Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, από τρίτους κυρίως, για απλή ανάλυση επισκεπτών (πχ, Google Analytics) και για social media (πχ, από το Twitter). Τα μόνα cookies που χρησιμοποιούμε εμείς είναι για θέματα λειτουργικότητας (πχ, για να μην εμφανίζεται ξανά αυτή η ειδοποίηση αφότου έχετε πατήσει το κουμπάκι). Κανένα από αυτά τα cookies, απ’ό,τι ξέρουμε, δεν είναι βλαβερό, και εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε τις πληροφορίες σας με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορείτε πολύ εύκολα να σβήσετε τα cookies από οποιονδήποτε browser, συνήθως πατώντας Shift+Ctrl+Del. Περισσότερες πληροφορίες για τα cookies μπορείτε να βρείτε στο www.whatarecookies.com.
Αν σας αρέσουν τα μυθιστορήματα και διηγήματα που βρίσκετε εδώ
τελείως δωρεάν, μπορείτε να το δείξετε κάνοντας μια δωρεά με τον πιο ασφαλή
τρόπο στο διαδίκτυο.
Δύο συνοικίες της Ατέρμονης Πολιτείας, η Βαθμιδωτή και η Επίστρωτη, βρίσκονται από χρόνια σε μια κατάσταση οικονομικής αλληλεξάρτησης. Η μία συμπληρώνει την άλλη. Η Βαθμιδωτή παράγοντας, αποκλειστικά και μόνο, τεχνικούς εξοπλισμούς. Η Επίστρωτη παράγοντας τρόφιμα. Και καμιά από τις δυο συνοικίες δεν διανοείται να αλλάξει τον ρυθμό της ζωής των πολιτών της.
Μια μυστηριώδης γυναίκα με το όνομα Κορίνα παρουσιάζεται στην Επίστρωτη και μιλά με τους Εχθρούς του Πρωινού, τη μεγαλύτερη και χειρότερη συμμορία της συνοικίας, που είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πολιτών αλλά και της αστυνομίας. Η Κορίνα προθυμοποιείται να τους βοηθήσει σ’ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: να κλέψουν χρήματα κατευθείαν από το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας των Τεσσάρων.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που έχει η Κορίνα στο μυαλό της.
Πολύ σύντομα, τα πράγματα αρχίζουν ν’αλλάζουν για τις δύο συνοικίες καθώς οι ισορροπίες θρυμματίζονται...
Το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης αρχίζει!
Μετά από τον διωγμό των δυνάμεων της Παντοκράτειρας, οι υλικές ζημιές στη
διάσταση της Σεργήλης είναι πολλές, και η οικονομία της έχει δεχτεί σοβαρό
πλήγμα. Προκειμένου ολόκληρη η διάσταση να ορθοποδήσει, οι πολιτικοί της
αποφασίζουν να οργανώσουν το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, που θα φέρει
χρήματα από πολλές άλλες διαστάσεις του Γνωστού Σύμπαντος.
Οι ραλίστες που θα αγωνιστούν είναι όλοι ικανοί και έμπειροι στην οδήγηση –
ήρωες των τροχών και του τιμονιού. Ανάμεσά τους είναι και η Ελοντί Αλλόγνωμη, ή,
όπως πολλοί στη Σεργήλη τη γνωρίζουν από την παλιά της ζωή ως τραγουδίστρια, η
Έκπτωτη Ελοντί. Στο παρελθόν, σε μικρή ηλικία, ήταν δόκιμη για ιέρεια της
Αρτάλης όταν οι πράκτορες της Παντοκράτειρας προσπαθούσαν ακόμα να εξαφανίσουν
τις γυναίκες που λάτρευαν αυτή τη θεά. Αργότερα, είχε μπει στους κόλπους της
Επανάστασης, αποζητώντας εκδίκηση. Τώρα, στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης,
το παρελθόν της Ελοντί θα συναντήσει το παρόν, κι εκείνη θ’ανακαλύψει
καινούργια, και ίσως τρομαχτικά, πράγματα για τον εαυτό της.
Ο Ζορδάμης, ένας παλιός εραστής της Έκπτωτης Ελοντί και δεινός ραλίστας,
συμμετέχει επίσης στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι, και έχει κάνει μια σκοτεινή και
δαιμονική συμφωνία για να βεβαιωθεί ότι θα νικήσει. Επειδή
πρέπει να νικήσει: μυστηριώδεις δυνάμεις του υπόκοσμου της Σεργήλης
βρίσκονται στο κατόπι του, και φαίνονται έτοιμες να τον αφανίσουν αν δεν τους
δώσει ό,τι τους χρωστά...
Στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, οι οδηγοί θα τρέξουν επάνω σε
αιωρούμενες ράμπες, επάνω σε δύσκολα εδάφη, μέσα στους άγριους δασότοπους
Φέρνιλγκαν, μέσα στις καυτές ερήμους της Σεργήλης, μέσα σε παγωμένα βουνά, ακόμα
και μέσα σε μια παράξενη ενδοδιάσταση με πράσινο ουρανό και κόκκινο ήλιο...
Η Σεργήλη έχει απελευθερωθεί από τους Παντοκρατορικούς· οι κάτοικοί της
μπορούν ξανά να λατρεύουν όποιους θεούς θέλουν. Η θρησκεία της Αρτάλης έχει
αναβιώσει. Η Αριστέα, μια από τις ιέρειές της, καταφέρνει να λάβει χρηματοδότηση
από την Πολιτειάρχη της Μέλβερηθ για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ναού στα
άκρα της εν λόγω μεγαλούπολης. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι το χρηματικό δεν
είναι το μόνο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Οι Ανατολικοί Φρουροί, μια νέα
συμμορία που καταδυναστεύει τις ακροανατολικές συνοικίες της Μέλβερηθ, ζητούν
λεφτά για την προστασία του ναού – «προστασία» από την ίδια τη συμμορία, στην
πραγματικότητα. Η Αριστέα, αρνούμενη να πληρώσει, θα βρεθεί σε σύγκρουση μαζί
τους. Ευτυχώς, στο πλευρό της είναι ο Βασνάρος, ο Αγωνιστής των Δρόμων – γνωστός
και ως Τρελός Λύκος της Μέλβερηθ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας των
Παντοκρατορικών.
Η Φάνρηβ, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μοργκιάνης, ήταν κάποτε, πριν
από χρόνια, ελεύθερη με δικό της πολίτευμα. Σήμερα, είναι ένα προτεκτοράτο του
Βασιλείου της Χάρνωθ. Ο λαός της είναι διαιρεμένος: μια μερίδα υποστηρίζει τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο· μια μερίδα είναι με το μέρος του παλιού Φύλακα της Φάνρηβ,
που έρχεται με στρατό από τον βορρά για να την ελευθερώσει· και μια άλλη μερίδα
των πολιτών είναι αυτονομιστές, που δεν θέλουν ούτε τους Χαρνώθιους στην πόλη
τους ούτε την επιστροφή του Φύλακα.
Οι Αιρετοί της Φάνρηβ είναι διαιρεμένοι όπως και ο λαός της, αποτελώντας
αντανάκλασή του.
Ο Άλφεντουρ αλ Έρεσναβ, Διπλωματικός Αντιπρόσωπος του Εμπορικού Συνδέσμου της
Νάζρηβ, έρχεται από την πόλη του με ελικόπτερο προς τη Φάνρηβ, καλεσμένος εκεί
από έναν παλιό του φίλο, τον Κασλάριν ωλ Μάρατεκ, Αιρετό της Συντεχνίας των
Αγροτών. Ο Κασλάριν πιστεύει πως έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη Φάνρηβ προτού η
πόλη καταστραφεί από την οργή των αντίπαλων παρατάξεων. Και ζητά τη βοήθεια του
Άλφεντουρ, ο οποίος μπορεί να ασκήσει πιέσεις και στην Κέσριμιθ ωλ Ζαλτάρεμ, τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο, και στο συμβούλιο των Αιρετών.
Όταν όμως ο Άλφεντουρ φτάνει στην πόλη, το κλίμα είναι ήδη έκρυθμο και, με
κάθε μέρα που περνά, χειροτερεύει. Η Αρχόντισσα Κέσριμιθ προσπαθεί με όλους τους
τρόπους – και με τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης της Φάνρηβ – να
επηρεάσει τον λαό ώστε να τον τραβήξει με το μέρος του Βασιλείου της Χάρνωθ. Οι
υποστηρικτές του Φύλακα, που έρχεται με στρατό από τα βόρεια, πασχίζουν να
φέρουν τον κόσμο με τη δική τους πλευρά, ενώ αποφεύγουν και χτυπάνε τους
ανθρώπους των Χαρνώθιων. Και οι αυτονομιστές είναι εναντίον όλων, γεμίζοντας
τους δρόμους της πόλης με συνθήματα και απρόσμενες εκρήξεις.
Αλλά στη Φάνρηβ οι πιο επικίνδυνες ενέργειες γίνονται στα παρασκήνια. Σκιερές
μορφές στοιχειώνουν την Πόλη της Αέναης Νύχτας. Προδότες σχεδιάζουν πολιτικές
δολοφονίες. Κατάσκοποι παρακολουθούν κάθε κίνηση. Αδέλφια χάνουν την εμπιστοσύνη
που έχουν μεταξύ τους. Οι πάντες είναι ύποπτοι για τα πάντα.
Ο Πρίγκιπας Ανδρόνικος επιστρέφει στην πατρίδα του, την Απολλώνια, όπου
σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε αφήσει. Κάποια
μυστηριώδης, σκοτεινή οργάνωση έχει απλώσει τα δίχτυα της μέσα στο Βασίλειο, και
φημολογείται, ψιθυριστά, ότι ακόμα κι ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Πρίγκιπας
Λούσιος, είναι αναμιγμένος σ’αυτήν.
Ο Ανδρόνικος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και θα χρειαστεί να
ζητήσει βοήθεια ακόμα κι από τους επαναστάτες άλλων διαστάσεων· διότι μέσα στην
ίδια του την πατρίδα κανένας δεν φαίνεται πλέον να μπορεί να θεωρηθεί
αξιόπιστος…
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις της Παντοκράτειρας έρχονται από το Βόρειο Μέτωπο,
φέρνοντας έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους στο Γνωστό Σύμπαν· ενώ από
τα νότια της διάστασης τερατουργήματα επιτίθενται από την Απολεσθείσα Γη,
μαστίζοντας το Βασίλειο σαν προαιώνια κατάρα.
Στην Απολλώνια, μια από καιρό πολιορκημένη διάσταση, τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…
Η Αγγελική, μια φίλη της Παντοκράτειρας, βρίσκεται δολοφονημένη στη σουίτα
ενός ξενοδοχείου, με μυστηριώδεις τομές επάνω στο σώμα της. Ο εραστής της,
Ταγματάρχης Στίβεν Νέλκος, παρότι ήταν μαζί της εκείνη τη βραδιά, μοιάζει να
έχει πλήρη άγνοια του τι συνέβη. Και οι άνθρωποι της Παντοκράτειρας δεν
καταφέρνουν να ανακαλύψουν τίποτα.
Η Ρία-Μία, η Αρχιέρεια του Κρόνου, προτείνει στην Παντοκράτειρα έναν ιδιωτικό
ερευνητή, τον Φέλιξ Χάρλω, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να βρει τον δολοφόνο.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτός σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η περίπτωση είναι
εξαιρετικά περίπλοκη και δυσεπίλυτη, και οι δυνάμεις που είναι αναμιγμένες
ξεπερνούν τη δικαιοδοσία του αλλά και τις ικανότητες του μυαλού του...
Ένας ξεχασμένος κόσμος, μια διάσταση απομονωμένη από το υπόλοιπο σύμπαν.
Ένας υπερδιαστασιακός στρόβιλος – ένα
ρήγμα – σπάζει το στάσιμο πλέγμα της πραγματικότητάς του. Κι από εκεί,
έρχεται ένας μεγάλος προφήτης που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας του για
πάντα...
Ο Τάμπριελ, κάποτε σύζυγος της Παντοκράτειρας και μάγος του τάγματος των
Δεσμοφυλάκων, καταλήγει σαν ναυαγός σε μια διάσταση ανέγνωρη για εκείνον. Ένα
μέρος όπου κανένας δεν μιλά καμια γνωστή του γλώσσα. Μέσα στο μυαλό του, όμως,
παράδοξα, υπάρχουν εικόνες από αυτόν τον απομονωμένο κόσμο: και ο Τάμπριελ
συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρίσκεται τυχαία εδώ...
Μαζί του είναι η Ανταρλίδα, μια από τις Μαύρες Δράκαινες της Παντοκράτειρας
οι οποίες πλέον υπηρετούν την Επανάσταση εναντίον της. Ούτε εκείνη έχει ποτέ
ξανά δει ή ακούσει γι’αυτό τον κόσμο. Αλλά τώρα που οι δυο τους βρίσκονται εδώ,
σ’ένα ξένο, εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να μάθουν να επιβιώνουν ώστε να
ξεκλειδώσουν τα μυστικά της διάστασης που θα τους δώσουν πρόσβαση στο Γνωστό
Σύμπαν, από το οποίο ήρθαν.
Παράξενα ανοίγματα παρουσιάζονται στη Χάρνταβελ: τρύπες επάνω στα ίδια τα
τοιχώματα της πραγματικότητάς της. Από μέσα τους διακρίνεται μια άλλη
πραγματικότητα, και πλάσματα έρχονται από εκεί τα οποία δεν έχουν ξαναβαδίσει
ποτέ στη Χάρνταβελ.
Οι Παντοκρατορικοί που ελέγχουν την εν λόγω διάσταση προσπαθούν να ερευνήσουν
το φαινόμενο, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται με
ανησυχητικό ρυθμό. Η Αρίνη’σαρ, μάγισσα του τάγματος των Ερευνητών και σύζυγος
του Παντοκρατορικού Ταγματάρχη Τέρι Κάρμεθ, έχει αναλάβει να ανακαλύψει τι
συμβαίνει, συναντώντας πολλά εμπόδια στον δρόμο της.
Αλλά και ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, ενδιαφέρεται για το
μυστηριώδες φαινόμενο γιατί η Χάρνταβελ συνδέεται άμεσα με τη δική του διάσταση,
την Απολλώνια. Οργανώνει μια αποστολή για να το ερευνήσει, και αναζητά τους
σωστούς ανθρώπους. Προσπαθεί να πείσει τον Γεράρδο να επιστρέψει στη Χάρνταβελ,
η οποία ήταν κάποτε πατρίδα του.
Ο Γεράρδος, όμως, είναι διστακτικός, επειδή είχε τους λόγους του που έφυγε
πριν από χρόνια. Ήταν ένας από τους ιερείς της Χάρνταβελ, που δεν μπορούν ποτέ
να την εγκαταλείψουν, καθώς αυτό σημαίνει τον θάνατό τους από μια δαιμονική
ακατονόμαστη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Αλλά ο Γεράρδος έχει επιβιώσει·
φεύγοντας από τη Χάρνταβελ νομίζει πως κατόρθωσε τελικά να διαλύσει το Εσώτερο
Θηρίο. Μπορεί, όμως, να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμφανιστεί και πάλι εντός
του όταν ξαναγυρίσει στη Χάρνταβελ; Και είναι πρόθυμος να το ριψοκινδυνέψει για
να μάθει;
Η επιστροφή στην πατρίδα του μπορεί να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το
ιερατείο εκεί, αλλά και με μια δύναμη πιο διαβολική και εξαπλωμένη απ’ό,τι
μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι Παντοκρατορικοί στη Χάρνταβελ...
Μετά τη διάλυση της Συμπαντικής Παντοκρατορίας,
ληστές και κακούργοι λυμαίνονται τα άγρια εδάφη της Φεηνάρκια:
απομεινάρηδες των στρατών της Παντοκράτειρας αλλά και γηγενείς που
προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Όταν ένας έμπορος από τη
Χόλκεραλ, ο Καντάρφιλ, δέχεται επίθεση από τους ληστές της Σαρντίκα-Νοθ,
μια ομάδα μισθοφόρων έρχεται απρόσμενα προς βοήθειά του για να τρέψει
τους ληστές σε φυγή. Σύντομα όμως ο Καντάρφιλ μαθαίνει πως οι σωτήρες
του είναι κι αυτοί πρώην Παντοκρατορικοί, όπως η Σαρντίκα-Νοθ.
Ονομάζονται Ζωντανοί-Νεκροί, και αρχηγός τους είναι ο Ζαώρδιλ ο
Σκοτωμένος – ένας άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι νεκρός. Δεν
έσωσαν, όμως, τον έμπορο από τη Σαρντίκα-Νοθ για να τον ληστέψουν οι
ίδιοι· αντιθέτως, τον καθοδηγούν ώστε να φτάσει, μέσω επικίνδυνων
ορεινών περασμάτων, στον προορισμό του: την πόλη της Νασόλκαθ. Εκεί, ο
Ζαώρδιλ ελπίζει να βρει περισσότερες δουλειές για τους μισθοφόρους του,
αλλά ανακαλύπτει πως οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα και είναι πολλοί που
ακόμα έχουν έντονο μίσος για όσους κάποτε υπηρετούσαν την Παντοκράτειρα.
Ωστόσο, υπάρχει και μια γυναίκα – πρώην Παντοκρατορική κι η ίδια – που
επιδιώκει συμμαχία, αν και σκιερή. Και ο Ηγεμόνας της Νασόλκαθ σύντομα
ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον ληστών, και συγκεντρώνει στρατό από
μισθοφόρους κάθε είδους…
Μια επανάσταση ξεκινά, αρχικά περιορισμένη αλλά δυνατή, και σύντομα εξαπλώνεται σαν φωτιά ανεξέλεγκτη. Μια κρυφή δύναμη τη θρέφει από τις σκιές της Πόλης. Εδραιωμένες πλουτοκρατίες καταρρέουν· οι πολιτάρχες της Ρελκάμνια ανησυχούν. Τρόμος και αναστάτωση απλώνονται γύρω από τον Ριγοπόταμο, καθώς προβλέπουν πόλεμο.
Ένας μεγάλος ηγέτης έχει εμφανιστεί και η Πόλη φαίνεται να ζητά το αντίβαρό του – έναν άνθρωπο από συνοικίες αρκετά μακρινές. Εχθρικές δυνάμεις τον θέλουν νεκρό, αλλά μυστηριώδεις συμπτώσεις έρχονται για να τον συντρέξουν. Μισθοφόροι και μαχητές κατευθύνονται προς το επίκεντρο του επικείμενου πολέμου.
Δύο Θυγατέρες της Πόλης αναζητούν ένα πολύτιμο κόσμημα που έκλεψε μια Αδελφή τους – ένα αινιγματικό κατασκεύασμα μιας αρχαίας Θυγατέρας που μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στα λάθος χέρια.
Συμμορίες ξεσηκώνονται παντού, ακούγοντας το όνομα του Αλυσοδεμένου Ποιητή που έσπασε τις αλυσίδες του. Καιροσκόποι και πολεμοκάπηλοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν. Παλιά καθεστώτα γκρεμίζονται, καινούργια παίρνουν τη θέση τους – καλύτερα ή χειρότερα;
Ένας ξεχασμένος χώρος ανοίγει, ξερνώντας πανωλεθρία και δαίμονες από άλλους χρόνους, τραυματίζοντας την Πόλη και φέρνοντας θλίψη στους κατοίκους της.
Οι Νομάδες των Δρόμων ταξιδεύουν στις οδούς και τις λεωφόρους της Ατέρμονης Πολιτείας, καθοδηγούμενοι από την Κυρά τους. Βαδίζοντας, πάντοτε βαδίζοντας. Προσελκύοντας κι άλλους από τις συνοικίες που περνούν. Ένα υπέροχο, μαγευτικό ταξίδι γι’αυτούς, το οποίο τους αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερα μυστήρια της Πόλης· αλλά δεν θα αργήσει να τους βάλει και σε τρομερά προβλήματα. Θα βρεθούν ακόμα και στο έλεος αμφιλεγόμενων δυνάμεων ενώ θα θεωρούν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά, χαμένους μέσα στη Ρελκάμνια.
Μια εποχή μεγάλων αλλαγών, από τον Ριγοπόταμο ώς την Ανακτορική Συνοικία...
Ένας εξερευνητής από την Απολλώνια έχει χαθεί στο Πορφυρό Κενό,
ακολουθώντας τα ξεχασμένα ίχνη για κάποιο πιθανό απομεινάρι από τον Ενιαίο Κόσμο
– κάτι που και η Παντοκράτειρα πολύ πιθανόν να θέλει να πάρει στα χέρια της.
Ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, προσπαθεί να προλάβει ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, και να ξαναβρεί τον χαμένο εξερευνητή. Στέλνει την Ιωάννα, τη Μαύρη
Δράκαινα, και τον Σέλιρ’χοκ, έναν μάγο του τάγματος των Διαλογιστών, στην Άκρη,
μια πόλη εκεί όπου το σύμπαν τελειώνει και το Πορφυρό Κενό απλώνεται, γεμάτο
Αιωρούμενες Νήσους, Ανέμους, και ανείπωτα όντα.
Στην Άκρη, η Ιωάννα και ο Σέλιρ’χοκ θα βρουν συμμάχους – έναν καπετάνιο του
Κενού, μια Ανεμοσκόπο, έναν μονόφθαλμο κυνηγημένο άντρα – και θα ταξιδέψουν στα
βάθη του Πορφυρού Κενού, σφυροκοπημένοι από Ανέμους… και με έναν από τους πιο
επικίνδυνους πράκτορες της Παντοκράτειρας στο κατόπι τους.
Ο Κάραγγελ, Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα, επιστρέφει στη μεγάλη
πόλη φέρνοντας νέα για τη γενοκτονία της Λευκής φυλής του από μια μαζική επίθεση
Μελανών. Αποζητά εκδίκηση. Αλλά στην Ελρείσβα οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από εκείνον. Ούτε καν μόνο από τον Βασιληά. Ο Πρωτοσπαθάριος Κάραγγελ πρέπει να
συνεννοηθεί με τον Παντοκρατορικό Επόπτη Ευρύμαχο Νάλφερ, που βρίσκεται εκεί,
κυρίως, για να ελέγχει τα ορυχεία ενέργειας της περιοχής. Οι Παντοκρατορικοί
αποδεικνύονται πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Κάραγγελ στον αγώνα του για εκδίκηση
εναντίον των Μελανών, αλλά τα όπλα που φέρνουν είναι τόσο καταστροφικά που
κάνουν ακόμα και τον Πρωτοσπαθάριο να προβληματιστεί σχετικά με τις μεθόδους
τους. Και ποια μπορεί να είναι τα κίνητρά τους για τη βοήθεια που του
προσφέρουν;
Το ένα χωριό Μελανών μετά το άλλο αφανίζεται, μέσα στις καυτές ερήμους της
Αρβήντλια, καθώς η εκστρατεία των Παντοκρατορικών ταξιδεύει σαν λαίλαπα ολέθρου.
Ταυτόχρονα, ο Ανδρόνικος, Πρίγκιπας της Επανάστασης, η Ιωάννα η Μαύρη
Δράκαινα, και άλλοι επαναστάτες σύντροφοί τους έρχονται προς την Αρβήντλια μέσω
μιας διαστασιακής διόδου στη Σάρντλι. Αλλά δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για την
καταστροφή που ο Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα και οι Παντοκρατορικοί
σύμμαχοί του έχουν εξαπολύσει εναντίον των Μελανών φυλών. Στόχος των επαναστατών
είναι η αποκωδικοποίηση ενός μυστηριώδους μηνύματος που, αν οι υποψίες τους
είναι σωστές, θα αλλάξει τα πάντα για την Επανάσταση και για την Παντοκρατορία
σ’όλο το Γνωστό Σύμπαν...
Αυτή είναι μια συλλογή με διηγήματα και νουβέλες του Robert E. Howard τα οποία έχει επιλέξει ο S.M. Stirling. Δεν είναι ιστορίες με τους πιο δημοφιλείς ήρωες του Howard, όπως Κόναν, Καλ, και Σόλομον Κέιν. Είναι κάποιες από τις λιγότερο γνωστές ιστορίες του, οι οποίες όμως με γοήτευσαν με το βαρβαρικό μεγαλείο τους. Είχα καιρό να διαβάσω βιβλίο που να μη βλέπω την ώρα να το ξαναπιάσω για να δω τι γίνεται παρακάτω. Και ήταν διηγήματα και νουβέλες, όχι ένα ολόκληρο μυθιστόρημα. Κι όμως – ούτε μία από αυτές τις διηγήσεις δεν έτυχε να με απογοητεύσει.
Η συλλογή περιλαμβάνει τις εξής ιστορίες: House of Arabu· The Garden of Fear· The Twilight of the Grey Gods· Spear and Fang· Delenda Est· Marchers of Valhalla· Sea Curse· Out of the Deep· In the Forest of Villefère· και Wolfshead.
Οι μισές από αυτές διαδραματίζονται στο μακρινό παρελθόν του κόσμου μας, το οποίο είναι, ουσιαστικά, σαν άλλος κόσμος. Ή είναι μια φανταστική εποχή, ή μια εποχή που η φαντασία του Howard την έχει αλλοιώσει έτσι που μοιάζει σαν φανταστική. Παντού υπάρχουν εφιαλτικοί δαίμονες και παράξενη μαγεία.
Δύο από τις άλλες μισές ιστορίες διαδραματίζονται σε μια παράκτια πόλη ονόματι Faring town η οποία είναι γεμάτη θαλασσοπόρους και πειρατές, και πρέπει να είναι σε πιο σύγχρονη εποχή: ίσως και στην εποχή που ζούσε ο ίδιος ο Howard. Όμως εξωφρενικά και εφιαλτικά πράγματα συμβαίνουν εκεί, τα οποία έχουν σχέση με κατάρες και δαίμονες του πελάγους.
Οι δύο τελευταίες ιστορίες έχουν ως θεματολογία τον λυκάνθρωπο, αλλά είναι ένας λυκάνθρωπος που με ξάφνιασε. Ο Howard έχει, πραγματικά, σκεφτεί τον δικό του λυκάνθρωπο. Περίμενα να συναντήσω κάποιο κλισέ, αλλά δεν το συνάντησα. Συνάντησα μια πολύ ευφάνταστη ιδέα για τη δαιμονιακή φύση του λυκανθρώπου η οποία με «έστειλε».
Αρκετοί έχουν χαρακτηρίσει τον Robert E. Howard ως ρατσιστή, και αυτό βασίζεται κυρίως σε δύο πράγματα: στους «άριους» βάρβαρους ήρωές του, και στον τρόπο που αναφέρεται στους μαύρους ιθαγενείς της Αφρικής. Εγώ θα πω το εξής: Σε όλες τις ιστορίες εδώ οι οποίες διαδραματίζονται στο παρελθόν ο πρωταγωνιστής είναι (σε κάθε περίπτωση, αν δεν κάνω λάθος) κάποιος ψηλός, μυώδης βάρβαρος με ξανθά μαλλιά και γαλανά, ή γκρίζα, μάτια. Επίσης, σε αρκετές περιπτώσεις αναφέρεται και ότι ολόκληρες φυλές είναι έτσι – όπως στο Marchers of Valhalla: άνθρωποι πιο δυνατοί από οποιονδήποτε άλλο, γίγαντες, πανίσχυροι, που αρέσκονται στον πόλεμο.
Δεν υπάρχει, όμως, πουθενά το παραμικρό ίχνος προπαγάνδας σε αυτές τις ιστορίες. Υπάρχει μόνο μια τρομερή αίσθηση αχαλίνωτης βαρβαρικής περιπέτειας που σε κρατά καθηλωμένο και σαγηνεμένο. Πραγματικά, δεν νομίζω ότι ο Howard προσπαθούσε να προωθήσει καμιά ιδεολογία για αρία φυλή· απλώς είχε κι ο ίδιος μαγευτεί από τους μύθους και τις ιστορίες για τους βάρβαρους Βίκινγκς και άλλους βαρβαρικούς λαούς, καθώς και από το κλασικό ηρωικό μοντέλο που θέλει τον ήρωα ξανθό, ψηλό, και τα λοιπά (το οποίο προέρχεται και από την Αρχαία Ελλάδα).
Ο Howard, αναμφίβολα, εκθειάζει τον βαρβαρισμό. Ο βάρβαρος είναι ελεύθερος, και μάχεται για να μείνει ελεύθερος. Οι ιστορίες του Howard δεν είναι μοντέλο για να ζήσει κανείς τη σύγχρονη ζωή του, ούτε να πάρει «συμβουλές»· είναι πύλες για να ζήσει αχαλίνωτες περιπέτειες πλάι σε αυτούς τους βάρβαρους ήρωες. Κανένας από εμάς δεν θα μπορούσε να επιβιώσει ούτε μια ώρα σε έναν τόσο άγριο κόσμο όπως αυτούς που περιγράφει ο Howard. Εκτός των άλλων, τέτοιες ακριβώς εποχές ίσως ποτέ να μην υπήρξαν. Ή ίσως μόνο εν μέρει να υπήρξαν. Στο περίπου. Ο Howard οδηγεί την ιστορική πραγματικότητα προς τον μύθο και τη μαγεία.
Ένα άλλο που κάνει είναι να έχει βάρβαρους ήρωες που είναι ξεδιάντροπα αιμοχαρείς και αιμοδιψείς. Ειδικά στο The Twilight of the Grey Gods και στο Marchers of Valhalla φαίνεται ξεκάθαρα αυτό. Οι χαρακτήρες λένε συνέχεια για «μεγαλειώδη σφαγή» και πέφτουν με χαρά στη μάχη, διαμελίζοντας και διαλύοντας τους εχθρούς τους, θέλοντας να βουτήξουν στο αίμα τους. Τους αρέσει. Τη βρίσκουν έτσι. Καθόλου political correct, πράγματι· και οι περισσότεροι σημερινοί συγγραφείς θα ανέφεραν, κάπου μέσα σ’όλα αυτά, και τη φρίκη του πολέμου. Όχι ο Howard. Οι βάρβαροι ήρωες του Howard βλέπουν μόνο το μεγαλείο της σφαγής, και γελάνε με τον θάνατο όταν τους πλησιάζει. Έτσι έχουν μάθει να ζουν στους άγριους κόσμους τους. Διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να ζήσουν· θα ήταν ήδη νεκροί. Σε τέτοιους κόσμους, μόνο οι πανίσχυροι επιβιώνουν.
Και έχει κατακριθεί και γι’αυτό ο Robert E. Howard, πολλές φορές, από πολλούς – και από Έλληνες, εκτός των άλλων. Έχω διαβάσει αρνητικούς σχολιασμούς. Αλλά δεν καταλαβαίνουν την προοπτική με την οποία πρέπει να διαβάσεις τον Howard: πρέπει να αφήσεις αυτή την «τρέλα» να σε παρασύρει (πράγμα όχι και πολύ δύσκολο), και τότε αντιλαμβάνεσαι γιατί είναι κάτι το τρομερά μαγευτικό.
Πέρα από αυτό, είναι και η γλώσσα: ο τρόπος που είναι γραμμένο το κείμενο. Χρησιμοποιεί λέξεις αρχαϊκές, και το ύφος είναι πομπώδες και στομφώδες. Ορισμένοι θα το κατέκριναν και αυτό· αλλά, αν δεν ήταν έτσι, τότε δεν θα διάβαζες τις ίδιες ιστορίες. Το συγκεκριμένο ύφος δημιουργεί μια αίσθηση και μια αισθητική ιδιαίτερη.
Γι’αυτό κιόλας οι ιστορίες του Howard δεν μπορούν ποτέ να μεταφραστούν σωστά, όσο καλός κι αν είναι ο μεταφραστής. Τέτοιες ιστορίες διαβάζονται μόνο στη γλώσσα που γράφτηκαν. Για παράδειγμα, ο Howard χρησιμοποιεί συχνά την αρχαϊκή λέξη hark, που σημαίνει άκου. Στα ελληνικά, μόνο άκου μπορείς να το μεταφράσεις: και αυτό δεν δίνει την αίσθηση του hark.
Ο Howard, μάλιστα, βάζει χαρακτήρες να μιλάνε αρχαϊκά και σε πιο σύγχρονες εποχές, όπως στις ιστορίες με τη Faring town και τον λυκάνθρωπο. Ακόμα κι εκεί λένε hark – πράγμα που, σίγουρα, δεν είναι ρεαλιστικό για διάλογο, όμως και πάλι δίνει εκείνη την ιδιαίτερη αισθητική που αλλιώς η ιστορία δεν θα την είχε.
Δεν είναι μόνο οι ιστορίες οι ίδιες εδώ – οι πλοκές και οι χαρακτήρες και οι ιδέες – που έχουν σημασία, αλλά και ο τρόπος που είναι γραμμένα όλα αυτά. Για κάποιους μπορεί να είναι κιτς· για εμένα, τουλάχιστον, όχι. Και νομίζω ότι όσοι τα θεωρούν κιτς δεν διαβάζουν τον Howard σωστά. Όπως δεν τον διαβάζουν σωστά και όσοι τον χαρακτηρίζουν ρατσιστή ή τον κατηγορούν για υπερβολική βία.
Μπορεί η βία να είναι πολλή, αναμφίβολα. Αλλά περιγράφει βίαιους κόσμους· δεν μπορούσε να είναι κάτι άλλο. Αποκεί και πέρα είναι θέμα προσωπικής αισθητικής αν θα σου αρέσει ή όχι.
Και όσον αφορά τον ρατσισμό, εγώ το πιο ρατσιστικό σχόλιο που βρήκα ήταν ότι ο αφηγητής του Wolfshead κάπου-κάπου αναφέρεται στον νέγρο υπηρέτη του ως «ο μαύρος διάβολος» (αλλά με φιλικό τρόπο!). Αυτό φαίνεται ρατσιστικό. Αλλά σκεφτείτε δύο πράγματα: την εποχή που ζούσε ο Howard, και την εποχή που περιγράφει. Η Αφρική, σε αυτές τις ιστορίες, είναι μια ανεξερεύνητη ήπειρος, όλο μυστήρια, σκοτεινές ζούγκλες, και σκοτεινούς κατοίκους. Εκεί μέσα, σ’αυτό τον εφιαλτικό λαβύρινθο, μπορεί να κρύβεται οποιοσδήποτε δαίμονας. Οι κατάμαυροι ιθαγενείς φαντάζουν ως «μαύροι διάβολοι» στους δυτικούς που έχουν πάει στην Αφρική. Αλλά και τους ίδιους τους δυτικούς ο Howard δεν τους παρουσιάζει ως τόσο καλούς· ως καθάρματα τους παρουσιάζει. Αν και, προφανώς, οι ιστορίες είναι γραμμένες από μια δυτική προοπτική. Πράγμα αναμενόμενο. Όμως αυτό αμφισβητώ ότι γίνεται για ρατσισμό. Γίνεται γιατί δημιουργεί μια αίσθηση μυστηρίου, τρόμου, και περιπέτειας. Και, πραγματικά, τα καταφέρνει.
Σε καμία από τις ιστορίες στο Eons of the Night δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή. Καμιά ιστορία δεν μου φάνηκε ανούσια ή ανιαρή. Η πλοκή ποτέ δεν παύει να κινείται, και η ίδια η γραφή του Howard σε παρασέρνει και σε σαγηνεύει.
Είναι βίαιες διηγήσεις; Φυσικά και είναι βίαιες. Αλλά γιατί αυτό να είναι κακό;
Εκτός από βιαιότητες, έχουν και πολύ παράξενες και ευφάνταστες μαγείες και δαιμονικά πλάσματα και θεούς. Δεν είναι ανεγκέφαλα γραμμένες· είναι έξυπνα γραμμένες. Πολύ ευχαρίστως θα τις ξαναδιάβαζα, και ίσως κάποτε να το κάνω. Για την ώρα, μου έχει ανοίξει η όρεξη να διαβάσω τον King Kull του Robert E. Howard. Τις περιπέτειές του τις είχα διαβάσει πολύ μικρός, μεταφρασμένες από τον Γιώργο Μπαλάνο, σε μια συλλογή που είχε εκδοθεί τότε – και ο Kull ήταν μεταφρασμένος ως Κουλ (ενώ, φυσικά, είναι Καλ). Πέρα από αυτό όμως η μετάφραση ήταν αρκετά καλή, με μια ματιά που έριξα ξανά πρόσφατα. Όμως το ύφος του Robert E. Howard, όπως έγραψα ήδη, δεν μπορεί να μεταφραστεί. Δεν γίνεται. Είναι ανέφικτο, όπως ανέφικτο είναι να μεταφράσεις και τη λέξη hark στα ελληνικά. Πολύ απλά δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Ορισμένα πράγματα διαβάζονται μόνο στη γλώσσα τους για να δώσουν την αισθητική που πρέπει να δώσουν. Έτσι, τώρα αναρωτιέμαι πώς θα είναι να διαβάζω τις ιστορίες του King Kull στα αγγλικά. Αν είναι έστω και λίγο σαν αυτές στο Eons of the Night, πρέπει να είναι τρομερές.