Σπάνια διαβάζω μανιωδώς το ένα βιβλίο μιας σειράς μετά το άλλο. Η ιστορία πρέπει να με έχει πραγματικά συνεπάρει.
Μου είχε λείψει αυτή η αίσθηση.
Όπως έχω ξαναγράψει, διαβάζω την τριλογία Voidal του Adrian Cole αυτές τις μέρες, και πηγαίνω από το ένα βιβλίο της στο άλλο χωρίς σταματημό. Τώρα είμαι στο τρίτο, The Sword Of Shadows, και εξακολουθώ να αισθάνομαι άφωνος. Να βαρεθώ; Εξωφρενική η σκέψη και μόνο!
Η δημιουργικότητα του συγγραφέα ποτέ δεν στερεύει, γαμώτο! Σου πετάει το ένα παράξενο, ψυχεδελικό, σουρεαλιστικό σκηνικό μετά το άλλο. Συνεχώς εμπλουτίζει τον κόσμο του με διάφορους μυστήριους χαρακτήρες και, καθώς η ιστορία προχωρά, οι τύχες τους διασταυρώνονται ολοένα και περισσότερο. Πάντα με πρωταγωνιστή τον Voidal, αλλά έτσι που δεν μοιάζει διαρκώς αυτός να είναι ο βασικός χαρακτήρας.
Τι εννοώ;
Είναι μια θεωρία που είχα διαβάσει παλιά για τη λογοτεχνία (για οποιαδήποτε αφήγηση), ότι άλλος μπορεί να είναι ο πρωταγωνιστής, άλλος ο ήρωας ή ο βασικός χαρακτήρας. Ο πρωταγωνιστής είναι εκείνος γύρω από τον οποίο τα πάντα περιστρέφονται, είτε ο συγγραφέας επικεντρώνεται επάνω σ’αυτόν είτε όχι, είτε είναι ο ήρωας της ιστορίας είτε όχι. Και για παράδειγμα έφερναν το Star Wars, θεωρώντας τον Νταρθ Βέιντερ ως πρωταγωνιστή αλλά τον Λουκ Σκαϊγουόκερ ως ήρωα.
Ο Voidal σίγουρα δεν μοιάζει με τον Νατρθ Βέιντερ. Είναι πολύ πιο γαμάτος.
Αυτά τα βιβλία είναι τόσο καλά όσο κάποια από τα βιβλία με τον Kane του Karl Edward Wagner, χωρίς όμως να μοιάζουν και τόσο.
Η ιστορία ακολουθεί μια καθαρά «μαγική» λογική που το ένα γεγονός γεννιέται μέσα από το άλλο και αποτελεί σουρεαλιστική συνέπεια του άλλου.
Αναρωτιέμαι πώς θα τελειώσει. Αλλά ένα είναι το σίγουρο: Όπως κι αν τελειώσει, θα μου λείψει μετά που δεν θα έχω άλλο να διαβάσω.
(Ευτυχώς, ο Adrian Cole έχει γράψει κι άλλα βιβλία. Λες να είναι το ίδιο καλά;)
