|
|
Μια στιγμή... |
Πηγαίνετε στο FutuRetro όσο έχετε ακόμα χρόνο. Είναι τρομερό, και το καλύτερο βρίσκεται στο υπόγειο. Είναι από τα πράγματα που, κατά κανόνα, δεν περιμένεις να συναντήσεις στην Ελλάδα. Και μπορείτε να το επισκεφτείτε δωρεάν. Στημένο μέσα σε ένα παλιό, εγκαταλειμμένο επταώροφο κατάστημα του Notoshome, νομίζεις ότι έχεις πραγματικά γλιστρήσει σε μια εναλλακτική cyberpunk πραγματικότητα καθώς περιπλανιέσαι εκεί μέσα.
Δεν κάνω πλάκα: είναι όντως υπνωτισμός. Σκέψου μόνο πώς ρέει η ιστορία καθώς γράφεις. Το ένα πράγμα ακολουθεί το άλλο, αβίαστα συνήθως. Και πολλές καινούργιες ιδέες έρχονται, μάλιστα, καθώς γράφεις: εκείνη την ώρα που βάζεις τη μία λέξη πίσω από την άλλη. Πώς να το πεις αυτό; Υπνωτίζεις τον εαυτό σου μέσα από την ίδια τη διαδικασία της γραφής.
Έχω παρατηρήσει, επιπλέον, πως συχνά όταν ξεκινάω να γράφω κάνω πολλά τυπογραφικά λάθη, γιατί δεν έχω ακόμα μπει στο «κλίμα»· καθώς όμως συνεχίζω, κάνω ολοένα και λιγότερα τέτοια μικρολάθη, ακολουθώντας έναν ρυθμό και έναν ειρμό που έρχεται τελείως φυσικά.
Και μετά, κοιτάζεις το κείμενο από την αρχή ώς το τέλος, και αναρωτιέσαι: πώς στο διάολο φτάσαμε από εκεί μέχρι εδώ; Θα μπορούσες να τα είχες σκεφτεί αυτά προτού αρχίσεις να βάζεις τη μία λέξη πίσω από την άλλη; Και η απάντηση είναι, συνήθως, όχι. Με τίποτα δεν θα μπορούσες.
Υπάρχει κάτι το πραγματικά μαγικό με την όλη διαδικασία του γράφειν.
Παράξενες γάτες των τοίχων. Πολύ παράξενες.
Imagination is like a muscle. I found out that the more I wrote, the bigger it got. —Philip José Farmer
(Αν δεν το ξέρετε, ο Farmer είναι παλιός συγγραφέας φαντασίας. Μπορείτε να δείτε κάποια βιβλία του μπαίνοντας στο κεντρικό μου site και κάνοντας αναζήτηση για «Farmer». Επίσης, μπορείτε να τον τσεκάρετε και στο Ευαγγέλιον της Wikipedia.)
Αυτό το απόφθεγμα είναι πιο αληθινό απ’ό,τι πολλοί πιστεύουν, και το έχω διαπιστώσει και ο ίδιος όλα αυτά τα χρόνια που συνεχώς γράφω φανταστική λογοτεχνία.
Έχετε ακούσει κάποιους να λένε «Μη χρησιμοποιείς τώρα όλες τις ιδέες που σου έρχονται γιατί μετά θα σου στερέψουν και δε θάχεις τι να γράψεις», ή «Μη γράφεις πολύ γιατί μετά δε θάχεις τι να γράψεις, θα τα έχεις εξαντλήσει όλα», ή κάτι παρόμοιο; Τους έχετε ακούσει;
Λένε βλακείες.
Το αντίθετο ισχύει. Τουλάχιστον για τη φανταστική λογοτεχνία. Όσο περισσότερο γράφεις, όσο περισσότερο φαντάζεσαι και διανοείσαι, τόσο περισσότερα πράγματα έχεις να γράψεις. Πολύ απλά, το ένα γεννιέται μέσα από το άλλο.
Αυτό που λένε ίσως – ίσως – να ισχύει για όσους γράφουν συμβατική λογοτεχνία που βασίζεται σε κάποια (κοινωνικά, συνήθως) θέματα που θέλουν να σχολιάσουν. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ίσως να μπορούν να σου στερέψουν οι ιδέες, αν έχεις σχολιάσει όλα όσα θέλεις να σχολιάσεις και δεν σου έχει μείνει τίποτα. Αλλά, και πάλι, λέω: ίσως. Γιατί δεν το ξέρω από προσωπική πείρα.
Αρχαιοελληνικορωμαϊκά κεφάλια, χέρια, και ψυχεδελικά ανθρωπάκια. Ε, τώρα, τι άλλο να ζητήσεις εσύ;
1η σελίδα από τις 122
Επίσης . . .
Επιλογές Μαΐου (16/5)
Retroid (1ο τεύχος retro περιοδικού τεχνολογίας, δωρεάν) | Διοικητικό Συμβούλιο Παραπληροφόρησης (Μπάιντεν) | Η απόλυτη βιβλιοθήκη για χαμένους κόσμους (κατεβάζετε δωρεάν) | Η κρυφή ιστορία του μοντερνισμού (τέσσερα βίντεο) | ZOSO (το παράξενο σύμβολο των Led Zeppelin) | Cocteau και Lovecraft | Συνέντευξη Tolkien από το 1968 | Bernie Wrightson (τέχνη Sword & Planet) | Neal Adams (RIP) | Αστική Νέο-Μυθολογία | Blade Runner: This is the City (Heavy Metal, Ιούνιος 1982) — COVID-19 SCAM — Η κοροϊδία που δέχθηκαν οι εμβολιασμένοι αποκαλύπτεται • Οι νέοι δεν θέλουν να βγάλουν τις μάσκες τους • Μισό εκατομμύριο θύματα με σοβαρές παρενέργειες από τα εμβόλια (8 στους 1000) • Παρατείνεται τη χρήση του Covid Pass έως τον Ιούνιο του 2023 • Συμβάσεις «εμβολίων» • Περισσότερη χρήση μάσκας, ο ίδιος αριθμός κρουσμάτων, αλλά περισσότεροι θάνατοι • Αρνητική αποτελεσματικότητα των εμβολίων σε σχέση με τους θανάτους
Ο Παραλογισμός στη Λογοτεχνία
Στην πραγματικότητα που βιώνουμε συμβαίνουν πολλά πράγματα που μας φαίνονται παράλογα, ή ότι δεν βγάζουν κανένα νόημα, ότι είναι τρελά. Είναι αληθινά παράλογα ή υπάρχει πάντα κάποια καλή αιτία πίσω από το οτιδήποτε; Οι σκληροπυρηνικοί ορθολογιστές θα σου πουν ότι, ναι, σίγουρα υπάρχει μια καλή αιτία πίσω από το οτιδήποτε. Δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι ζουν σ’ένα παράλογο σύμπαν. Ακόμα, όμως, κι αυτοί οφείλουν να παραδεχτούν κάτι άλλο: ότι πολλές φορές δεν είναι εφικτό να βρούμε την αιτία, οπότε αυτά που μας μοιάζουν παράλογα είναι, στην πράξη, όντως παράλογα από τη σκοπιά που τα βλέπουμε.
Εκείνοι που δεν είναι σκληροπυρηνικοί ορθολογιστές πάλι αναζητούν κάποιον τρόπο για να εξηγήσουν όσα συμβαίνουν τα οποία τους φαίνονται παράλογα. Απλά, συνήθως, δεν προσπαθούν να τα εξηγήσουν με τα μαθηματικά ή τη σκληρή λογική. Έτσι γεννήθηκαν και οι θρησκείες, άλλωστε, καθώς και διάφορα φιλοσοφικά, μυστικιστικά, και μαγικά συστήματα: από την τάση που έχει ο άνθρωπος να εκλογικεύει το παράλογο, ή, τουλάχιστον, να προσπαθεί να το αποδεχτεί κάπως. Ο θάνατος, για παράδειγμα, που είναι ένα από τα κατεξοχήν «παράλογα» γίνεται προσπάθεια να εξηγηθεί σε όλες τις θρησκείες: Πού πηγαίνεις αφότου πεθάνεις; Πώς κρίνονται οι ψυχές; Επιστρέφεις ποτέ από εκεί; Και τα λοιπά...
Στη λογοτεχνικά – και, γενικά, στην αφήγηση (για να συμπεριλάβουμε και κινηματογράφο, θέατρο, ηλεκτρονικά παιχνίδια, ακόμα και ορισμένα επιτραπέζια παιχνίδια) – ο άνθρωπος έχει μεταφέρει αυτή του την τάση να εξηγεί τα πάντα, να τα εκλογικεύει, να δημιουργεί ένα σύμπαν που βγάζει κάποιο νόημα.
Ο πιο απλός τρόπος για να το δεις αυτό είναι να διαβάσεις ιστορίες μυστηρίου. Στις περισσότερες – σε όλες σχεδόν – στο τέλος δίνονται εξηγήσεις για τα πάντα. Όχι μόνο ποιος σκότωσε κάποιον, ή ποιος έκλεψε κάτι – όχι μόνο η λύση του μυστηρίου – αλλά και πολλές άλλες λεπτομέρειες που έχουν προκύψει μέσα από την αφήγηση: όπως, ποιος ήταν εκείνη η σκιά στο χολ, ποια ούρλιαξε μέσα στη νύχτα, τι ήταν τα παράξενα φτερουγίσματα έξω απ’το παράθυρο... οτιδήποτε. Τα πάντα, συνήθως, εξηγούνται.
Αλλά, σ’ένα πραγματικό μυστήριο, τα πάντα συνήθως δεν εξηγούνται. Στοίχημα είναι αν οι ερευνητές καταφέρνουν να λύσουν τα βασικά. Στη λογοτεχνία, όμως, εξηγούμε τα πάντα γιατί έχουμε την έμφυτη τάση να θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα εξηγήσιμο σύμπαν το οποίο βγάζει νόημα.
