, για απλή ανάλυση επισκεπτών (πχ, Google Analytics) και για social media (πχ, από το Twitter). Τα μόνα cookies που χρησιμοποιούμε εμείς είναι για θέματα λειτουργικότητας (πχ, για να μην εμφανίζεται ξανά αυτή η ειδοποίηση αφότου έχετε πατήσει το κουμπάκι). Κανένα από αυτά τα cookies, απ’ό,τι ξέρουμε, δεν είναι βλαβερό, και εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε τις πληροφορίες σας με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορείτε πολύ εύκολα να σβήσετε τα cookies από οποιονδήποτε browser, συνήθως πατώντας Shift+Ctrl+Del. Περισσότερες πληροφορίες για τα cookies μπορείτε να βρείτε στο www.whatarecookies.com.
Δύο συνοικίες της Ατέρμονης Πολιτείας, η Βαθμιδωτή και η Επίστρωτη, βρίσκονται από χρόνια σε μια κατάσταση οικονομικής αλληλεξάρτησης. Η μία συμπληρώνει την άλλη. Η Βαθμιδωτή παράγοντας, αποκλειστικά και μόνο, τεχνικούς εξοπλισμούς. Η Επίστρωτη παράγοντας τρόφιμα. Και καμιά από τις δυο συνοικίες δεν διανοείται να αλλάξει τον ρυθμό της ζωής των πολιτών της.
Μια μυστηριώδης γυναίκα με το όνομα Κορίνα παρουσιάζεται στην Επίστρωτη και μιλά με τους Εχθρούς του Πρωινού, τη μεγαλύτερη και χειρότερη συμμορία της συνοικίας, που είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πολιτών αλλά και της αστυνομίας. Η Κορίνα προθυμοποιείται να τους βοηθήσει σ’ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: να κλέψουν χρήματα κατευθείαν από το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας των Τεσσάρων.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που έχει η Κορίνα στο μυαλό της.
Πολύ σύντομα, τα πράγματα αρχίζουν ν’αλλάζουν για τις δύο συνοικίες καθώς οι ισορροπίες θρυμματίζονται...
Το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης αρχίζει!
Μετά από τον διωγμό των δυνάμεων της Παντοκράτειρας, οι υλικές ζημιές στη
διάσταση της Σεργήλης είναι πολλές, και η οικονομία της έχει δεχτεί σοβαρό
πλήγμα. Προκειμένου ολόκληρη η διάσταση να ορθοποδήσει, οι πολιτικοί της
αποφασίζουν να οργανώσουν το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, που θα φέρει
χρήματα από πολλές άλλες διαστάσεις του Γνωστού Σύμπαντος.
Οι ραλίστες που θα αγωνιστούν είναι όλοι ικανοί και έμπειροι στην οδήγηση –
ήρωες των τροχών και του τιμονιού. Ανάμεσά τους είναι και η Ελοντί Αλλόγνωμη, ή,
όπως πολλοί στη Σεργήλη τη γνωρίζουν από την παλιά της ζωή ως τραγουδίστρια, η
Έκπτωτη Ελοντί. Στο παρελθόν, σε μικρή ηλικία, ήταν δόκιμη για ιέρεια της
Αρτάλης όταν οι πράκτορες της Παντοκράτειρας προσπαθούσαν ακόμα να εξαφανίσουν
τις γυναίκες που λάτρευαν αυτή τη θεά. Αργότερα, είχε μπει στους κόλπους της
Επανάστασης, αποζητώντας εκδίκηση. Τώρα, στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης,
το παρελθόν της Ελοντί θα συναντήσει το παρόν, κι εκείνη θ’ανακαλύψει
καινούργια, και ίσως τρομαχτικά, πράγματα για τον εαυτό της.
Ο Ζορδάμης, ένας παλιός εραστής της Έκπτωτης Ελοντί και δεινός ραλίστας,
συμμετέχει επίσης στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι, και έχει κάνει μια σκοτεινή και
δαιμονική συμφωνία για να βεβαιωθεί ότι θα νικήσει. Επειδή
πρέπει να νικήσει: μυστηριώδεις δυνάμεις του υπόκοσμου της Σεργήλης
βρίσκονται στο κατόπι του, και φαίνονται έτοιμες να τον αφανίσουν αν δεν τους
δώσει ό,τι τους χρωστά...
Στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, οι οδηγοί θα τρέξουν επάνω σε
αιωρούμενες ράμπες, επάνω σε δύσκολα εδάφη, μέσα στους άγριους δασότοπους
Φέρνιλγκαν, μέσα στις καυτές ερήμους της Σεργήλης, μέσα σε παγωμένα βουνά, ακόμα
και μέσα σε μια παράξενη ενδοδιάσταση με πράσινο ουρανό και κόκκινο ήλιο...
Η Σεργήλη έχει απελευθερωθεί από τους Παντοκρατορικούς· οι κάτοικοί της
μπορούν ξανά να λατρεύουν όποιους θεούς θέλουν. Η θρησκεία της Αρτάλης έχει
αναβιώσει. Η Αριστέα, μια από τις ιέρειές της, καταφέρνει να λάβει χρηματοδότηση
από την Πολιτειάρχη της Μέλβερηθ για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ναού στα
άκρα της εν λόγω μεγαλούπολης. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι το χρηματικό δεν
είναι το μόνο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Οι Ανατολικοί Φρουροί, μια νέα
συμμορία που καταδυναστεύει τις ακροανατολικές συνοικίες της Μέλβερηθ, ζητούν
λεφτά για την προστασία του ναού – «προστασία» από την ίδια τη συμμορία, στην
πραγματικότητα. Η Αριστέα, αρνούμενη να πληρώσει, θα βρεθεί σε σύγκρουση μαζί
τους. Ευτυχώς, στο πλευρό της είναι ο Βασνάρος, ο Αγωνιστής των Δρόμων – γνωστός
και ως Τρελός Λύκος της Μέλβερηθ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας των
Παντοκρατορικών.
Η Φάνρηβ, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μοργκιάνης, ήταν κάποτε, πριν
από χρόνια, ελεύθερη με δικό της πολίτευμα. Σήμερα, είναι ένα προτεκτοράτο του
Βασιλείου της Χάρνωθ. Ο λαός της είναι διαιρεμένος: μια μερίδα υποστηρίζει τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο· μια μερίδα είναι με το μέρος του παλιού Φύλακα της Φάνρηβ,
που έρχεται με στρατό από τον βορρά για να την ελευθερώσει· και μια άλλη μερίδα
των πολιτών είναι αυτονομιστές, που δεν θέλουν ούτε τους Χαρνώθιους στην πόλη
τους ούτε την επιστροφή του Φύλακα.
Οι Αιρετοί της Φάνρηβ είναι διαιρεμένοι όπως και ο λαός της, αποτελώντας
αντανάκλασή του.
Ο Άλφεντουρ αλ Έρεσναβ, Διπλωματικός Αντιπρόσωπος του Εμπορικού Συνδέσμου της
Νάζρηβ, έρχεται από την πόλη του με ελικόπτερο προς τη Φάνρηβ, καλεσμένος εκεί
από έναν παλιό του φίλο, τον Κασλάριν ωλ Μάρατεκ, Αιρετό της Συντεχνίας των
Αγροτών. Ο Κασλάριν πιστεύει πως έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη Φάνρηβ προτού η
πόλη καταστραφεί από την οργή των αντίπαλων παρατάξεων. Και ζητά τη βοήθεια του
Άλφεντουρ, ο οποίος μπορεί να ασκήσει πιέσεις και στην Κέσριμιθ ωλ Ζαλτάρεμ, τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο, και στο συμβούλιο των Αιρετών.
Όταν όμως ο Άλφεντουρ φτάνει στην πόλη, το κλίμα είναι ήδη έκρυθμο και, με
κάθε μέρα που περνά, χειροτερεύει. Η Αρχόντισσα Κέσριμιθ προσπαθεί με όλους τους
τρόπους – και με τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης της Φάνρηβ – να
επηρεάσει τον λαό ώστε να τον τραβήξει με το μέρος του Βασιλείου της Χάρνωθ. Οι
υποστηρικτές του Φύλακα, που έρχεται με στρατό από τα βόρεια, πασχίζουν να
φέρουν τον κόσμο με τη δική τους πλευρά, ενώ αποφεύγουν και χτυπάνε τους
ανθρώπους των Χαρνώθιων. Και οι αυτονομιστές είναι εναντίον όλων, γεμίζοντας
τους δρόμους της πόλης με συνθήματα και απρόσμενες εκρήξεις.
Αλλά στη Φάνρηβ οι πιο επικίνδυνες ενέργειες γίνονται στα παρασκήνια. Σκιερές
μορφές στοιχειώνουν την Πόλη της Αέναης Νύχτας. Προδότες σχεδιάζουν πολιτικές
δολοφονίες. Κατάσκοποι παρακολουθούν κάθε κίνηση. Αδέλφια χάνουν την εμπιστοσύνη
που έχουν μεταξύ τους. Οι πάντες είναι ύποπτοι για τα πάντα.
Ο Πρίγκιπας Ανδρόνικος επιστρέφει στην πατρίδα του, την Απολλώνια, όπου
σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε αφήσει. Κάποια
μυστηριώδης, σκοτεινή οργάνωση έχει απλώσει τα δίχτυα της μέσα στο Βασίλειο, και
φημολογείται, ψιθυριστά, ότι ακόμα κι ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Πρίγκιπας
Λούσιος, είναι αναμιγμένος σ’αυτήν.
Ο Ανδρόνικος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και θα χρειαστεί να
ζητήσει βοήθεια ακόμα κι από τους επαναστάτες άλλων διαστάσεων· διότι μέσα στην
ίδια του την πατρίδα κανένας δεν φαίνεται πλέον να μπορεί να θεωρηθεί
αξιόπιστος…
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις της Παντοκράτειρας έρχονται από το Βόρειο Μέτωπο,
φέρνοντας έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους στο Γνωστό Σύμπαν· ενώ από
τα νότια της διάστασης τερατουργήματα επιτίθενται από την Απολεσθείσα Γη,
μαστίζοντας το Βασίλειο σαν προαιώνια κατάρα.
Στην Απολλώνια, μια από καιρό πολιορκημένη διάσταση, τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…
Η Αγγελική, μια φίλη της Παντοκράτειρας, βρίσκεται δολοφονημένη στη σουίτα
ενός ξενοδοχείου, με μυστηριώδεις τομές επάνω στο σώμα της. Ο εραστής της,
Ταγματάρχης Στίβεν Νέλκος, παρότι ήταν μαζί της εκείνη τη βραδιά, μοιάζει να
έχει πλήρη άγνοια του τι συνέβη. Και οι άνθρωποι της Παντοκράτειρας δεν
καταφέρνουν να ανακαλύψουν τίποτα.
Η Ρία-Μία, η Αρχιέρεια του Κρόνου, προτείνει στην Παντοκράτειρα έναν ιδιωτικό
ερευνητή, τον Φέλιξ Χάρλω, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να βρει τον δολοφόνο.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτός σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η περίπτωση είναι
εξαιρετικά περίπλοκη και δυσεπίλυτη, και οι δυνάμεις που είναι αναμιγμένες
ξεπερνούν τη δικαιοδοσία του αλλά και τις ικανότητες του μυαλού του...
Ένας ξεχασμένος κόσμος, μια διάσταση απομονωμένη από το υπόλοιπο σύμπαν.
Ένας υπερδιαστασιακός στρόβιλος – ένα
ρήγμα – σπάζει το στάσιμο πλέγμα της πραγματικότητάς του. Κι από εκεί,
έρχεται ένας μεγάλος προφήτης που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας του για
πάντα...
Ο Τάμπριελ, κάποτε σύζυγος της Παντοκράτειρας και μάγος του τάγματος των
Δεσμοφυλάκων, καταλήγει σαν ναυαγός σε μια διάσταση ανέγνωρη για εκείνον. Ένα
μέρος όπου κανένας δεν μιλά καμια γνωστή του γλώσσα. Μέσα στο μυαλό του, όμως,
παράδοξα, υπάρχουν εικόνες από αυτόν τον απομονωμένο κόσμο: και ο Τάμπριελ
συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρίσκεται τυχαία εδώ...
Μαζί του είναι η Ανταρλίδα, μια από τις Μαύρες Δράκαινες της Παντοκράτειρας
οι οποίες πλέον υπηρετούν την Επανάσταση εναντίον της. Ούτε εκείνη έχει ποτέ
ξανά δει ή ακούσει γι’αυτό τον κόσμο. Αλλά τώρα που οι δυο τους βρίσκονται εδώ,
σ’ένα ξένο, εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να μάθουν να επιβιώνουν ώστε να
ξεκλειδώσουν τα μυστικά της διάστασης που θα τους δώσουν πρόσβαση στο Γνωστό
Σύμπαν, από το οποίο ήρθαν.
Παράξενα ανοίγματα παρουσιάζονται στη Χάρνταβελ: τρύπες επάνω στα ίδια τα
τοιχώματα της πραγματικότητάς της. Από μέσα τους διακρίνεται μια άλλη
πραγματικότητα, και πλάσματα έρχονται από εκεί τα οποία δεν έχουν ξαναβαδίσει
ποτέ στη Χάρνταβελ.
Οι Παντοκρατορικοί που ελέγχουν την εν λόγω διάσταση προσπαθούν να ερευνήσουν
το φαινόμενο, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται με
ανησυχητικό ρυθμό. Η Αρίνη’σαρ, μάγισσα του τάγματος των Ερευνητών και σύζυγος
του Παντοκρατορικού Ταγματάρχη Τέρι Κάρμεθ, έχει αναλάβει να ανακαλύψει τι
συμβαίνει, συναντώντας πολλά εμπόδια στον δρόμο της.
Αλλά και ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, ενδιαφέρεται για το
μυστηριώδες φαινόμενο γιατί η Χάρνταβελ συνδέεται άμεσα με τη δική του διάσταση,
την Απολλώνια. Οργανώνει μια αποστολή για να το ερευνήσει, και αναζητά τους
σωστούς ανθρώπους. Προσπαθεί να πείσει τον Γεράρδο να επιστρέψει στη Χάρνταβελ,
η οποία ήταν κάποτε πατρίδα του.
Ο Γεράρδος, όμως, είναι διστακτικός, επειδή είχε τους λόγους του που έφυγε
πριν από χρόνια. Ήταν ένας από τους ιερείς της Χάρνταβελ, που δεν μπορούν ποτέ
να την εγκαταλείψουν, καθώς αυτό σημαίνει τον θάνατό τους από μια δαιμονική
ακατονόμαστη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Αλλά ο Γεράρδος έχει επιβιώσει·
φεύγοντας από τη Χάρνταβελ νομίζει πως κατόρθωσε τελικά να διαλύσει το Εσώτερο
Θηρίο. Μπορεί, όμως, να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμφανιστεί και πάλι εντός
του όταν ξαναγυρίσει στη Χάρνταβελ; Και είναι πρόθυμος να το ριψοκινδυνέψει για
να μάθει;
Η επιστροφή στην πατρίδα του μπορεί να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το
ιερατείο εκεί, αλλά και με μια δύναμη πιο διαβολική και εξαπλωμένη απ’ό,τι
μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι Παντοκρατορικοί στη Χάρνταβελ...
Μετά τη διάλυση της Συμπαντικής Παντοκρατορίας,
ληστές και κακούργοι λυμαίνονται τα άγρια εδάφη της Φεηνάρκια:
απομεινάρηδες των στρατών της Παντοκράτειρας αλλά και γηγενείς που
προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Όταν ένας έμπορος από τη
Χόλκεραλ, ο Καντάρφιλ, δέχεται επίθεση από τους ληστές της Σαρντίκα-Νοθ,
μια ομάδα μισθοφόρων έρχεται απρόσμενα προς βοήθειά του για να τρέψει
τους ληστές σε φυγή. Σύντομα όμως ο Καντάρφιλ μαθαίνει πως οι σωτήρες
του είναι κι αυτοί πρώην Παντοκρατορικοί, όπως η Σαρντίκα-Νοθ.
Ονομάζονται Ζωντανοί-Νεκροί, και αρχηγός τους είναι ο Ζαώρδιλ ο
Σκοτωμένος – ένας άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι νεκρός. Δεν
έσωσαν, όμως, τον έμπορο από τη Σαρντίκα-Νοθ για να τον ληστέψουν οι
ίδιοι· αντιθέτως, τον καθοδηγούν ώστε να φτάσει, μέσω επικίνδυνων
ορεινών περασμάτων, στον προορισμό του: την πόλη της Νασόλκαθ. Εκεί, ο
Ζαώρδιλ ελπίζει να βρει περισσότερες δουλειές για τους μισθοφόρους του,
αλλά ανακαλύπτει πως οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα και είναι πολλοί που
ακόμα έχουν έντονο μίσος για όσους κάποτε υπηρετούσαν την Παντοκράτειρα.
Ωστόσο, υπάρχει και μια γυναίκα – πρώην Παντοκρατορική κι η ίδια – που
επιδιώκει συμμαχία, αν και σκιερή. Και ο Ηγεμόνας της Νασόλκαθ σύντομα
ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον ληστών, και συγκεντρώνει στρατό από
μισθοφόρους κάθε είδους…
Μια επανάσταση ξεκινά, αρχικά περιορισμένη αλλά δυνατή, και σύντομα εξαπλώνεται σαν φωτιά ανεξέλεγκτη. Μια κρυφή δύναμη τη θρέφει από τις σκιές της Πόλης. Εδραιωμένες πλουτοκρατίες καταρρέουν· οι πολιτάρχες της Ρελκάμνια ανησυχούν. Τρόμος και αναστάτωση απλώνονται γύρω από τον Ριγοπόταμο, καθώς προβλέπουν πόλεμο.
Ένας μεγάλος ηγέτης έχει εμφανιστεί και η Πόλη φαίνεται να ζητά το αντίβαρό του – έναν άνθρωπο από συνοικίες αρκετά μακρινές. Εχθρικές δυνάμεις τον θέλουν νεκρό, αλλά μυστηριώδεις συμπτώσεις έρχονται για να τον συντρέξουν. Μισθοφόροι και μαχητές κατευθύνονται προς το επίκεντρο του επικείμενου πολέμου.
Δύο Θυγατέρες της Πόλης αναζητούν ένα πολύτιμο κόσμημα που έκλεψε μια Αδελφή τους – ένα αινιγματικό κατασκεύασμα μιας αρχαίας Θυγατέρας που μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στα λάθος χέρια.
Συμμορίες ξεσηκώνονται παντού, ακούγοντας το όνομα του Αλυσοδεμένου Ποιητή που έσπασε τις αλυσίδες του. Καιροσκόποι και πολεμοκάπηλοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν. Παλιά καθεστώτα γκρεμίζονται, καινούργια παίρνουν τη θέση τους – καλύτερα ή χειρότερα;
Ένας ξεχασμένος χώρος ανοίγει, ξερνώντας πανωλεθρία και δαίμονες από άλλους χρόνους, τραυματίζοντας την Πόλη και φέρνοντας θλίψη στους κατοίκους της.
Οι Νομάδες των Δρόμων ταξιδεύουν στις οδούς και τις λεωφόρους της Ατέρμονης Πολιτείας, καθοδηγούμενοι από την Κυρά τους. Βαδίζοντας, πάντοτε βαδίζοντας. Προσελκύοντας κι άλλους από τις συνοικίες που περνούν. Ένα υπέροχο, μαγευτικό ταξίδι γι’αυτούς, το οποίο τους αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερα μυστήρια της Πόλης· αλλά δεν θα αργήσει να τους βάλει και σε τρομερά προβλήματα. Θα βρεθούν ακόμα και στο έλεος αμφιλεγόμενων δυνάμεων ενώ θα θεωρούν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά, χαμένους μέσα στη Ρελκάμνια.
Μια εποχή μεγάλων αλλαγών, από τον Ριγοπόταμο ώς την Ανακτορική Συνοικία...
Ένας εξερευνητής από την Απολλώνια έχει χαθεί στο Πορφυρό Κενό,
ακολουθώντας τα ξεχασμένα ίχνη για κάποιο πιθανό απομεινάρι από τον Ενιαίο Κόσμο
– κάτι που και η Παντοκράτειρα πολύ πιθανόν να θέλει να πάρει στα χέρια της.
Ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, προσπαθεί να προλάβει ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, και να ξαναβρεί τον χαμένο εξερευνητή. Στέλνει την Ιωάννα, τη Μαύρη
Δράκαινα, και τον Σέλιρ’χοκ, έναν μάγο του τάγματος των Διαλογιστών, στην Άκρη,
μια πόλη εκεί όπου το σύμπαν τελειώνει και το Πορφυρό Κενό απλώνεται, γεμάτο
Αιωρούμενες Νήσους, Ανέμους, και ανείπωτα όντα.
Στην Άκρη, η Ιωάννα και ο Σέλιρ’χοκ θα βρουν συμμάχους – έναν καπετάνιο του
Κενού, μια Ανεμοσκόπο, έναν μονόφθαλμο κυνηγημένο άντρα – και θα ταξιδέψουν στα
βάθη του Πορφυρού Κενού, σφυροκοπημένοι από Ανέμους… και με έναν από τους πιο
επικίνδυνους πράκτορες της Παντοκράτειρας στο κατόπι τους.
Ο Κάραγγελ, Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα, επιστρέφει στη μεγάλη
πόλη φέρνοντας νέα για τη γενοκτονία της Λευκής φυλής του από μια μαζική επίθεση
Μελανών. Αποζητά εκδίκηση. Αλλά στην Ελρείσβα οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από εκείνον. Ούτε καν μόνο από τον Βασιληά. Ο Πρωτοσπαθάριος Κάραγγελ πρέπει να
συνεννοηθεί με τον Παντοκρατορικό Επόπτη Ευρύμαχο Νάλφερ, που βρίσκεται εκεί,
κυρίως, για να ελέγχει τα ορυχεία ενέργειας της περιοχής. Οι Παντοκρατορικοί
αποδεικνύονται πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Κάραγγελ στον αγώνα του για εκδίκηση
εναντίον των Μελανών, αλλά τα όπλα που φέρνουν είναι τόσο καταστροφικά που
κάνουν ακόμα και τον Πρωτοσπαθάριο να προβληματιστεί σχετικά με τις μεθόδους
τους. Και ποια μπορεί να είναι τα κίνητρά τους για τη βοήθεια που του
προσφέρουν;
Το ένα χωριό Μελανών μετά το άλλο αφανίζεται, μέσα στις καυτές ερήμους της
Αρβήντλια, καθώς η εκστρατεία των Παντοκρατορικών ταξιδεύει σαν λαίλαπα ολέθρου.
Ταυτόχρονα, ο Ανδρόνικος, Πρίγκιπας της Επανάστασης, η Ιωάννα η Μαύρη
Δράκαινα, και άλλοι επαναστάτες σύντροφοί τους έρχονται προς την Αρβήντλια μέσω
μιας διαστασιακής διόδου στη Σάρντλι. Αλλά δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για την
καταστροφή που ο Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα και οι Παντοκρατορικοί
σύμμαχοί του έχουν εξαπολύσει εναντίον των Μελανών φυλών. Στόχος των επαναστατών
είναι η αποκωδικοποίηση ενός μυστηριώδους μηνύματος που, αν οι υποψίες τους
είναι σωστές, θα αλλάξει τα πάντα για την Επανάσταση και για την Παντοκρατορία
σ’όλο το Γνωστό Σύμπαν...
The Axis Trilogy (BattleAxe, Enchanter, StarMan) της Sara Douglass
Αρχικά, αυτή η ιστορία μού θύμισε το A Song of Ice and Fire, και, νομίζω, για καλό λόγο: Το σκηνικό είναι ένα φανταστικό βασίλειο χωρισμένο σε δουκάτα, και από τον παγερό και απαγορευμένο Βορρά αρχίζουν να έρχονται δαιμονικά όντα σαν φαντάσματα, τα οποία προκαλούν πολλούς θανάτους και μοιάζουν αήττητα. Επίσης, εκεί στον μακρινό Βορρά κατοικεί ένας άγριος λαός που οι πολιτισμένοι άνθρωποι του βασιλείου φοβούνται και θέλουν να τον κρατάνε μακριά. Τέλος, υπάρχει στην ιστορία και ένας μπάσταρδος γιος που φορά μαύρα και οδηγεί ένα τάγμα από μαχητές.
Ναι, όλα αυτά θυμίζουν A Song of Ice and Fire αλλά μέχρι εκεί. Από εκεί και πέρα η ιστορία δεν έχει
καμία σχέση, ούτε στην εξέλιξή της ούτε στον κόσμο που παρουσιάζει. Είναι, κατά βάση, μια κλασική ιστορία με την Προφητεία, τον Εκλεκτό Ήρωα, και τον Σκοτεινό Άρχοντα. Ένα είδος που δεν έχει και πολλά να επιδείξει, κατά τη γνώμη μου. Ωστόσο, η
Axis Trilogy νομίζω πως είναι ίσως από τις καλύτερες ιστορίες αυτού του είδους που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που παρατηρείς σχετικά με τη γραφή
είναι πως η ιστορία είναι γραμμένη σε ανοιχτή οπτική γωνία τρίτου προσώπου
αυτή την οπτική γωνία που κάποιοι ονομάζουν και οπτική γωνία παντογνώστη, αν και
προσωπικά θεωρώ ότι υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα στις δύο. Δηλαδή, η συγγραφέας μπορεί μέσα στην ίδια σκηνή να μας γράψει τις σκέψεις και τα συναισθήματα πολλών χαρακτήρων συγχρόνως, αντί να είναι υποχρεωμένη να παραμένει προσκολλημένη διαρκώς μέσα στο κεφάλι ενός και μόνο χαρακτήρα ανά σκηνή ή κεφάλαιο.
Αυτή η τεχνική έχει καταντήσει σπάνια στην επική φαντασία πλέον. Κατά κανόνα χρησιμοποιείται η περιορισμένη οπτική γωνία τρίτου προσώπου, λανθασμένα επιβεβλημένη από Αμερικάνους κυρίως επιμελητές κειμένου οι οποίοι πιστεύουν ότι είναι καλύτερη.
Δεν είναι καλύτερη· απλώς είναι ένας τρόπος γραφής. Και νομίζω, μάλιστα, πως στην επική φαντασία ταιριάζει περισσότερο, ίσως, η
ανοιχτή οπτική γωνία παρά η περιορισμένη, γιατί... είναι επική φαντασία, δεν είναι; Έχεις πάρα πολλά πράγματα να καλύψεις. Μεγάλα γεγονότα, πολλούς χαρακτήρες. Με το να περιορίζεσαι σε έναν χαρακτήρα ανά σκηνή, απλώς επιβραδύνεις την ιστορία άσκοπα, ίσως.
Επομένως, διαβάζοντας την Axis Trilogy, θεώρησα την ανοιχτή οπτική γωνία μια εξαιρετικά ευχάριστη αλλαγή, έχοντας πλέον βαρεθεί του θανατά να διαβάζω βιβλία γραμμένα σε περιορισμένη οπτική γωνία τρίτου προσώπου.
Κατά τα άλλα, η γραφή ως γραφή καθαρά, ως δομή προτάσεων και χρήση λέξεων, είναι μέτρια σαυτά τα βιβλία. Βλέπεις πολλές επαλείψεις λέξεων και προτάσεις που δεν μοιάζουν και τόσο καλογραμμένες. Πολλές φορές, έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν η συγγραφέας είχε ξανακοιτάξει το κείμενο με σκοπό να το βελτιώσει. Ωστόσο και παρόλ αυτά, η γραφή έχει έναν δυναμισμό που σε παρασύρει. Οι προτάσεις σε τραβάνε να συνεχίσεις να διαβάζεις. Και δεν το λέω αυτό για να εξισορροπήσω το αρνητικό μου σχόλιο παραπάνω (δεν κάνω τέτοιους «εξισορροπισμούς» στις κριτικές μου)· είναι όντως η αίσθηση που μου έδωσε η γραφή της Sara Douglass. Είναι μια γραφή ζωντανή, πράγμα πάντα καλό σε μια ιστορία. Για να είμαι ειλικρινής, προτιμώ μια ελαφρώς κακογραμμένη αλλά ζωντανή γραφή, παρά μια καλογραμμένη αλλά βαρετή και ξύλινη γραφή.
Η χρήση της ανοιχτής οπτικής γωνίας είναι καλή, γενικά, αλλά ακόμα κι εγώ, που είμαι υποστηρικτής της, σε κάποια σημεία τη θεώρησα λιγάκι υπερβολική. Κυρίως, εκεί όπου η συγγραφέας γράφει ξαφνικά τις σκέψεις ενός χαρακτήρα άγνωστου που οι άλλοι χαρακτήρες της έχουν μόλις συναντήσει. Βέβαια, μετά βλέπουμε ότι αυτός ο χαρακτήρας έχει κάποια σημαντικότητα για την ιστορία, όμως προσωπικά προτιμώ να γνωρίζεις περισσότερο έναν χαρακτήρα προτού γλιστρήσεις μέσα στις σκέψεις και στα συναισθήματά του· αλλιώς, τι νόημα έχουν αυτά για εσένα; Όπως και νάχει, και μόνο που η ανοιχτή οπτική γωνία μπορεί να έχει πολλές χρήσεις και να σε βάζει σε σκέψεις, νομίζω πως είναι καλύτερη αναμφίβολα, πολύ πιο καλλιτεχνική και ενδιαφέρουσα από τη συνεχή, μονολιθική χρήση περιορισμένης οπτικής γωνίας τρίτου προσώπου. Αν μη τι άλλο, ταιριάζει στην επική φαντασία και κάνει την αναγνώστη μια πιο
έξυπνη διαδικασία. Αλλά αναγκάζει και τον συγγραφέα να είναι πιο προσεχτικός. Όταν έχεις απόλυτη ελευθερία, έχεις και μεγάλη ευθύνη.
Οι χαρακτήρες στην Axis Trilogy είναι αρκετά καλοδουλεμένοι και ζωντανοί. Πιο ζωντανοί και πραγματικοί από,τι σε άλλες ιστορίες τύπου Προφητεία-Εκλεκτός-Σκοτεινός Άρχοντας. Έχουν σκιερές πτυχές της προσωπικότητάς τους και παρουσιάζονται κάμποσα μυστήρια σχετικά με τη ζωή τους, και διάφορες δύσκολες αποφάσεις που πρέπει να πάρουν.
Υπάρχουν και κάποια στοιχεία ρομάντζου στην τριλογία. Τα κλασικά με την απαγορευμένη αγάπη, τους κεραυνοβόλους έρωτες, και τα πολλά συναισθήματα. Ωστόσο, δεν νομίζω ότι αυτά τα στοιχεία πνίγουν την ιστορία, ούτε ότι είναι και τόσο άκομψα. Αν μη τι άλλο, τα βρήκα γουστόζικα, παρότι προσωπικά δεν είναι κάτι που μου αρέσει.
Τα ονόματα των χαρακτήρων με ενόχλησαν λιγάκι. Μου φάνηκαν βιαστικά φτιαγμένα. Ο βασικός ήρωας λέγεται Axis. Ο άξονας, εν ολίγοις, γύρω από τον οποίο περιστρέφονται τα πάντα. Τυχαίο όνομα; Σύμπτωση; Ποτέ δεν μαθαίνουμε. Εκτός ίσως στο τέλος μόνο. Αλλά, και πάλι: γιατί
Axis; Ποιος θα λεγόταν ποτέ Άξονας, γαμώτο, σε ένα τέτοιο αρχαϊκό σκηνικό;
Ο πιστός σύντροφος και υπαρχηγός του Axis ονομάζεται Belial.
Ναι, το όνομα του
γνωστού
εβραϊκού δαίμονα! Αυτός ο τύπος, όμως, δεν έχει καμια σχέση με τον εν λόγω δαίμονα, ή με δαίμονα γενικά. Είναι ένα πολύ συμπαθητικό και φιλικό άτομο, έτσι όπως παρουσιάζεται. Επίσης, τι θέση έχει το όνομα ενός εβραϊκού δαίμονα μέσα σέναν τελείως φανταστικό κόσμο με θεούς που δεν έχουν σχέση με τους δικούς μας;
Καμία θέση, προφανώς. Επομένως, τι όνομα είναι; Σύμπτωση φθόγγων; Ίσως. Αλλά, όπως και νάχει, δεν μου αρέσει.
Ο αρχικακός της ιστορίας, ο Σκοτεινός Άρχοντάς μας, ονομάζεται Gorgrael, και είναι τερατόμορφος. Δηλαδή, μιλάμε για πολύ
grrrrrrr καταστάσεις. Και κάποια άλλα ονόματα επίσης δεν μου άρεσαν, αλλά τώρα δεν θα αναφερθώ σε όλα. Γενικά, η ονοματολογία είναι από τα πιο αδύναμα σημεία αυτής της τριλογίας.
Ο διάλογος σε όλη την ιστορία δεν είναι ούτε πολύ καλός, αλλά ούτε και κακός. Λίγο πιο πάνω από το μέτριο, ίσως. Δεν είναι ακριβώς εκείνος ο έξυπνος, πνευματώδης διάλογος που προτιμώ να διαβάζω, όμως ούτε και βαρετός είναι. Και σίγουρα δεν είναι από εκείνους τους ανούσιους πληροφοριακούς διαλόγους που μοιάζει οι χαρακτήρες να μιλάνε απλά και μόνο για να πάρει πληροφορίες ο αναγνώστης. Είναι ένας αρκετά αληθοφανής, ικανοποιητικός διάλογος. Το μόνο που μου χτύπησε άσχημα είναι ότι οι χαρακτήρες, σε κάποια σημεία και μόνο, φαίνεται να μιλάνε πάρα πολύ για τα συναισθήματά τους. Κι αυτό είναι ένα από τα στοιχεία ρομάντζου που ανέφερα παραπάνω. Οι αντιδράσεις τους είναι πολύ έντονες, τα λόγια τους πολύ ένθερμα.
Το πρώτο βιβλίο λέγεται BattleAxe, και η ιστορία ξεκινά ατμοσφαιρική και συνεχίζεται με ολοένα και περισσότερο ενδιαφέρον και μυστήριο. Προς το τέλος, κάτι μοιάζει σαν από μηχανής θεός, αλλά δεν είναι τίποτα που θα μπορούσε να με ενοχλήσει. Όλα κυλάνε ομαλά. Υπάρχουν πολλά μυστήρια, πολλές ανατροπές, πολλά διλήμματα, πλούσια πλοκή. Είναι ένα καλό βιβλίο φαντασίας για το είδος Προφητεία-Εκλεκτός-Σκοτεινός Άρχοντας.
Το δεύτερο βιβλίο λέγεται Enchanter, και συνεχίζει το ίδιο καλά, με ατμόσφαιρα και πλοκή και αινίγματα. Ωστόσο, στο τελευταίο τρίτο αρχίζει να γίνεται διαδικαστικό. Δεν είχα αμφιβολία για το τι θα γινόταν παρακάτω. Και πράγματι αυτό έγινε. Ξέρεις, η Προφητεία... Η Προφητεία που αντικαθιστά την πλοκή επειδή είναι εκείνο που πρέπει οπωσδήποτε να συμβεί. Απογοητεύτηκα αρκετά, γιατί ώς τότε αυτή η τριλογία ήταν καλή.
Ελπίζοντας πως τα πράγματα θα βελτιώνονταν, πήγα στο τρίτο βιβλίο, που λέγεται
StarMan. Δυστυχώς, εδώ τα πράγματα απλά χειροτερεύουν, δεν βελτιώνονται. Θεοί παρουσιάζονται με σάρκα και οστά συνήθως, ένα κακό σημάδι για μια ιστορία φαντασίας, κατά τη γνώμη μου και όχι μόνο αυτό αλλά οι βασικοί χαρακτήρες πλέον αποκτούν τόσες δυνάμεις που κι οι ίδιοι γίνονται σαν θεοί. Ή... για στάσου... είναι
όντως θεοί, τελικά! Ακόμα ένα κακό σημάδι για μια ιστορία φαντασίας, εκτός αν ο συγγραφέας μπορεί να διατηρήσει το ενδιαφέρον με πανίσχυρους, αήττητους χαρακτήρες.
Δυστυχώς, η Sara Douglass δεν το καταφέρνει και πολύ καλά. Οι χαρακτήρες είναι πανίσχυροι σε σημείο που χάνεται το ενδιαφέρον και η πλοκή γίνεται διαδικαστική. Δεν είχα ποτέ αμφιβολία ότι θα κατόρθωναν σχετικά εύκολα να υπερνικήσουν τα πάντα. Ακόμα κι όταν ένας απαυτούς έπαθε κάτι Πολύ Άσχημο, ήμουν βέβαιος ότι το Πολύ Άσχημο Πράγμα θα εξαφανιστεί με θαυματουργικό τρόπο. Και όντως, ύστερα από μερικές δεκάδες σελίδες (για να υπάρχει μια κάποια ένταση, υποθέτεις), έγινε ακριβώς αυτό. Έγινε ένα θαύμα και το Πολύ Άσχημο Πράγμα απλά
έσβησε. Σαν να παίρνεις μια γόμα και να το σβήνεις από ένα κομμάτι χαρτί. Σαν ποτέ να μην είχε συμβεί.
Τέτοιου είδους θαύματα είναι ο κανόνας στο StarMan. Όποτε μια δυσκολία παρουσιάζεται, οι ήρωες με τις θεϊκές δυνάμεις οι ήρωες που είναι
θεοί, βασικά κάνουν κάτι το θαυματουργικό και τη διαλύουν. Δεν έχεις αμφιβολία για την επιτυχία τους. Δεν υπάρχουν ικανοποιητικές προκλήσεις γιαυτούς. Ακόμα και θεούς σκοτώνουν σαν σκυλιά. Ενώ κάποιοι άλλοι θεοί που έχουν ξαφνικά παρουσιαστεί στον κόσμο, επιστρέφοντας εκεί ύστερα απουσία αιώνων, απλά κάθονται και παρακολουθούν και έχουν συμβουλευτικό ρόλο. Μα γιατί δεν κάνουν τίποτα; Ε, γιατί η Προφητεία, φυσικά, λέει πως οι ήρωες πρέπει να τελειώσουν την πλοκή, βρε αδελφέ!
Προς το τέλος, αφού οι ήρωες έχουν τσακίσει τα πάντα γελώντας και χαριτολογώντας κυριολεκτικά μέσα στη μάχη, ορισμένες φορές! η ιστορία αρχίζει να έχει πάλι κάποιο ενδιαφέρον. Κάτι τρομερά τραγικό συμβαίνει που φτιάχνει λιγάκι τη χαλασμένη μου άποψη για την πλοκή, και κάποιο από το αρχικό μυστήριο και βάθος της τριλογίας διαφαίνεται ξανά. Το ίδιο το τέλος, φυσικά, σχετικά με την «Επική Σύγκρουση που ήταν γραφτό να γίνει» (επίτηδες μέσα σε εισαγωγικά) δεν είναι τίποτα το μη αναμενόμενο. Αλλά περιλαμβάνει και στοιχεία που κεντρίζουν το ενδιαφέρον και, μετά από αυτό, τα πράγματα φαίνεται να αποκτούν πάλι κάποιο νόημα. Τι κρίμα που εκεί η ιστορία τελειώνει...
Ποια είναι, λοιπόν, τα τελικά μου συμπεράσματα για την Axis Trilogy; Μου άρεσε ή όχι;
Είμαι διχασμένος, οφείλω να ομολογήσω. Όπως είπα, η χρήση της ανοιχτής οπτικής γωνίας ήταν μια ευχάριστη αλλαγή. Και η αρχή της ιστορίας ήταν όντως καλή. Αλλά από τη μέση και μετά πέφτει στην παγίδα που πέφτουν πολλές ιστορίες επικής φαντασίας, να κάνουν τους ήρωες πανίσχυρους θεούς που τίποτα δεν μπορεί να τους προκαλέσει, με αποτέλεσμα να χάνεται το ενδιαφέρον.
Δεν πιστεύω ότι, γενικά, έχει καμια σχέση αν οι ήρωές σου θα είναι πανίσχυροι ή όχι. Μπορεί να είναι όσο πανίσχυροι θέλεις. Αρκεί να έχουν να αντιμετωπίσουν και αντίστοιχες προκλήσεις. Ή αρκεί οι υπερβατικές τους δυνάμεις να μην είναι τόσο καθοριστικές μέσα στην ιστορία που, ουσιαστικά, να ακυρώνουν την πλοκή. Πάρε για παράδειγμα τι γίνεται στο
Amber του Roger Zelazny. Οι χαρακτήρες είναι, πρακτικά, θεοί. Αλλά δεν έχει σημασία. Τα πράγματα που αντιμετωπίζουν είναι τόσο τρελά, και τόσο
παράξενα μπλεγμένα, που μόνο υπερβατικές οντότητες θα μπορούσαν να έχουν
ελπίδες να τα αντιμετωπίσουν. Το ίδιο ισχύει και στις ιστορίες με τον Dray
Prescot (που για τα πρώτα πέντε βιβλία έχω γράψει
εδώ και τα επόμενα είναι πολύ καλύτερα). Ειδικά όσο εξελίσσονται, τόσο περισσότερο φαίνεται πως δεν έχει και μεγάλη σημασία που ο βασικός χαρακτήρας είναι υπερήρωας ικανός να τσακίζει τους πάντες στη μάχη. Κι αυτό επειδή το πραγματικό ενδιαφέρον είναι οι αποφάσεις του μέσα στον φανταστικό κόσμο, αλλά και ο ίδιος ο κόσμος και οι λαοί του. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, όσο δυνατός μαχητής κι αν είσαι.
Στην Axis Trilogy η συγγραφέας δεν πετυχαίνει το ίδιο πράγμα, κι αυτό είναι άσχημο. Ωστόσο, εξακολουθώ να πιστεύω πως είναι από τις καλύτερες ιστορίες επικής φαντασίας του είδους με την Προφητεία, τον Εκλεκτό Ήρωα, και τον Σκοτεινό Άρχοντα.
Σε τελική ανάλυση, όταν προσπαθείς να γράψεις πάνω σαυτό το κουρασμένο, επαναλαμβανόμενο μοτίβο, τι καλύτερο μπορείς να κάνεις;... Εντάξει, ίσως να
μπορείς να κάνεις και κάτι καλύτερο πάντα υπάρχει κάτι καλύτερο αλλά νομίζω πως η Sara Douglass δεν τα έχει καταφέρει και τόσο άσχημα. Εξάλλου, ακόμα κι εγώ απαιτητικός αναγνώστης έφτασα μέχρι το τέλος, δεν το άφησα στη μέση.