Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, από τρίτους κυρίως, για απλή ανάλυση επισκεπτών (πχ, Google Analytics) και για social media (πχ, από το Twitter). Τα μόνα cookies που χρησιμοποιούμε εμείς είναι για θέματα λειτουργικότητας (πχ, για να μην εμφανίζεται ξανά αυτή η ειδοποίηση αφότου έχετε πατήσει το κουμπάκι). Κανένα από αυτά τα cookies, απ’ό,τι ξέρουμε, δεν είναι βλαβερό, και εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε τις πληροφορίες σας με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορείτε πολύ εύκολα να σβήσετε τα cookies από οποιονδήποτε browser, συνήθως πατώντας Shift+Ctrl+Del. Περισσότερες πληροφορίες για τα cookies μπορείτε να βρείτε στο www.whatarecookies.com.
Αν σας αρέσουν τα μυθιστορήματα και διηγήματα που βρίσκετε εδώ
τελείως δωρεάν, μπορείτε να το δείξετε κάνοντας μια δωρεά με τον πιο ασφαλή
τρόπο στο διαδίκτυο.
Δύο συνοικίες της Ατέρμονης Πολιτείας, η Βαθμιδωτή και η Επίστρωτη, βρίσκονται από χρόνια σε μια κατάσταση οικονομικής αλληλεξάρτησης. Η μία συμπληρώνει την άλλη. Η Βαθμιδωτή παράγοντας, αποκλειστικά και μόνο, τεχνικούς εξοπλισμούς. Η Επίστρωτη παράγοντας τρόφιμα. Και καμιά από τις δυο συνοικίες δεν διανοείται να αλλάξει τον ρυθμό της ζωής των πολιτών της.
Μια μυστηριώδης γυναίκα με το όνομα Κορίνα παρουσιάζεται στην Επίστρωτη και μιλά με τους Εχθρούς του Πρωινού, τη μεγαλύτερη και χειρότερη συμμορία της συνοικίας, που είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πολιτών αλλά και της αστυνομίας. Η Κορίνα προθυμοποιείται να τους βοηθήσει σ’ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: να κλέψουν χρήματα κατευθείαν από το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας των Τεσσάρων.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που έχει η Κορίνα στο μυαλό της.
Πολύ σύντομα, τα πράγματα αρχίζουν ν’αλλάζουν για τις δύο συνοικίες καθώς οι ισορροπίες θρυμματίζονται...
Το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης αρχίζει!
Μετά από τον διωγμό των δυνάμεων της Παντοκράτειρας, οι υλικές ζημιές στη
διάσταση της Σεργήλης είναι πολλές, και η οικονομία της έχει δεχτεί σοβαρό
πλήγμα. Προκειμένου ολόκληρη η διάσταση να ορθοποδήσει, οι πολιτικοί της
αποφασίζουν να οργανώσουν το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, που θα φέρει
χρήματα από πολλές άλλες διαστάσεις του Γνωστού Σύμπαντος.
Οι ραλίστες που θα αγωνιστούν είναι όλοι ικανοί και έμπειροι στην οδήγηση –
ήρωες των τροχών και του τιμονιού. Ανάμεσά τους είναι και η Ελοντί Αλλόγνωμη, ή,
όπως πολλοί στη Σεργήλη τη γνωρίζουν από την παλιά της ζωή ως τραγουδίστρια, η
Έκπτωτη Ελοντί. Στο παρελθόν, σε μικρή ηλικία, ήταν δόκιμη για ιέρεια της
Αρτάλης όταν οι πράκτορες της Παντοκράτειρας προσπαθούσαν ακόμα να εξαφανίσουν
τις γυναίκες που λάτρευαν αυτή τη θεά. Αργότερα, είχε μπει στους κόλπους της
Επανάστασης, αποζητώντας εκδίκηση. Τώρα, στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης,
το παρελθόν της Ελοντί θα συναντήσει το παρόν, κι εκείνη θ’ανακαλύψει
καινούργια, και ίσως τρομαχτικά, πράγματα για τον εαυτό της.
Ο Ζορδάμης, ένας παλιός εραστής της Έκπτωτης Ελοντί και δεινός ραλίστας,
συμμετέχει επίσης στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι, και έχει κάνει μια σκοτεινή και
δαιμονική συμφωνία για να βεβαιωθεί ότι θα νικήσει. Επειδή
πρέπει να νικήσει: μυστηριώδεις δυνάμεις του υπόκοσμου της Σεργήλης
βρίσκονται στο κατόπι του, και φαίνονται έτοιμες να τον αφανίσουν αν δεν τους
δώσει ό,τι τους χρωστά...
Στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, οι οδηγοί θα τρέξουν επάνω σε
αιωρούμενες ράμπες, επάνω σε δύσκολα εδάφη, μέσα στους άγριους δασότοπους
Φέρνιλγκαν, μέσα στις καυτές ερήμους της Σεργήλης, μέσα σε παγωμένα βουνά, ακόμα
και μέσα σε μια παράξενη ενδοδιάσταση με πράσινο ουρανό και κόκκινο ήλιο...
Η Σεργήλη έχει απελευθερωθεί από τους Παντοκρατορικούς· οι κάτοικοί της
μπορούν ξανά να λατρεύουν όποιους θεούς θέλουν. Η θρησκεία της Αρτάλης έχει
αναβιώσει. Η Αριστέα, μια από τις ιέρειές της, καταφέρνει να λάβει χρηματοδότηση
από την Πολιτειάρχη της Μέλβερηθ για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ναού στα
άκρα της εν λόγω μεγαλούπολης. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι το χρηματικό δεν
είναι το μόνο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Οι Ανατολικοί Φρουροί, μια νέα
συμμορία που καταδυναστεύει τις ακροανατολικές συνοικίες της Μέλβερηθ, ζητούν
λεφτά για την προστασία του ναού – «προστασία» από την ίδια τη συμμορία, στην
πραγματικότητα. Η Αριστέα, αρνούμενη να πληρώσει, θα βρεθεί σε σύγκρουση μαζί
τους. Ευτυχώς, στο πλευρό της είναι ο Βασνάρος, ο Αγωνιστής των Δρόμων – γνωστός
και ως Τρελός Λύκος της Μέλβερηθ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας των
Παντοκρατορικών.
Η Φάνρηβ, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μοργκιάνης, ήταν κάποτε, πριν
από χρόνια, ελεύθερη με δικό της πολίτευμα. Σήμερα, είναι ένα προτεκτοράτο του
Βασιλείου της Χάρνωθ. Ο λαός της είναι διαιρεμένος: μια μερίδα υποστηρίζει τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο· μια μερίδα είναι με το μέρος του παλιού Φύλακα της Φάνρηβ,
που έρχεται με στρατό από τον βορρά για να την ελευθερώσει· και μια άλλη μερίδα
των πολιτών είναι αυτονομιστές, που δεν θέλουν ούτε τους Χαρνώθιους στην πόλη
τους ούτε την επιστροφή του Φύλακα.
Οι Αιρετοί της Φάνρηβ είναι διαιρεμένοι όπως και ο λαός της, αποτελώντας
αντανάκλασή του.
Ο Άλφεντουρ αλ Έρεσναβ, Διπλωματικός Αντιπρόσωπος του Εμπορικού Συνδέσμου της
Νάζρηβ, έρχεται από την πόλη του με ελικόπτερο προς τη Φάνρηβ, καλεσμένος εκεί
από έναν παλιό του φίλο, τον Κασλάριν ωλ Μάρατεκ, Αιρετό της Συντεχνίας των
Αγροτών. Ο Κασλάριν πιστεύει πως έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη Φάνρηβ προτού η
πόλη καταστραφεί από την οργή των αντίπαλων παρατάξεων. Και ζητά τη βοήθεια του
Άλφεντουρ, ο οποίος μπορεί να ασκήσει πιέσεις και στην Κέσριμιθ ωλ Ζαλτάρεμ, τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο, και στο συμβούλιο των Αιρετών.
Όταν όμως ο Άλφεντουρ φτάνει στην πόλη, το κλίμα είναι ήδη έκρυθμο και, με
κάθε μέρα που περνά, χειροτερεύει. Η Αρχόντισσα Κέσριμιθ προσπαθεί με όλους τους
τρόπους – και με τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης της Φάνρηβ – να
επηρεάσει τον λαό ώστε να τον τραβήξει με το μέρος του Βασιλείου της Χάρνωθ. Οι
υποστηρικτές του Φύλακα, που έρχεται με στρατό από τα βόρεια, πασχίζουν να
φέρουν τον κόσμο με τη δική τους πλευρά, ενώ αποφεύγουν και χτυπάνε τους
ανθρώπους των Χαρνώθιων. Και οι αυτονομιστές είναι εναντίον όλων, γεμίζοντας
τους δρόμους της πόλης με συνθήματα και απρόσμενες εκρήξεις.
Αλλά στη Φάνρηβ οι πιο επικίνδυνες ενέργειες γίνονται στα παρασκήνια. Σκιερές
μορφές στοιχειώνουν την Πόλη της Αέναης Νύχτας. Προδότες σχεδιάζουν πολιτικές
δολοφονίες. Κατάσκοποι παρακολουθούν κάθε κίνηση. Αδέλφια χάνουν την εμπιστοσύνη
που έχουν μεταξύ τους. Οι πάντες είναι ύποπτοι για τα πάντα.
Ο Πρίγκιπας Ανδρόνικος επιστρέφει στην πατρίδα του, την Απολλώνια, όπου
σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε αφήσει. Κάποια
μυστηριώδης, σκοτεινή οργάνωση έχει απλώσει τα δίχτυα της μέσα στο Βασίλειο, και
φημολογείται, ψιθυριστά, ότι ακόμα κι ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Πρίγκιπας
Λούσιος, είναι αναμιγμένος σ’αυτήν.
Ο Ανδρόνικος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και θα χρειαστεί να
ζητήσει βοήθεια ακόμα κι από τους επαναστάτες άλλων διαστάσεων· διότι μέσα στην
ίδια του την πατρίδα κανένας δεν φαίνεται πλέον να μπορεί να θεωρηθεί
αξιόπιστος…
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις της Παντοκράτειρας έρχονται από το Βόρειο Μέτωπο,
φέρνοντας έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους στο Γνωστό Σύμπαν· ενώ από
τα νότια της διάστασης τερατουργήματα επιτίθενται από την Απολεσθείσα Γη,
μαστίζοντας το Βασίλειο σαν προαιώνια κατάρα.
Στην Απολλώνια, μια από καιρό πολιορκημένη διάσταση, τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…
Η Αγγελική, μια φίλη της Παντοκράτειρας, βρίσκεται δολοφονημένη στη σουίτα
ενός ξενοδοχείου, με μυστηριώδεις τομές επάνω στο σώμα της. Ο εραστής της,
Ταγματάρχης Στίβεν Νέλκος, παρότι ήταν μαζί της εκείνη τη βραδιά, μοιάζει να
έχει πλήρη άγνοια του τι συνέβη. Και οι άνθρωποι της Παντοκράτειρας δεν
καταφέρνουν να ανακαλύψουν τίποτα.
Η Ρία-Μία, η Αρχιέρεια του Κρόνου, προτείνει στην Παντοκράτειρα έναν ιδιωτικό
ερευνητή, τον Φέλιξ Χάρλω, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να βρει τον δολοφόνο.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτός σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η περίπτωση είναι
εξαιρετικά περίπλοκη και δυσεπίλυτη, και οι δυνάμεις που είναι αναμιγμένες
ξεπερνούν τη δικαιοδοσία του αλλά και τις ικανότητες του μυαλού του...
Ένας ξεχασμένος κόσμος, μια διάσταση απομονωμένη από το υπόλοιπο σύμπαν.
Ένας υπερδιαστασιακός στρόβιλος – ένα
ρήγμα – σπάζει το στάσιμο πλέγμα της πραγματικότητάς του. Κι από εκεί,
έρχεται ένας μεγάλος προφήτης που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας του για
πάντα...
Ο Τάμπριελ, κάποτε σύζυγος της Παντοκράτειρας και μάγος του τάγματος των
Δεσμοφυλάκων, καταλήγει σαν ναυαγός σε μια διάσταση ανέγνωρη για εκείνον. Ένα
μέρος όπου κανένας δεν μιλά καμια γνωστή του γλώσσα. Μέσα στο μυαλό του, όμως,
παράδοξα, υπάρχουν εικόνες από αυτόν τον απομονωμένο κόσμο: και ο Τάμπριελ
συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρίσκεται τυχαία εδώ...
Μαζί του είναι η Ανταρλίδα, μια από τις Μαύρες Δράκαινες της Παντοκράτειρας
οι οποίες πλέον υπηρετούν την Επανάσταση εναντίον της. Ούτε εκείνη έχει ποτέ
ξανά δει ή ακούσει γι’αυτό τον κόσμο. Αλλά τώρα που οι δυο τους βρίσκονται εδώ,
σ’ένα ξένο, εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να μάθουν να επιβιώνουν ώστε να
ξεκλειδώσουν τα μυστικά της διάστασης που θα τους δώσουν πρόσβαση στο Γνωστό
Σύμπαν, από το οποίο ήρθαν.
Παράξενα ανοίγματα παρουσιάζονται στη Χάρνταβελ: τρύπες επάνω στα ίδια τα
τοιχώματα της πραγματικότητάς της. Από μέσα τους διακρίνεται μια άλλη
πραγματικότητα, και πλάσματα έρχονται από εκεί τα οποία δεν έχουν ξαναβαδίσει
ποτέ στη Χάρνταβελ.
Οι Παντοκρατορικοί που ελέγχουν την εν λόγω διάσταση προσπαθούν να ερευνήσουν
το φαινόμενο, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται με
ανησυχητικό ρυθμό. Η Αρίνη’σαρ, μάγισσα του τάγματος των Ερευνητών και σύζυγος
του Παντοκρατορικού Ταγματάρχη Τέρι Κάρμεθ, έχει αναλάβει να ανακαλύψει τι
συμβαίνει, συναντώντας πολλά εμπόδια στον δρόμο της.
Αλλά και ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, ενδιαφέρεται για το
μυστηριώδες φαινόμενο γιατί η Χάρνταβελ συνδέεται άμεσα με τη δική του διάσταση,
την Απολλώνια. Οργανώνει μια αποστολή για να το ερευνήσει, και αναζητά τους
σωστούς ανθρώπους. Προσπαθεί να πείσει τον Γεράρδο να επιστρέψει στη Χάρνταβελ,
η οποία ήταν κάποτε πατρίδα του.
Ο Γεράρδος, όμως, είναι διστακτικός, επειδή είχε τους λόγους του που έφυγε
πριν από χρόνια. Ήταν ένας από τους ιερείς της Χάρνταβελ, που δεν μπορούν ποτέ
να την εγκαταλείψουν, καθώς αυτό σημαίνει τον θάνατό τους από μια δαιμονική
ακατονόμαστη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Αλλά ο Γεράρδος έχει επιβιώσει·
φεύγοντας από τη Χάρνταβελ νομίζει πως κατόρθωσε τελικά να διαλύσει το Εσώτερο
Θηρίο. Μπορεί, όμως, να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμφανιστεί και πάλι εντός
του όταν ξαναγυρίσει στη Χάρνταβελ; Και είναι πρόθυμος να το ριψοκινδυνέψει για
να μάθει;
Η επιστροφή στην πατρίδα του μπορεί να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το
ιερατείο εκεί, αλλά και με μια δύναμη πιο διαβολική και εξαπλωμένη απ’ό,τι
μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι Παντοκρατορικοί στη Χάρνταβελ...
Μετά τη διάλυση της Συμπαντικής Παντοκρατορίας,
ληστές και κακούργοι λυμαίνονται τα άγρια εδάφη της Φεηνάρκια:
απομεινάρηδες των στρατών της Παντοκράτειρας αλλά και γηγενείς που
προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Όταν ένας έμπορος από τη
Χόλκεραλ, ο Καντάρφιλ, δέχεται επίθεση από τους ληστές της Σαρντίκα-Νοθ,
μια ομάδα μισθοφόρων έρχεται απρόσμενα προς βοήθειά του για να τρέψει
τους ληστές σε φυγή. Σύντομα όμως ο Καντάρφιλ μαθαίνει πως οι σωτήρες
του είναι κι αυτοί πρώην Παντοκρατορικοί, όπως η Σαρντίκα-Νοθ.
Ονομάζονται Ζωντανοί-Νεκροί, και αρχηγός τους είναι ο Ζαώρδιλ ο
Σκοτωμένος – ένας άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι νεκρός. Δεν
έσωσαν, όμως, τον έμπορο από τη Σαρντίκα-Νοθ για να τον ληστέψουν οι
ίδιοι· αντιθέτως, τον καθοδηγούν ώστε να φτάσει, μέσω επικίνδυνων
ορεινών περασμάτων, στον προορισμό του: την πόλη της Νασόλκαθ. Εκεί, ο
Ζαώρδιλ ελπίζει να βρει περισσότερες δουλειές για τους μισθοφόρους του,
αλλά ανακαλύπτει πως οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα και είναι πολλοί που
ακόμα έχουν έντονο μίσος για όσους κάποτε υπηρετούσαν την Παντοκράτειρα.
Ωστόσο, υπάρχει και μια γυναίκα – πρώην Παντοκρατορική κι η ίδια – που
επιδιώκει συμμαχία, αν και σκιερή. Και ο Ηγεμόνας της Νασόλκαθ σύντομα
ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον ληστών, και συγκεντρώνει στρατό από
μισθοφόρους κάθε είδους…
Μια επανάσταση ξεκινά, αρχικά περιορισμένη αλλά δυνατή, και σύντομα εξαπλώνεται σαν φωτιά ανεξέλεγκτη. Μια κρυφή δύναμη τη θρέφει από τις σκιές της Πόλης. Εδραιωμένες πλουτοκρατίες καταρρέουν· οι πολιτάρχες της Ρελκάμνια ανησυχούν. Τρόμος και αναστάτωση απλώνονται γύρω από τον Ριγοπόταμο, καθώς προβλέπουν πόλεμο.
Ένας μεγάλος ηγέτης έχει εμφανιστεί και η Πόλη φαίνεται να ζητά το αντίβαρό του – έναν άνθρωπο από συνοικίες αρκετά μακρινές. Εχθρικές δυνάμεις τον θέλουν νεκρό, αλλά μυστηριώδεις συμπτώσεις έρχονται για να τον συντρέξουν. Μισθοφόροι και μαχητές κατευθύνονται προς το επίκεντρο του επικείμενου πολέμου.
Δύο Θυγατέρες της Πόλης αναζητούν ένα πολύτιμο κόσμημα που έκλεψε μια Αδελφή τους – ένα αινιγματικό κατασκεύασμα μιας αρχαίας Θυγατέρας που μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στα λάθος χέρια.
Συμμορίες ξεσηκώνονται παντού, ακούγοντας το όνομα του Αλυσοδεμένου Ποιητή που έσπασε τις αλυσίδες του. Καιροσκόποι και πολεμοκάπηλοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν. Παλιά καθεστώτα γκρεμίζονται, καινούργια παίρνουν τη θέση τους – καλύτερα ή χειρότερα;
Ένας ξεχασμένος χώρος ανοίγει, ξερνώντας πανωλεθρία και δαίμονες από άλλους χρόνους, τραυματίζοντας την Πόλη και φέρνοντας θλίψη στους κατοίκους της.
Οι Νομάδες των Δρόμων ταξιδεύουν στις οδούς και τις λεωφόρους της Ατέρμονης Πολιτείας, καθοδηγούμενοι από την Κυρά τους. Βαδίζοντας, πάντοτε βαδίζοντας. Προσελκύοντας κι άλλους από τις συνοικίες που περνούν. Ένα υπέροχο, μαγευτικό ταξίδι γι’αυτούς, το οποίο τους αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερα μυστήρια της Πόλης· αλλά δεν θα αργήσει να τους βάλει και σε τρομερά προβλήματα. Θα βρεθούν ακόμα και στο έλεος αμφιλεγόμενων δυνάμεων ενώ θα θεωρούν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά, χαμένους μέσα στη Ρελκάμνια.
Μια εποχή μεγάλων αλλαγών, από τον Ριγοπόταμο ώς την Ανακτορική Συνοικία...
Ένας εξερευνητής από την Απολλώνια έχει χαθεί στο Πορφυρό Κενό,
ακολουθώντας τα ξεχασμένα ίχνη για κάποιο πιθανό απομεινάρι από τον Ενιαίο Κόσμο
– κάτι που και η Παντοκράτειρα πολύ πιθανόν να θέλει να πάρει στα χέρια της.
Ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, προσπαθεί να προλάβει ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, και να ξαναβρεί τον χαμένο εξερευνητή. Στέλνει την Ιωάννα, τη Μαύρη
Δράκαινα, και τον Σέλιρ’χοκ, έναν μάγο του τάγματος των Διαλογιστών, στην Άκρη,
μια πόλη εκεί όπου το σύμπαν τελειώνει και το Πορφυρό Κενό απλώνεται, γεμάτο
Αιωρούμενες Νήσους, Ανέμους, και ανείπωτα όντα.
Στην Άκρη, η Ιωάννα και ο Σέλιρ’χοκ θα βρουν συμμάχους – έναν καπετάνιο του
Κενού, μια Ανεμοσκόπο, έναν μονόφθαλμο κυνηγημένο άντρα – και θα ταξιδέψουν στα
βάθη του Πορφυρού Κενού, σφυροκοπημένοι από Ανέμους… και με έναν από τους πιο
επικίνδυνους πράκτορες της Παντοκράτειρας στο κατόπι τους.
Ο Κάραγγελ, Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα, επιστρέφει στη μεγάλη
πόλη φέρνοντας νέα για τη γενοκτονία της Λευκής φυλής του από μια μαζική επίθεση
Μελανών. Αποζητά εκδίκηση. Αλλά στην Ελρείσβα οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από εκείνον. Ούτε καν μόνο από τον Βασιληά. Ο Πρωτοσπαθάριος Κάραγγελ πρέπει να
συνεννοηθεί με τον Παντοκρατορικό Επόπτη Ευρύμαχο Νάλφερ, που βρίσκεται εκεί,
κυρίως, για να ελέγχει τα ορυχεία ενέργειας της περιοχής. Οι Παντοκρατορικοί
αποδεικνύονται πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Κάραγγελ στον αγώνα του για εκδίκηση
εναντίον των Μελανών, αλλά τα όπλα που φέρνουν είναι τόσο καταστροφικά που
κάνουν ακόμα και τον Πρωτοσπαθάριο να προβληματιστεί σχετικά με τις μεθόδους
τους. Και ποια μπορεί να είναι τα κίνητρά τους για τη βοήθεια που του
προσφέρουν;
Το ένα χωριό Μελανών μετά το άλλο αφανίζεται, μέσα στις καυτές ερήμους της
Αρβήντλια, καθώς η εκστρατεία των Παντοκρατορικών ταξιδεύει σαν λαίλαπα ολέθρου.
Ταυτόχρονα, ο Ανδρόνικος, Πρίγκιπας της Επανάστασης, η Ιωάννα η Μαύρη
Δράκαινα, και άλλοι επαναστάτες σύντροφοί τους έρχονται προς την Αρβήντλια μέσω
μιας διαστασιακής διόδου στη Σάρντλι. Αλλά δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για την
καταστροφή που ο Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα και οι Παντοκρατορικοί
σύμμαχοί του έχουν εξαπολύσει εναντίον των Μελανών φυλών. Στόχος των επαναστατών
είναι η αποκωδικοποίηση ενός μυστηριώδους μηνύματος που, αν οι υποψίες τους
είναι σωστές, θα αλλάξει τα πάντα για την Επανάσταση και για την Παντοκρατορία
σ’όλο το Γνωστό Σύμπαν...
Φανταστική Λογοτεχνία και η Εμπειρία της Ανακάλυψης Τα πράγματα που διδάσκεσαι μέσα από τη λογοτεχνία ποτέ δεν τελειώνουν...
Γράφω φανταστική λογοτεχνία από τότε που ήμουν δώδεκα χρονών, και ακόμα μαθαίνω. Γράφοντας, ποτέ δεν σταματάς να μαθαίνεις. Και δεν μιλάω μόνο για τα πράγματα σχετικά με την τέχνη της ίδιας της γραφής. Ναι, σίγουρα μαθαίνεις σύνταξη, ορθογραφία· μαθαίνεις πώς να δομείς μια πλοκή, μαθαίνεις πώς να φτιάχνεις μυθιστορηματικούς χαρακτήρες· μαθαίνεις πώς να δαχτυλογραφείς· μαθαίνεις διάφορα λογοτεχνικά κόλπα που μπορείς να χρησιμοποιήσεις μέσα στο κείμενο. Όλα αυτά, όμως, είναι αναμενόμενα· είναι μέρος της διαδικασίας της λογοτεχνίας. Τα μαθαίνεις όπως κάθε άλλος τεχνίτης μαθαίνει την τέχνη του και γίνεται ολοένα και καλύτερος σ’αυτήν.
Εδώ αναφέρομαι στα άλλα πράγματα που μαθαίνεις μέσα από τη λογοτεχνία, τα οποία είναι ατελείωτα. Τα σχετικά με τη διαδικασία, αν και είναι κι αυτά πάρα πολλά, δεν είναι ατελείωτα ακριβώς. Από ένα σημείο και μετά αρχίζεις να έχεις ολοένα και λιγότερα να μάθεις για το πώς να γράφεις. Στην αρχή είναι που ανά πέντε ημέρες κάνεις και μια «τρομερή ανακάλυψη». Μετά δεν έχει πια τρομερές ανακαλύψεις· έχει συνειδητή χρήση των προηγούμενων θησαυρών που έχεις ανακαλύψει.
Τα άλλα πράγματα, όμως, που μαθαίνεις μέσα από τη συγγραφή δεν τελειώνουν τόσο γρήγορα, γιατί είναι πολύ περισσότερα. Είναι... Βασικά, είναι ολόκληρο το σύμπαν. Κι αυτό ισχύει είτε γράφεις φανταστική λογοτεχνία είτε όχι. Αν και νομίζω πως η φανταστική λογοτεχνία, αναπόφευκτα, σε ωθεί σε ολοένα και περισσότερες εξερευνήσεις και ανακαλύψεις, από τη φύση της και μόνο, αν δεν δέχεσαι να εμμένεις σε στερεότυπα.
Τότε που έγραφα τη σειρά Άρμπεναρκ:
Η Επιστροφή των Θεών ήμουν ακόμα αρκετά μικρός (την ξεκίνησα στα 17, την τελείωσα στα 20) και ήταν πολλά που δεν ήξερα, που δεν είχα ψάξει, που δεν είχα ποτέ διανοηθεί να ψάξω. Αλλά, μέσα από τη συγγραφή αυτής της σειράς, αναγκάστηκα να τα ψάξω. Αν και η Επιστροφή των Θεών δεν ξεκινά ως πολεμική ιστορία, από ένα σημείο και μετά, ο πόλεμος γίνεται αρκετά βασική θεματολογία. Ο χάρτης γεμίζει στρατούς. Έπρεπε, επομένως, να μάθω διάφορα πράγματα για τους αρχαίους στρατούς, όπως αυτούς των Ρωμαίων και παρόμοιων λαών. Έπρεπε να δω πόσο μπορεί ένας μεγάλος στρατός να κινηθεί μέσα σε μία ημέρα (και είναι αξιοσημείωτα μικρή απόσταση: μόλις 20 χιλιόμετρα, συνήθως), πώς στήνει τον καταυλισμό του, πώς διοικείται, πώς ανεφοδιάζεται. Επειδή, βέβαια, το δικό μου σκηνικό ήταν φανταστικό, δεν χρησιμοποίησα όλες αυτές τις πληροφορίες ακριβώς όπως τις βρήκα· τις τροποποίησα έτσι ώστε να ταιριάζουν στον Άρμπεναρκ. Αλλά, μέσα από τη διαδικασία, έμαθα πράγματα που παλιότερα δεν ήξερα.
Το ίδιο και για διάφορα πολιτικά θέματα αρχαϊκών κόσμων. Πολλοί μπορεί να λένε για αρχαία βασίλεια και βασιλιάδες και άρχοντες και παλάτια, αλλά να μην ξέρουν τι ακριβώς είναι αυτά. Παλιότερα, ένας γνωστός μου (μικρής ηλικίας κι εκείνος, ομολογουμένως) μου είχε αναφέρει το παλάτι σαν να εννοούσε το βασίλειο. Και του είπα: «Δεν είναι το ίδιο πράγμα.» Και με ρώτησε: «Γιατί, τι διαφορά έχουν;» Δεν ήξερε ότι το παλάτι είναι ένα οικοδόμημα απλώς, ενώ το βασίλειο είναι μια ολόκληρη χώρα. Νόμιζε ότι ήταν το ίδιο πράγμα! Και δεν το λέω αυτό ως κατάκριση. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς είναι ορισμένα πράγματα αν δεν έχουμε ασχοληθεί μαζί τους. Ακούμε κάτι, διαμορφώνουμε μια γενική εντύπωση, κι αυτό ήταν. Επομένως, το παλάτι γίνεται βασίλειο, και το βασίλειο παλάτι...
Γράφοντας την Επιστροφή των Θεών αναγκάστηκα να ψάξω να βρω διάφορα για την οργάνωση των ευγενών ενός αρχαϊκού κόσμου, για τις προσφωνήσεις των ευγενών αναλόγως τον τίτλο τους, για τις διοικητικές υποδιαιρέσεις χωρών, για τις ίντριγκες που μπορούν να δημιουργηθούν σε τέτοιο σκηνικό, και παρόμοια θέματα. Δεν θα τα ήξερα αυτά αν δεν έγραφα φανταστική λογοτεχνία. Δεν θα είχα ποτέ διανοηθεί να τα αναζητήσω. Μπορεί κι εγώ να νόμιζα ότι παλάτι ίσον βασίλειο, και βασίλειο ίσον παλάτι.
Και θα μου πεις, τώρα: Μα είναι τόσο σημαντικό σήμερα να ξέρεις τέτοια πράγματα; Σε τι σε βοηθάνε στον σύγχρονο κόσμο; Σε τι σε βοηθάνε να καλυτερεύσεις τη ζωή σου;
Τα συγκεκριμένα πράγματα, σε τίποτα βασικά (εκτός αν είσαι συγγραφέας και τα χρειάζεσαι για το βιβλίο σου)· αλλά δεν παύουν να είναι κάποιες γνώσεις που αν δεν έγραφες λογοτεχνία δεν θα τις είχες. Και οι γνώσεις ποτέ δεν μπορεί να θεωρηθούν κάτι το άχρηστο, όσο άχρηστες κι αν φαίνονται.
Εκτός από πολεμικά και πολιτικά θέματα αρχαίων κόσμων, γράφοντας την Επιστροφή των Θεών, αναγκάστηκα να ψάξω κι άλλα πράγματα, όπως σχετικά με την πλεύση των παλιών ιστιοφόρων. Ξέρεις πόσο γρήγορα μπορεί να ταξιδέψει ένα τέτοιο σκάφος; Ξέρεις τι σημαίνει «κόμπος/κόμβος» στη ναυτική ορολογία; Ξέρεις τι σημαίνει «κουβέρτα»;
Το πλήθος των πραγμάτων που είχα ανακαλύψει στην Επιστροφή των Θεών ήταν μεγάλο, γιατί τότε, καθότι μικρός, δεν γνώριζα πολλά και συνεχώς ανακάλυπτα. Και το γεγονός ότι η Επιστροφή των Θεών είναι έξι τόμοι γεμάτες ιστορίες μέσα σε ιστορίες με ωθούσε να ψάχνω ασταμάτητα. Ήταν τρομερή εμπειρία. Γι’αυτό κιόλας αναφέρομαι στην Επιστροφή των Θεών
εδώ και όχι σε
μετέπειτα
βιβλία που έχω γράψει τα οποία θεωρώ καλύτερα από άποψη γραφής. Στην Επιστροφή των Θεών ανακάλυψα πράγματα που σε επόμενα μυθιστορήματα τα χρησιμοποιούσα πλέον ως δεδομένα.
Αλλά ακόμα και σήμερα ανακαλύπτω· δεν έχω σταματήσει. Γι’αυτό κιόλας, εκτός των άλλων, θεωρώ τη λογοτεχνία – και τη φανταστική λογοτεχνία, ιδιαίτερα – τόσο σημαντική. Διότι σε ωθεί να αναζητήσεις θέματα για τα οποία, σε διαφορετική περίπτωση, πιθανώς να μην είχες καμία ιδέα εκτός αν ήταν η δουλειά σου ή κάποιο προσωπικό σου χόμπι. Γράφοντας λογοτεχνία, τα πάντα γίνονται δουλειά/χόμπι σου. Δεν υπάρχει τίποτα που να μη σ’ενδιαφέρει: από ιατρική μέχρι πολιτική· από αστροφυσική μέχρι μυστικισμός.
Και είναι βασικό για τους συγγραφείς να μη μένουν στάσιμοι. Αν βρεις ένα μοτίβο και διαρκώς γράφεις αυτό, από ένα σημείο και μετά θα δεις ότι αρχίζεις να μην έχεις πλέον τίποτα να μάθεις, τίποτα να ανακαλύψεις. Είναι σαν μια κασέτα που παίζει τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια, με μικρές διαφορές από κομμάτι σε κομμάτι – ή, από βιβλίο σε βιβλίο. Αυτό δεν είναι καλό, γιατί υπάρχει χαρά στην αναζήτηση και χαρά στην ανακάλυψη. Είναι μια εμπειρία. Δεν είναι μια σχολική εργασία. Δεν είναι καταναγκαστικό έργο. Γίνεσαι ερευνητής, αν και εκ του ασφαλούς. Δε χρειάζεται να πας στη ζούγκλα για να μάθεις τι αρρώστιες μπορεί να πάθει κανείς από τα τσιμπήματα των εκεί εντόμων· μπορείς να αναζητήσεις πληροφορίες γι’αυτό (κατά πρώτον – τι πιο απλό; – στο Διαδίκτυο σήμερα) και μετά να γράψεις μια ιστορία με τέτοια θεματολογία. Και είναι μια ολόκληρη εμπειρία για το μυαλό σου, πολύ καλύτερη απ’το να βλέπεις μια ταινία, πολύ καλύτερη – ναι, το πιστεύω αυτό – ακόμα κι απ’το να διαβάζεις ένα βιβλίο. (Ανέκαθεν αισθανόμουν ότι το να γράφεις είναι πολύ πιο έντονη και αληθινή εμπειρία απ’το να διαβάζεις. Νομίζεις ότι είσαι εκεί.)
Στάσου λίγο και σκέψου ποιες είναι οι πιθανότητες, μέσα στις κοινωνίες που ζούμε, να έχεις εμπειρίες πέρα από τις «προβλεπόμενες»... Ελάχιστες είναι οι πιθανότητες. Και πάλι, κάποιες εμπειρίες ίσως να μην ήθελες να τις βιώσεις στην υλική πραγματικότητα – όπως το παράδειγμα παραπάνω, με τη ζούγκλα και τα τσιμπήματα των εντόμων. Αλλά, μέσα από τη λογοτεχνία, μπορείς να έχεις όλες αυτές τις εμπειρίες· ή, τουλάχιστον, μια πολύ έντονη σκιά τους.
Επιπλέον, ακόμα κι ως γνώσεις μετράνε. Όπως ήδη είπα, οι γνώσεις ποτέ δεν μπορούν να θεωρηθούν άχρηστες.
Αλλά, για να συνεχίσεις να κάνεις αυτές τις ανακαλύψεις, πρέπει να μη δέχεσαι τη στασιμότητα. Και σήμερα νομίζω πως αυτή είναι μια μεγάλη παγίδα για πολλούς συγγραφείς, είτε εμπορικούς είτε όχι. Οι εμπορικοί συγγραφείς ωθούνται να γράφουν επαναλαμβανόμενα μοτίβα γιατί... «αφού τα κίτρινα μήλα πουλάνε, δώσε μου κίτρινα μήλα ξανά». Και οι άλλοι συγγραφείς μπορεί να ωθούνται από την κοινωνία τους να γράφουν για τα υποτιθέμενα «σοβαρά» θέματα ώστε να τους πάρουν σοβαρά. Και τα δύο σε οδηγούν στην καταστροφή σου από εξερευνητικής άποψης. Διότι αυτές οι θεματολογίες, όσο ευρείες κι αν είναι, από ένα σημείο και μετά παύουν να σε εκπλήσσουν, παύεις να έχεις κάτι ενδιαφέρον να ψάξεις, παύεις να μαθαίνεις και να έχεις την εμπειρία της ανακάλυψης.
Γι’αυτό κιόλας κάποιοι συγγραφείς γράφουν ένα βιβλίο και μετά δεν ξαναγράφουν. Ή γράφουν ένα βιβλίο κάθε δεκαετία. Επειδή, θέλοντας να είναι «σοβαροί», χρησιμοποιούν κάποιες δεδομένες θεματολογίες οι οποίες όμως είναι περιοριστικές, κι αν έχεις γράψει κάτι βασισμένο σ’αυτές, μετά αισθάνεσαι ότι δεν έχεις τίποτε άλλο να γράψεις, ότι είπες ό,τι ήταν να πεις. Έτσι, όμως, χάνεις την εμπειρία της συγγραφής... απλά και μόνο επειδή θες να γράφεις (υποτιθέμενα) «σοβαρή» λογοτεχνία. Σαν η σοβαρότητα στη λογοτεχνία να εξαρτάται από τα στερεότυπα και τα κολλήματα της κάθε κοινωνίας... αν και κανένας σοβαρός ορισμός για τη σοβαρότητα δεν έχει ποτέ υπάρξει. Το σοβαρό είναι θέμα προοπτικής και αντίληψης. Όσο πιο περιορισμένα είναι αυτά τα δύο, τόσο λιγότερα πράγματα αντιλαμβάνεται κανείς ως «σοβαρά».
Η εμπειρία της ανακάλυψης δεν είναι το μόνο σημαντικό πράγμα στη λογοτεχνία, σίγουρα. Αλλά είναι ένα από τα σημαντικά πράγματα. Η αφήγηση ιστοριών σε βάζει να αναρωτηθείς γι’αυτά που γράφεις και να ξεκινήσεις να ψάχνεις – για πολιτικά συστήματα, για τον πόλεμο, για τη γεωλογία,Κάποτε είχα αγοράσει ένα βιβλίο για τους πολύτιμους και ημιπολύτιμους λίθους, με εικόνες, γιατί ήθελα να ξέρω τι είναι το ρουμπίνι και το σμαράγδι και ο αζουρίτης, και πώς φαίνονται. για το πώς οικοδομούνται οι πόλεις, για την ψυχολογία των ανθρώπων, για φιλοσοφικά συστήματα, για την ψυχολογία των ζώων και για την ψυχολογία φανταστικών πλασμάτων, για τη λειτουργία μηχανών, για τη λειτουργία βιολογικών οργανισμών, για τα τραύματα, για τις γιορτές, για τη μέτρηση του χρόνου, για τις λειτουργίες του νου, για τη μεταφυσική... Η λίστα δεν τελειώνει εύκολα.
Κι ακόμα κι όταν θέλεις να φτιάξεις δικά σου, φανταστικά πράγματα, πάλι πρέπει να ψάξεις για να δεις περίπου πώς θα μπορούσαν να υφίστανται μέσα σε μια δεδομένη πραγματικότητα, οσοδήποτε παράξενη. Δεν ισχύει εκείνο που ορισμένοι αρέσκονται να αναμασούν, ότι στη φανταστική λογοτεχνία γράφεις ό,τι σου κατεβαίνει στο κεφάλι χωρίς να χρειάζεται σκέψη ή έρευνα. Το αντίθετο, συνήθως, ισχύει. Η φανταστική λογοτεχνία χρειάζεται περισσότερη σκέψη και περισσότερη έρευνα, ειδικά σε όσο πιο αντισυμβατικές μορφές πηγαίνεις.