Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, από τρίτους κυρίως, για απλή ανάλυση επισκεπτών (πχ, Google Analytics) και για social media (πχ, από το Twitter). Τα μόνα cookies που χρησιμοποιούμε εμείς είναι για θέματα λειτουργικότητας (πχ, για να μην εμφανίζεται ξανά αυτή η ειδοποίηση αφότου έχετε πατήσει το κουμπάκι). Κανένα από αυτά τα cookies, απ’ό,τι ξέρουμε, δεν είναι βλαβερό, και εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε τις πληροφορίες σας με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορείτε πολύ εύκολα να σβήσετε τα cookies από οποιονδήποτε browser, συνήθως πατώντας Shift+Ctrl+Del. Περισσότερες πληροφορίες για τα cookies μπορείτε να βρείτε στο www.whatarecookies.com.
Δύο συνοικίες της Ατέρμονης Πολιτείας, η Βαθμιδωτή και η Επίστρωτη, βρίσκονται από χρόνια σε μια κατάσταση οικονομικής αλληλεξάρτησης. Η μία συμπληρώνει την άλλη. Η Βαθμιδωτή παράγοντας, αποκλειστικά και μόνο, τεχνικούς εξοπλισμούς. Η Επίστρωτη παράγοντας τρόφιμα. Και καμιά από τις δυο συνοικίες δεν διανοείται να αλλάξει τον ρυθμό της ζωής των πολιτών της.
Μια μυστηριώδης γυναίκα με το όνομα Κορίνα παρουσιάζεται στην Επίστρωτη και μιλά με τους Εχθρούς του Πρωινού, τη μεγαλύτερη και χειρότερη συμμορία της συνοικίας, που είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πολιτών αλλά και της αστυνομίας. Η Κορίνα προθυμοποιείται να τους βοηθήσει σ’ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: να κλέψουν χρήματα κατευθείαν από το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας των Τεσσάρων.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που έχει η Κορίνα στο μυαλό της.
Πολύ σύντομα, τα πράγματα αρχίζουν ν’αλλάζουν για τις δύο συνοικίες καθώς οι ισορροπίες θρυμματίζονται...
Το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης αρχίζει!
Μετά από τον διωγμό των δυνάμεων της Παντοκράτειρας, οι υλικές ζημιές στη
διάσταση της Σεργήλης είναι πολλές, και η οικονομία της έχει δεχτεί σοβαρό
πλήγμα. Προκειμένου ολόκληρη η διάσταση να ορθοποδήσει, οι πολιτικοί της
αποφασίζουν να οργανώσουν το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, που θα φέρει
χρήματα από πολλές άλλες διαστάσεις του Γνωστού Σύμπαντος.
Οι ραλίστες που θα αγωνιστούν είναι όλοι ικανοί και έμπειροι στην οδήγηση –
ήρωες των τροχών και του τιμονιού. Ανάμεσά τους είναι και η Ελοντί Αλλόγνωμη, ή,
όπως πολλοί στη Σεργήλη τη γνωρίζουν από την παλιά της ζωή ως τραγουδίστρια, η
Έκπτωτη Ελοντί. Στο παρελθόν, σε μικρή ηλικία, ήταν δόκιμη για ιέρεια της
Αρτάλης όταν οι πράκτορες της Παντοκράτειρας προσπαθούσαν ακόμα να εξαφανίσουν
τις γυναίκες που λάτρευαν αυτή τη θεά. Αργότερα, είχε μπει στους κόλπους της
Επανάστασης, αποζητώντας εκδίκηση. Τώρα, στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης,
το παρελθόν της Ελοντί θα συναντήσει το παρόν, κι εκείνη θ’ανακαλύψει
καινούργια, και ίσως τρομαχτικά, πράγματα για τον εαυτό της.
Ο Ζορδάμης, ένας παλιός εραστής της Έκπτωτης Ελοντί και δεινός ραλίστας,
συμμετέχει επίσης στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι, και έχει κάνει μια σκοτεινή και
δαιμονική συμφωνία για να βεβαιωθεί ότι θα νικήσει. Επειδή
πρέπει να νικήσει: μυστηριώδεις δυνάμεις του υπόκοσμου της Σεργήλης
βρίσκονται στο κατόπι του, και φαίνονται έτοιμες να τον αφανίσουν αν δεν τους
δώσει ό,τι τους χρωστά...
Στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, οι οδηγοί θα τρέξουν επάνω σε
αιωρούμενες ράμπες, επάνω σε δύσκολα εδάφη, μέσα στους άγριους δασότοπους
Φέρνιλγκαν, μέσα στις καυτές ερήμους της Σεργήλης, μέσα σε παγωμένα βουνά, ακόμα
και μέσα σε μια παράξενη ενδοδιάσταση με πράσινο ουρανό και κόκκινο ήλιο...
Η Σεργήλη έχει απελευθερωθεί από τους Παντοκρατορικούς· οι κάτοικοί της
μπορούν ξανά να λατρεύουν όποιους θεούς θέλουν. Η θρησκεία της Αρτάλης έχει
αναβιώσει. Η Αριστέα, μια από τις ιέρειές της, καταφέρνει να λάβει χρηματοδότηση
από την Πολιτειάρχη της Μέλβερηθ για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ναού στα
άκρα της εν λόγω μεγαλούπολης. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι το χρηματικό δεν
είναι το μόνο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Οι Ανατολικοί Φρουροί, μια νέα
συμμορία που καταδυναστεύει τις ακροανατολικές συνοικίες της Μέλβερηθ, ζητούν
λεφτά για την προστασία του ναού – «προστασία» από την ίδια τη συμμορία, στην
πραγματικότητα. Η Αριστέα, αρνούμενη να πληρώσει, θα βρεθεί σε σύγκρουση μαζί
τους. Ευτυχώς, στο πλευρό της είναι ο Βασνάρος, ο Αγωνιστής των Δρόμων – γνωστός
και ως Τρελός Λύκος της Μέλβερηθ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας των
Παντοκρατορικών.
Η Φάνρηβ, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μοργκιάνης, ήταν κάποτε, πριν
από χρόνια, ελεύθερη με δικό της πολίτευμα. Σήμερα, είναι ένα προτεκτοράτο του
Βασιλείου της Χάρνωθ. Ο λαός της είναι διαιρεμένος: μια μερίδα υποστηρίζει τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο· μια μερίδα είναι με το μέρος του παλιού Φύλακα της Φάνρηβ,
που έρχεται με στρατό από τον βορρά για να την ελευθερώσει· και μια άλλη μερίδα
των πολιτών είναι αυτονομιστές, που δεν θέλουν ούτε τους Χαρνώθιους στην πόλη
τους ούτε την επιστροφή του Φύλακα.
Οι Αιρετοί της Φάνρηβ είναι διαιρεμένοι όπως και ο λαός της, αποτελώντας
αντανάκλασή του.
Ο Άλφεντουρ αλ Έρεσναβ, Διπλωματικός Αντιπρόσωπος του Εμπορικού Συνδέσμου της
Νάζρηβ, έρχεται από την πόλη του με ελικόπτερο προς τη Φάνρηβ, καλεσμένος εκεί
από έναν παλιό του φίλο, τον Κασλάριν ωλ Μάρατεκ, Αιρετό της Συντεχνίας των
Αγροτών. Ο Κασλάριν πιστεύει πως έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη Φάνρηβ προτού η
πόλη καταστραφεί από την οργή των αντίπαλων παρατάξεων. Και ζητά τη βοήθεια του
Άλφεντουρ, ο οποίος μπορεί να ασκήσει πιέσεις και στην Κέσριμιθ ωλ Ζαλτάρεμ, τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο, και στο συμβούλιο των Αιρετών.
Όταν όμως ο Άλφεντουρ φτάνει στην πόλη, το κλίμα είναι ήδη έκρυθμο και, με
κάθε μέρα που περνά, χειροτερεύει. Η Αρχόντισσα Κέσριμιθ προσπαθεί με όλους τους
τρόπους – και με τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης της Φάνρηβ – να
επηρεάσει τον λαό ώστε να τον τραβήξει με το μέρος του Βασιλείου της Χάρνωθ. Οι
υποστηρικτές του Φύλακα, που έρχεται με στρατό από τα βόρεια, πασχίζουν να
φέρουν τον κόσμο με τη δική τους πλευρά, ενώ αποφεύγουν και χτυπάνε τους
ανθρώπους των Χαρνώθιων. Και οι αυτονομιστές είναι εναντίον όλων, γεμίζοντας
τους δρόμους της πόλης με συνθήματα και απρόσμενες εκρήξεις.
Αλλά στη Φάνρηβ οι πιο επικίνδυνες ενέργειες γίνονται στα παρασκήνια. Σκιερές
μορφές στοιχειώνουν την Πόλη της Αέναης Νύχτας. Προδότες σχεδιάζουν πολιτικές
δολοφονίες. Κατάσκοποι παρακολουθούν κάθε κίνηση. Αδέλφια χάνουν την εμπιστοσύνη
που έχουν μεταξύ τους. Οι πάντες είναι ύποπτοι για τα πάντα.
Ο Πρίγκιπας Ανδρόνικος επιστρέφει στην πατρίδα του, την Απολλώνια, όπου
σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε αφήσει. Κάποια
μυστηριώδης, σκοτεινή οργάνωση έχει απλώσει τα δίχτυα της μέσα στο Βασίλειο, και
φημολογείται, ψιθυριστά, ότι ακόμα κι ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Πρίγκιπας
Λούσιος, είναι αναμιγμένος σ’αυτήν.
Ο Ανδρόνικος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και θα χρειαστεί να
ζητήσει βοήθεια ακόμα κι από τους επαναστάτες άλλων διαστάσεων· διότι μέσα στην
ίδια του την πατρίδα κανένας δεν φαίνεται πλέον να μπορεί να θεωρηθεί
αξιόπιστος…
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις της Παντοκράτειρας έρχονται από το Βόρειο Μέτωπο,
φέρνοντας έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους στο Γνωστό Σύμπαν· ενώ από
τα νότια της διάστασης τερατουργήματα επιτίθενται από την Απολεσθείσα Γη,
μαστίζοντας το Βασίλειο σαν προαιώνια κατάρα.
Στην Απολλώνια, μια από καιρό πολιορκημένη διάσταση, τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…
Η Αγγελική, μια φίλη της Παντοκράτειρας, βρίσκεται δολοφονημένη στη σουίτα
ενός ξενοδοχείου, με μυστηριώδεις τομές επάνω στο σώμα της. Ο εραστής της,
Ταγματάρχης Στίβεν Νέλκος, παρότι ήταν μαζί της εκείνη τη βραδιά, μοιάζει να
έχει πλήρη άγνοια του τι συνέβη. Και οι άνθρωποι της Παντοκράτειρας δεν
καταφέρνουν να ανακαλύψουν τίποτα.
Η Ρία-Μία, η Αρχιέρεια του Κρόνου, προτείνει στην Παντοκράτειρα έναν ιδιωτικό
ερευνητή, τον Φέλιξ Χάρλω, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να βρει τον δολοφόνο.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτός σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η περίπτωση είναι
εξαιρετικά περίπλοκη και δυσεπίλυτη, και οι δυνάμεις που είναι αναμιγμένες
ξεπερνούν τη δικαιοδοσία του αλλά και τις ικανότητες του μυαλού του...
Ένας ξεχασμένος κόσμος, μια διάσταση απομονωμένη από το υπόλοιπο σύμπαν.
Ένας υπερδιαστασιακός στρόβιλος – ένα
ρήγμα – σπάζει το στάσιμο πλέγμα της πραγματικότητάς του. Κι από εκεί,
έρχεται ένας μεγάλος προφήτης που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας του για
πάντα...
Ο Τάμπριελ, κάποτε σύζυγος της Παντοκράτειρας και μάγος του τάγματος των
Δεσμοφυλάκων, καταλήγει σαν ναυαγός σε μια διάσταση ανέγνωρη για εκείνον. Ένα
μέρος όπου κανένας δεν μιλά καμια γνωστή του γλώσσα. Μέσα στο μυαλό του, όμως,
παράδοξα, υπάρχουν εικόνες από αυτόν τον απομονωμένο κόσμο: και ο Τάμπριελ
συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρίσκεται τυχαία εδώ...
Μαζί του είναι η Ανταρλίδα, μια από τις Μαύρες Δράκαινες της Παντοκράτειρας
οι οποίες πλέον υπηρετούν την Επανάσταση εναντίον της. Ούτε εκείνη έχει ποτέ
ξανά δει ή ακούσει γι’αυτό τον κόσμο. Αλλά τώρα που οι δυο τους βρίσκονται εδώ,
σ’ένα ξένο, εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να μάθουν να επιβιώνουν ώστε να
ξεκλειδώσουν τα μυστικά της διάστασης που θα τους δώσουν πρόσβαση στο Γνωστό
Σύμπαν, από το οποίο ήρθαν.
Παράξενα ανοίγματα παρουσιάζονται στη Χάρνταβελ: τρύπες επάνω στα ίδια τα
τοιχώματα της πραγματικότητάς της. Από μέσα τους διακρίνεται μια άλλη
πραγματικότητα, και πλάσματα έρχονται από εκεί τα οποία δεν έχουν ξαναβαδίσει
ποτέ στη Χάρνταβελ.
Οι Παντοκρατορικοί που ελέγχουν την εν λόγω διάσταση προσπαθούν να ερευνήσουν
το φαινόμενο, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται με
ανησυχητικό ρυθμό. Η Αρίνη’σαρ, μάγισσα του τάγματος των Ερευνητών και σύζυγος
του Παντοκρατορικού Ταγματάρχη Τέρι Κάρμεθ, έχει αναλάβει να ανακαλύψει τι
συμβαίνει, συναντώντας πολλά εμπόδια στον δρόμο της.
Αλλά και ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, ενδιαφέρεται για το
μυστηριώδες φαινόμενο γιατί η Χάρνταβελ συνδέεται άμεσα με τη δική του διάσταση,
την Απολλώνια. Οργανώνει μια αποστολή για να το ερευνήσει, και αναζητά τους
σωστούς ανθρώπους. Προσπαθεί να πείσει τον Γεράρδο να επιστρέψει στη Χάρνταβελ,
η οποία ήταν κάποτε πατρίδα του.
Ο Γεράρδος, όμως, είναι διστακτικός, επειδή είχε τους λόγους του που έφυγε
πριν από χρόνια. Ήταν ένας από τους ιερείς της Χάρνταβελ, που δεν μπορούν ποτέ
να την εγκαταλείψουν, καθώς αυτό σημαίνει τον θάνατό τους από μια δαιμονική
ακατονόμαστη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Αλλά ο Γεράρδος έχει επιβιώσει·
φεύγοντας από τη Χάρνταβελ νομίζει πως κατόρθωσε τελικά να διαλύσει το Εσώτερο
Θηρίο. Μπορεί, όμως, να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμφανιστεί και πάλι εντός
του όταν ξαναγυρίσει στη Χάρνταβελ; Και είναι πρόθυμος να το ριψοκινδυνέψει για
να μάθει;
Η επιστροφή στην πατρίδα του μπορεί να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το
ιερατείο εκεί, αλλά και με μια δύναμη πιο διαβολική και εξαπλωμένη απ’ό,τι
μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι Παντοκρατορικοί στη Χάρνταβελ...
Μετά τη διάλυση της Συμπαντικής Παντοκρατορίας,
ληστές και κακούργοι λυμαίνονται τα άγρια εδάφη της Φεηνάρκια:
απομεινάρηδες των στρατών της Παντοκράτειρας αλλά και γηγενείς που
προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Όταν ένας έμπορος από τη
Χόλκεραλ, ο Καντάρφιλ, δέχεται επίθεση από τους ληστές της Σαρντίκα-Νοθ,
μια ομάδα μισθοφόρων έρχεται απρόσμενα προς βοήθειά του για να τρέψει
τους ληστές σε φυγή. Σύντομα όμως ο Καντάρφιλ μαθαίνει πως οι σωτήρες
του είναι κι αυτοί πρώην Παντοκρατορικοί, όπως η Σαρντίκα-Νοθ.
Ονομάζονται Ζωντανοί-Νεκροί, και αρχηγός τους είναι ο Ζαώρδιλ ο
Σκοτωμένος – ένας άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι νεκρός. Δεν
έσωσαν, όμως, τον έμπορο από τη Σαρντίκα-Νοθ για να τον ληστέψουν οι
ίδιοι· αντιθέτως, τον καθοδηγούν ώστε να φτάσει, μέσω επικίνδυνων
ορεινών περασμάτων, στον προορισμό του: την πόλη της Νασόλκαθ. Εκεί, ο
Ζαώρδιλ ελπίζει να βρει περισσότερες δουλειές για τους μισθοφόρους του,
αλλά ανακαλύπτει πως οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα και είναι πολλοί που
ακόμα έχουν έντονο μίσος για όσους κάποτε υπηρετούσαν την Παντοκράτειρα.
Ωστόσο, υπάρχει και μια γυναίκα – πρώην Παντοκρατορική κι η ίδια – που
επιδιώκει συμμαχία, αν και σκιερή. Και ο Ηγεμόνας της Νασόλκαθ σύντομα
ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον ληστών, και συγκεντρώνει στρατό από
μισθοφόρους κάθε είδους…
Μια επανάσταση ξεκινά, αρχικά περιορισμένη αλλά δυνατή, και σύντομα εξαπλώνεται σαν φωτιά ανεξέλεγκτη. Μια κρυφή δύναμη τη θρέφει από τις σκιές της Πόλης. Εδραιωμένες πλουτοκρατίες καταρρέουν· οι πολιτάρχες της Ρελκάμνια ανησυχούν. Τρόμος και αναστάτωση απλώνονται γύρω από τον Ριγοπόταμο, καθώς προβλέπουν πόλεμο.
Ένας μεγάλος ηγέτης έχει εμφανιστεί και η Πόλη φαίνεται να ζητά το αντίβαρό του – έναν άνθρωπο από συνοικίες αρκετά μακρινές. Εχθρικές δυνάμεις τον θέλουν νεκρό, αλλά μυστηριώδεις συμπτώσεις έρχονται για να τον συντρέξουν. Μισθοφόροι και μαχητές κατευθύνονται προς το επίκεντρο του επικείμενου πολέμου.
Δύο Θυγατέρες της Πόλης αναζητούν ένα πολύτιμο κόσμημα που έκλεψε μια Αδελφή τους – ένα αινιγματικό κατασκεύασμα μιας αρχαίας Θυγατέρας που μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στα λάθος χέρια.
Συμμορίες ξεσηκώνονται παντού, ακούγοντας το όνομα του Αλυσοδεμένου Ποιητή που έσπασε τις αλυσίδες του. Καιροσκόποι και πολεμοκάπηλοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν. Παλιά καθεστώτα γκρεμίζονται, καινούργια παίρνουν τη θέση τους – καλύτερα ή χειρότερα;
Ένας ξεχασμένος χώρος ανοίγει, ξερνώντας πανωλεθρία και δαίμονες από άλλους χρόνους, τραυματίζοντας την Πόλη και φέρνοντας θλίψη στους κατοίκους της.
Οι Νομάδες των Δρόμων ταξιδεύουν στις οδούς και τις λεωφόρους της Ατέρμονης Πολιτείας, καθοδηγούμενοι από την Κυρά τους. Βαδίζοντας, πάντοτε βαδίζοντας. Προσελκύοντας κι άλλους από τις συνοικίες που περνούν. Ένα υπέροχο, μαγευτικό ταξίδι γι’αυτούς, το οποίο τους αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερα μυστήρια της Πόλης· αλλά δεν θα αργήσει να τους βάλει και σε τρομερά προβλήματα. Θα βρεθούν ακόμα και στο έλεος αμφιλεγόμενων δυνάμεων ενώ θα θεωρούν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά, χαμένους μέσα στη Ρελκάμνια.
Μια εποχή μεγάλων αλλαγών, από τον Ριγοπόταμο ώς την Ανακτορική Συνοικία...
Ένας εξερευνητής από την Απολλώνια έχει χαθεί στο Πορφυρό Κενό,
ακολουθώντας τα ξεχασμένα ίχνη για κάποιο πιθανό απομεινάρι από τον Ενιαίο Κόσμο
– κάτι που και η Παντοκράτειρα πολύ πιθανόν να θέλει να πάρει στα χέρια της.
Ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, προσπαθεί να προλάβει ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, και να ξαναβρεί τον χαμένο εξερευνητή. Στέλνει την Ιωάννα, τη Μαύρη
Δράκαινα, και τον Σέλιρ’χοκ, έναν μάγο του τάγματος των Διαλογιστών, στην Άκρη,
μια πόλη εκεί όπου το σύμπαν τελειώνει και το Πορφυρό Κενό απλώνεται, γεμάτο
Αιωρούμενες Νήσους, Ανέμους, και ανείπωτα όντα.
Στην Άκρη, η Ιωάννα και ο Σέλιρ’χοκ θα βρουν συμμάχους – έναν καπετάνιο του
Κενού, μια Ανεμοσκόπο, έναν μονόφθαλμο κυνηγημένο άντρα – και θα ταξιδέψουν στα
βάθη του Πορφυρού Κενού, σφυροκοπημένοι από Ανέμους… και με έναν από τους πιο
επικίνδυνους πράκτορες της Παντοκράτειρας στο κατόπι τους.
Ο Κάραγγελ, Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα, επιστρέφει στη μεγάλη
πόλη φέρνοντας νέα για τη γενοκτονία της Λευκής φυλής του από μια μαζική επίθεση
Μελανών. Αποζητά εκδίκηση. Αλλά στην Ελρείσβα οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από εκείνον. Ούτε καν μόνο από τον Βασιληά. Ο Πρωτοσπαθάριος Κάραγγελ πρέπει να
συνεννοηθεί με τον Παντοκρατορικό Επόπτη Ευρύμαχο Νάλφερ, που βρίσκεται εκεί,
κυρίως, για να ελέγχει τα ορυχεία ενέργειας της περιοχής. Οι Παντοκρατορικοί
αποδεικνύονται πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Κάραγγελ στον αγώνα του για εκδίκηση
εναντίον των Μελανών, αλλά τα όπλα που φέρνουν είναι τόσο καταστροφικά που
κάνουν ακόμα και τον Πρωτοσπαθάριο να προβληματιστεί σχετικά με τις μεθόδους
τους. Και ποια μπορεί να είναι τα κίνητρά τους για τη βοήθεια που του
προσφέρουν;
Το ένα χωριό Μελανών μετά το άλλο αφανίζεται, μέσα στις καυτές ερήμους της
Αρβήντλια, καθώς η εκστρατεία των Παντοκρατορικών ταξιδεύει σαν λαίλαπα ολέθρου.
Ταυτόχρονα, ο Ανδρόνικος, Πρίγκιπας της Επανάστασης, η Ιωάννα η Μαύρη
Δράκαινα, και άλλοι επαναστάτες σύντροφοί τους έρχονται προς την Αρβήντλια μέσω
μιας διαστασιακής διόδου στη Σάρντλι. Αλλά δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για την
καταστροφή που ο Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα και οι Παντοκρατορικοί
σύμμαχοί του έχουν εξαπολύσει εναντίον των Μελανών φυλών. Στόχος των επαναστατών
είναι η αποκωδικοποίηση ενός μυστηριώδους μηνύματος που, αν οι υποψίες τους
είναι σωστές, θα αλλάξει τα πάντα για την Επανάσταση και για την Παντοκρατορία
σ’όλο το Γνωστό Σύμπαν...
Περί Γραφής: Ο Κβαντικός Τρόπος και ο Σχεδιαγραμματικός Τρόπος Ελεύθερες και προδιαγεγραμμένες γραφές
Για να γράψεις μια λογοτεχνική ιστορία υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι: τον έναν μαρέσει να τον λέω
σχεδιαγραμματικό, τον άλλο κβαντικό.
Όταν ακολουθείς τον σχεδιαγραμματικό τρόπο φτιάχνεις, στην κυριολεξία, σχεδιάγραμμα. Αυτό το σχεδιάγραμμα, αναλόγως και το μέγεθος της ιστορίας πάντα, μπορεί να είναι είτε στο μυαλό σου είτε επάνω στο χαρτί (ή σε κάποιο ηλεκτρονικό αρχείο). Αν είναι μόνο στο μυαλό σου, σημαίνει ότι τα έχεις σκεφτεί όλα πολύ προσεχτικά και ξέρεις τι θα γίνει από την αρχή ώς το τέλος της ιστορίας προτού ξεκινήσεις να τη γράφεις. Και όταν τελικά ξεκινήσεις ακολουθείς ακριβώς αυτή τη σειρά σκέψεων που έχεις αποτυπώσει στο μυαλό σου.
Αλλά το πιο συνηθισμένο, βέβαια, είναι ο συγγραφέας να έχει κάνει σχεδιάγραμμα επάνω σε χαρτί (ή σε κάποιο ηλεκτρονικό αρχείο). Σε αυτή την περίπτωση, σημειώνει εκεί όλα τα βασικά σημεία της πλοκής καθώς και αρκετές λεπτομέρειες. Αυτό μπορεί να είναι είτε αρκετά γενικό και συγκεχυμένο είτε πολύ,
πολύ συγκεκριμένο. Μπορεί ο συγγραφέας να σημειώσει πώς ξεκινά η ιστορία, πώς εξελίσσεται στη μέση, και πώς τελειώνει, προτού αρχίσει να τη γράφει. Ή μπορεί να σημειώσει τι γίνεται σε όλα τα κεφάλαια, το ένα μετά το άλλο, περιληπτικά, προτού γράψει την πρώτη λογοτεχνική πρόταση της πρώτης λογοτεχνικής παραγράφου της ιστορίας. Δεν υπάρχει «σωστή» μέθοδος, φυσικά· εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του συγγραφέα.
Ο κβαντικός τρόπος είναι το άκρο αντίθετο του σχεδιαγραμματικού τρόπου. Ο συγγραφέας έχει μια γενική ιδέα, ξεκινά να γράφει το λογοτεχνικό κείμενο, και, καθώς το ένα πράγμα ακολουθεί το άλλο με λογική συνέπεια, φτάνει σε κάποιο τέλος που κι ο ίδιος πολλές φορές ίσως να μη μπορούσε να είχε προβλέψει ούτε καν από τη μέση της ιστορίας. Ο κβαντικός τρόπος έχει να κάνει με τη λογική ακολουθία συνειρμών και με την ανακάλυψη της αφήγησης σε κάθε βήμα. Δεν είναι απλά μια διαδικασία για τον συγγραφέα· είναι ένα (νοητικό) ταξίδι.
Και ο σχεδιαγραμματικός και ο κβαντικός τρόπος έχουν τα υπέρ και τα κατά τους. Με τον σχεδιαγραμματικό τρόπο μπορείς να είσαι βέβαιος για το τι ακριβώς θα γράψεις· μπορείς να είσαι βέβαιος ότι η ιστορία σου δεν πρόκειται να ξεφύγει, δεν πρόκειται να πέσεις σε ξαφνικό αδιέξοδο. Όμως, αν τα έχεις προδιαγράψει όλα από την αρχή, τότε ίσως να χάνεις τον ενθουσιασμό που έρχεται από την ανακάλυψη, καθώς η συγγραφή γίνεται μια σχετικά διαδικαστική υπόθεση, σαν να συμπληρώνεις κενά κουτάκια με λογοτεχνικό κείμενο, το ένα κεφάλαιο μετά το άλλο.
Ο κβαντικός τρόπος σίγουρα δεν είναι ανιαρός· είναι ένα συνεχές ταξίδι ανακάλυψης, από την αρχή ώς το τέλος. Δεν έχει τίποτα το διαδικαστικό. Τα πάντα βρίσκονται σε μια διαρκή κατάσταση πιθανής μετάλλαξης. Ωστόσο, όταν ακολουθείς μια τέτοια οδό, ίσως να βρεθείς σένα σημείο που η έμπνευσή σου σε έχει εγκαταλείψει και μετά δεν ξέρεις τι να γράψεις. Μπορεί να φτάσεις μπροστά σένα νοητικό χάσμα, αγεφύρωτο, ή μπροστά σένα αδιέξοδο του λαβυρίνθου. Και τι κάνεις τότε; Αν κάνεις κάτι ανόητο, κάτι που δεν ταιριάζει στην ιστορία, πιθανώς αυτό να χαλάσει
ολόκληρη την ιστορία.
Ο σχεδιαγραμματικός τρόπος είναι πιο σίγουρος αλλά, συγχρόνως, πιο ανιαρός. Ο κβαντικός τρόπος δεν είναι ανιαρός αλλά είναι πιο ριψοκίνδυνος.
Αυτές οι μορφές, βέβαια, που αναφέρω είναι ακραίες. Είναι σαν τα πρότυπα Τάξης και Χάους που συναντάς σε ορισμένα βιβλία φαντασίας. Ο σχεδιαγραμματικός τρόπος είναι η έκφανση της Τάξης στη συγγραφή· στην ιδανική του μορφή δεν είναι παρά μια μηχανή χωρίς συναισθήματα. Ο κβαντικός τρόπος είναι η έκφανση του Χάους στη συγγραφή· στην ιδανική του μορφή είναι όλο έμπνευση και εξάρσεις χωρίς να βγαίνει νόημα.
Κανένας συγγραφέας δεν ακολουθεί τις «ιδανικές μορφές». Οι περισσότεροι ακολουθούν απλά
περισσότερο τη μια τεχνική ή την άλλη. Ακόμα και οι συγγραφείς που κάνουν σχεδιάγραμμα της πλοκής του βιβλίου τους δεν προδιαγράφουν τα
πάντα· αρκετά από αυτά που γράφουν μέσα στο λογοτεχνικό κείμενο βασίζονται σε στιγμιαία έμπνευση που δεν θα μπορούσαν εκ των προτέρων να έχουν προβλέψει. Και ακόμα κι οι συγγραφείς που ακολουθούν τον κβαντικό τρόπο γραφής δεν τα αφήνουν όλα στην τύχη· κρατάνε κάποιες σημειώσεις, συνήθως καθώς η ιστορία εξελίσσεται.
Υπάρχει και η υβριδική μέθοδος που περιλαμβάνει στοιχεία και της σχεδιαγραμματικής και της κβαντικής μεθόδου σε μεγάλο βαθμό. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να έχει προδιαγράψει ακριβώς πώς αρχίζει μια ιστορία και πώς τελειώνει, αλλά έχει αφήσει όλο τον ενδιάμεσο αφηγηματικό χωροχρόνο κενό ώστε να τον γεμίσει με στιγμιαίες εμπνεύσεις. Ή μπορεί να έχει κάνει σχεδιάγραμμα για τα πάντα αλλά όχι για το τέλος, ώστε να είναι κάτι που θα ξαφνιάσει ακόμα και τον ίδιο.
Προσωπικά, θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο ακόλουθο της κβαντικής μεθόδου παρά της σχεδιαγραμματικής. Συνήθως, ξεκινάω από μια ιδέα και κάποιους χαρακτήρες. Ξέρω γενικά
τι συμβαίνει, ποια είναι η κεντρική υπόθεση, ποιος έχει να κερδίσει τι, ποιος έχει να χάσει τι. Και μετά αρχίζω να γράφω. Καθώς γράφω, σχεδιάζω κιόλας. Κατά πρώτον, κρατάω πολλές σημειώσεις για όσα παρουσιάζονται μες στην ιστορία (γεγονότα, χαρακτήρες, περιοχές, αντικείμενα) ώστε να μην αντιφάσκω ενώ προχωρώ μέσα στην αφήγηση. Επίσης, καθώς γράφω, σχεδιάζω το μέλλον. Βλέπω πώς διαμορφώνεται από αυτά που έχω γράψει ώς τότε. Συνήθως είναι κάτι που δεν θα μπορούσα να είχα προβλέψει από την αρχή. Είναι πράγματα που μπορούν να προκύψουν μόνο από τις αλληλουχίες των γεγονότων που παρουσιάζονται κατά τη διαδικασία της γραφής. Το τέλος, συνήθως, το «προβλέπω» όταν έχω γράψει τη μισή ιστορία και μετά· ίσως και περισσότερο. Πιο πριν, είναι πάντα ομιχλώδες. Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία. Κάποιες φορές ίσως να έχω μια συγκεχυμένη ιδέα, αλλά σπάνια, όταν έχω φτάσει εκεί, είναι ακριβώς εκείνο που είχα σκεφτεί. Ποτέ όμως δεν έχω παράπονο. Βλέπω ότι τα γεγονότα εκεί με έχουν οδηγήσει, επομένως αυτό είναι το πιο φυσικό αποτέλεσμα. Όλα τα άλλα σβήνουν όταν έχεις καταλήξει στο φυσικό αποτέλεσμα.
Καταλαβαίνω ότι ίσως για κάποιους η μέθοδος αυτή να μην πιάνει. Δεν την αναφέρω ως σωστότερη από οτιδήποτε άλλο. Απλώς είναι εκείνο που εξυπηρετεί
εμένα καλύτερα. Δεν θα μπορούσα να γράψω βάσει σχεδιαγράμματος· θα το έβρισκα πολύ ανιαρό.
Η μέθοδός μου νομίζω ότι είναι προτιμότερη για τους ανθρώπους που έγραφαν ανέκαθεν δηλαδή, αυτούς που γράφουν από μικροί. Πρέπει να γράφεις εξελικτικά, νομίζω, για να φτάσεις σένα σημείο που μπορείς να βγάλεις μια λογική ιστορία με τέτοιο τρόπο. Αν είσαι μεγάλος και πιάσεις ξαφνικά να γράψεις ένα λογοτεχνικό βιβλίο με τον κβαντικό τρόπο, πολύ πιθανόν να χαθείς τελείως, ή να μην ξέρεις πώς να αρχίσεις, πώς να συνεχίσεις, ή πώς να τελειώσεις. Ίσως να μην ξέρεις καν πού πηγαίνεις. Ένα σχεδιάγραμμα, περισσότερο ή λιγότερο λεπτομερειακό, πιθανώς να σε βοηθήσει.
Το καλύτερο, πάντως, είναι να μην πάρεις καμιά απόφαση για το ποια μέθοδο θέλεις να ακολουθήσεις. Άφησε τη διαδικασία να σε οδηγήσει και δες. Πώς αισθάνεσαι ότι πρέπει να κινηθείς; Χρειάζεσαι έναν σταθερό χάρτη; Σαρέσει περισσότερο να βολτάρεις μέσα στην ομίχλη; Θέλεις μια ανάμιξη και των δύο;
*
Κάποιες σκέψεις για το όλο θέμα, και διάφορες προεκτάσεις τους, οι οποίες ίσως να έχουν ενδιαφέρον:
Οι σουρεαλιστές πίστευαν και πιστεύουν στη στιγμιαία έμπνευση, ιδανικά χωρίς καμία δομή. Αυτό είναι ο κβαντικός τρόπος γραφής στην πιο αγνή του μορφή.
«Ο χάρτης δεν είναι ο τόπος.» Το σχεδιάγραμμα δεν είναι η λογοτεχνική ιστορία. Όσο λεπτομερές σχεδιάγραμμα κι αν κάνεις ακόμα κι αν καθίσεις να γράψεις περιλήψεις για όλα τα κεφάλαια ακριβώς με τη σειρά που θα εμφανιστούν στο βιβλίο πάλι η διαδικασία της συγγραφής κάπου θα σε ξαφνιάσει.
Ένα σχεδιάγραμμα πόσες λεπτομέρειες μπορεί να έχει; Αν έχει όλες τις λεπτομέρειες από το πώς είναι ο καιρός εκείνη την ημέρα μέχρι το πώς είναι ντυμένος ένας χαρακτήρας και πώς αισθάνεται τότε ποια διαφορά έχει από το ίδιο το λογοτεχνικό κείμενο;
Είναι ποτέ δυνατόν ένα σχεδιάγραμμα να περιλαμβάνει κάθε λεπτομέρεια; (Μάλλον όχι.)
Εκείνο που ξαφνιάζει εσένα ως συγγραφέα θα ξαφνιάσει και τον αναγνώστη;
Εκείνο που δεν ξαφνιάζει εσένα ως συγγραφέα θα ξαφνιάσει τον αναγνώστη;
Τι σενδιαφέρει περισσότερο: να ξαφνιάσεις τον εαυτό σου ή τον αναγνώστη; Και γιατί;