Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
6 / 2 / 2019

Φτιάχνοντας αυτό εδώ το blog έτυχε (αναπόφευκτα, ίσως) να σκεφτώ κάποια πράγματα για την αυτοματοποίηση στο σημερινό Διαδίκτυο.

Αυτό το blog είναι πλήρως αυτοματοποιημένο – το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να γράψω το post – σε αντίθεση με το κεντρικό μου site το οποίο είναι μερικώς αυτοματοποιημένο και πρέπει να το ενημερώνω κάθε φορά με το χέρι· η βάση δεδομένων από πίσω είναι απλά για διευκόλυνση, καθώς και κάποιες ιδιότητες της PHP.

Αναρωτιόμουν, λοιπόν: τι προτιμάς – ένα site πλήρως αυτοματοποιημένο, ή ένα site μερικώς αυτοματοποιημένο; Σήμερα, βέβαια, στο Διαδίκτυο η γενική προτίμηση φαίνεται να είναι προς το πλήρως αυτοματοποιημένο. Αλλά, ξέρεις κάτι, και τα δύο έχουν τα υπέρ και τα κατά τους, αν το σκεφτείς.

Το αυτοματοποιημένο site, φυσικά, είναι πιο γρήγορo. Αν βιάζεσαι, είναι ό,τι πρέπει. Αν θες να κάνεις πολλές καταχωρήσεις κάθε μέρα, είναι ό,τι χρειάζεσαι. Επίσης, είναι πολύ εξυπηρετικό αν θες απλά να γράφεις καμιά σαχλαμάρα κάθε μέρα (όπως κάνω εγώ) χωρίς να πρέπει να ανανεώνεις αρχεία και feed και κεντρικές σελίδες με το χέρι.

Όμως αυτό είναι, βασικά, το μοναδικό πλεονέκτημα του αυτοματοποιημένου site. Τα πάντα αλληλοσυνδέονται μέσα σ'ένα τέτοιο site. Δεν μπορείς ν'αλλάξεις κάτι χωρίς να αλλάξουν όλα τα υπόλοιπα. Κι αν κάπου γίνει ένα λάθος, η μπάλα θα πάρει όλο το site. Αν θες να κάνεις μια αλλαγή, μπορεί να πρέπει ουσιαστικά να το στήσεις από την αρχή. Σε διάφορες περιπτώσεις, αυτό είναι και το πρόβλημα με τα updates που κάνουν κάποια CMS, όπου τον κώδικα δεν τον έχεις γράψει καν εσύ και είναι πολύ δύσκολο να επέμβεις εκτός αν ξέρεις και είσαι πρόθυμος να φας ώρα.

Το αυτοματοποιημένο site δεν έχει και τόσο πολύ περιθώριο για επιτόπου customization που λένε. Δεν μπορείς, πχ, ένα συγκεκριμένο post να το κάνεις να φαίνεται αλλιώς στην κεντρική σελίδα. (Στα Σκιώδη Παραλειπόμενα μοιάζει το κάθε post να είναι λίγο διαφορετικό, αν προσέξεις, αλλά αυτό απλά γίνεται με μια ιδιότητα της CSS, την nth-child· δεν το κάνω κατ'επιλογή.) Αντιθέτως, αν ανανεώνεις την κεντρική σελίδα με το χέρι, μπορείς να γράφεις ό,τι θέλεις εκεί, με ό,τι τρόπο θέλεις. Δεν είναι ανάγκη τα πράγματα να ακολουθούν πάντα μια πολύ συγκεκριμένη μορφή.

Το ίδιο ισχύει και για τους τίτλους. Όταν ο τίτλος βγαίνει αυτοματοποιημένα, είναι πάντα ίδιος – ίδια γραμματοσειρά, ίδιο μέγεθος, ίδιο στιλ. Όταν φτιάχνεις τον τίτλο με το χέρι, μπορεί να είναι κάθε φορά διαφορετικός. Πχ, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να θες μικρότερα γράμματα· σε κάποιες άλλες, μπορεί να θες να κεντράρουν, ενώ αλλού να τα θες από αριστερά ή από δεξιά.

Το αυτοματοποιημένο site δεν σου δίνει τέτοιες δυνατότητες.

Μίλησα, βέβαια, για μερική αυτοματοποίηση στο κεντρικό μου site, πράγμα που σημαίνει ότι αν αλλάξω το γενικό layout, θα αλλάξει και για όλα τα άρθρα εκεί. Δεν μπορώ να το κάνω να αλλάξει μόνο για τα μισά, αφού τα άρθρα είναι δεδομένα που αντλούνται από μια βάση.

Αλλά θυμίσου πώς ήταν κάποια site παλιότερα. Δεν είχαν ούτε καν αυτή την αυτοματοποίηση. Είχαν εκατοντάδες σελίδες html στο αρχείο, και οι παλιότερες μπορεί να είχαν πολύ διαφορετικό στιλ από τις νεότερες. Ήταν κακό αυτό; Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Από μια άποψη, μάλιστα, είναι ωραίο, γιατί βλέπεις την εξέλιξη ενός site μέσα στον χρόνο· βλέπεις τις αλλαγές, όπως όταν κοιτάζεις τα παλιά τεύχη ενός περιοδικού.

Σήμερα αυτό δεν υπάρχει πλέον (εκτός, ίσως, σε ελάχιστες περιπτώσεις). Με την αυτοματοποίηση δεν υπάρχουν "παλιά τεύχη". Τα πάντα είναι κολλημένα σε ένα Αέναο Τώρα. Αν αλλάξεις το στιλ του site, αλλάζουν τα πάντα, παλιά και καινούργια ανεξαιρέτως. Εντάξει, οι λέξεις δεν αλλάζουν (φυσικά), ούτε οι ημερομηνίες αλλάζουν (ξέρεις τι σου γίνεται, δεν τα μπλέκεις)· όμως όλα τα υπόλοιπα αλλάζουν. Είναι σαν άλλο site πλέον. Και δεν ξέρω αν αυτό θα το χαρακτήριζα "εξέλιξη" απαραιτήτως. Σε τελική ανάλυση, τεχνολογία για αυτοματοποίηση υπήρχε και παλιά, δεν είναι καινούργια εφεύρεση· απλά, τότε δεν τη χρησιμοποιούσαν πάντα. Ο καθένας που ήθελε να γράψει κάτι στο Διαδίκτυο δεν χρησιμοποιούσε και CMS (content management system). Τα CMS ήταν, κυρίως, για εταιρείες κτλ.

Σήμερα, βλέπεις περιπτώσεις όπου κάποιος θέλει να φτιάξει 2-3 σελίδες για να διαφημίσει έναν καινούργιο δίσκο και δεν ανεβάζει απλά 2-3 σελίδες html, αλλά χρησιμοποιεί ολόκληρο software, όπως το Wordpress, για να κάνει μια δουλειά που ουσιαστικά δεν χρειάζεσαι τόσο μεγάλη αυτοματοποίηση.

Ορισμένοι θεωρούν ότι αυτό είναι πιο "επαγγελματικό". Αλλά προσωπικά διαφωνώ. Ο επαγγελματισμός φαίνεται από την όλη νοοτροπία που ακολουθείς, όχι από το αν χρησιμοποιείς CMS ή όχι.

Για να είμαι ειλικρινής, κατέληξα ότι για site που ανανεώνονται με πιο αργό ρυθμό είναι καλύτερη η μερική αυτοματοποίηση, απλά και μόνο γιατί διευκολύνει εσένα. Και για site που είναι στατικά, ή που ανανεώνονται αραιά και πού, δεν χρειάζεται καθόλου αυτοματοποίηση. Τόσος πολύς κώδικας επιβάρυνση είναι. Ορισμένες φορές μερικές απλές σελίδες html κάνουν τη δουλειά σου πολύ καλύτερα. Λίγη HTML και CSS αρκεί να ξέρεις, ή να έχεις κάποιο πρόγραμμα που σου φτιάχνει αυτόματα HTML/CSS.

 

 

Επίσης . . .

Περί Γραφής: Και Περί Πλοκής


Το μυθιστόρημα με, και χωρίς, πλοκή

Εκείνο που συνήθως ακούς για τα μυθιστορήματα – ή για τις ταινίες, ή για οποιοδήποτε αφηγηματικό έργο – αλλά κυρίως για τα μυθιστορήματα – είναι ότι έχουν πλοκή. Η πλοκή είναι μια σειρά από γεγονότα μέσα στην αφήγηση τα οποία ξεκινούν από την αρχή της ιστορίας και συνεχίζονται, το ένα κατόπιν του άλλου, με τέτοιο τρόπο ώστε να φτάνουμε σε μια κατάληξη που βγάζει κάποιο νόημα βάσει του πώς είναι δομημένη η ιστορία.

Για παράδειγμα, αν γράφεις ένα παραμύθι όπου ένας ιππότης ξεκινά να σώσει μια πριγκίπισσα από έναν δράκο, περιμένεις ότι στο τέλος ο ιππότης ή θα σώσει την πριγκίπισσα από τον δράκο ή (πολύ πιο απίθανο) θα σκοτωθεί από τον δράκο. Από την αρχή ώς το τέλος, όμως, θα υπάρξουν κάποια γεγονότα που θα είναι το ταξίδι του ιππότη προς τον δράκο. Αυτή είναι η πλοκή. Τα γεγονότα αυτά οδηγούν, το ένα μετά το άλλο, τον ιππότη προς τον δράκο – είτε ως εμπόδια που πρέπει να υπερβεί είτε ως συναπαντήματα που τον βοηθούν να φτάσει στον προορισμό του – και το φινάλε περιμένουμε να είναι η συνάντηση με τον δράκο, και με την πριγκίπισσα.

Σίγουρα, δεν περιμένουμε ότι ο ιππότης, καθώς ταξιδεύει, θα πέσει από το άλογό του, θα κατρακυλήσει σ’ένα γκρεμό, θα σπάσει το κεφάλι του, και θα σκοτωθεί.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Μαρτίου (19/3)


>| Ένα Μπαούλο γεμάτο παλιά ελληνικά κόμιξ (pdf) & Ιστορίες με παράξενες και μαγικές γραφομηχανές & Πρόβλεψη από το 1963 για τα κινητά & Η πριγκίπισσα που δολοφονήθηκε από κουνούπι & Τεράστια συλλογή με street art του Banksy & Μάθε να ζωγραφίζεις μια ψυχεδελική οφθαλμαπάτη & Ένα μαγευτικό εργοστάσιο ηλιακής ενέργειας & Valentine Hugo (σουρεαλιστική τέχνη) & Retro-Forteana (blog για τα παράξενα του παρελθόντος) & Laurence Schwinger (φανταστική τέχνη) & Άρθουρ Μάχεν & Stephen Fabian (μακάβρια ζωγραφική βασισμένη στον Lovecraft) & Το Dune του Jodorowsky & Ο Μιχαήλ Άγγελος της δερματοστιξίας στη Βικτοριανή Εποχή & Συνέντευξη του Frank Herbert (Dune) από το 1969 & Fletcher Hanks (1939-1941), outsider comic book artist & Spencer Hansen (τρελή τέχνη) |<

 

Ψυχολογώντας τον Συγγραφέα


Τι «δείχνει» αυτό, ή εκείνο, ή το άλλο, από το βιβλίο του;

Ίσως αυτό να είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στις μέρες μας: το να προσπαθούμε να ψυχολογήσουμε τον συγγραφέα (παλιότερο ή σύγχρονο) από αυτά που έχει γράψει. Το να προσπαθούμε να καταλάβουμε κάτι γι’αυτόν, για την προσωπικότητά του, για τη ζωή του, για τα βίτσια του – για το οτιδήποτε δεν θα έπρεπε κανονικά να μας ενδιαφέρει, γιατί μπορεί και να ήταν προσωπικό δεδομένο, ουσιαστικά.

Πολύ συχνά πέφτουμε έξω. Κάνουμε τραγικά λάθη. Τραγελαφικά, ορισμένες φορές.

Διότι η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να ψυχολογήσεις τον συγγραφέα από αυτά που γράφει. Ειδικά τον συγγραφέα λογοτεχνίας. Δεν αναφέρομαι σε αρθρογράφους, δημοσιογράφους, δοκιμιογράφους, και λοιπούς. Μιλάω μόνο για λογοτέχνες. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τους ψυχολογήσεις από τα γραφόμενά τους, να καταλάβεις πράγματα γι’αυτούς.

Μα, είναι δυνατόν; Από όσα γράφει ο άλλος δεν φαίνεται κάτι για εκείνον;

[Συνέχισε να διαβάζεις]