Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
17 / 3 / 2019

Στο Planet of Adventure του Jack Vance – του οποίου το πρώτο βιβλίο, City of the Chasch, διαβάζω αυτό τον καιρό, όπως έχω πρόσφατα ξαναγράψει – υπάρχει μια εξωγήινη φυλή που ονομάζεται Wankh. Ο Jack Vance έβαλε κατά τύχη αυτό το όνομα, μην ξέροντας (ή χωρίς να περάσει απ'το μυαλό του τότε) ότι wank στην αγγλική (όχι αμερικάνικη, μάλλον) αργκό σημαίνει αυνανίζομαι και, κυρίως, κακοσήμαντα. Τουτέστιν: μαλακίζομαι.

Και το δεύτερο βιβλίο της σειράς έχει τίτλο Servants of the Wankh, οπότε μοιάζει λίγο αστείο από μια άποψη...

Αργότερα, η λέξη Wankh αντικαταστάθηκε με τη λέξη Wannek. Αλλά γιατί; Σε φανταστικούς κόσμους παράξενες ηχητικές ομοιομορφίες μπορούν να ισχύουν, δεν μπορούν; Βέβαια, ήταν λίγο τραγελαφικό το θέμα, ομολογουμένως.

Όμως υπάρχει κι ένα βουνό που λέγεται Wank. Σοβαρά. Και είναι ακόμα και τα αρχικά για μια τράπεζα. Δεν κάνω πλάκα· το γράφει εδώ.

Όπως και νάχει, η όλη υπόθεση δείχνει πόσο εύκολα μπορεί ένας συγγραφέας του φανταστικού να πέσει στην παγίδα τού να φτιάξει μια φανταστική λέξη η οποία όμως κάπου στον κόσμο υπάρχει... και σημαίνει κάτι άσχημο. Δεν μπορεί ο συγγραφέας να είναι παντογνώστης. Αν και σήμερα, με το Διαδίκτυο, μπορείς και να ψάξεις... Αλλά, και πάλι, θα ψάχνεις για κάθε γαμημένη λέξη μήπως και υπάρχει, αυτή ή κάποια παρόμοια; Σύντομα θα τρελαθείς. Γιατί πάντα κάτι μοιάζει με κάτι άλλο, αν το καλοσκεφτείς.

Εγώ θα τους λέω Wankh. Έτσι, για το γαμώτο.

 

 

Επίσης . . .

Περί Γραφής: Και Περί Πλοκής


Το μυθιστόρημα με, και χωρίς, πλοκή

Εκείνο που συνήθως ακούς για τα μυθιστορήματα – ή για τις ταινίες, ή για οποιοδήποτε αφηγηματικό έργο – αλλά κυρίως για τα μυθιστορήματα – είναι ότι έχουν πλοκή. Η πλοκή είναι μια σειρά από γεγονότα μέσα στην αφήγηση τα οποία ξεκινούν από την αρχή της ιστορίας και συνεχίζονται, το ένα κατόπιν του άλλου, με τέτοιο τρόπο ώστε να φτάνουμε σε μια κατάληξη που βγάζει κάποιο νόημα βάσει του πώς είναι δομημένη η ιστορία.

Για παράδειγμα, αν γράφεις ένα παραμύθι όπου ένας ιππότης ξεκινά να σώσει μια πριγκίπισσα από έναν δράκο, περιμένεις ότι στο τέλος ο ιππότης ή θα σώσει την πριγκίπισσα από τον δράκο ή (πολύ πιο απίθανο) θα σκοτωθεί από τον δράκο. Από την αρχή ώς το τέλος, όμως, θα υπάρξουν κάποια γεγονότα που θα είναι το ταξίδι του ιππότη προς τον δράκο. Αυτή είναι η πλοκή. Τα γεγονότα αυτά οδηγούν, το ένα μετά το άλλο, τον ιππότη προς τον δράκο – είτε ως εμπόδια που πρέπει να υπερβεί είτε ως συναπαντήματα που τον βοηθούν να φτάσει στον προορισμό του – και το φινάλε περιμένουμε να είναι η συνάντηση με τον δράκο, και με την πριγκίπισσα.

Σίγουρα, δεν περιμένουμε ότι ο ιππότης, καθώς ταξιδεύει, θα πέσει από το άλογό του, θα κατρακυλήσει σ’ένα γκρεμό, θα σπάσει το κεφάλι του, και θα σκοτωθεί.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Μαρτίου (19/3)


>| Ένα Μπαούλο γεμάτο παλιά ελληνικά κόμιξ (pdf) & Ιστορίες με παράξενες και μαγικές γραφομηχανές & Πρόβλεψη από το 1963 για τα κινητά & Η πριγκίπισσα που δολοφονήθηκε από κουνούπι & Τεράστια συλλογή με street art του Banksy & Μάθε να ζωγραφίζεις μια ψυχεδελική οφθαλμαπάτη & Ένα μαγευτικό εργοστάσιο ηλιακής ενέργειας & Valentine Hugo (σουρεαλιστική τέχνη) & Retro-Forteana (blog για τα παράξενα του παρελθόντος) & Laurence Schwinger (φανταστική τέχνη) & Άρθουρ Μάχεν & Stephen Fabian (μακάβρια ζωγραφική βασισμένη στον Lovecraft) & Το Dune του Jodorowsky & Ο Μιχαήλ Άγγελος της δερματοστιξίας στη Βικτοριανή Εποχή & Συνέντευξη του Frank Herbert (Dune) από το 1969 & Fletcher Hanks (1939-1941), outsider comic book artist & Spencer Hansen (τρελή τέχνη) |<

 

Ψυχολογώντας τον Συγγραφέα


Τι «δείχνει» αυτό, ή εκείνο, ή το άλλο, από το βιβλίο του;

Ίσως αυτό να είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στις μέρες μας: το να προσπαθούμε να ψυχολογήσουμε τον συγγραφέα (παλιότερο ή σύγχρονο) από αυτά που έχει γράψει. Το να προσπαθούμε να καταλάβουμε κάτι γι’αυτόν, για την προσωπικότητά του, για τη ζωή του, για τα βίτσια του – για το οτιδήποτε δεν θα έπρεπε κανονικά να μας ενδιαφέρει, γιατί μπορεί και να ήταν προσωπικό δεδομένο, ουσιαστικά.

Πολύ συχνά πέφτουμε έξω. Κάνουμε τραγικά λάθη. Τραγελαφικά, ορισμένες φορές.

Διότι η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να ψυχολογήσεις τον συγγραφέα από αυτά που γράφει. Ειδικά τον συγγραφέα λογοτεχνίας. Δεν αναφέρομαι σε αρθρογράφους, δημοσιογράφους, δοκιμιογράφους, και λοιπούς. Μιλάω μόνο για λογοτέχνες. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τους ψυχολογήσεις από τα γραφόμενά τους, να καταλάβεις πράγματα γι’αυτούς.

Μα, είναι δυνατόν; Από όσα γράφει ο άλλος δεν φαίνεται κάτι για εκείνον;

[Συνέχισε να διαβάζεις]