Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, από τρίτους κυρίως, για απλή ανάλυση επισκεπτών (πχ, Google Analytics) και για social media (πχ, από το Twitter). Τα μόνα cookies που χρησιμοποιούμε εμείς είναι για θέματα λειτουργικότητας (πχ, για να μην εμφανίζεται ξανά αυτή η ειδοποίηση αφότου έχετε πατήσει το κουμπάκι). Κανένα από αυτά τα cookies, απ’ό,τι ξέρουμε, δεν είναι βλαβερό, και εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε τις πληροφορίες σας με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορείτε πολύ εύκολα να σβήσετε τα cookies από οποιονδήποτε browser, συνήθως πατώντας Shift+Ctrl+Del. Περισσότερες πληροφορίες για τα cookies μπορείτε να βρείτε στο www.whatarecookies.com.
Αν σας αρέσουν τα μυθιστορήματα και διηγήματα που βρίσκετε εδώ
τελείως δωρεάν, μπορείτε να το δείξετε κάνοντας μια δωρεά με τον πιο ασφαλή
τρόπο στο διαδίκτυο.
Δύο συνοικίες της Ατέρμονης Πολιτείας, η Βαθμιδωτή και η Επίστρωτη, βρίσκονται από χρόνια σε μια κατάσταση οικονομικής αλληλεξάρτησης. Η μία συμπληρώνει την άλλη. Η Βαθμιδωτή παράγοντας, αποκλειστικά και μόνο, τεχνικούς εξοπλισμούς. Η Επίστρωτη παράγοντας τρόφιμα. Και καμιά από τις δυο συνοικίες δεν διανοείται να αλλάξει τον ρυθμό της ζωής των πολιτών της.
Μια μυστηριώδης γυναίκα με το όνομα Κορίνα παρουσιάζεται στην Επίστρωτη και μιλά με τους Εχθρούς του Πρωινού, τη μεγαλύτερη και χειρότερη συμμορία της συνοικίας, που είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πολιτών αλλά και της αστυνομίας. Η Κορίνα προθυμοποιείται να τους βοηθήσει σ’ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: να κλέψουν χρήματα κατευθείαν από το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας των Τεσσάρων.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που έχει η Κορίνα στο μυαλό της.
Πολύ σύντομα, τα πράγματα αρχίζουν ν’αλλάζουν για τις δύο συνοικίες καθώς οι ισορροπίες θρυμματίζονται...
Το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης αρχίζει!
Μετά από τον διωγμό των δυνάμεων της Παντοκράτειρας, οι υλικές ζημιές στη
διάσταση της Σεργήλης είναι πολλές, και η οικονομία της έχει δεχτεί σοβαρό
πλήγμα. Προκειμένου ολόκληρη η διάσταση να ορθοποδήσει, οι πολιτικοί της
αποφασίζουν να οργανώσουν το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, που θα φέρει
χρήματα από πολλές άλλες διαστάσεις του Γνωστού Σύμπαντος.
Οι ραλίστες που θα αγωνιστούν είναι όλοι ικανοί και έμπειροι στην οδήγηση –
ήρωες των τροχών και του τιμονιού. Ανάμεσά τους είναι και η Ελοντί Αλλόγνωμη, ή,
όπως πολλοί στη Σεργήλη τη γνωρίζουν από την παλιά της ζωή ως τραγουδίστρια, η
Έκπτωτη Ελοντί. Στο παρελθόν, σε μικρή ηλικία, ήταν δόκιμη για ιέρεια της
Αρτάλης όταν οι πράκτορες της Παντοκράτειρας προσπαθούσαν ακόμα να εξαφανίσουν
τις γυναίκες που λάτρευαν αυτή τη θεά. Αργότερα, είχε μπει στους κόλπους της
Επανάστασης, αποζητώντας εκδίκηση. Τώρα, στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης,
το παρελθόν της Ελοντί θα συναντήσει το παρόν, κι εκείνη θ’ανακαλύψει
καινούργια, και ίσως τρομαχτικά, πράγματα για τον εαυτό της.
Ο Ζορδάμης, ένας παλιός εραστής της Έκπτωτης Ελοντί και δεινός ραλίστας,
συμμετέχει επίσης στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι, και έχει κάνει μια σκοτεινή και
δαιμονική συμφωνία για να βεβαιωθεί ότι θα νικήσει. Επειδή
πρέπει να νικήσει: μυστηριώδεις δυνάμεις του υπόκοσμου της Σεργήλης
βρίσκονται στο κατόπι του, και φαίνονται έτοιμες να τον αφανίσουν αν δεν τους
δώσει ό,τι τους χρωστά...
Στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, οι οδηγοί θα τρέξουν επάνω σε
αιωρούμενες ράμπες, επάνω σε δύσκολα εδάφη, μέσα στους άγριους δασότοπους
Φέρνιλγκαν, μέσα στις καυτές ερήμους της Σεργήλης, μέσα σε παγωμένα βουνά, ακόμα
και μέσα σε μια παράξενη ενδοδιάσταση με πράσινο ουρανό και κόκκινο ήλιο...
Η Σεργήλη έχει απελευθερωθεί από τους Παντοκρατορικούς· οι κάτοικοί της
μπορούν ξανά να λατρεύουν όποιους θεούς θέλουν. Η θρησκεία της Αρτάλης έχει
αναβιώσει. Η Αριστέα, μια από τις ιέρειές της, καταφέρνει να λάβει χρηματοδότηση
από την Πολιτειάρχη της Μέλβερηθ για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ναού στα
άκρα της εν λόγω μεγαλούπολης. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι το χρηματικό δεν
είναι το μόνο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Οι Ανατολικοί Φρουροί, μια νέα
συμμορία που καταδυναστεύει τις ακροανατολικές συνοικίες της Μέλβερηθ, ζητούν
λεφτά για την προστασία του ναού – «προστασία» από την ίδια τη συμμορία, στην
πραγματικότητα. Η Αριστέα, αρνούμενη να πληρώσει, θα βρεθεί σε σύγκρουση μαζί
τους. Ευτυχώς, στο πλευρό της είναι ο Βασνάρος, ο Αγωνιστής των Δρόμων – γνωστός
και ως Τρελός Λύκος της Μέλβερηθ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας των
Παντοκρατορικών.
Η Φάνρηβ, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μοργκιάνης, ήταν κάποτε, πριν
από χρόνια, ελεύθερη με δικό της πολίτευμα. Σήμερα, είναι ένα προτεκτοράτο του
Βασιλείου της Χάρνωθ. Ο λαός της είναι διαιρεμένος: μια μερίδα υποστηρίζει τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο· μια μερίδα είναι με το μέρος του παλιού Φύλακα της Φάνρηβ,
που έρχεται με στρατό από τον βορρά για να την ελευθερώσει· και μια άλλη μερίδα
των πολιτών είναι αυτονομιστές, που δεν θέλουν ούτε τους Χαρνώθιους στην πόλη
τους ούτε την επιστροφή του Φύλακα.
Οι Αιρετοί της Φάνρηβ είναι διαιρεμένοι όπως και ο λαός της, αποτελώντας
αντανάκλασή του.
Ο Άλφεντουρ αλ Έρεσναβ, Διπλωματικός Αντιπρόσωπος του Εμπορικού Συνδέσμου της
Νάζρηβ, έρχεται από την πόλη του με ελικόπτερο προς τη Φάνρηβ, καλεσμένος εκεί
από έναν παλιό του φίλο, τον Κασλάριν ωλ Μάρατεκ, Αιρετό της Συντεχνίας των
Αγροτών. Ο Κασλάριν πιστεύει πως έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη Φάνρηβ προτού η
πόλη καταστραφεί από την οργή των αντίπαλων παρατάξεων. Και ζητά τη βοήθεια του
Άλφεντουρ, ο οποίος μπορεί να ασκήσει πιέσεις και στην Κέσριμιθ ωλ Ζαλτάρεμ, τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο, και στο συμβούλιο των Αιρετών.
Όταν όμως ο Άλφεντουρ φτάνει στην πόλη, το κλίμα είναι ήδη έκρυθμο και, με
κάθε μέρα που περνά, χειροτερεύει. Η Αρχόντισσα Κέσριμιθ προσπαθεί με όλους τους
τρόπους – και με τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης της Φάνρηβ – να
επηρεάσει τον λαό ώστε να τον τραβήξει με το μέρος του Βασιλείου της Χάρνωθ. Οι
υποστηρικτές του Φύλακα, που έρχεται με στρατό από τα βόρεια, πασχίζουν να
φέρουν τον κόσμο με τη δική τους πλευρά, ενώ αποφεύγουν και χτυπάνε τους
ανθρώπους των Χαρνώθιων. Και οι αυτονομιστές είναι εναντίον όλων, γεμίζοντας
τους δρόμους της πόλης με συνθήματα και απρόσμενες εκρήξεις.
Αλλά στη Φάνρηβ οι πιο επικίνδυνες ενέργειες γίνονται στα παρασκήνια. Σκιερές
μορφές στοιχειώνουν την Πόλη της Αέναης Νύχτας. Προδότες σχεδιάζουν πολιτικές
δολοφονίες. Κατάσκοποι παρακολουθούν κάθε κίνηση. Αδέλφια χάνουν την εμπιστοσύνη
που έχουν μεταξύ τους. Οι πάντες είναι ύποπτοι για τα πάντα.
Ο Πρίγκιπας Ανδρόνικος επιστρέφει στην πατρίδα του, την Απολλώνια, όπου
σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε αφήσει. Κάποια
μυστηριώδης, σκοτεινή οργάνωση έχει απλώσει τα δίχτυα της μέσα στο Βασίλειο, και
φημολογείται, ψιθυριστά, ότι ακόμα κι ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Πρίγκιπας
Λούσιος, είναι αναμιγμένος σ’αυτήν.
Ο Ανδρόνικος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και θα χρειαστεί να
ζητήσει βοήθεια ακόμα κι από τους επαναστάτες άλλων διαστάσεων· διότι μέσα στην
ίδια του την πατρίδα κανένας δεν φαίνεται πλέον να μπορεί να θεωρηθεί
αξιόπιστος…
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις της Παντοκράτειρας έρχονται από το Βόρειο Μέτωπο,
φέρνοντας έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους στο Γνωστό Σύμπαν· ενώ από
τα νότια της διάστασης τερατουργήματα επιτίθενται από την Απολεσθείσα Γη,
μαστίζοντας το Βασίλειο σαν προαιώνια κατάρα.
Στην Απολλώνια, μια από καιρό πολιορκημένη διάσταση, τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…
Η Αγγελική, μια φίλη της Παντοκράτειρας, βρίσκεται δολοφονημένη στη σουίτα
ενός ξενοδοχείου, με μυστηριώδεις τομές επάνω στο σώμα της. Ο εραστής της,
Ταγματάρχης Στίβεν Νέλκος, παρότι ήταν μαζί της εκείνη τη βραδιά, μοιάζει να
έχει πλήρη άγνοια του τι συνέβη. Και οι άνθρωποι της Παντοκράτειρας δεν
καταφέρνουν να ανακαλύψουν τίποτα.
Η Ρία-Μία, η Αρχιέρεια του Κρόνου, προτείνει στην Παντοκράτειρα έναν ιδιωτικό
ερευνητή, τον Φέλιξ Χάρλω, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να βρει τον δολοφόνο.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτός σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η περίπτωση είναι
εξαιρετικά περίπλοκη και δυσεπίλυτη, και οι δυνάμεις που είναι αναμιγμένες
ξεπερνούν τη δικαιοδοσία του αλλά και τις ικανότητες του μυαλού του...
Ένας ξεχασμένος κόσμος, μια διάσταση απομονωμένη από το υπόλοιπο σύμπαν.
Ένας υπερδιαστασιακός στρόβιλος – ένα
ρήγμα – σπάζει το στάσιμο πλέγμα της πραγματικότητάς του. Κι από εκεί,
έρχεται ένας μεγάλος προφήτης που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας του για
πάντα...
Ο Τάμπριελ, κάποτε σύζυγος της Παντοκράτειρας και μάγος του τάγματος των
Δεσμοφυλάκων, καταλήγει σαν ναυαγός σε μια διάσταση ανέγνωρη για εκείνον. Ένα
μέρος όπου κανένας δεν μιλά καμια γνωστή του γλώσσα. Μέσα στο μυαλό του, όμως,
παράδοξα, υπάρχουν εικόνες από αυτόν τον απομονωμένο κόσμο: και ο Τάμπριελ
συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρίσκεται τυχαία εδώ...
Μαζί του είναι η Ανταρλίδα, μια από τις Μαύρες Δράκαινες της Παντοκράτειρας
οι οποίες πλέον υπηρετούν την Επανάσταση εναντίον της. Ούτε εκείνη έχει ποτέ
ξανά δει ή ακούσει γι’αυτό τον κόσμο. Αλλά τώρα που οι δυο τους βρίσκονται εδώ,
σ’ένα ξένο, εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να μάθουν να επιβιώνουν ώστε να
ξεκλειδώσουν τα μυστικά της διάστασης που θα τους δώσουν πρόσβαση στο Γνωστό
Σύμπαν, από το οποίο ήρθαν.
Παράξενα ανοίγματα παρουσιάζονται στη Χάρνταβελ: τρύπες επάνω στα ίδια τα
τοιχώματα της πραγματικότητάς της. Από μέσα τους διακρίνεται μια άλλη
πραγματικότητα, και πλάσματα έρχονται από εκεί τα οποία δεν έχουν ξαναβαδίσει
ποτέ στη Χάρνταβελ.
Οι Παντοκρατορικοί που ελέγχουν την εν λόγω διάσταση προσπαθούν να ερευνήσουν
το φαινόμενο, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται με
ανησυχητικό ρυθμό. Η Αρίνη’σαρ, μάγισσα του τάγματος των Ερευνητών και σύζυγος
του Παντοκρατορικού Ταγματάρχη Τέρι Κάρμεθ, έχει αναλάβει να ανακαλύψει τι
συμβαίνει, συναντώντας πολλά εμπόδια στον δρόμο της.
Αλλά και ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, ενδιαφέρεται για το
μυστηριώδες φαινόμενο γιατί η Χάρνταβελ συνδέεται άμεσα με τη δική του διάσταση,
την Απολλώνια. Οργανώνει μια αποστολή για να το ερευνήσει, και αναζητά τους
σωστούς ανθρώπους. Προσπαθεί να πείσει τον Γεράρδο να επιστρέψει στη Χάρνταβελ,
η οποία ήταν κάποτε πατρίδα του.
Ο Γεράρδος, όμως, είναι διστακτικός, επειδή είχε τους λόγους του που έφυγε
πριν από χρόνια. Ήταν ένας από τους ιερείς της Χάρνταβελ, που δεν μπορούν ποτέ
να την εγκαταλείψουν, καθώς αυτό σημαίνει τον θάνατό τους από μια δαιμονική
ακατονόμαστη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Αλλά ο Γεράρδος έχει επιβιώσει·
φεύγοντας από τη Χάρνταβελ νομίζει πως κατόρθωσε τελικά να διαλύσει το Εσώτερο
Θηρίο. Μπορεί, όμως, να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμφανιστεί και πάλι εντός
του όταν ξαναγυρίσει στη Χάρνταβελ; Και είναι πρόθυμος να το ριψοκινδυνέψει για
να μάθει;
Η επιστροφή στην πατρίδα του μπορεί να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το
ιερατείο εκεί, αλλά και με μια δύναμη πιο διαβολική και εξαπλωμένη απ’ό,τι
μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι Παντοκρατορικοί στη Χάρνταβελ...
Μετά τη διάλυση της Συμπαντικής Παντοκρατορίας,
ληστές και κακούργοι λυμαίνονται τα άγρια εδάφη της Φεηνάρκια:
απομεινάρηδες των στρατών της Παντοκράτειρας αλλά και γηγενείς που
προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Όταν ένας έμπορος από τη
Χόλκεραλ, ο Καντάρφιλ, δέχεται επίθεση από τους ληστές της Σαρντίκα-Νοθ,
μια ομάδα μισθοφόρων έρχεται απρόσμενα προς βοήθειά του για να τρέψει
τους ληστές σε φυγή. Σύντομα όμως ο Καντάρφιλ μαθαίνει πως οι σωτήρες
του είναι κι αυτοί πρώην Παντοκρατορικοί, όπως η Σαρντίκα-Νοθ.
Ονομάζονται Ζωντανοί-Νεκροί, και αρχηγός τους είναι ο Ζαώρδιλ ο
Σκοτωμένος – ένας άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι νεκρός. Δεν
έσωσαν, όμως, τον έμπορο από τη Σαρντίκα-Νοθ για να τον ληστέψουν οι
ίδιοι· αντιθέτως, τον καθοδηγούν ώστε να φτάσει, μέσω επικίνδυνων
ορεινών περασμάτων, στον προορισμό του: την πόλη της Νασόλκαθ. Εκεί, ο
Ζαώρδιλ ελπίζει να βρει περισσότερες δουλειές για τους μισθοφόρους του,
αλλά ανακαλύπτει πως οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα και είναι πολλοί που
ακόμα έχουν έντονο μίσος για όσους κάποτε υπηρετούσαν την Παντοκράτειρα.
Ωστόσο, υπάρχει και μια γυναίκα – πρώην Παντοκρατορική κι η ίδια – που
επιδιώκει συμμαχία, αν και σκιερή. Και ο Ηγεμόνας της Νασόλκαθ σύντομα
ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον ληστών, και συγκεντρώνει στρατό από
μισθοφόρους κάθε είδους…
Μια επανάσταση ξεκινά, αρχικά περιορισμένη αλλά δυνατή, και σύντομα εξαπλώνεται σαν φωτιά ανεξέλεγκτη. Μια κρυφή δύναμη τη θρέφει από τις σκιές της Πόλης. Εδραιωμένες πλουτοκρατίες καταρρέουν· οι πολιτάρχες της Ρελκάμνια ανησυχούν. Τρόμος και αναστάτωση απλώνονται γύρω από τον Ριγοπόταμο, καθώς προβλέπουν πόλεμο.
Ένας μεγάλος ηγέτης έχει εμφανιστεί και η Πόλη φαίνεται να ζητά το αντίβαρό του – έναν άνθρωπο από συνοικίες αρκετά μακρινές. Εχθρικές δυνάμεις τον θέλουν νεκρό, αλλά μυστηριώδεις συμπτώσεις έρχονται για να τον συντρέξουν. Μισθοφόροι και μαχητές κατευθύνονται προς το επίκεντρο του επικείμενου πολέμου.
Δύο Θυγατέρες της Πόλης αναζητούν ένα πολύτιμο κόσμημα που έκλεψε μια Αδελφή τους – ένα αινιγματικό κατασκεύασμα μιας αρχαίας Θυγατέρας που μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στα λάθος χέρια.
Συμμορίες ξεσηκώνονται παντού, ακούγοντας το όνομα του Αλυσοδεμένου Ποιητή που έσπασε τις αλυσίδες του. Καιροσκόποι και πολεμοκάπηλοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν. Παλιά καθεστώτα γκρεμίζονται, καινούργια παίρνουν τη θέση τους – καλύτερα ή χειρότερα;
Ένας ξεχασμένος χώρος ανοίγει, ξερνώντας πανωλεθρία και δαίμονες από άλλους χρόνους, τραυματίζοντας την Πόλη και φέρνοντας θλίψη στους κατοίκους της.
Οι Νομάδες των Δρόμων ταξιδεύουν στις οδούς και τις λεωφόρους της Ατέρμονης Πολιτείας, καθοδηγούμενοι από την Κυρά τους. Βαδίζοντας, πάντοτε βαδίζοντας. Προσελκύοντας κι άλλους από τις συνοικίες που περνούν. Ένα υπέροχο, μαγευτικό ταξίδι γι’αυτούς, το οποίο τους αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερα μυστήρια της Πόλης· αλλά δεν θα αργήσει να τους βάλει και σε τρομερά προβλήματα. Θα βρεθούν ακόμα και στο έλεος αμφιλεγόμενων δυνάμεων ενώ θα θεωρούν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά, χαμένους μέσα στη Ρελκάμνια.
Μια εποχή μεγάλων αλλαγών, από τον Ριγοπόταμο ώς την Ανακτορική Συνοικία...
Ένας εξερευνητής από την Απολλώνια έχει χαθεί στο Πορφυρό Κενό,
ακολουθώντας τα ξεχασμένα ίχνη για κάποιο πιθανό απομεινάρι από τον Ενιαίο Κόσμο
– κάτι που και η Παντοκράτειρα πολύ πιθανόν να θέλει να πάρει στα χέρια της.
Ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, προσπαθεί να προλάβει ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, και να ξαναβρεί τον χαμένο εξερευνητή. Στέλνει την Ιωάννα, τη Μαύρη
Δράκαινα, και τον Σέλιρ’χοκ, έναν μάγο του τάγματος των Διαλογιστών, στην Άκρη,
μια πόλη εκεί όπου το σύμπαν τελειώνει και το Πορφυρό Κενό απλώνεται, γεμάτο
Αιωρούμενες Νήσους, Ανέμους, και ανείπωτα όντα.
Στην Άκρη, η Ιωάννα και ο Σέλιρ’χοκ θα βρουν συμμάχους – έναν καπετάνιο του
Κενού, μια Ανεμοσκόπο, έναν μονόφθαλμο κυνηγημένο άντρα – και θα ταξιδέψουν στα
βάθη του Πορφυρού Κενού, σφυροκοπημένοι από Ανέμους… και με έναν από τους πιο
επικίνδυνους πράκτορες της Παντοκράτειρας στο κατόπι τους.
Ο Κάραγγελ, Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα, επιστρέφει στη μεγάλη
πόλη φέρνοντας νέα για τη γενοκτονία της Λευκής φυλής του από μια μαζική επίθεση
Μελανών. Αποζητά εκδίκηση. Αλλά στην Ελρείσβα οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από εκείνον. Ούτε καν μόνο από τον Βασιληά. Ο Πρωτοσπαθάριος Κάραγγελ πρέπει να
συνεννοηθεί με τον Παντοκρατορικό Επόπτη Ευρύμαχο Νάλφερ, που βρίσκεται εκεί,
κυρίως, για να ελέγχει τα ορυχεία ενέργειας της περιοχής. Οι Παντοκρατορικοί
αποδεικνύονται πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Κάραγγελ στον αγώνα του για εκδίκηση
εναντίον των Μελανών, αλλά τα όπλα που φέρνουν είναι τόσο καταστροφικά που
κάνουν ακόμα και τον Πρωτοσπαθάριο να προβληματιστεί σχετικά με τις μεθόδους
τους. Και ποια μπορεί να είναι τα κίνητρά τους για τη βοήθεια που του
προσφέρουν;
Το ένα χωριό Μελανών μετά το άλλο αφανίζεται, μέσα στις καυτές ερήμους της
Αρβήντλια, καθώς η εκστρατεία των Παντοκρατορικών ταξιδεύει σαν λαίλαπα ολέθρου.
Ταυτόχρονα, ο Ανδρόνικος, Πρίγκιπας της Επανάστασης, η Ιωάννα η Μαύρη
Δράκαινα, και άλλοι επαναστάτες σύντροφοί τους έρχονται προς την Αρβήντλια μέσω
μιας διαστασιακής διόδου στη Σάρντλι. Αλλά δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για την
καταστροφή που ο Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα και οι Παντοκρατορικοί
σύμμαχοί του έχουν εξαπολύσει εναντίον των Μελανών φυλών. Στόχος των επαναστατών
είναι η αποκωδικοποίηση ενός μυστηριώδους μηνύματος που, αν οι υποψίες τους
είναι σωστές, θα αλλάξει τα πάντα για την Επανάσταση και για την Παντοκρατορία
σ’όλο το Γνωστό Σύμπαν...
Σκέψεις για Εξώφυλλα και για Νέες Χρήσεις τους Πρώτον, έφτιαξα νέα μινιμαλιστικά εξώφυλλα για το Παιχνίδι των Ράζλερ και έκανα και κάποιες αλλαγές σε ορισμένα εξώφυλλα του Θρυμματισμένου Σύμπαντος· δεύτερον, αναρωτιέμαι για διάφορα πράγματα σχετικά με το τι σημαίνει εξώφυλλο και την εξέλιξή του μέσα στα χρόνια· τρίτον, ποια η θέση του εξωφύλλου στην εποχή της νέας ηλεκτρονικής τεχνολογίας;
Σε περίπτωση που βαριέσαι να διαβάσεις το άρθρο και θέλεις κατευθείαν να δεις τα καινούργια εξώφυλλα,
από εδώ πηγαίνεις για τα εξώφυλλα του
Παιχνιδιού των Ράζλερ, και
από εδώ για τα εξώφυλλα των ιστοριών του Θρυμματισμένου Σύμπαντος. Τα εξώφυλλα του
Παιχνιδιού των Ράζλερ είναι τελείως διαφορετικά από τα παλιότερα· ενώ σε ορισμένα μόνο από τα εξώφυλλα του Θρυμματισμένου Σύμπαντος έχουν απλώς γίνει μερικές αλλαγές, κυρίως στη μορφή των γραμμάτων.
Δεν έχουν αλλάξει τα εξώφυλλα μέσα στα αρχεία των ηλεκτρονικών βιβλίων (pdf, mobi, epub, html)· είναι τα παλιά. Κι αυτό για δύο λόγους: πρώτον, βαριόμουν να κάνω τις αλλαγές (δεν είναι δύσκολες είναι πολύ εύκολες αλλά είναι αρκετά χρονοβόρες, αφού είναι πολλά τα βιβλία)· δεύτερον, όταν έχεις βάλει το ηλεκτρονικό βιβλίο στη συσκευή ή στο laptop σου δεν παίζει και μεγάλο ρόλο πλέον το εξώφυλλο το κείμενο είναι που μετράει. Επίσης, κάτω από τα καινούργια εξώφυλλα υπάρχει link και για τα παλιότερα, για ιστορικούς λόγους.
Πώς μου ήρθε, λοιπόν, να κάνω όλες αυτές τις αλλαγές; Ξύπνησα ένα πρωί βλέποντας ένα περίεργο όνειρο με έναν τοίχο γεμάτο εξώφυλλα και σύντομα συνειδητοποίησα ότι ήταν
οθόνη
Αστειεύομαι φυσικά. Έχω αρχίσει, εδώ και κάμποσο καιρό, να φτιάχνω τα εξώφυλλα για τις καινούργιες ιστορίες του Θρυμματισμένου Σύμπαντος αυτές του δεύτερου κύκλου (από τις οποίες έχω δημοσιεύσει ελάχιστες: μόνο τον
Ναό και την Κόρη της Ιέρειας και του Λύκου). Κάνοντας εξώφυλλα έχω μάθει αρκετά πράγματα. Τα εξώφυλλά μου τώρα είναι
πολύ καλύτερα από πριν. Κοιτάζοντας τα παλιότερα, κάτι με χαλάει. Επιπλέον, έχω μια συμπάθεια αυτό τον μήνα προς το μινιμαλιστικό εξώφυλλο για κάποιο λόγο. (Είναι υπέροχο, δεν είναι;) Μου καρφώθηκε έτσι η ιδέα να φτιάξω όλα τα εξώφυλλα του
Παιχνιδιού των Ράζλερ σε μινιμαλιστικό στιλ. Νομίζω ότι είναι πιο όμορφα από τα άλλα, πολύ πιο όμορφα.
Δουλειά δεν είχε ο Διάβολος, και τα λοιπά, θα μου πεις. Τι σενδιαφέρει ναλλάζεις τα εξώφυλλα παλιών βιβλίων τα οποία δεν πουλάς; Τα εξώφυλλα είναι, κυρίως, ένα διαφημιστικό τέχνασμα σήμερα: ευελπιστείς ότι το εξώφυλλο του
δικού σου βιβλίου θα τραβήξει τον αγοραστή περισσότερο από το εξώφυλλο του ανταγωνιστή σου. Τι σενδιαφέρουν τα εξώφυλλα όταν δεν παίζεις μέσα σε μια ανταγωνιστική οικονομία αλλά σε μια οικονομία ελεύθερης ανταλλαγής που βασίζεται στο δωρεάν;
Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και η χαρά τού να φτιάχνεις κάτι. Τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει να μαρέσει να φτιάχνω εξώφυλλα. Δεν μου είναι αγγαρεία. Αυτός είναι και ο λόγος της αλλαγής των εξώφυλλων στο
Παιχνίδι των Ράζλερ και της ανανέωσης ορισμένων εξώφυλλων του Θρυμματισμένου Σύμπαντος. Ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό και να δω και μια αλλαγή σε παλιά βιβλία. Ήταν εξώφυλλα που απλά με τσάντιζαν πλέον όποτε τα έβλεπα. Με τσάντιζαν γιατί ξέρω πως τώρα μπορώ να φτιάξω
πολύ καλύτερα εξώφυλλα.
Τα περισσότερα εξώφυλλα που φτιάχνω μέχρι στιγμής (αυτά που δεν είναι μινιμαλιστικά) είναι, ουσιαστικά, ηλεκτρονικό κολάζ. Αυτό σημαίνει ότι βρίσκω διάφορες εικόνες από το Διαδίκτυο και τις συνδυάζω κάπως ενώ, συγχρόνως, κάνω ηλεκτρονική επεξεργασία. (Το πρόγραμμα που χρησιμοποιώ είναι το GIMP, το οποίο είναι το καλύτερο πρόγραμμα ζωγραφικής και επεξεργασίας εικόνων επάνω σαυτό τον πλανήτη, και τυχαίνει να είναι δωρεάν.) Η όλη ενασχόλησή μου με αυτό που ονομάζω
ηλεκτρονικό κολάζ ξεκίνησε επειδή το χρειαζόμουν για τα εξώφυλλα των βιβλίων μου αλλά δεν έχει μείνει εκεί. Έχω κάνει και κάποια έργα με αυτή τη μέθοδο τα οποία είναι άσχετα με τα βιβλία μου. Δεν έχει τύχει να τα δημοσιεύσω ακόμα στο Διαδίκτυο, και ίσως να μην τα δημοσιεύσω ποτέ. Όχι επειδή είναι χάλια· ορισμένα από αυτά μού αρέσουν αρκετά.
Το θέμα είναι πως, συνεχίζοντας να ασχολούμαι με το GIMP και με το ηλεκτρονικό κολάζ, έχω πλέον μάθει πάρα πολλά για επεξεργασία εικόνας και στήσιμο εξωφύλλου. Τα εξώφυλλα που έχω φτιάξει τώρα για τα βιβλία του δεύτερου κύκλου του Θρυμματισμένου Σύμπαντος (τον οποίο δεν έχω τελειώσει ακόμα· συνεχίζω να γράφω) είναι απείρως καλύτερα από τα παλιά μου εξώφυλλα. Τα οποία κοίταζα και δαγκωνόμουν. Αυτά είναι σαν να τα έφτιαξε η γάτα σου, σκεφτόμουν·
δεν είναι σαν τα έφτιαξες εσύ. Επιπλέον, τις τελευταίες ημέρες, είχα φτιάξει δύο μινιμαλιστικά εξώφυλλα που μου φαίνονταν θεϊκά, οπότε μου καρφώθηκε η ιδέα να φτιάξω μινιμαλιστικά εξώφυλλα και για κάποια παλιά βιβλία που έχουν τα πιο άθλια εξώφυλλα που έχω κάνει αυτά του
Παιχνιδιού των Ράζλερ.
Εκτός αυτού άρχισα να σκέφτομαι και διάφορα άλλα πράγματα για τα εξώφυλλα γενικά, καθώς και να παρατηρώ τα εξώφυλλα πολλών βιβλίων. Και το όλο θέμα έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον, από αρκετές απόψεις...
*
Τι εστί εξώφυλλο;
Αν δεις τα εξώφυλλα παλιών βιβλίων και μιλάω για πραγματικά παλιών βιβλίων, όχι πριν από πέντε, δέκα χρόνια παρατηρείς ότι δεν περιλάμβαναν και πολλά πράγματα. Έχουν τίτλο, υπότιτλο, συγγραφέα, και καμια άλλη επιπλέον πληροφορία με μικρά γράμματα. Το πολύ να έχουν και γιρλάντα γύρω-γύρω με λουλούδια ή γουστόζικες αλυσίδες. Και αυτό είναι. Ούτε πίνακες ζωγραφικής ούτε τίποτα το φανταχτερό.
Κι αν το καλοσκεφτείς, τι να τα κάνεις όλ αυτά; Το βιβλίο είναι για να το διαβάζεις, σωστά; Δεν είναι για να κοιτάς την εικόνα του εξωφύλλου. Οι λέξεις είναι που μετράνε και πώς είναι γραμμένες πάνω στις σελίδες.
Παλιότερα, ακόμα και τα περιοδικά δεν είχαν εξώφυλλα με εικόνες. Απλά έγραφαν κι αυτά τον τίτλο και μερικές ακόμα πληροφορίες.
Από τότε που το βιβλίο εμπορευματοποιήθηκε στον μέγιστο δυνατό βαθμό είναι που άρχισαν να χρησιμοποιούνται εικόνες στα εξώφυλλα, αποσκοπώντας να εντυπωσιάσουν τον αγοραστή για να δώσει τα λεφτά του. Όσο πιο έντονος ο ανταγωνισμός τόσο πιο φανταχτερές οι εικόνες.
Και θα μου πεις: Μα για ορισμένους μπορεί και το εξώφυλλο να είναι ένα έργο τέχνης. Αυτό δεν έλεγες κι εσύ παραπάνω; ότι κάνεις εξώφυλλα για το γούστο; Ναι, όντως· αλλά κυρίως τα εξώφυλλα σήμερα, και εδώ και πολλά χρόνια, είναι για να πουλάνε βιβλία· δεν είναι εκεί για την καλλιτεχνική τους αξία.
Πάρε για παράδειγμα πάρα πολλά από τα εξώφυλλα στο είδος του fantasy. Τι έχουν επάνω; Πολεμιστές με σπαθιά οι οποίοι στέκονται σαν να έχουν πάθει αγκύλωση ή σαν κάποιο μαγικό τέρας να τους έχει πετρώσει. Μετά, ήρθε μια μόδα να βάζουν στα εξώφυλλα τύπους με κουκούλες ξέρεις, πολύ σκοτεινούς και κακούς, αφού δεν φαίνεται το πρόσωπό τους... Μετά, τους έπιασε μια κρίση προς το πιο μινιμαλιστικό και μπορεί να δεις να βάζουν ένα κράνος, ή μια ασπίδα κι ένα σπαθί, ή δύο διασταυρωμένα σπαθιά εξώφυλλα που θα μπορούσαν άνετα να ήταν επάνω και σε οποιοδήποτε ιστορικό βιβλίο.
Γενικώς, οι εικόνες των εξωφύλλων στο fantasy είναι συνήθως ή κακόγουστες (πολεμιστές που έχουν πάθει αγκύλωση, αστείοι δράκοι, κουκουλοφόροι, και τα λοιπά) ή αδιάφορες (μια ασπίδα κι ένα φτερό, ας πούμε).
Και κάποιος, λογικά, θα πει τώρα: Γιατί, ρε φίλε, εσύ κάνεις καλύτερα εξώφυλλα; Της πλάκας είναι τα εξώφυλλά σου! Πράγματι, αλλά εγώ δεν είμαι ζωγράφος· συνδυασμούς εικόνων κάνω, και ούτε και μαυτό δεν έχω ασχοληθεί τόσο όσο θα ήθελα. Επιπλέον, δεν κριτικάρω αυτή τη στιγμή την ικανότητα των ζωγράφων να φτιάχνουν καταπληκτικούς πίνακες. Κριτικάρω το γούστο, την αισθητική, που ακολουθείται συνήθως (όχι πάντα) στα εξώφυλλα του fantasy.
Σχεδόν κανένας δεν κάνει μινιμαλιστικά εξώφυλλα σουρεαλιστικού τύπου. Γιατί; Προσωπικά, μαρέσουν περισσότερο.
Το μόνο που μπορείς να υποθέσεις είναι πως πάλι πρόκειται για θέμα της αγοράς. Ο αναγνώστης που βλέπει στο εξώφυλλο έναν τύπο με σπαθί κι έναν δράκο να πετά σαν ξεφουσκωμένο ζέπελιν από πάνω του σκέφτεται στη στιγμή:
Fantasy! O la-la! Ενώ αν έβλεπε κάτι περίεργο δεν θα ήξερε αμέσως τι ήταν το βιβλίο... Αλλά, και πάλι, θα μπορούσαν κάπου στο εξώφυλλο να γράφουν
μυθιστόρημα φαντασίας. Ε, γκαβός θα ήταν ο άλλος; Δεν θα το έβλεπε;
Το πρόβλημα αυτό με τα εξώφυλλα δεν εντοπίζεται αποκλειστικά και μόνο στη φανταστική λογοτεχνία, αλλά ίσως εκεί να είναι πιο έντονο.
Το θέμα είναι τι ζητάμε, σε τελική ανάλυση, από ένα εξώφυλλο, τι σκοπό εξυπηρετεί. Είναι απλώς μια ακόμα διαφημιστική σημαία που ελπίζουμε να τραβήξει το βλέμμα του αγοραστή για να τον κάνει να πάρει το προϊόν; Ή είναι κάτι περισσότερο από αυτό; Υπάρχει κανένας που να τη βρίσκει κοιτάζοντας εξώφυλλα; (Οφείλω να ομολογήσω πως, από τότε που άρχισε να μου αρέσει να φτιάχνω εξώφυλλα, τη βρίσκω κοιτάζοντας εξώφυλλα ορισμένες φορές.) Παίζουν ρόλο για τον αναγνώστη; Παίζουν ρόλο για τον συγγραφέα; Ικανοποιούν κάποιου είδους αισθητική;
Νομίζω πως θα έπρεπε.
Βασικά, πιστεύω ότι δύο πράγματα θα έπρεπε να συμβαίνουν: Ή το εξώφυλλο να έχει μόνο λέξεις, ή να ικανοποιεί κάποιου είδους αισθητική.
Για εμένα, το εμπορικό εξώφυλλο είναι ένα άκυρο πράγμα. Δεν λέω ότι δεν έχει καμια αισθητική κι αυτό έχει, αναπόφευκτα, την αισθητική του αλλά ο σκοπός του σπανίως είναι το αισθητικό αποτέλεσμα. Αν είναι, λοιπόν, να βάλεις στο εξώφυλλο έναν πολεμιστή που κρατά το σπαθί του σηκωμένο σαν να έχει πιαστεί το χέρι του, ή αν είναι να βάλεις τη φωτογραφία μιας προκλητικής τύπισσας (την οποία φωτογράφισες τυχαία στο Μοναστηράκι και ποτέ δεν θα πάρει λεφτά από τη χρήση της φωτογραφίας της), καλύτερα να φτιάξεις ένα εξώφυλλο που έχει μόνο λέξεις. Μόνο τον τίτλο του βιβλίου, το όνομα του συγγραφέα, και μερικές άλλες ψιλές πληροφορίες αναλόγως.
Διαφορετικά, προσπάθησε να φτιάξεις ένα εξώφυλλο που δημιουργεί μια συγκεκριμένη αίσθηση. Που το βλέπεις και σαρέσει να το βλέπεις γιατί κάπως σε κεντρίζει, γιατί έχει ένα συγκεκριμένο γούστο.
Αυτά είναι δύο πράγματα που σήμερα σπάνια συμβαίνουν. Πόσα εξώφυλλα έχεις δει να έχουν μόνο τον τίτλο και το όνομα του συγγραφέα; Ελάχιστα, έτσι; Πόσα εξώφυλλα έχεις δει να ανταποκρίνονται σε κάποια περίεργη αισθητική; Περισσότερα, ίσως, από τα προηγούμενα αλλά και πάλι λιγότερα από τα εμπορικά εξώφυλλα.
Ένα ακόμα μεγάλο ερώτημα είναι: Σήμερα, στην εποχή του Διαδικτύου και των ηλεκτρονικών αναγνωστών, πόσο σημαντικά είναι τα εξώφυλλα ούτως ή άλλως; Γενικά, εκείνο που μετράει είναι το περιεχόμενο του βιβλίου κανείς ποτέ δεν το αμφισβήτησε. Αλλά σήμερα αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο, ίσως. Τα πάντα είναι περιεχόμενο. Διαβάζεις από την οθόνη σου· δεν έρχεσαι σε επαφή με το εξώφυλλο. Είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει, ένα και το αυτό είναι. Επομένως, ίσως θα είχε πιο πολύ νόημα και πιο πολύ καλλιτεχνικό ενδιαφέρον να μη φτιάχνουμε εξώφυλλα για τα βιβλία αλλά να φτιάχνουμε κάτι σαν banners. Κάτι που αποτελεί εικαστική προέκταση του βιβλίου. Κάτι που είναι ωραίο να το κοιτάζεις από μόνο του, ίσως για να σου θυμίζει το βιβλίο αφότου το έχεις διαβάσει, για να σου φέρνει ξανά τις αναμνήσεις στο μυαλό σου σαν γεγονότα που τα έχεις βιώσει. Θα μπορούσαν ακόμα και ολόκληρα websites να είναι γιαυτή τη δουλειά, όχι μόνο ένα αρχείο jpg. Ή, το εξώφυλλο θα μπορούσε να αποτελείται από
πολλά αρχεία jpg, να μοιάζει με πολυδιάστατο φυλλάδιο. Ή θα μπορούσε να είναι αρχείο tif με πολλαπλές σελίδες. (Το αρχείο tif μπορεί να το κάνει αυτό, περίπου σαν pdf αλλά πιο ελαφρύ.)
Νομίζω πως είναι πολλά που δεν έχουμε ακόμα σκεφτεί για την προέκταση της λογοτεχνίας με τη βοήθεια της νέας τεχνολογίας. Δεν είμαι από εκείνους που προτείνουν το μυθιστόρημα να αλλάξει να μην είναι πια μόνο λέξεις αλλά και εικόνες και ήχοι γιατί πιστεύω πως το μυθιστόρημα, στη μορφή που είναι αποκλειστικά και μόνο με λέξεις εξυπηρετεί έναν πολύ σημαντικό σκοπό: σε βάζει να πλάσεις, με το μυαλό σου, τις δικές σου εικόνες και τους δικούς σου ήχους· και αυτό είναι κάτι το μαγικό. Ωστόσο, θα ήθελα να δω τη λογοτεχνία να
προεκτείνεται με τη χρήση της νέας τεχνολογίας. Η έννοια του εξωφύλλου, ειδικώς, οφείλει να αλλάξει. Ακόμα και η λέξη δεν ταιριάζει πια.
Έξω-φύλλο, όταν δεν υπάρχουν καν φύλλα; Cover (στα αγγλικά), όταν δεν έχεις πια τίποτα να σκεπάσεις (cover);