(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)
(Το ακόλουθο κείμενο γράφτηκε τον Ιούνιο του 2016. Όχι πως η γνώμη μου έχει αλλάξει από τότε, αλλά το αναφέρω για ιστορικούς λόγους.)
Έτυχε να διαβάζω πάλι ένα από εκείνα τα άρθρα που τα έχει γράψει κάποιος συγγραφέας λογοτέχνης και λέει πώς πρέπει να κυνηγήσουμε τους κακούς πειρατές που δίνουν τα βιβλία δωρεάν χωρίς τη συγκατάθεση των συγγραφέων.
Και θυμήθηκα μια όχι και τόσο μακρινή εποχή, πριν από κάποια χρόνια, που όλοι έλεγαν ακριβώς το αντίθετο: ότι η πειρατεία κάνει καλό στους συγγραφείς γιατί εξαπλώνει τη δουλειά τους, και μετά μπορούν να πουλήσουν και χάρτινα βιβλία που πριν κανείς δεν θα τα διάβαζε ούτως ή άλλως.
Αυτό, έλπιζαν τότε, θα έφερνε μια επανάσταση.
Και θα μπορούσε να είχε φέρει μια μαζική επανάσταση ίσως. Αλλά όλοι το έριξαν στο κυνηγητό γι’ακόμα μια φορά, μόλις διαπίστωσαν ότι μπορούν να πουλήσουν και τα ηλεκτρονικά βιβλία.
Τα πάντα μπορείς να τα πουλήσεις, αν θέλεις. Ακόμα και τον αέρα. Αυτό δεν πάει να πει ότι είναι και καλύτερο για την ανθρωπότητα ως σύνολο.
Και να πεις ότι σήμερα βγαίνουν όντως λεφτά από τα βιβλία; Όπως πάντα, έτσι και τώρα, οι συγγραφείς πεινάνε. (Οι εξαιρέσεις δεν υπολογίζονται· πάντα θα υπάρχουν για στατιστικούς λόγους.) Και φαίνεται να τους αρέσει, γαμώτο! Γουστάρουν, κατά βάθος. Πιο καλά να πουλάω πέντε βιβλία και να μη μπορώ να ζήσω από αυτά, παρά να τα δίνω δωρεάν και πάλι να μη μπορώ να ζήσω από αυτά.
Αντί να επιδιώκουμε να διαμορφωθεί μια κοινωνία όπου θα μπορείς ελεύθερα να γράφεις ό,τι θέλεις και ελεύθερα να διαβάζεις ό,τι θέλεις, φαίνεται να επιδιώκουμε μια κοινωνία όπου ο ένας κυνηγά τον άλλο. Όπου οι ίδιοι περιορίζουμε τον εαυτό μας ‒ το πιο τραγικό απ’όλα ‒ σαν μαζοχιστές του κερατά.
Επιπλέον, ακόμα κι αν οι πειρατές δεν τους «έκλεβαν» τα βιβλία, πάλι δεν θα τα πουλούσαν. Είμαι σίγουρος γι’αυτό.
Αυτή είναι η φύση του βιβλίου. Δεν προλαβαίνεις να διαβάζεις τα πάντα, ούτε μπορείς να αγοράζεις τα πάντα. Ανέκαθεν η ανάγνωση ήταν ένα σπορ για πιο λίγους απ’αυτούς που ακούνε μουσική ή βλέπουν ταινίες ή κάνουν οτιδήποτε άλλο.
Κατά τη γνώμη μου, όταν μπορείς να δίνεις κάτι δωρεάν, καλό είναι να το δίνεις δωρεάν.
Αν πάλι δεν μπορείς, εντάξει, τότε δεν μπορείς. Αλλά πόσοι πραγματικά δεν μπορούν; Και πόσοι απλά δεν το κάνουν για εγωιστικούς λόγους; Ή για να είναι μέσα στο κοινωνικό status quo; Ή γιατί πιστεύουν ότι έτσι τους παίρνουν πιο σοβαρά;
Η κοινωνία χρειάζεται αλλαγή προς το καλύτερο, και σίγουρα αυτός δεν είναι ο τρόπος για να την πετύχουμε.
(Σημειωτέον, είμαι τελείως εναντίον των πειρατών που σε βάζουν να πληρώσεις για να κατεβάσεις πράγματα ‒ αυτό είναι όντως κλεψιά. Οι αληθινοί πειρατές σ’αφήνουν να κατεβάζεις ελεύθερα.)