Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, από τρίτους κυρίως, για απλή ανάλυση επισκεπτών (πχ, Google Analytics) και για social media (πχ, από το Twitter). Τα μόνα cookies που χρησιμοποιούμε εμείς είναι για θέματα λειτουργικότητας (πχ, για να μην εμφανίζεται ξανά αυτή η ειδοποίηση αφότου έχετε πατήσει το κουμπάκι). Κανένα από αυτά τα cookies, απ’ό,τι ξέρουμε, δεν είναι βλαβερό, και εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε τις πληροφορίες σας με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορείτε πολύ εύκολα να σβήσετε τα cookies από οποιονδήποτε browser, συνήθως πατώντας Shift+Ctrl+Del. Περισσότερες πληροφορίες για τα cookies μπορείτε να βρείτε στο www.whatarecookies.com.
Δύο συνοικίες της Ατέρμονης Πολιτείας, η Βαθμιδωτή και η Επίστρωτη, βρίσκονται από χρόνια σε μια κατάσταση οικονομικής αλληλεξάρτησης. Η μία συμπληρώνει την άλλη. Η Βαθμιδωτή παράγοντας, αποκλειστικά και μόνο, τεχνικούς εξοπλισμούς. Η Επίστρωτη παράγοντας τρόφιμα. Και καμιά από τις δυο συνοικίες δεν διανοείται να αλλάξει τον ρυθμό της ζωής των πολιτών της.
Μια μυστηριώδης γυναίκα με το όνομα Κορίνα παρουσιάζεται στην Επίστρωτη και μιλά με τους Εχθρούς του Πρωινού, τη μεγαλύτερη και χειρότερη συμμορία της συνοικίας, που είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πολιτών αλλά και της αστυνομίας. Η Κορίνα προθυμοποιείται να τους βοηθήσει σ’ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: να κλέψουν χρήματα κατευθείαν από το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας των Τεσσάρων.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που έχει η Κορίνα στο μυαλό της.
Πολύ σύντομα, τα πράγματα αρχίζουν ν’αλλάζουν για τις δύο συνοικίες καθώς οι ισορροπίες θρυμματίζονται...
Το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης αρχίζει!
Μετά από τον διωγμό των δυνάμεων της Παντοκράτειρας, οι υλικές ζημιές στη
διάσταση της Σεργήλης είναι πολλές, και η οικονομία της έχει δεχτεί σοβαρό
πλήγμα. Προκειμένου ολόκληρη η διάσταση να ορθοποδήσει, οι πολιτικοί της
αποφασίζουν να οργανώσουν το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, που θα φέρει
χρήματα από πολλές άλλες διαστάσεις του Γνωστού Σύμπαντος.
Οι ραλίστες που θα αγωνιστούν είναι όλοι ικανοί και έμπειροι στην οδήγηση –
ήρωες των τροχών και του τιμονιού. Ανάμεσά τους είναι και η Ελοντί Αλλόγνωμη, ή,
όπως πολλοί στη Σεργήλη τη γνωρίζουν από την παλιά της ζωή ως τραγουδίστρια, η
Έκπτωτη Ελοντί. Στο παρελθόν, σε μικρή ηλικία, ήταν δόκιμη για ιέρεια της
Αρτάλης όταν οι πράκτορες της Παντοκράτειρας προσπαθούσαν ακόμα να εξαφανίσουν
τις γυναίκες που λάτρευαν αυτή τη θεά. Αργότερα, είχε μπει στους κόλπους της
Επανάστασης, αποζητώντας εκδίκηση. Τώρα, στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης,
το παρελθόν της Ελοντί θα συναντήσει το παρόν, κι εκείνη θ’ανακαλύψει
καινούργια, και ίσως τρομαχτικά, πράγματα για τον εαυτό της.
Ο Ζορδάμης, ένας παλιός εραστής της Έκπτωτης Ελοντί και δεινός ραλίστας,
συμμετέχει επίσης στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι, και έχει κάνει μια σκοτεινή και
δαιμονική συμφωνία για να βεβαιωθεί ότι θα νικήσει. Επειδή
πρέπει να νικήσει: μυστηριώδεις δυνάμεις του υπόκοσμου της Σεργήλης
βρίσκονται στο κατόπι του, και φαίνονται έτοιμες να τον αφανίσουν αν δεν τους
δώσει ό,τι τους χρωστά...
Στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, οι οδηγοί θα τρέξουν επάνω σε
αιωρούμενες ράμπες, επάνω σε δύσκολα εδάφη, μέσα στους άγριους δασότοπους
Φέρνιλγκαν, μέσα στις καυτές ερήμους της Σεργήλης, μέσα σε παγωμένα βουνά, ακόμα
και μέσα σε μια παράξενη ενδοδιάσταση με πράσινο ουρανό και κόκκινο ήλιο...
Η Σεργήλη έχει απελευθερωθεί από τους Παντοκρατορικούς· οι κάτοικοί της
μπορούν ξανά να λατρεύουν όποιους θεούς θέλουν. Η θρησκεία της Αρτάλης έχει
αναβιώσει. Η Αριστέα, μια από τις ιέρειές της, καταφέρνει να λάβει χρηματοδότηση
από την Πολιτειάρχη της Μέλβερηθ για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ναού στα
άκρα της εν λόγω μεγαλούπολης. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι το χρηματικό δεν
είναι το μόνο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Οι Ανατολικοί Φρουροί, μια νέα
συμμορία που καταδυναστεύει τις ακροανατολικές συνοικίες της Μέλβερηθ, ζητούν
λεφτά για την προστασία του ναού – «προστασία» από την ίδια τη συμμορία, στην
πραγματικότητα. Η Αριστέα, αρνούμενη να πληρώσει, θα βρεθεί σε σύγκρουση μαζί
τους. Ευτυχώς, στο πλευρό της είναι ο Βασνάρος, ο Αγωνιστής των Δρόμων – γνωστός
και ως Τρελός Λύκος της Μέλβερηθ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας των
Παντοκρατορικών.
Η Φάνρηβ, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μοργκιάνης, ήταν κάποτε, πριν
από χρόνια, ελεύθερη με δικό της πολίτευμα. Σήμερα, είναι ένα προτεκτοράτο του
Βασιλείου της Χάρνωθ. Ο λαός της είναι διαιρεμένος: μια μερίδα υποστηρίζει τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο· μια μερίδα είναι με το μέρος του παλιού Φύλακα της Φάνρηβ,
που έρχεται με στρατό από τον βορρά για να την ελευθερώσει· και μια άλλη μερίδα
των πολιτών είναι αυτονομιστές, που δεν θέλουν ούτε τους Χαρνώθιους στην πόλη
τους ούτε την επιστροφή του Φύλακα.
Οι Αιρετοί της Φάνρηβ είναι διαιρεμένοι όπως και ο λαός της, αποτελώντας
αντανάκλασή του.
Ο Άλφεντουρ αλ Έρεσναβ, Διπλωματικός Αντιπρόσωπος του Εμπορικού Συνδέσμου της
Νάζρηβ, έρχεται από την πόλη του με ελικόπτερο προς τη Φάνρηβ, καλεσμένος εκεί
από έναν παλιό του φίλο, τον Κασλάριν ωλ Μάρατεκ, Αιρετό της Συντεχνίας των
Αγροτών. Ο Κασλάριν πιστεύει πως έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη Φάνρηβ προτού η
πόλη καταστραφεί από την οργή των αντίπαλων παρατάξεων. Και ζητά τη βοήθεια του
Άλφεντουρ, ο οποίος μπορεί να ασκήσει πιέσεις και στην Κέσριμιθ ωλ Ζαλτάρεμ, τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο, και στο συμβούλιο των Αιρετών.
Όταν όμως ο Άλφεντουρ φτάνει στην πόλη, το κλίμα είναι ήδη έκρυθμο και, με
κάθε μέρα που περνά, χειροτερεύει. Η Αρχόντισσα Κέσριμιθ προσπαθεί με όλους τους
τρόπους – και με τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης της Φάνρηβ – να
επηρεάσει τον λαό ώστε να τον τραβήξει με το μέρος του Βασιλείου της Χάρνωθ. Οι
υποστηρικτές του Φύλακα, που έρχεται με στρατό από τα βόρεια, πασχίζουν να
φέρουν τον κόσμο με τη δική τους πλευρά, ενώ αποφεύγουν και χτυπάνε τους
ανθρώπους των Χαρνώθιων. Και οι αυτονομιστές είναι εναντίον όλων, γεμίζοντας
τους δρόμους της πόλης με συνθήματα και απρόσμενες εκρήξεις.
Αλλά στη Φάνρηβ οι πιο επικίνδυνες ενέργειες γίνονται στα παρασκήνια. Σκιερές
μορφές στοιχειώνουν την Πόλη της Αέναης Νύχτας. Προδότες σχεδιάζουν πολιτικές
δολοφονίες. Κατάσκοποι παρακολουθούν κάθε κίνηση. Αδέλφια χάνουν την εμπιστοσύνη
που έχουν μεταξύ τους. Οι πάντες είναι ύποπτοι για τα πάντα.
Ο Πρίγκιπας Ανδρόνικος επιστρέφει στην πατρίδα του, την Απολλώνια, όπου
σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε αφήσει. Κάποια
μυστηριώδης, σκοτεινή οργάνωση έχει απλώσει τα δίχτυα της μέσα στο Βασίλειο, και
φημολογείται, ψιθυριστά, ότι ακόμα κι ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Πρίγκιπας
Λούσιος, είναι αναμιγμένος σ’αυτήν.
Ο Ανδρόνικος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και θα χρειαστεί να
ζητήσει βοήθεια ακόμα κι από τους επαναστάτες άλλων διαστάσεων· διότι μέσα στην
ίδια του την πατρίδα κανένας δεν φαίνεται πλέον να μπορεί να θεωρηθεί
αξιόπιστος…
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις της Παντοκράτειρας έρχονται από το Βόρειο Μέτωπο,
φέρνοντας έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους στο Γνωστό Σύμπαν· ενώ από
τα νότια της διάστασης τερατουργήματα επιτίθενται από την Απολεσθείσα Γη,
μαστίζοντας το Βασίλειο σαν προαιώνια κατάρα.
Στην Απολλώνια, μια από καιρό πολιορκημένη διάσταση, τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…
Η Αγγελική, μια φίλη της Παντοκράτειρας, βρίσκεται δολοφονημένη στη σουίτα
ενός ξενοδοχείου, με μυστηριώδεις τομές επάνω στο σώμα της. Ο εραστής της,
Ταγματάρχης Στίβεν Νέλκος, παρότι ήταν μαζί της εκείνη τη βραδιά, μοιάζει να
έχει πλήρη άγνοια του τι συνέβη. Και οι άνθρωποι της Παντοκράτειρας δεν
καταφέρνουν να ανακαλύψουν τίποτα.
Η Ρία-Μία, η Αρχιέρεια του Κρόνου, προτείνει στην Παντοκράτειρα έναν ιδιωτικό
ερευνητή, τον Φέλιξ Χάρλω, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να βρει τον δολοφόνο.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτός σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η περίπτωση είναι
εξαιρετικά περίπλοκη και δυσεπίλυτη, και οι δυνάμεις που είναι αναμιγμένες
ξεπερνούν τη δικαιοδοσία του αλλά και τις ικανότητες του μυαλού του...
Ένας ξεχασμένος κόσμος, μια διάσταση απομονωμένη από το υπόλοιπο σύμπαν.
Ένας υπερδιαστασιακός στρόβιλος – ένα
ρήγμα – σπάζει το στάσιμο πλέγμα της πραγματικότητάς του. Κι από εκεί,
έρχεται ένας μεγάλος προφήτης που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας του για
πάντα...
Ο Τάμπριελ, κάποτε σύζυγος της Παντοκράτειρας και μάγος του τάγματος των
Δεσμοφυλάκων, καταλήγει σαν ναυαγός σε μια διάσταση ανέγνωρη για εκείνον. Ένα
μέρος όπου κανένας δεν μιλά καμια γνωστή του γλώσσα. Μέσα στο μυαλό του, όμως,
παράδοξα, υπάρχουν εικόνες από αυτόν τον απομονωμένο κόσμο: και ο Τάμπριελ
συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρίσκεται τυχαία εδώ...
Μαζί του είναι η Ανταρλίδα, μια από τις Μαύρες Δράκαινες της Παντοκράτειρας
οι οποίες πλέον υπηρετούν την Επανάσταση εναντίον της. Ούτε εκείνη έχει ποτέ
ξανά δει ή ακούσει γι’αυτό τον κόσμο. Αλλά τώρα που οι δυο τους βρίσκονται εδώ,
σ’ένα ξένο, εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να μάθουν να επιβιώνουν ώστε να
ξεκλειδώσουν τα μυστικά της διάστασης που θα τους δώσουν πρόσβαση στο Γνωστό
Σύμπαν, από το οποίο ήρθαν.
Παράξενα ανοίγματα παρουσιάζονται στη Χάρνταβελ: τρύπες επάνω στα ίδια τα
τοιχώματα της πραγματικότητάς της. Από μέσα τους διακρίνεται μια άλλη
πραγματικότητα, και πλάσματα έρχονται από εκεί τα οποία δεν έχουν ξαναβαδίσει
ποτέ στη Χάρνταβελ.
Οι Παντοκρατορικοί που ελέγχουν την εν λόγω διάσταση προσπαθούν να ερευνήσουν
το φαινόμενο, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται με
ανησυχητικό ρυθμό. Η Αρίνη’σαρ, μάγισσα του τάγματος των Ερευνητών και σύζυγος
του Παντοκρατορικού Ταγματάρχη Τέρι Κάρμεθ, έχει αναλάβει να ανακαλύψει τι
συμβαίνει, συναντώντας πολλά εμπόδια στον δρόμο της.
Αλλά και ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, ενδιαφέρεται για το
μυστηριώδες φαινόμενο γιατί η Χάρνταβελ συνδέεται άμεσα με τη δική του διάσταση,
την Απολλώνια. Οργανώνει μια αποστολή για να το ερευνήσει, και αναζητά τους
σωστούς ανθρώπους. Προσπαθεί να πείσει τον Γεράρδο να επιστρέψει στη Χάρνταβελ,
η οποία ήταν κάποτε πατρίδα του.
Ο Γεράρδος, όμως, είναι διστακτικός, επειδή είχε τους λόγους του που έφυγε
πριν από χρόνια. Ήταν ένας από τους ιερείς της Χάρνταβελ, που δεν μπορούν ποτέ
να την εγκαταλείψουν, καθώς αυτό σημαίνει τον θάνατό τους από μια δαιμονική
ακατονόμαστη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Αλλά ο Γεράρδος έχει επιβιώσει·
φεύγοντας από τη Χάρνταβελ νομίζει πως κατόρθωσε τελικά να διαλύσει το Εσώτερο
Θηρίο. Μπορεί, όμως, να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμφανιστεί και πάλι εντός
του όταν ξαναγυρίσει στη Χάρνταβελ; Και είναι πρόθυμος να το ριψοκινδυνέψει για
να μάθει;
Η επιστροφή στην πατρίδα του μπορεί να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το
ιερατείο εκεί, αλλά και με μια δύναμη πιο διαβολική και εξαπλωμένη απ’ό,τι
μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι Παντοκρατορικοί στη Χάρνταβελ...
Μετά τη διάλυση της Συμπαντικής Παντοκρατορίας,
ληστές και κακούργοι λυμαίνονται τα άγρια εδάφη της Φεηνάρκια:
απομεινάρηδες των στρατών της Παντοκράτειρας αλλά και γηγενείς που
προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Όταν ένας έμπορος από τη
Χόλκεραλ, ο Καντάρφιλ, δέχεται επίθεση από τους ληστές της Σαρντίκα-Νοθ,
μια ομάδα μισθοφόρων έρχεται απρόσμενα προς βοήθειά του για να τρέψει
τους ληστές σε φυγή. Σύντομα όμως ο Καντάρφιλ μαθαίνει πως οι σωτήρες
του είναι κι αυτοί πρώην Παντοκρατορικοί, όπως η Σαρντίκα-Νοθ.
Ονομάζονται Ζωντανοί-Νεκροί, και αρχηγός τους είναι ο Ζαώρδιλ ο
Σκοτωμένος – ένας άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι νεκρός. Δεν
έσωσαν, όμως, τον έμπορο από τη Σαρντίκα-Νοθ για να τον ληστέψουν οι
ίδιοι· αντιθέτως, τον καθοδηγούν ώστε να φτάσει, μέσω επικίνδυνων
ορεινών περασμάτων, στον προορισμό του: την πόλη της Νασόλκαθ. Εκεί, ο
Ζαώρδιλ ελπίζει να βρει περισσότερες δουλειές για τους μισθοφόρους του,
αλλά ανακαλύπτει πως οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα και είναι πολλοί που
ακόμα έχουν έντονο μίσος για όσους κάποτε υπηρετούσαν την Παντοκράτειρα.
Ωστόσο, υπάρχει και μια γυναίκα – πρώην Παντοκρατορική κι η ίδια – που
επιδιώκει συμμαχία, αν και σκιερή. Και ο Ηγεμόνας της Νασόλκαθ σύντομα
ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον ληστών, και συγκεντρώνει στρατό από
μισθοφόρους κάθε είδους…
Μια επανάσταση ξεκινά, αρχικά περιορισμένη αλλά δυνατή, και σύντομα εξαπλώνεται σαν φωτιά ανεξέλεγκτη. Μια κρυφή δύναμη τη θρέφει από τις σκιές της Πόλης. Εδραιωμένες πλουτοκρατίες καταρρέουν· οι πολιτάρχες της Ρελκάμνια ανησυχούν. Τρόμος και αναστάτωση απλώνονται γύρω από τον Ριγοπόταμο, καθώς προβλέπουν πόλεμο.
Ένας μεγάλος ηγέτης έχει εμφανιστεί και η Πόλη φαίνεται να ζητά το αντίβαρό του – έναν άνθρωπο από συνοικίες αρκετά μακρινές. Εχθρικές δυνάμεις τον θέλουν νεκρό, αλλά μυστηριώδεις συμπτώσεις έρχονται για να τον συντρέξουν. Μισθοφόροι και μαχητές κατευθύνονται προς το επίκεντρο του επικείμενου πολέμου.
Δύο Θυγατέρες της Πόλης αναζητούν ένα πολύτιμο κόσμημα που έκλεψε μια Αδελφή τους – ένα αινιγματικό κατασκεύασμα μιας αρχαίας Θυγατέρας που μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στα λάθος χέρια.
Συμμορίες ξεσηκώνονται παντού, ακούγοντας το όνομα του Αλυσοδεμένου Ποιητή που έσπασε τις αλυσίδες του. Καιροσκόποι και πολεμοκάπηλοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν. Παλιά καθεστώτα γκρεμίζονται, καινούργια παίρνουν τη θέση τους – καλύτερα ή χειρότερα;
Ένας ξεχασμένος χώρος ανοίγει, ξερνώντας πανωλεθρία και δαίμονες από άλλους χρόνους, τραυματίζοντας την Πόλη και φέρνοντας θλίψη στους κατοίκους της.
Οι Νομάδες των Δρόμων ταξιδεύουν στις οδούς και τις λεωφόρους της Ατέρμονης Πολιτείας, καθοδηγούμενοι από την Κυρά τους. Βαδίζοντας, πάντοτε βαδίζοντας. Προσελκύοντας κι άλλους από τις συνοικίες που περνούν. Ένα υπέροχο, μαγευτικό ταξίδι γι’αυτούς, το οποίο τους αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερα μυστήρια της Πόλης· αλλά δεν θα αργήσει να τους βάλει και σε τρομερά προβλήματα. Θα βρεθούν ακόμα και στο έλεος αμφιλεγόμενων δυνάμεων ενώ θα θεωρούν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά, χαμένους μέσα στη Ρελκάμνια.
Μια εποχή μεγάλων αλλαγών, από τον Ριγοπόταμο ώς την Ανακτορική Συνοικία...
Ένας εξερευνητής από την Απολλώνια έχει χαθεί στο Πορφυρό Κενό,
ακολουθώντας τα ξεχασμένα ίχνη για κάποιο πιθανό απομεινάρι από τον Ενιαίο Κόσμο
– κάτι που και η Παντοκράτειρα πολύ πιθανόν να θέλει να πάρει στα χέρια της.
Ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, προσπαθεί να προλάβει ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, και να ξαναβρεί τον χαμένο εξερευνητή. Στέλνει την Ιωάννα, τη Μαύρη
Δράκαινα, και τον Σέλιρ’χοκ, έναν μάγο του τάγματος των Διαλογιστών, στην Άκρη,
μια πόλη εκεί όπου το σύμπαν τελειώνει και το Πορφυρό Κενό απλώνεται, γεμάτο
Αιωρούμενες Νήσους, Ανέμους, και ανείπωτα όντα.
Στην Άκρη, η Ιωάννα και ο Σέλιρ’χοκ θα βρουν συμμάχους – έναν καπετάνιο του
Κενού, μια Ανεμοσκόπο, έναν μονόφθαλμο κυνηγημένο άντρα – και θα ταξιδέψουν στα
βάθη του Πορφυρού Κενού, σφυροκοπημένοι από Ανέμους… και με έναν από τους πιο
επικίνδυνους πράκτορες της Παντοκράτειρας στο κατόπι τους.
Ο Κάραγγελ, Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα, επιστρέφει στη μεγάλη
πόλη φέρνοντας νέα για τη γενοκτονία της Λευκής φυλής του από μια μαζική επίθεση
Μελανών. Αποζητά εκδίκηση. Αλλά στην Ελρείσβα οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από εκείνον. Ούτε καν μόνο από τον Βασιληά. Ο Πρωτοσπαθάριος Κάραγγελ πρέπει να
συνεννοηθεί με τον Παντοκρατορικό Επόπτη Ευρύμαχο Νάλφερ, που βρίσκεται εκεί,
κυρίως, για να ελέγχει τα ορυχεία ενέργειας της περιοχής. Οι Παντοκρατορικοί
αποδεικνύονται πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Κάραγγελ στον αγώνα του για εκδίκηση
εναντίον των Μελανών, αλλά τα όπλα που φέρνουν είναι τόσο καταστροφικά που
κάνουν ακόμα και τον Πρωτοσπαθάριο να προβληματιστεί σχετικά με τις μεθόδους
τους. Και ποια μπορεί να είναι τα κίνητρά τους για τη βοήθεια που του
προσφέρουν;
Το ένα χωριό Μελανών μετά το άλλο αφανίζεται, μέσα στις καυτές ερήμους της
Αρβήντλια, καθώς η εκστρατεία των Παντοκρατορικών ταξιδεύει σαν λαίλαπα ολέθρου.
Ταυτόχρονα, ο Ανδρόνικος, Πρίγκιπας της Επανάστασης, η Ιωάννα η Μαύρη
Δράκαινα, και άλλοι επαναστάτες σύντροφοί τους έρχονται προς την Αρβήντλια μέσω
μιας διαστασιακής διόδου στη Σάρντλι. Αλλά δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για την
καταστροφή που ο Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα και οι Παντοκρατορικοί
σύμμαχοί του έχουν εξαπολύσει εναντίον των Μελανών φυλών. Στόχος των επαναστατών
είναι η αποκωδικοποίηση ενός μυστηριώδους μηνύματος που, αν οι υποψίες τους
είναι σωστές, θα αλλάξει τα πάντα για την Επανάσταση και για την Παντοκρατορία
σ’όλο το Γνωστό Σύμπαν...
Περί Γραφής: Η Τέχνη της Λίστας Γράφοντας λίστες μέσα σε λογοτεχνικό κείμενο συνειδητά
Όταν γράφεις λογοτεχνία, πολλές φορές κάνεις λίστες και, μάλιστα, χωρίς να το καταλαβαίνεις. Δεν μιλάω για εκείνες τις συνειδητές λίστες που βάζεις το ένα πράγμα κάτω από το άλλο και τα αριθμείς 1, 2, 3· τέτοιες σπάνια εμφανίζονται στη λογοτεχνία. Μιλάω για λίστες που, για τον αναγνώστη, είναι συνήθως αόρατες· κι ακόμα και για τον συγγραφέα επίσης, αν δεν κάνει συνειδητά αυτό που κάνει.
Ένα παράδειγμα:
Πρώτη φορά που την ατένισα ήταν λίγο μετά την πολιορκία της Σιλόζης, όταν η πόλη είχε γεμίσει πλιατσικολόγους που άρπαζαν ό,τι έβρισκαν και γκρέμιζαν ό,τι τους εμπόδιζε. Στεκόταν στο κατώφλι της πόρτας του αρχοντικού μένα πιστόλι που κάπνιζε στο ένα χέρι. Τα γαλανά της μάτια φάνταζαν σκοτεινά, πολύ σκοτεινά, εκείνη την ώρα. Τα ξανθά της μαλλιά ήταν μαυρισμένα απτους καπνούς, καψαλισμένα απτις φωτιές. Φορούσε ένα μακρύ, μπλε σατινένιο φόρεμα με δαντέλες που κάποτε πρέπει να ήταν λευκές, ένα ζευγάρι κοντά μαύρα δερμάτινα γάντια, επάργυρα γοβάκια που το τακούνι είχε σπάσει από το ένα, και μια πλατιά ζώνη κλεμμένη, μάλλον, από κάποιον στρατιώτη γιατί ήταν γεμάτη θηκάρια, άδεια όλα εκτός από ένα που το γέμιζε η λεπίδα ενός ξιφιδίου.
Υπάρχει μια λίστα στο παραπάνω παράδειγμα. Προσπαθήστε, για λίγο, να την εντοπίσετε.
Τη βρήκατε; Είναι, φυσικά, η ενδυμασία της γυναίκας. Μην τη βλέπετε γραμμένη έτσι, μέσα στο κείμενα, που γίνεται αόρατη. Σκεφτείτε την αλλιώς:
Η γυναίκα φορούσε τα εξής:
ένα μακρύ, μπλε σατινένιο φόρεμα με δαντέλες που κάποτε πρέπει να ήταν λευκές
ένα ζευγάρι κοντά μαύρα δερμάτινα γάντια
επάργυρα γοβάκια που το τακούνι είχε σπάσει από το ένα
μια πλατιά ζώνη κλεμμένη, μάλλον, από κάποιον στρατιώτη γιατί ήταν γεμάτη θηκάρια, άδεια όλα εκτός από ένα που το γέμιζε η λεπίδα ενός ξιφιδίου.
Μια λίστα, σωστά;
Ας δούμε ακόμα ένα παράδειγμα.
Ήταν καλός ξιφομάχος ο αντίπαλός μου. Αλλά ούτε εγώ πήγαινα πίσω, αν μου επιτρέπεται να κρίνω τον εαυτό μου. Απέκρουσα το σπαθί του καθώς ερχόταν κάθετα να μου χωρίσει το κεφάλι στα δύο, τινάχτηκα όπισθεν κι άφησα τη λεπίδα του να περάσει μερικά εκατοστά μπροστά απτην κοιλιά μου καθώς διέγραφε ένα θανατηφόρο ημικύκλιο στον αέρα, την απέκρουσα ξανά προτού με καρφώσει στα πλευρά, κινήθηκα στο πλάι κάνοντας δυο γρήγορα βήματα, και το δικό μου ξίφος δάγκωσε τον εχθρό μου στο πόδι, λίγο πιο κάτω από το γόνατο, σωριάζοντάς τον στο χώμα. Γύρω μας, το πλήθος της αρένας άρχισε να ζητωκραυγάζει. Ήμασταν θέατρο. Ένα αιματοβαμμένο, άθλιο θέατρο...
Πού είναι η λίστα; Την έχετε βρει;
Είναι στις κινήσεις του ξιφομάχου: στο πώς νίκησε τον εχθρό του. Ας τον ακολουθήσουμε:
Απέκρουσα το σπαθί του καθώς ερχόταν κάθετα να μου χωρίσει το κεφάλι στα δύο
τινάχτηκα όπισθεν κι άφησα τη λεπίδα του να περάσει μερικά εκατοστά μπροστά απτην κοιλιά μου καθώς διέγραφε ένα θανατηφόρο ημικύκλιο στον αέρα
την απέκρουσα ξανά προτού με καρφώσει στα πλευρά
κινήθηκα στο πλάι κάνοντας δυο γρήγορα βήματα
και το δικό μου ξίφος δάγκωσε τον εχθρό μου στο πόδι, λίγο πιο κάτω από το γόνατο, σωριάζοντάς τον στο χώμα.
Νίκη σε πέντε κινήσεις. Μια λίστα. Και, μάλιστα, ακόμα πιο αόρατη από την προηγούμενη με το ντύσιμο εκείνης της κυρίας.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ λατρεύω τις λίστες. Όσο πιο λογοτεχνικά γραμμένες, τόσο το καλύτερο. Όσο πιο
παράξενα, πρωτότυπα λογοτεχνικά γραμμένες, τόσο ακόμα πιο καλά. Μια λίστα είναι, από μόνη της, ένας
μικρόκοσμος, ένα αυθύπαρκτο σύμπαν μέσα στο ευρύτερο κειμενικό σύμπαν της λογοτεχνικής ιστορίας. Μπορείς να χαθείς μέσα σε μια λίστα.
Ας δούμε ένα παράδειγμα λίστας η οποία είναι γραμμένη πιο συνειδητά, όχι τυχαία, μέσα από τη ροή των γεγονότων της αφήγησης.
Το δωμάτιό του, στον τελευταίο όροφο του πύργου, ήταν ένα χάος: δύο αγαλματίδια αλογοκέφαλων θεών από το Σαρκνάο σε μια γωνία· παραδίπλα, μια βιβλιοθήκη που έγερνε από τη μια μεριά εξαιτίας του βάρους των βιβλίων και των κυλίνδρων που τη γέμιζαν· μια υδρόγειος σφαίρα από την εποχή των Τριών Βασιλέων που γίνονταν πολλές λανθασμένες υποθέσεις για τον κόσμο· ένα γραφείο θαμμένο κάτω από χιλιάδες έντυπα, εργαλεία γραφής, και εργαλεία μέτρησης· ένας στοιχειακός μετρητής κλίμακας Ρέμεχ επάνω σένα παλιό ξύλινο τραπεζάκι· ένα κλουβί κρεμασμένο από το ταβάνι, μέναν μαύρο ποντικό της ζούγκλας κλεισμένο μέσα· ένα χαλί στρωμένο στο πάτωμα, γεμάτο με σύμβολα που σου έδιναν την αίσθηση ότι κάτι έπρεπε να προσπαθούν να μαρτυρήσουν, κάποιο κρυφό μήνυμα να μεταδώσουν· και κρυμμένο κάτω από έναν ανοιχτό πελώριο χάρτη του φανταστικού βασιλείου της Κάτω Γης βρισκόταν το κρεβάτι του κυρίου Σαλασένβιρ, το οποίο σπάνια χρησιμοποιούσε για να κοιμάται.
Σε αυτό το παράδειγμα η λίστα είναι φανερή, υποθέτω. Τα αντικείμενα χωρίζονται από τις άνω τελείες· κάθε φορά που συναντάς άνω τελεία ακολουθεί κι ένα καινούργιο αντικείμενο. Μου αρέσουν πολύ οι λίστες αυτού του είδους. Σου δίνουν μια αίσθηση ατελείωτου, λαβυρινθώδους χάος. Είναι μια σειρά από πράγματα που το καθένα ξεχωριστά έχει κάποια σημασία, αλλά όλα μαζί προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα σύνολο, έναν συνδυασμό που αισθητικά έχει κάποιο νόημα.
Ίσως κάποιοι να πιστεύουν ότι οι μεγάλες λίστες μπορεί να μπερδέψουν τον αναγνώστη και να χαλάσουν την ιστορία που γράφεις. Μπορεί, πράγματι, να συμβεί αυτό, αν το κάνεις απρόσεχτα. Αν όμως το κάνεις προσεχτικά και συνειδητά, τότε μπορείς να δημιουργήσεις κάτι πολύ όμορφο. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για να χαθείς μέσα του από μια λίστα. Δεν υπάρχει τίποτα που να δίνει αυτή τη λαβυρινθώδη, αχανή αίσθηση.
Ταξιδεύοντας στους δρόμους της Χώρας των Βακρένων συναντήσαμε μια πλανόδια μονόφθαλμη μάντισσα πρόθυμη να μας αποκαλύψει το πεπρωμένο (αλλά από φόβο δεν δεχτήκαμε), είδαμε Λιποτάκτες του Κόκκινου Στρατού να ξυλοκοπούν ένα αγόρι στο πλάι ενός μονοπατιού (και ντρέπομαι να το πω αλλά, πάλι από φόβο, δεν πλησιάσαμε για να βοηθήσουμε), ακούσαμε τις μουσικές φωνές των Πτηνά της Αυγής που έρχονται από τα Απόκρημνα Όρη του Βόρειου Τείχους καθώς ο ήλιος ξεπροβάλλει από την ανατολή, αποφύγαμε τις συμμορίες που λυμαίνονται την παραγκούπολη έξω από τις πύλες της Τουρθάλης, μπαρκάραμε σένα από τα μικρά σκάφη που διασχίζουν τον Κόλπο Ρεφ για να φτάσουμε στις ανατολικές του ακτές, μιλήσαμε μέναν φιλόσοφο του Λευκού Όφεως στο πλάι μιας παλιάς ραγισμένη δημοσιάς όπου είχαμε σταματήσει για να γευματίσουμε (και ο φιλόσοφος μας δώρισε μια περγαμηνή με αρχαία ρητά που ακόμα με παραξενεύουν και, κάπου-κάπου, όταν έχω όρεξη, προσπαθώ να κατανοήσω), κοιμηθήκαμε με τις φημισμένες πόρνες της Νιρβίνης στους πρόποδες της Μικρής Οροσειράς (και είναι, πράγματι, τόσο γοητευτικές όσο λένε), και, λίγο προτού φτάσουμε στη Νότια Βορνιρία, παραλίγο να μας φάει ένα μεγάλο λιοντάρι που είχε ξεπροβάλει από τις παρυφές της ζούγκλας (ευτυχώς, ο Βλαστός το τόξεψε προτού μας ζυγώσει, κι εγώ, αμέσως μετά, το κάρφωσα με το δόρυ μου!).
Αυτή είναι μια λίστα, προφανώς. Μια λίστα ταξιδίου, θα μπορούσε κανείς να πει. Δεν είναι, όμως, υποχρεωτικό να γράψει κανείς έτσι το ταξίδι. Μπορεί να το γράψει κι αλλιώς. Για παράδειγμα:
Ταξιδεύαμε για μέρες στους δρόμους της Χώρας των Βακρένων. Συναντήσαμε μια πλανόδια, μονόφθαλμη μάντισσα πρόθυμη να μας αποκαλύψει το πεπρωμένο, αλλά από φόβο δεν δεχτήκαμε. Στο πλάι ενός μονοπατιού, είδαμε Λιποτάκτες του Κόκκινου Στρατού να ξυλοκοπούν ένα αγόρι, και ντρέπομαι να το πω αλλά, πάλι από φόβο, δεν πλησιάσαμε για να βοηθήσουμε. Όταν ήμασταν κοντά στα Απόκρημνα Όρη του Βόρειου Τείχους, ακούσαμε τις μουσικές φωνές των Πτηνά της Αυγής να έρχονται από εκεί, καθώς ο ήλιος ξεπρόβαλλε από την ανατολή. Στην παραγκούπολη έξω από τις πύλες της Τουρθάλης, αποφύγαμε τις συμμορίες που λυμαίνονται τους ταξιδευτές και όχι μόνο. Και από το λιμάνι της πόλης μπαρκάραμε σένα από τα μικρά σκάφη που διασχίζουν τον Κόλπο Ρεφ για να φτάσουμε στις ανατολικές του ακτές. Μετά από δύο ημέρες, στο πλάι μιας παλιάς ραγισμένη δημοσιάς όπου είχαμε σταματήσει για να γευματίσουμε, μιλήσαμε μέναν φιλόσοφο του Λευκού Όφεως· και ο φιλόσοφος μας δώρισε μια περγαμηνή με αρχαία ρητά που ακόμα με παραξενεύουν και, κάπου-κάπου, όταν έχω όρεξη, προσπαθώ να κατανοήσω. Στη Νιρβίνη, στους πρόποδες της Μικρής Οροσειράς (και όχι τόσο μακριά από τον προορισμό μας πλέον), κοιμηθήκαμε με τις φημισμένες πόρνες της περιοχής, οι οποίες είναι, πράγματι, τόσο γοητευτικές όσο λένε. Λίγο προτού φτάσουμε στη Νότια Βορνιρία, παραλίγο να μας φάει ένα μεγάλο λιοντάρι που είχε ξεπροβάλει από τις παρυφές της ζούγκλας. Ευτυχώς, ο Βλαστός το τόξεψε προτού μας ζυγώσει κι εγώ, αμέσως μετά, το κάρφωσα με το δόρυ μου!
Νομίζω πως η αίσθηση που δίνει αυτό το παράδειγμα είναι λιγάκι διαφορετική από την αίσθηση που δίνει το προηγούμενο. Και τα δύο κομμάτια περιγράφουν το ίδιο ταξίδι, φυσικά. Αλλά το πρώτο παράδειγμα είναι γραμμένο ως λίστα, και η αίσθηση που δίνει είναι πιο λαβυρινθώδης, πιο ονειρική. Σε κάνει να πιστέψεις για λίγο ότι κι εσύ έχεις χαθεί μαζί με τους ταξιδιώτες σαυτές τις φανταστικές χώρες.
Κανένας από τους δύο τρόπους, ασφαλώς, δεν είναι καλύτερος από τον άλλο. Και οι δύο είναι εξίσου καλή. Εξαρτάται από το τι θέλεις να κάνεις κάθε φορά: τι πιστεύεις ότι είναι καλύτερο για τη
δική σου ιστορία.
Εμένα, γενικά, μου αρέσουν οι λίστες, και ειδικά όταν χρησιμοποιούνται με ωραίο τρόπο. Κι όταν λέω
ωραίο τρόπο, εννοώ τα εξής (ακόμα μια λίστα):
Η λίστα να γράφεται επειδή, όντως, στο συγκεκριμένο κομμάτι έχει νόημα να προσπαθήσεις να δώσεις μια λαβυρινθώδη αίσθηση·
Η λίστα να είναι γραμμένη έτσι που ο αναγνώστης να χάνεται μέσα της αλλά να
μη χάνεται κιόλας δηλαδή, να νιώθει σαν να περιπλανιέται αλλά όχι να μην ξέρει τι του γίνεται μες στο κείμενο και να διαβάζει ασυναρτησίες·
Η λίστα να είναι γραμμένη με ορθή γραμματική και σύνταξη.
Το τελευταίο είναι, ίσως, μία από τις παγίδες που μπορεί εύκολα να πέσουν ακόμα κι οι πιο έμπειροι συγγραφείς. Στις μεγάλες λίστες, ειδικώς, είναι εύκολο να ξεχάσεις τις γραμματικές συνδέσεις.
Δείτε το εξής παράδειγμα:
Εκείνη η συμπλοκή ήταν από τις χειρότερες που η Βερένια είχε ζήσει στην αιματηρή ζωή της. Επάνω στα καταστρώματα των τριών πλοίων, άνθρωποι αλληλοσκοτώνονταν ολόγυρά της· αλλά η ίδια ποτέ δεν θα ξεχνούσε αυτούς που σκότωσε με το ξίφος του πατέρα της. Έναν αυτοκρατορικό στρατιώτη που είχε μόλις πηδήσει στο κατάστρωμα του
Γκρίζου Αετού και δεν είχε χρόνο ακόμα να σηκώσει την ασπίδα του, έναν ναύτη που προσπάθησε ο προδότης! να καρφώσει πισώπλατα τον καπετάνιο του
Γκρίζου Αετού, μια πολεμίστρια που ήδη παραπατούσε από ένα χτύπημα στον ώμο, δύο κουρσάρους του
Μαύρου Σύννεφου οι οποίοι δεν είχαν προσέξει τη Βερένια καθώς χιμούσε από δίπλα τους, ένας αυτοκρατορικός βαλλιστροφόρος που εκείνη την ώρα προσπαθούσε απεγνωσμένα να οπλίσει τη βαλλίστρα του, μια αυτοκρατορική επόπτρια με λευκόχρυσο μανδύα η οποία είχε ξαφνικά μείνει αφρούρητη, ένας κουρσάρος που πολεμούσε σαν δαίμονας και η Βερένια έχασε τον χρόνο καθώς ξιφομαχούσε φρενιασμένα μαζί του και τραυματίστηκε δύο φορές από τη λεπίδα του προτού τελικά τον καρφώσει στο στήθος. Και, καθώς τον είδε να πεθαίνει, συνειδητοποίησε ότι ίσως να τον είχε λιγάκι ερωτευτεί.
Αυτή η λίστα (η λίστα των αντιπάλων που σκότωσε η Βερένια) έχει ένα γραμματικό λάθος που αρχίζει περίπου στη μέση και συνεχίζεται ώς το τέλος.
Προσέξτε:
Έναν αυτοκρατορικό στρατιώτη που είχε μόλις πηδήσει στο κατάστρωμα του
Γκρίζου Αετού και δεν είχε χρόνο ακόμα να σηκώσει την ασπίδα του
έναν ναύτη που προσπάθησε ο προδότης! να καρφώσει πισώπλατα τον καπετάνιο του
Γκρίζου Αετού
μια πολεμίστρια που ήδη παραπατούσε από ένα χτύπημα στον ώμο
δύο κουρσάρους του Μαύρου Σύννεφου οι οποίοι δεν είχαν προσέξει τη Βερένια καθώς χιμούσε από δίπλα τους
ένας αυτοκρατορικός βαλλιστροφόρος που εκείνη την ώρα προσπαθούσε απεγνωσμένα να οπλίσει τη βαλλίστρα του
μια αυτοκρατορική επόπτρια με λευκόχρυσο μανδύα η οποία είχε ξαφνικά μείνει αφρούρητη
ένας κουρσάρος που πολεμούσε σαν δαίμονας και η Βερένια έχασε τον χρόνο καθώς ξιφομαχούσε φρενιασμένα μαζί του και τραυματίστηκε δύο φορές από τη λεπίδα του προτού τελικά τον καρφώσει στο στήθος.
Ξεκινάς γράφοντας «σκότωσε έναν». Και φτάνεις να γράψεις κάτι που είναι γραμματικά λάθος: «σκότωσε
ένας». Επειδή πρόκειται για μια λίστα που το ένα πράγμα ακολουθεί το άλλο, είναι εύκολο να γίνει τέτοιο λάθος. Το μυαλό παρακολουθεί τη λίστα και βγάζει νόημα χωρίς πρόβλημα. Αλλά, γραμματικά, η λίστα δεν είναι σωστά γραμμένη. Τα υπογραμμισμένα
ένας, κανονικά, θα έπρεπε να είναι έναν. Σκότωσε έναν αυτοκρατορικό βαλλιστροφόρο, σκότωσε
έναν κουρσάρο που πολεμούσε σαν δαίμονας...
Οι λίστες είναι λαβυρινθώδεις και υπέροχες, αλλά, όπως μέσα σε όλους τους λαβυρίνθους, πρέπει κανείς να προσέχει μην χαθεί. Κάθε αντικείμενο μιας λίστας, αφότου την έχεις γράψει, πρέπει να το κοιτάζεις
ξεχωριστά και να το ταιριάζεις με το ρήμα ή την έκφραση που αποτελεί αρχή της λίστας, αλλιώς μπορεί, από ένα σημείο και μετά, η λίστα να είναι γραμματικά λανθασμένη χωρίς να το καταλάβεις.
(ΣημείωσηΣημείωση για τα Περί Γραφής Αν είσαι φυσιολογικός αναγνώστης δε χρειάζεται να διαβάσεις αυτό το κομμάτι. Αν είσαι από εκείνους που θα σκεφτούν «Και ποιος νομίζει ότι είναι αυτός που θα μιλήσει για τη συγγραφή;», ή «Πολύ σπουδαίος δεν την έχει δει για να μας λέει πώς θα γράφουμε;», ή κάτι παρόμοια κολακευτικό για το άτομό μου, τότε είσαι το Πράσινο Ανθρωπάκι, και μπορείς να συνεχίσεις να διαβάζεις. Αγαπητό Πράσινο Ανθρωπάκι, Στα Περί Γραφής μιλάω για ορισμένες από τις συγγραφικές μου εμπειρίες, και δίνω κάποιες συμβουλές ή κατευθυντήριες γραμμές για νέους (όχι, απαραιτήτως, ηλικιακά) συγγραφείς. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό: εμπειρίες, σκέψεις, συμπεράσματα. Το διαβάζεις, κι αν πιστεύεις ότι σου λέει κάτι ενδιαφέρον, έχει καλώς· αν πιστεύεις ότι δε σ'ενδιαφέρει, ή αν διαφωνείς κάθετα, το αγνοείς. Τουλάχιστον, αυτό κάνω εγώ όταν διαβάζω παρόμοια άρθρα: αν θεωρώ ότι λέει κάτι ενδιαφέρον, το διαβάζω με ευχαρίστηση· αν θεωρώ ότι δεν με ενδιαφέρει, το αγνοώ. Να το έχεις αυτό υπόψη σου όταν διαβάζεις τα Περί Γραφής. Δεν είναι δεσμευτικά, ούτε κανένας νόμος· είναι, απλώς, μερικές σκέψεις, γνώμες, και εμπειρίες μου. για τα Περί Γραφής.)