Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, από τρίτους κυρίως, για απλή ανάλυση επισκεπτών (πχ, Google Analytics) και για social media (πχ, από το Twitter). Τα μόνα cookies που χρησιμοποιούμε εμείς είναι για θέματα λειτουργικότητας (πχ, για να μην εμφανίζεται ξανά αυτή η ειδοποίηση αφότου έχετε πατήσει το κουμπάκι). Κανένα από αυτά τα cookies, απ’ό,τι ξέρουμε, δεν είναι βλαβερό, και εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε τις πληροφορίες σας με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορείτε πολύ εύκολα να σβήσετε τα cookies από οποιονδήποτε browser, συνήθως πατώντας Shift+Ctrl+Del. Περισσότερες πληροφορίες για τα cookies μπορείτε να βρείτε στο www.whatarecookies.com.
Αν σας αρέσουν τα μυθιστορήματα και διηγήματα που βρίσκετε εδώ
τελείως δωρεάν, μπορείτε να το δείξετε κάνοντας μια δωρεά με τον πιο ασφαλή
τρόπο στο διαδίκτυο.
Δύο συνοικίες της Ατέρμονης Πολιτείας, η Βαθμιδωτή και η Επίστρωτη, βρίσκονται από χρόνια σε μια κατάσταση οικονομικής αλληλεξάρτησης. Η μία συμπληρώνει την άλλη. Η Βαθμιδωτή παράγοντας, αποκλειστικά και μόνο, τεχνικούς εξοπλισμούς. Η Επίστρωτη παράγοντας τρόφιμα. Και καμιά από τις δυο συνοικίες δεν διανοείται να αλλάξει τον ρυθμό της ζωής των πολιτών της.
Μια μυστηριώδης γυναίκα με το όνομα Κορίνα παρουσιάζεται στην Επίστρωτη και μιλά με τους Εχθρούς του Πρωινού, τη μεγαλύτερη και χειρότερη συμμορία της συνοικίας, που είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πολιτών αλλά και της αστυνομίας. Η Κορίνα προθυμοποιείται να τους βοηθήσει σ’ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: να κλέψουν χρήματα κατευθείαν από το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας των Τεσσάρων.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που έχει η Κορίνα στο μυαλό της.
Πολύ σύντομα, τα πράγματα αρχίζουν ν’αλλάζουν για τις δύο συνοικίες καθώς οι ισορροπίες θρυμματίζονται...
Το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης αρχίζει!
Μετά από τον διωγμό των δυνάμεων της Παντοκράτειρας, οι υλικές ζημιές στη
διάσταση της Σεργήλης είναι πολλές, και η οικονομία της έχει δεχτεί σοβαρό
πλήγμα. Προκειμένου ολόκληρη η διάσταση να ορθοποδήσει, οι πολιτικοί της
αποφασίζουν να οργανώσουν το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, που θα φέρει
χρήματα από πολλές άλλες διαστάσεις του Γνωστού Σύμπαντος.
Οι ραλίστες που θα αγωνιστούν είναι όλοι ικανοί και έμπειροι στην οδήγηση –
ήρωες των τροχών και του τιμονιού. Ανάμεσά τους είναι και η Ελοντί Αλλόγνωμη, ή,
όπως πολλοί στη Σεργήλη τη γνωρίζουν από την παλιά της ζωή ως τραγουδίστρια, η
Έκπτωτη Ελοντί. Στο παρελθόν, σε μικρή ηλικία, ήταν δόκιμη για ιέρεια της
Αρτάλης όταν οι πράκτορες της Παντοκράτειρας προσπαθούσαν ακόμα να εξαφανίσουν
τις γυναίκες που λάτρευαν αυτή τη θεά. Αργότερα, είχε μπει στους κόλπους της
Επανάστασης, αποζητώντας εκδίκηση. Τώρα, στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης,
το παρελθόν της Ελοντί θα συναντήσει το παρόν, κι εκείνη θ’ανακαλύψει
καινούργια, και ίσως τρομαχτικά, πράγματα για τον εαυτό της.
Ο Ζορδάμης, ένας παλιός εραστής της Έκπτωτης Ελοντί και δεινός ραλίστας,
συμμετέχει επίσης στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι, και έχει κάνει μια σκοτεινή και
δαιμονική συμφωνία για να βεβαιωθεί ότι θα νικήσει. Επειδή
πρέπει να νικήσει: μυστηριώδεις δυνάμεις του υπόκοσμου της Σεργήλης
βρίσκονται στο κατόπι του, και φαίνονται έτοιμες να τον αφανίσουν αν δεν τους
δώσει ό,τι τους χρωστά...
Στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, οι οδηγοί θα τρέξουν επάνω σε
αιωρούμενες ράμπες, επάνω σε δύσκολα εδάφη, μέσα στους άγριους δασότοπους
Φέρνιλγκαν, μέσα στις καυτές ερήμους της Σεργήλης, μέσα σε παγωμένα βουνά, ακόμα
και μέσα σε μια παράξενη ενδοδιάσταση με πράσινο ουρανό και κόκκινο ήλιο...
Η Σεργήλη έχει απελευθερωθεί από τους Παντοκρατορικούς· οι κάτοικοί της
μπορούν ξανά να λατρεύουν όποιους θεούς θέλουν. Η θρησκεία της Αρτάλης έχει
αναβιώσει. Η Αριστέα, μια από τις ιέρειές της, καταφέρνει να λάβει χρηματοδότηση
από την Πολιτειάρχη της Μέλβερηθ για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ναού στα
άκρα της εν λόγω μεγαλούπολης. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι το χρηματικό δεν
είναι το μόνο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Οι Ανατολικοί Φρουροί, μια νέα
συμμορία που καταδυναστεύει τις ακροανατολικές συνοικίες της Μέλβερηθ, ζητούν
λεφτά για την προστασία του ναού – «προστασία» από την ίδια τη συμμορία, στην
πραγματικότητα. Η Αριστέα, αρνούμενη να πληρώσει, θα βρεθεί σε σύγκρουση μαζί
τους. Ευτυχώς, στο πλευρό της είναι ο Βασνάρος, ο Αγωνιστής των Δρόμων – γνωστός
και ως Τρελός Λύκος της Μέλβερηθ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας των
Παντοκρατορικών.
Η Φάνρηβ, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μοργκιάνης, ήταν κάποτε, πριν
από χρόνια, ελεύθερη με δικό της πολίτευμα. Σήμερα, είναι ένα προτεκτοράτο του
Βασιλείου της Χάρνωθ. Ο λαός της είναι διαιρεμένος: μια μερίδα υποστηρίζει τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο· μια μερίδα είναι με το μέρος του παλιού Φύλακα της Φάνρηβ,
που έρχεται με στρατό από τον βορρά για να την ελευθερώσει· και μια άλλη μερίδα
των πολιτών είναι αυτονομιστές, που δεν θέλουν ούτε τους Χαρνώθιους στην πόλη
τους ούτε την επιστροφή του Φύλακα.
Οι Αιρετοί της Φάνρηβ είναι διαιρεμένοι όπως και ο λαός της, αποτελώντας
αντανάκλασή του.
Ο Άλφεντουρ αλ Έρεσναβ, Διπλωματικός Αντιπρόσωπος του Εμπορικού Συνδέσμου της
Νάζρηβ, έρχεται από την πόλη του με ελικόπτερο προς τη Φάνρηβ, καλεσμένος εκεί
από έναν παλιό του φίλο, τον Κασλάριν ωλ Μάρατεκ, Αιρετό της Συντεχνίας των
Αγροτών. Ο Κασλάριν πιστεύει πως έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη Φάνρηβ προτού η
πόλη καταστραφεί από την οργή των αντίπαλων παρατάξεων. Και ζητά τη βοήθεια του
Άλφεντουρ, ο οποίος μπορεί να ασκήσει πιέσεις και στην Κέσριμιθ ωλ Ζαλτάρεμ, τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο, και στο συμβούλιο των Αιρετών.
Όταν όμως ο Άλφεντουρ φτάνει στην πόλη, το κλίμα είναι ήδη έκρυθμο και, με
κάθε μέρα που περνά, χειροτερεύει. Η Αρχόντισσα Κέσριμιθ προσπαθεί με όλους τους
τρόπους – και με τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης της Φάνρηβ – να
επηρεάσει τον λαό ώστε να τον τραβήξει με το μέρος του Βασιλείου της Χάρνωθ. Οι
υποστηρικτές του Φύλακα, που έρχεται με στρατό από τα βόρεια, πασχίζουν να
φέρουν τον κόσμο με τη δική τους πλευρά, ενώ αποφεύγουν και χτυπάνε τους
ανθρώπους των Χαρνώθιων. Και οι αυτονομιστές είναι εναντίον όλων, γεμίζοντας
τους δρόμους της πόλης με συνθήματα και απρόσμενες εκρήξεις.
Αλλά στη Φάνρηβ οι πιο επικίνδυνες ενέργειες γίνονται στα παρασκήνια. Σκιερές
μορφές στοιχειώνουν την Πόλη της Αέναης Νύχτας. Προδότες σχεδιάζουν πολιτικές
δολοφονίες. Κατάσκοποι παρακολουθούν κάθε κίνηση. Αδέλφια χάνουν την εμπιστοσύνη
που έχουν μεταξύ τους. Οι πάντες είναι ύποπτοι για τα πάντα.
Ο Πρίγκιπας Ανδρόνικος επιστρέφει στην πατρίδα του, την Απολλώνια, όπου
σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε αφήσει. Κάποια
μυστηριώδης, σκοτεινή οργάνωση έχει απλώσει τα δίχτυα της μέσα στο Βασίλειο, και
φημολογείται, ψιθυριστά, ότι ακόμα κι ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Πρίγκιπας
Λούσιος, είναι αναμιγμένος σ’αυτήν.
Ο Ανδρόνικος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και θα χρειαστεί να
ζητήσει βοήθεια ακόμα κι από τους επαναστάτες άλλων διαστάσεων· διότι μέσα στην
ίδια του την πατρίδα κανένας δεν φαίνεται πλέον να μπορεί να θεωρηθεί
αξιόπιστος…
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις της Παντοκράτειρας έρχονται από το Βόρειο Μέτωπο,
φέρνοντας έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους στο Γνωστό Σύμπαν· ενώ από
τα νότια της διάστασης τερατουργήματα επιτίθενται από την Απολεσθείσα Γη,
μαστίζοντας το Βασίλειο σαν προαιώνια κατάρα.
Στην Απολλώνια, μια από καιρό πολιορκημένη διάσταση, τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…
Η Αγγελική, μια φίλη της Παντοκράτειρας, βρίσκεται δολοφονημένη στη σουίτα
ενός ξενοδοχείου, με μυστηριώδεις τομές επάνω στο σώμα της. Ο εραστής της,
Ταγματάρχης Στίβεν Νέλκος, παρότι ήταν μαζί της εκείνη τη βραδιά, μοιάζει να
έχει πλήρη άγνοια του τι συνέβη. Και οι άνθρωποι της Παντοκράτειρας δεν
καταφέρνουν να ανακαλύψουν τίποτα.
Η Ρία-Μία, η Αρχιέρεια του Κρόνου, προτείνει στην Παντοκράτειρα έναν ιδιωτικό
ερευνητή, τον Φέλιξ Χάρλω, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να βρει τον δολοφόνο.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτός σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η περίπτωση είναι
εξαιρετικά περίπλοκη και δυσεπίλυτη, και οι δυνάμεις που είναι αναμιγμένες
ξεπερνούν τη δικαιοδοσία του αλλά και τις ικανότητες του μυαλού του...
Ένας ξεχασμένος κόσμος, μια διάσταση απομονωμένη από το υπόλοιπο σύμπαν.
Ένας υπερδιαστασιακός στρόβιλος – ένα
ρήγμα – σπάζει το στάσιμο πλέγμα της πραγματικότητάς του. Κι από εκεί,
έρχεται ένας μεγάλος προφήτης που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας του για
πάντα...
Ο Τάμπριελ, κάποτε σύζυγος της Παντοκράτειρας και μάγος του τάγματος των
Δεσμοφυλάκων, καταλήγει σαν ναυαγός σε μια διάσταση ανέγνωρη για εκείνον. Ένα
μέρος όπου κανένας δεν μιλά καμια γνωστή του γλώσσα. Μέσα στο μυαλό του, όμως,
παράδοξα, υπάρχουν εικόνες από αυτόν τον απομονωμένο κόσμο: και ο Τάμπριελ
συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρίσκεται τυχαία εδώ...
Μαζί του είναι η Ανταρλίδα, μια από τις Μαύρες Δράκαινες της Παντοκράτειρας
οι οποίες πλέον υπηρετούν την Επανάσταση εναντίον της. Ούτε εκείνη έχει ποτέ
ξανά δει ή ακούσει γι’αυτό τον κόσμο. Αλλά τώρα που οι δυο τους βρίσκονται εδώ,
σ’ένα ξένο, εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να μάθουν να επιβιώνουν ώστε να
ξεκλειδώσουν τα μυστικά της διάστασης που θα τους δώσουν πρόσβαση στο Γνωστό
Σύμπαν, από το οποίο ήρθαν.
Παράξενα ανοίγματα παρουσιάζονται στη Χάρνταβελ: τρύπες επάνω στα ίδια τα
τοιχώματα της πραγματικότητάς της. Από μέσα τους διακρίνεται μια άλλη
πραγματικότητα, και πλάσματα έρχονται από εκεί τα οποία δεν έχουν ξαναβαδίσει
ποτέ στη Χάρνταβελ.
Οι Παντοκρατορικοί που ελέγχουν την εν λόγω διάσταση προσπαθούν να ερευνήσουν
το φαινόμενο, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται με
ανησυχητικό ρυθμό. Η Αρίνη’σαρ, μάγισσα του τάγματος των Ερευνητών και σύζυγος
του Παντοκρατορικού Ταγματάρχη Τέρι Κάρμεθ, έχει αναλάβει να ανακαλύψει τι
συμβαίνει, συναντώντας πολλά εμπόδια στον δρόμο της.
Αλλά και ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, ενδιαφέρεται για το
μυστηριώδες φαινόμενο γιατί η Χάρνταβελ συνδέεται άμεσα με τη δική του διάσταση,
την Απολλώνια. Οργανώνει μια αποστολή για να το ερευνήσει, και αναζητά τους
σωστούς ανθρώπους. Προσπαθεί να πείσει τον Γεράρδο να επιστρέψει στη Χάρνταβελ,
η οποία ήταν κάποτε πατρίδα του.
Ο Γεράρδος, όμως, είναι διστακτικός, επειδή είχε τους λόγους του που έφυγε
πριν από χρόνια. Ήταν ένας από τους ιερείς της Χάρνταβελ, που δεν μπορούν ποτέ
να την εγκαταλείψουν, καθώς αυτό σημαίνει τον θάνατό τους από μια δαιμονική
ακατονόμαστη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Αλλά ο Γεράρδος έχει επιβιώσει·
φεύγοντας από τη Χάρνταβελ νομίζει πως κατόρθωσε τελικά να διαλύσει το Εσώτερο
Θηρίο. Μπορεί, όμως, να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμφανιστεί και πάλι εντός
του όταν ξαναγυρίσει στη Χάρνταβελ; Και είναι πρόθυμος να το ριψοκινδυνέψει για
να μάθει;
Η επιστροφή στην πατρίδα του μπορεί να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το
ιερατείο εκεί, αλλά και με μια δύναμη πιο διαβολική και εξαπλωμένη απ’ό,τι
μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι Παντοκρατορικοί στη Χάρνταβελ...
Μετά τη διάλυση της Συμπαντικής Παντοκρατορίας,
ληστές και κακούργοι λυμαίνονται τα άγρια εδάφη της Φεηνάρκια:
απομεινάρηδες των στρατών της Παντοκράτειρας αλλά και γηγενείς που
προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Όταν ένας έμπορος από τη
Χόλκεραλ, ο Καντάρφιλ, δέχεται επίθεση από τους ληστές της Σαρντίκα-Νοθ,
μια ομάδα μισθοφόρων έρχεται απρόσμενα προς βοήθειά του για να τρέψει
τους ληστές σε φυγή. Σύντομα όμως ο Καντάρφιλ μαθαίνει πως οι σωτήρες
του είναι κι αυτοί πρώην Παντοκρατορικοί, όπως η Σαρντίκα-Νοθ.
Ονομάζονται Ζωντανοί-Νεκροί, και αρχηγός τους είναι ο Ζαώρδιλ ο
Σκοτωμένος – ένας άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι νεκρός. Δεν
έσωσαν, όμως, τον έμπορο από τη Σαρντίκα-Νοθ για να τον ληστέψουν οι
ίδιοι· αντιθέτως, τον καθοδηγούν ώστε να φτάσει, μέσω επικίνδυνων
ορεινών περασμάτων, στον προορισμό του: την πόλη της Νασόλκαθ. Εκεί, ο
Ζαώρδιλ ελπίζει να βρει περισσότερες δουλειές για τους μισθοφόρους του,
αλλά ανακαλύπτει πως οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα και είναι πολλοί που
ακόμα έχουν έντονο μίσος για όσους κάποτε υπηρετούσαν την Παντοκράτειρα.
Ωστόσο, υπάρχει και μια γυναίκα – πρώην Παντοκρατορική κι η ίδια – που
επιδιώκει συμμαχία, αν και σκιερή. Και ο Ηγεμόνας της Νασόλκαθ σύντομα
ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον ληστών, και συγκεντρώνει στρατό από
μισθοφόρους κάθε είδους…
Μια επανάσταση ξεκινά, αρχικά περιορισμένη αλλά δυνατή, και σύντομα εξαπλώνεται σαν φωτιά ανεξέλεγκτη. Μια κρυφή δύναμη τη θρέφει από τις σκιές της Πόλης. Εδραιωμένες πλουτοκρατίες καταρρέουν· οι πολιτάρχες της Ρελκάμνια ανησυχούν. Τρόμος και αναστάτωση απλώνονται γύρω από τον Ριγοπόταμο, καθώς προβλέπουν πόλεμο.
Ένας μεγάλος ηγέτης έχει εμφανιστεί και η Πόλη φαίνεται να ζητά το αντίβαρό του – έναν άνθρωπο από συνοικίες αρκετά μακρινές. Εχθρικές δυνάμεις τον θέλουν νεκρό, αλλά μυστηριώδεις συμπτώσεις έρχονται για να τον συντρέξουν. Μισθοφόροι και μαχητές κατευθύνονται προς το επίκεντρο του επικείμενου πολέμου.
Δύο Θυγατέρες της Πόλης αναζητούν ένα πολύτιμο κόσμημα που έκλεψε μια Αδελφή τους – ένα αινιγματικό κατασκεύασμα μιας αρχαίας Θυγατέρας που μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στα λάθος χέρια.
Συμμορίες ξεσηκώνονται παντού, ακούγοντας το όνομα του Αλυσοδεμένου Ποιητή που έσπασε τις αλυσίδες του. Καιροσκόποι και πολεμοκάπηλοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν. Παλιά καθεστώτα γκρεμίζονται, καινούργια παίρνουν τη θέση τους – καλύτερα ή χειρότερα;
Ένας ξεχασμένος χώρος ανοίγει, ξερνώντας πανωλεθρία και δαίμονες από άλλους χρόνους, τραυματίζοντας την Πόλη και φέρνοντας θλίψη στους κατοίκους της.
Οι Νομάδες των Δρόμων ταξιδεύουν στις οδούς και τις λεωφόρους της Ατέρμονης Πολιτείας, καθοδηγούμενοι από την Κυρά τους. Βαδίζοντας, πάντοτε βαδίζοντας. Προσελκύοντας κι άλλους από τις συνοικίες που περνούν. Ένα υπέροχο, μαγευτικό ταξίδι γι’αυτούς, το οποίο τους αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερα μυστήρια της Πόλης· αλλά δεν θα αργήσει να τους βάλει και σε τρομερά προβλήματα. Θα βρεθούν ακόμα και στο έλεος αμφιλεγόμενων δυνάμεων ενώ θα θεωρούν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά, χαμένους μέσα στη Ρελκάμνια.
Μια εποχή μεγάλων αλλαγών, από τον Ριγοπόταμο ώς την Ανακτορική Συνοικία...
Ένας εξερευνητής από την Απολλώνια έχει χαθεί στο Πορφυρό Κενό,
ακολουθώντας τα ξεχασμένα ίχνη για κάποιο πιθανό απομεινάρι από τον Ενιαίο Κόσμο
– κάτι που και η Παντοκράτειρα πολύ πιθανόν να θέλει να πάρει στα χέρια της.
Ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, προσπαθεί να προλάβει ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, και να ξαναβρεί τον χαμένο εξερευνητή. Στέλνει την Ιωάννα, τη Μαύρη
Δράκαινα, και τον Σέλιρ’χοκ, έναν μάγο του τάγματος των Διαλογιστών, στην Άκρη,
μια πόλη εκεί όπου το σύμπαν τελειώνει και το Πορφυρό Κενό απλώνεται, γεμάτο
Αιωρούμενες Νήσους, Ανέμους, και ανείπωτα όντα.
Στην Άκρη, η Ιωάννα και ο Σέλιρ’χοκ θα βρουν συμμάχους – έναν καπετάνιο του
Κενού, μια Ανεμοσκόπο, έναν μονόφθαλμο κυνηγημένο άντρα – και θα ταξιδέψουν στα
βάθη του Πορφυρού Κενού, σφυροκοπημένοι από Ανέμους… και με έναν από τους πιο
επικίνδυνους πράκτορες της Παντοκράτειρας στο κατόπι τους.
Ο Κάραγγελ, Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα, επιστρέφει στη μεγάλη
πόλη φέρνοντας νέα για τη γενοκτονία της Λευκής φυλής του από μια μαζική επίθεση
Μελανών. Αποζητά εκδίκηση. Αλλά στην Ελρείσβα οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από εκείνον. Ούτε καν μόνο από τον Βασιληά. Ο Πρωτοσπαθάριος Κάραγγελ πρέπει να
συνεννοηθεί με τον Παντοκρατορικό Επόπτη Ευρύμαχο Νάλφερ, που βρίσκεται εκεί,
κυρίως, για να ελέγχει τα ορυχεία ενέργειας της περιοχής. Οι Παντοκρατορικοί
αποδεικνύονται πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Κάραγγελ στον αγώνα του για εκδίκηση
εναντίον των Μελανών, αλλά τα όπλα που φέρνουν είναι τόσο καταστροφικά που
κάνουν ακόμα και τον Πρωτοσπαθάριο να προβληματιστεί σχετικά με τις μεθόδους
τους. Και ποια μπορεί να είναι τα κίνητρά τους για τη βοήθεια που του
προσφέρουν;
Το ένα χωριό Μελανών μετά το άλλο αφανίζεται, μέσα στις καυτές ερήμους της
Αρβήντλια, καθώς η εκστρατεία των Παντοκρατορικών ταξιδεύει σαν λαίλαπα ολέθρου.
Ταυτόχρονα, ο Ανδρόνικος, Πρίγκιπας της Επανάστασης, η Ιωάννα η Μαύρη
Δράκαινα, και άλλοι επαναστάτες σύντροφοί τους έρχονται προς την Αρβήντλια μέσω
μιας διαστασιακής διόδου στη Σάρντλι. Αλλά δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για την
καταστροφή που ο Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα και οι Παντοκρατορικοί
σύμμαχοί του έχουν εξαπολύσει εναντίον των Μελανών φυλών. Στόχος των επαναστατών
είναι η αποκωδικοποίηση ενός μυστηριώδους μηνύματος που, αν οι υποψίες τους
είναι σωστές, θα αλλάξει τα πάντα για την Επανάσταση και για την Παντοκρατορία
σ’όλο το Γνωστό Σύμπαν...
Περί Γραφής: Ανώνυμα Πλήθη και Επώνυμοι Κομπάρσοι Μια ματιά στους δευτερεύοντες χαρακτήρες
Στην Οδύσσεια ο Όμηρος δεν μπαίνει στον κόπο να δώσει ονόματα στους συντρόφους του Οδυσσέα. Είναι απλά «οι σύντροφοι». Δεν είναι (ας πούμε) ο Αγήνορας ο Σπιρτόζος, ο Αναξίμανδρος ο Ανθρωποφαγωτής, και ο Αναξιμένης ο Χορτοφάγος. Δεν έχουν καθόλου ονόματα. Είναι ένα πλήθος χωρίς προσωπικότητα. Αλλά εξυπηρετεί τον σκοπό του στη συγκεκριμένη ιστορία. Γιατί στην
Οδύσσεια, κατά βάση, μόνο ο Οδυσσέας μάς ενδιαφέρει. Είναι η δική του ιστορία.
Στην Ιλιάδα, αντιθέτως, έχουμε ένα σωρό χαρακτήρες. Έχουμε πάρα πολλά ονόματα. Δεν είναι απλά «ο στρατός». Κι αν θέλουμε να πάρουμε ένα πιο σύγχρονο παράδειγμα, στο
A Song of Ice and Fire, του GRR Martin, όλοι οι δευτερεύοντες χαρακτήρες έχουν ονόματα, από έναν στρατιωτικό διοικητή μέχρι μια καμαριέρα.
Πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικές μεθόδους χρήσης των δευτερευόντων χαρακτήρων: το Ανώνυμο Πλήθος και το Επώνυμο Πλήθος.
Το Ανώνυμο Πλήθος: Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες δεν έχουν ονόματα, ούτε ξεχωριστές προσωπικότητες. Είναι «οι σύντροφοι», ή «η ομάδα», ή «ο στρατός», ή «οι μισθοφόροι», ή «οι υπηρέτες», ή «οι ευγενείς». Δεν είναι σημαντικοί, παρά μόνο ως σύνολο. Αυτό το σύνολο μπορεί να έχει κάποια προσωπικότητα οι ευγενείς μπορεί να είναι υπερόπτες· ο στρατός μπορεί να είναι άγριος, απαρτιζόμενος από βαρβάρους· οι σύντροφοι μπορεί να είναι πιστοί· η ομάδα μπορεί να βρίσκεται σε αναβρασμό αλλά δεν ξεχωρίζει κανένα συγκεκριμένο πρόσωπο του συνόλου.
Το Επώνυμο Πλήθος: Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες έχουν ονόματα και προσωπικότητες. Δεν αρκεί να πεις «οι σύντροφοι»· τους αποκαλείς με τα ονόματά τους, και ο καθένας είναι διαφορετικός από τον άλλο. Οι προσωπικότητες μπορεί να μην είναι τόσο αναλυτικές όσο των πρωτευόντων χαρακτήρων αλλά ούτε αμελητέες είναι. Ο Αναξιμένης ο Χορτοφάγος απεχθάνεται τις σάρκες· ο Αναξίμανδρος ο Ανθρωποφαγωτής τσαντίζεται εύκολα και πιάνει κόσμο στο ξύλο· ο Αγήνορας ο Σπιρτόζος πάντα βρίσκει έξυπνες λύσεις. Αυτά τούς χαρακτηρίζουν· είναι οι προσωπικότητές τους.
Το Ανάμικτο Πλήθος: Υπάρχει και μια τρίτη μέθοδος, που, ουσιαστικά, είναι μίξη των δύο προηγούμενων. Έχεις ένα μεγάλο ανώνυμο πλήθος αλλά μέσα σαυτό υπάρχουν και συγκεκριμένες προσωπικότητας. Για παράδειγμα, έχεις ένα μεγάλο στράτευμα από ανώνυμους μαχητές (που ξέρεις ότι είναι αρκετά άγριοι) αλλά μέσα από αυτούς έχεις επιλέξεις τρεις που τους λες με τα ονόματά τους και έχουν κάποιες προσωπικότητες: ο Ρογκ (που είναι φιλοχρήματος), ο Ζάρντοκ (που βαριέται οτιδήποτε εκτός απτο να σκοτώνει), και η Μίρθα (που είναι πολύ πιστή σε όσους έχει ορκιστεί να υπηρετήσει).
Το θέμα είναι ποια από αυτές τις μεθόδους να χρησιμοποιήσεις όταν γράφεις μια ιστορία.
Κατά πρώτον, σωστή μέθοδος δεν υπάρχει. Είναι υποκειμενική υπόθεση, και εξαρτάται από την αισθητική του κάθε συγγραφέα και από το είδος της ιστορίας που θέλει να αφηγηθεί.
Κάποια πράγματα που μπορεί να έχει κανείς υπόψη του, για να επιλέξει τι του ταιριάζει καλύτερα, είναι τα ακόλουθα.
Σκέψου πού εστιάζεται η ιστορία σου. Αν εστιάζεται σε μόνο ένα ή δύο βασικά πρόσωπα (όπως στην
Οδύσσεια), τότε ίσως θα ήταν καλή επιλογή να έχεις διάφορα ανώνυμα πλήθη, όπως «οι πολίτες», «οι δούλοι», «οι μισθοφόροι». Αν η ιστορία δεν εστιάζεται μόνο σε λίγα βασικά πρόσωπα αλλά θέλει να δείξει μια συγκεκριμένη περίοδο, ή έναν πόλεμο, ή μια κατάσταση που συμβαίνει μέσα σε μια εταιρεία ή μέσα σένα διαστημόπλοιο, τότε ίσως θα ήταν καλή επιλογή να έχεις ή επώνυμα πλήθη ή ανάμικτα πλήθη. Αν τα πλήθη είναι μικρά (όπως ομάδες των οκτώ ή δώδεκα ατόμων), μπορεί να θέλεις να είναι όλοι οι χαρακτήρες επώνυμοι. Αν τα πλήθη είναι μεγάλα (όπως ένας ολόκληρος στρατός), δεν είναι πρακτικό να δώσεις ονόματα σε κάθε χαρακτήρα, οπότε δίνεις ονόματα σε μερικούς μόνο και οι υπόλοιποι είναι ένα ανώνυμο σύνολο.
Σκέψου, επίσης, πόσο μεγάλη θα ήθελες να είναι η ιστορία που γράφεις. Συνήθως, όσο περισσότερους επώνυμους χαρακτήρες έχεις, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ιστορία. Πρόκειται για αντικειμενικό θέμα. Όταν αναφέρεσαι απλά σένα ανώνυμο σύνολο, πόσο πράγματα πια να γράψεις; Όταν αναφέρεσαι σε έξι χαρακτήρες, ξεχωριστά και συγκεκριμένα, θα πρέπει να γράψεις πιο πολλά λόγια. Αν λοιπόν θέλεις μια μικρότερη ιστορία, καλύτερα να μην έχεις και πολλούς επώνυμους κομπάρσους. Αν θέλεις μια μεγαλύτερη ιστορία, βάλε όσους νομίζεις πως έχει ενδιαφέρον.
Υπάρχουν υπέρ και κατά και στις δύο μεθόδους. Τα ανώνυμα σύνολα είναι απρόσωπα, και δεν βοηθάνε και πολύ στο να δημιουργήσεις ατμόσφαιρα ούτε να αισθανθείς κοντά τους. Μοιάζουν με μέρος του σκηνικού. Αλλά, μέσα στην ιστορία, δεν πιάνουν αφηγηματικό χώρο. Γράφεις για το πλήθος και αναφέρεσαι σε μια μάζα ανθρώπων, χωρίς να πρέπει να ασχολείσαι με τον καθένα ξεχωριστά: κι αυτό σού δίνει τη δυνατότητα να επικεντρωθείς περισσότερο στα σημαντικότερα πρόσωπα της ιστορίας σου.
Από την άλλη, τα επώνυμα άτομα δεν είναι απρόσωπα (προφανώς) κι έτσι μπορείς πιο εύκολα να δημιουργήσεις ατμόσφαιρα με αυτά και να αισθανθείς κοντά τους. Από ένα σημείο και μετά, γίνονται σαν παλιοί φίλοι. Μπορεί να μην είναι κεντρικοί χαρακτήρες, αλλά δίνουν στην ιστορία αυτό το κάτι επιπλέον που τη χρωματίζει ευχάριστα. Το μειονέκτημα είναι ότι πιάνουν περισσότερο αφηγηματικό χώρο, και σε αναγκάζουν να κρατάς πολύ περισσότερες σημειώσεις. (Δεν είναι καλό να μπερδέψεις τι χρώμα έχουν τα μαλλιά κάποιου, στη μέση της ιστορίας, και από μαύρα να γίνουν ξαφνικά κόκκινα!) Επίσης, αν τύχει να βάλεις πιο πολλούς από,τι μπορεί να «σηκώσει» η ιστορία, τότε ίσως η αφήγηση να εκτροχιαστεί, με αποτέλεσμα να μη μπορείς να γράψεις τα πράγματα που έχουν αληθινό ενδιαφέρον.
Ας πάρουμε για παράδειγμα δύο απλές ιστορίες.
Πρώτη ιστορία: μια ομάδα σπηλαιολόγων εξερευνεί κάτι σπήλαια, μέσα στα οποία συναντά επικίνδυνα θηρία. Έχεις διάφορες επιλογές για το πώς να γράψεις αυτή την ιστορία. Αν πάρεις έναν, δυο χαρακτήρες ως βασικούς, οι άλλοι είναι ένα σύνολο μια ομάδα. Αυτή η ομάδα μπορεί να είναι είτε ανώνυμο πλήθος, είτε επώνυμα άτομα, είτε μια μίξη ανώνυμων και επώνυμων. Αν επιλέξεις να τους έχεις ανώνυμους, τότε θα μιλάς πάντα για την «ομάδα», και θα επικεντρώνεσαι μόνο στους ένα, δυο βασικούς χαρακτήρες. Αν επιλέξεις να δώσεις ονόματα σε όλους, τότε θα έχεις έξι, εφτά επώνυμα άτομα που θα πρέπει να ξέρεις μερικές πληροφορίες γιαυτά και να δίνεις έστω κάποια μικρή σημασία σε όλα. Αν επιλέξεις το μικτό πλήθος, τότε μπορεί δυο, τρεις να έχουν ονόματα και οι υπόλοιποι πέντε να είναι «η ομάδα». Όλες αυτές οι μέθοδοι είναι σωστές. Εξαρτάται από το τι είδους ιστορία θες να αφηγηθείς.
Δεύτερη ιστορία: ένα αστρόπλοιο έχει πέσει μέσα σε μια χώρα· το πλήρωμά του είναι τελείως διαφορετικό από τους κατοίκους της χώρας αυτής, και ο βασιλιάς της στέλνει έναν από τους διπλωμάτες του για να ρυθμίσει την κατάσταση. Βασικοί χαρακτήρες πες ότι είναι ο διπλωμάτης, ο βασιλιάς, και ο πλοίαρχος του αστρόπλοιου. Οι κομπάρσοι είναι πάρα πολλοί: είναι, σίγουρα, το πλήρωμα του αστρόπλοιου· είναι οι φρουροί του διπλωμάτη· είναι οι ευγενείς της Αυλής του βασιλιά· είναι, ίσως, ακόμα και η οικογένεια του βασιλιά. Πρέπει να αποφασίσεις ποιοι από αυτούς είναι επώνυμοι και ποιοι ανώνυμοι. Δεν μπορεί όλοι να είναι επώνυμοι· δεν είναι πρακτικό: η ιστορία δεν θα τελειώσει ποτέ. Θα γράφεις δέκα χρόνια και θα έχεις φτάσει τις 20.000 σελίδες, κι ακόμα δεν θα έχεις τελειώσει. Επομένως, πρέπει να αποφασίσεις. Το πιο απλό απόλα είναι μόνο οι τρεις βασικοί χαρακτήρες (διπλωμάτης, βασιλιάς, πλοίαρχος) να είναι επώνυμοι και οι άλλοι να είναι ανώνυμα πλήθη. Αλλά αυτό πάλι είναι πολύ απρόσωπο και αποστασιοποιημένο, σαν οι άλλοι να είναι σκιές γύρω από τους βασικούς χαρακτήρες, χωρίς η ύπαρξή τους να έχει καμια σημασία. Το πιο λογικό, αν θες να συμπεριλάβεις επώνυμους κομπάρσους, είναι να έχεις ανάμικτα πλήθη, ή ανάμικτα και ανώνυμα. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιοι από το πλήρωμα του αστρόπλοιου να έχουν ονόματα ενώ οι υπόλοιποι να είναι «το πλήρωμα». Οι σωματοφύλακες του διπλωμάτη, αν είναι λίγοι, μπορεί όλοι να έχουν ονόματα, ενώ οι ευγενείς της Αυλής να είναι τελείως ανώνυμοι και η οικογένεια του βασιλιά να είναι όλοι επώνυμοι.
Γενικά, όταν θέλεις να δώσεις χρώμα και ζωντάνια σε μια ιστορία, είναι καλό να έχεις κάποιους δευτερεύοντες χαρακτήρες με ονόματα. Δημιουργούν την εντύπωση ότι οι βασικοί χαρακτήρες δεν βρίσκονται μέσα σένα θεατρικό σκηνικό αλλά σέναν πραγματικό κόσμο. Ο πραγματικός κόσμος έχει τα δικά του προβλήματα και τις δικές του ασχολίες· δεν είναι στημένος για τους βασικούς χαρακτήρες. Υπάρχουν κι άλλοι σημαντικοί άνθρωποι εκεί, απλά τώρα τυχαίνει να μην επικεντρωνόμαστε σαυτούς.
Αυτό δεν σημαίνει πως και η μέθοδος του ανώνυμου πλήθους είναι άχρηστη. Αλλά πρέπει πάντα να έχεις υπόψη ότι δημιουργεί απόσταση· τα πράγματα δεν μπορούν ποτέ να είναι προσωπικά με ένα ανώνυμο πλήθος. Ο στρατηγός μπορεί να δώσει διαταγές στον στρατό του, αλλά δεν μπορεί να συζητήσει μαζί του, ούτε να πιει ένα ποτήρι κρασί μαζί του, ούτε να αισθανθεί
προσωπική φιλική συμπάθεια για ολόκληρο αυτό το σύνολο.
Υπάρχει, επίσης, μια αφηγηματική παραλλαγή που καταργεί ώς ένα βαθμό τους δευτερεύοντες χαρακτήρες. Είναι η περίπτωση όπου κανένας χαρακτήρας δεν είναι ξεκάθαρα περισσότερο σημαντικός από τους άλλους, και είναι όλοι επώνυμοι. Μπορεί να υπάρχουν συγχρόνως κάποια ανώνυμα πλήθη αλλά όλοι οι επώνυμοι χαρακτήρες μοιάζουν εξίσου σημαντικοί μεταξύ τους. Σε κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις, καθώς η ιστορία εξελίσσεται, ορισμένοι από τους χαρακτήρες μετατρέπονται σε σημαντικότερους ενώ οι άλλοι παίρνουν δευτερεύοντα ρόλο. Σε άλλες περιπτώσεις παραμένουν όλοι, ώς το τέλος, εξίσου σημαντικοί.
(ΣημείωσηΣημείωση για τα Περί ΓραφήςΑν είσαι φυσιολογικός αναγνώστης δε χρειάζεται να διαβάσεις αυτό το κομμάτι. Αν είσαι από εκείνους που θα σκεφτούν «Και ποιος νομίζει ότι είναι αυτός που θα μιλήσει για τη συγγραφή;», ή «Πολύ σπουδαίος δεν την έχει δει για να μας λέει πώς θα γράφουμε;», ή κάτι παρόμοια κολακευτικό για το άτομό μου, τότε είσαι το Πράσινο Ανθρωπάκι, και μπορείς να συνεχίσεις να διαβάζεις. Αγαπητό Πράσινο Ανθρωπάκι, Στα Περί Γραφής μιλάω για ορισμένες από τις συγγραφικές μου εμπειρίες, και δίνω κάποιες συμβουλές ή κατευθυντήριες γραμμές για νέους (όχι, απαραιτήτως, ηλικιακά) συγγραφείς. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό: εμπειρίες, σκέψεις, συμπεράσματα. Το διαβάζεις, κι αν πιστεύεις ότι σου λέει κάτι ενδιαφέρον, έχει καλώς· αν πιστεύεις ότι δε σ'ενδιαφέρει, ή αν διαφωνείς κάθετα, το αγνοείς. Τουλάχιστον, αυτό κάνω εγώ όταν διαβάζω παρόμοια άρθρα: αν θεωρώ ότι λέει κάτι ενδιαφέρον, το διαβάζω με ευχαρίστηση· αν θεωρώ ότι δεν με ενδιαφέρει, το αγνοώ. Να το έχεις αυτό υπόψη σου όταν διαβάζεις τα Περί Γραφής. Δεν είναι δεσμευτικά, ούτε κανένας νόμος· είναι, απλώς, μερικές σκέψεις, γνώμες, και εμπειρίες μου. για τα Περί Γραφής.)