Χαοτροπικά είδη αστικής παράνοιας σέρνονται στους τοίχους της πόλης...

Μυστηριακές Οντότητες

Αν πιστεύετε ότι θα σχολιάσω το αποτέλεσμα των αμερικάνικων εκλογών με αρνητικό ή θετικό τρόπο, κάνετε λάθος. Δεν είμαι τόσο πολιτικοποιημένος για να το κάνω αυτό. Επίσης, δεν είμαι σίγουρος για τίποτα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι Θα δούμε.

Η αλήθεια είναι πως δεν παρακολουθώ και τόσο πολύ τα πολιτικά δρώμενα, αλλά εκείνο που είχα παρατηρήσει τόσο καιρό είναι ότι, από τα μεγάλα μίντια τουλάχιστον, γινόταν μια συστηματική και συνεχόμενη αρνητική προπαγάνδα εναντίον του Τραμπ. Παρ’όλ’ αυτά, ο Τραμπ είχε ένα πολύ ισχυρό ρεύμα – φαινόταν από τότε. Και, όπως αποδείχτηκε, νίκησε. Δεν ξέρω αν είχε και καμιά άλλη, underground βοήθεια πέρα από αυτό το ρεύμα, όμως είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι νίκησε παρ’ όλη την αρνητική προπαγάνδα.

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, εμένα προσωπικά πολλά από αυτά που είχα ακούσει να λέει δεν μου άρεσαν. Κάποια καταλάβαινα ότι ήταν, βέβαια, στιγμιότυπα που είχαν παρθεί προκειμένου να γίνει αρνητική προπαγάνδα. Άλλα, ωστόσο, ήταν αρκετά αντικειμενικά, νομίζω. Όπως τα πράγματα που έλεγε εναντίον των εκτρώσεων, για παράδειγμα. (Δεν ξέρω αν είχατε δει εκείνο το βίντεο όπου ο Τραμπ έλεγε στις γυναίκες «Θα είμαι ο προστάτης σας» και άρα δεν χρειάζεται να ανησυχούν.) Ήταν τελείως βλακείες αυτά τα πράγματα που έλεγε, κατά τη γνώμη. Και τελείως αναχρονιστικά.

Αντιθέτως, όσες φορές είχα ακούσει τη Χάρις να μιλά μού είχε φανεί πιο συγκροτημένη και λογική κυρία.

Έλεγα ότι στο τέλος μάλλον αυτήν θα έβγαζαν.

Έπεσα έξω στην εκτίμησή μου.

Δεν μπορώ, ωστόσο, να πω αν ήταν «καταστροφή» ή όχι το αποτέλεσμα. Όπως γράφω και παραπάνω, Θα δούμε.

Σε τελική ανάλυση, στις ΗΠΑ, μόνο δύο τετραετίες μπορεί κάποιος να εκλεγεί Πρόεδρος... σε αντίθεση μ’αυτό που γίνεται εδώ, όπου έχουμε τους ίδιους μαλάκ– εεε, κυρίους, ξανά, και ξανά, και ξανά. Επ’άπειρον. Και δεν μπορούν να ξεκολλήσουν, μήπως δούμε και τίποτ’ άλλο.

Η χώρα των προστίμων χτυπά ξανά.

Επειδή τώρα που άρχισα πάλι να δημοσιεύω βιβλία άρχισα και να ασχολούμαι με την καταχώρηση ISBN στην ΕΒΕ (Εθνική Βιβλιοθήκη Ελλάδος), έτυχε να πέσω πάνω σ’αυτή τη σελίδα και να μπανίσω το ακόλουθο κείμενο:

Το πιάσατε το υπονοούμενο; Αν δεν δηλώσεις βιβλίο στην ΕΒΕ – τσακ! – έχει πρόστιμο. Και, απ’ό,τι φαίνεται, ο νόμος είναι από το 2003, οπότε δεν μπορεί κανείς ούτε καν να κατηγορήσει την κυβέρνηση του Κούλη – a.k.a. Κουλή Κυβέρνηση – γι’αυτό.

Δηλαδή, πιάσε τώρα το μέγεθος της υποκρισίας. Ζούμε σε μια χώρα που, κατά βάση, δεν δίνει δεκάρα για τους συγγραφείς· τους έχει απλήρωτους τελείως· τους έχει σε μια κατάσταση που, ως επί το πλείστον, δεν μπορούν να βγάλουν φράγκο από το λειτούργημά τους (γιατί για λειτούργημα μιλάμε πλέον)· επιτρέπει στους εκδότες να τους εκμεταλλεύονται ζητώντας από τους συγγραφείς να πληρώσουν για την έκδοση των βιβλίων τους. Και μετά, σου λέει ότι πρέπει να πληρώσει και πρόστιμο κάποιος συγγραφέας αν δεν δηλώσει στην ΕΒΕ κάτι που έγραψε και δημοσίευσε οπουδήποτε μόνος του.

Υποθέτω, βέβαια, πως μάλλον αυτός ο νόμος δεν εφαρμόζεται και πολύ συχνά. Όμως και μόνο που υφίσταται είναι παράλογο.

Αν όλοι αυτοί οι δήθεν «ενδιαφερόμενοι» για τα βιβλία ενδιαφέρονται τόσο πολύ ώστε να τα έχουν όλα καταχωρημένα, γιατί δεν τους πιάνει και κάποιο ενδιαφέρον να πληρώσουν και τους συγγραφείς λιγάκι;

Αλλά εκεί πάντα κωλύονται...

Τρώει αυτοκίνητα; Οχηματοβόρος θύρα;

Μυστηριακές Οντότητες

Για όσους δεν ξέρετε ότι κάνω αστική περιπλάνηση – δηλαδή, ότι τριγυρίζω σε πάρα πολλούς δρόμους απ’άκρη σ’άκρη της Αθήνας – σας το λέω από τώρα για να καταλάβετε από πού αντλώ τις πληροφορίες μου.

Η ιστορία των αθηναϊκών δρόμων (και δεν μιλάω μόνο για το Κέντρο) είναι, ορισμένες φορές μού φαίνεται, μια ιστορία εξαφανισμένων καταστημάτων.

Κάποτε, προ Κρίσης του 2009, υπήρχαν κάμποσα δισκοπωλεία και κάποια λίγα βιβλιοπωλεία. Τα δισκοπωλεία έκλεισαν το ένα μετά το άλλο, ακόμα και τα μεγάλα: και, κατά πάσα πιθανότητα, φταίει το διαδίκτυο όπου οι πάντες βρίσκουν πολύ εύκολα όση μουσική θέλουν. Απομένουν κάτι ελάχιστα δισκοπωλεία που κυρίως, απ’ό,τι έχω καταλάβει, ασχολούνται με βινύλιο το οποίο ακόμα έχει μια κάποια αξία, και ποιοτική ίσως αλλά και καλτ. Και πάλι, όμως, αναρωτιέμαι πώς κρατιούνται.

Τα περισσότερα βιβλιοπωλεία που ήταν πραγματικά βιβλιοπωλεία – δηλαδή, όχι βιβλιοχαρτοπωλεία, που πουλάνε και σχολικές τσάντες και τετράδια – έκλεισαν, ακόμα και στο Κέντρο της Αθήνας. Στην περιφέρεια, πολύ απλά, δεν υπάρχει βιβλιοπωλείο που να μην είναι και -χαρτο-· δεν τους συμφέρει, δεν τα βγάζουν πέρα αλλιώς. Ορισμένα βιβλιοπωλεία στο Κέντρο εξακολουθούν να παραμένουν, αλλά είναι λίγα, και συχνά νομίζω ότι τα παλαιοβιβλιοπωλεία είναι περισσότερα πλέον.

Μετά την Κρίση του 2009 (που αμφίβολο είναι αν ποτέ πέρασε), άρχισα στους δρόμους να μπανίζω πολλά μπαζάρ βιβλίου. Πάρα πολλά, και σε δρόμους που δεν θα το υποψιαζόσουν κανονικά. Ο λόγος, υποθέτω, ήταν ότι έκλεισαν ένα σωρό βιβλιοπωλεία και άδειασαν τις αποθήκες τους. (Δυστυχώς, τα περισσότερα βιβλία που έβλεπα σε αυτά τα μπαζάρ από αδειασμένες αποθήκες προσωπικά τα έβρισκα αδιάφορα, αν και μερικές φορές είχα αγοράσει κάτι.) Όλα αυτά τα μπαζάρ βιβλίου ήταν σαν «μόδα» για μια εποχή που κράτησε τρία, τέσσερα χρόνια ίσως. Έπειτα, εξαφανίστηκαν όλα. Δε νομίζω ότι έχει μείνει και κανένα. Ακόμα κι ένα που ήταν κοντά στην Ερμού, κι αυτό χάθηκε σαν ποτέ να μην υπήρξε...

Σε κάποια φάση, είχαν επίσης εμφανιστεί πάρα πολλά από εκείνα τα καταστήματα του ενός ευρώ – που ό,τι κι αν έπαιρνες, από σφουγγαρόπανα μέχρι κάδρα για φωτογραφίες, έκανε 1 €. Μετά, ανέβασαν λιγάκι τις τιμές τους, από 1 σε 2 €. Και μετά, τα περισσότερα έκλεισαν τελείως. Εξαφανίστηκαν από τους δρόμους της Αθήνας σαν φαντάσματα. Έχουν μείνει κάποια λίγα που δεν πουλάνε τα πάντα 1 € αλλά ανάλογα· πάντως, γενικά φτηνά. Έτσι κι αλλιώς, ποιος Έλληνας έχει πιο πολλά λεφτά να δώσει;

Ύστερα, εμφανίστηκαν κάποια πιο «κυριλέ» καταστήματα με οικιακά είδη, όπως τα Regina και τα My Home, και νόμιζες ότι ο τόπος έχει γεμίσει κουβάδες και απορρυπαντικά. Είχαν χαμηλές τιμές, ομολογουμένως, και αρκετά καλά πράγματα. Σχεδόν όλα έχουν κλείσει σήμερα. Εξαφανίστηκαν κι αυτά, το ένα μετά το άλλο.

Εκείνα που ακόμα κρατάνε είναι τα μπαζάρ ρούχων, κι όποιος έχει σήμερα κάποια λεφτά είναι ευκαιρία να πάρει ρούχα από μάρκες σε εξωφρενικά χαμηλές τιμές – έχει τύχει να βρω τέτοιο σακάκι με 1 €: οπότε, πήρα τρία. Τα «κανονικά» καταστήματα ρούχων έχουν ρίξει τις τιμές, αναμενόμενα, και ορισμένα έχουν, ουσιαστικά, κι αυτά γίνει μπαζάρ ρούχων. Θυμάμαι καταστήματα ρούχων που παλιά ήταν πανάκριβα, και τώρα έχουν βγάλει τα ρούχα, κυριολεκτικά, στον δρόμο για να τα πουλήσουν, έξω από την πόρτα, με έκπτωση 60-70%. Ο λόγος για όλ’ αυτά είναι, νομίζω, προφανής. Ποιος έχει λεφτά για καινούργια ρούχα; Άμα το δει ακριβό, δεν το παίρνει· απλά φορά τα παλιά του, και τα μπαλώνει εν ανάγκη. Τα ρούχα είναι απαραίτητα, αλλά όχι και τόσο όταν οι τιμές των τροφίμων έχουν σχεδόν διπλασιαστεί! Οπότε, υποχρεωτικά όλα τα ρούχα πωλούνται πολύ χαμηλά. Αλλά τουλάχιστον ακόμα δεν έχουν κλείσει...

Ένα άλλο είδος καταστήματος που ακόμα κρατά είναι τα τυροπιτάδικα, τα σαντουιτσάδικα, και γενικά ό,τι πουλά φαγητά και ποτά. Ε, αυτό πάντα θα έχει κάποια κίνηση. Αν φτάσουμε στο σημείο ούτε αυτό να μην έχει, θα πάμε να φάμε τον Μητσοτάκη και δεν θα είναι καν κανιβαλισμός περισσότερο απ’το αν, στην ανάγκη, μαγείρευες τον σκύλο σου. (Τσέκαρε High Rise του J.G. Ballard για παράδειγμα σκυλομαγειρέματος. Το βιβλίο ξεκινά έτσι: Later, as he sat on his balcony eating the dog, Dr Robert Laing reflected on the unusual events that had taken place within this huge apartment building during the previous three months.)

Τι συμπέρασμα τώρα βγάζετε εσείς από τέτοιες ιστορίες των δρόμων;