(Αυτό το post είναι επανάληψη από το παλιό blog, αλλά ακόμα γράφω αυτή τη σειρά, οπότε δεν είναι και τόσο παλιό.)
Στον Δυτικό Κόσμο τα φίδια θεωρούνται γενικά σύμβολο του κακού. Το μόνο που μπορεί να υποθέσει κανείς είναι ότι αυτό ξεκίνησε από τη Χριστιανική μυθολογία – ότι ο Σατανάς πήρε μορφή φιδιού για να εξαπατήσει τους πρωτόπλαστους και τα λοιπά. Επομένως, τα φίδια έκτοτε πρέπει υποχρεωτικά να είναι όλα “του διαβόλου, παιδί μου”· και βλέπουμε στα παραμύθια και πολλούς ιππότες να σφάζουν καημένους δράκους (= γιγάντια φίδια = κάτι το ΠΟΛΥ κακό).
Αλλά αυτό είναι, φυσικά, μια σαχλαμάρα. Τα ερπετά δεν έχουν τίποτα το κακό· είναι κάποια ζώα απλώς. “Του Θεού”, θα μπορούσες να πεις, άνετα. Ναι, μπορεί να σε τσιμπήσει φίδι και να πεθάνεις από το δηλητήριο. Αλλά και τι μ’αυτό; Τι άλλο τρόπο έχει να αμυνθεί; Και ένα λιοντάρι μπορεί να σε φάει ζωντανό. Και ένας ελέφαντας μπορεί να σε πατήσει κατά λάθος (ή μη) και να σε ισοπεδώσει, αλλά δεν άκουσα ποτέ κανέναν να αποκαλεί τον ελέφαντα σύμβολο του κακού. Κι ένας σκύλος μπορεί να σε δαγκώσει και να κολλήσεις λύσσα· όμως ούτε ο σκύλος είναι “κακός”. Τι τους έφταιξε το φίδι, βρε αδελφέ;
Αν ο Σατανάς είχε μεταμορφωθεί σε γάτα για να εξαπατήσει τους πρωτόπλαστους, θα κυνηγούσαν να ξεπαστρέψουν όλες τις γάτες; Αν είχε μεταμορφωθεί σε σκύλο; Ή κοτσύφι;
Και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα ταμπού, έχουμε και επακόλουθα από τη φανταστική λογοτεχνία. Στον R.E. Howard, οι φιδάνθρωποι (που παρουσιάζονται και σε ιστορίες του Κόναν και του Καλ, και ίσως και αλλού) είναι πολύ διαβολικά όντα. Το ίδιο ισχύει και για πιο σύγχρονες ιστορίες με φιδανθρώπους, ακόμα και από το διάστημα (βλ. τη σειρά V, πχ.)
Φίδια και φιδάνθρωποι, όπου κι αν εμφανίζονται, ίσον κάτι κακό. Ούτε συζήτηση. Λες και είναι τελείως φυσικό αυτό.
Στην Ανατολή, εν τω μεταξύ, που δεν είναι τόσο παραπληγικοί όσο είμαστε εδώ στη Δύση, τα ερπετά θεωρούνται γενικά σύμβολο της σοφίας και της υπομονής. Ο δράκος είναι το ύστατο σύμβολο της σοφίας. Η χελώνα (που είναι ερπετό, αν δεν το ξέρεις) είναι ιερή. Σαύρες και φίδια δεν έχουν τίποτα το κακό.
Μόνο οι τρελοδυτικοί τα βλέπουν ως κάτι το κακό. Κι αυτό από την άνοδο του Χριστιανισμού και μετά. Στις παλιότερες θρησκείες, τα φίδια ήταν, αν όχι αδιάφορα, ιερά όντα. Πχ, πολλές ιέρειες έβαζαν δυο φίδια να τυλίγονται γύρω από τους πήχεις τους κατά τη διάρκεια ιεροτελεστιών.
Προσωπικά, μου αρέσουν όλα τα ερπετά. Είναι σκληρά και λεία. Δεν έχουν τρίχες και δεν βρωμάνε. Δεν κάνουν φασαρία. Έχουν μεγάλη υπομονή. Ζουν πολλά χρόνια. Είναι πλάσματα του Ζεν, δίχως αμφιβολία.
Τελευταία, λοιπόν, σκέφτηκα: Τι ανοησίες είναι αυτές; Γιατί οι φιδάνθρωποι να είναι “φυλή του κακού”; Τι λογική έχει κάτι τέτοιο; Καμία λογική, βασικά. Γι’αυτό και στα βιβλία μου δεν έχω “φυλές του κακού”. Σε τελική ανάλυση, αν υπάρχει μία φυλή του κακού αυτή είναι ο άνθρωπος. Σοβαρά. Σκέψου τι κάνει ο άνθρωπος. Σκοτώνονται αναμεταξύ τους· ο ένας κακολογεί και συκοφαντεί τον άλλο· ο ένας ζηλεύει τον άλλο· ο ένας εκβιάζει και εκφοβίζει τον άλλο· ο ένας κλέβει από τον άλλο· όλοι εκμεταλλεύονται τη Φύση ασύστολα· όλοι σκοτώνουν τα ζώα τα οποία οι ίδιοι μεγαλώνουν ή μη, και χωρίς τύψεις… Χρειάζεται να προσθέσω κι άλλα για τη φυλή του κακού;
Ας το παραβλέψουμε. Δεν υπάρχουν φυλές του κακού ή του καλού. Απλώς πλάσματα που προσπαθούν να επιβιώσουν.
Δεν αμφιβάλλω ότι οι ιστορίες του κύριου Howard είναι γαμάτες και πολύ ατμοσφαιρικές. Κι εμένα μ’αρέσουν. Αλλά ας κάνουμε μια αλλαγή. Οι φιδάνθρωποι δεν χρειάζεται να είναι διαβολικοί.
Τώρα, λοιπόν, γράφω μια σειρά όπου οι φιδάνθρωποι δεν είναι φυλή του κακού. Ούτε και φυλή του καλού είναι, φυσικά· αλλά έτσι κι αλλιώς φυλή του καλού δεν υπάρχει. Οι φιδάνθρωποι είναι απλά κάποια όντα μες στον κόσμο, θεωρούμενα ιερά από ορισμένους. Και, εκτός απ’αυτούς, η σειρά έχει και αρκετή θεματολογία από ερπετά, τα οποία επίσης δεν παρουσιάζονται ως κάτι το διαβολικό.
Βρίσκω αυτή την προοπτική αρκετά αναζωογονητική επάνω σε μια κουρασμένη θεματολογία.
Alternate link: https://fantastikosorizontas.gr/skiodi-paralipomena/_erpeto_toso_pareksigimeno
