Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
1 / 5 / 2019

(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)

 

Είναι ορισμένοι που ισχυρίζονται ότι η ηρωική/επική φαντασία δεν είναι καλή για τα σημερινά δεδομένα γιατί δεν αναφέρεται σε σύγχρονα προβλήματα, προβλήματα του μοντέρνου κόσμου, αλλά αναφέρεται σε αξίες και αρχές που είναι παρωχημένες – όπως ζητήματα τιμής, ή διαδοχής του θρόνου, και τα λοιπά.

Ναι, σίγουρα, όλα αυτά δεν είναι σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα. Αλλά και τι μ’αυτό; Πρέπει όλες οι λογοτεχνικές ιστορίες να βασίζονται στον σύγχρονο κόσμο; Άλλωστε, κι αυτός ο παλιός κόσμος κάποτε ήταν σύγχρονος. Και ο δικός μας σύγχρονος κόσμος κάποτε θα είναι παρωχημένος.

Θα περιορίζαμε υπερβολικά τους εαυτούς μας αν διαβάζαμε, και γράφαμε, μόνο ιστορίες που σχετίζονται άμεσα με την εποχή μας. Επιπλέον, ο στόχος της ηρωικής/επικής φαντασίας δεν είναι να θίξει κοινωνικοπολιτικά προβλήματα. Ο στόχος της, ο στόχος των σωστών ιστοριών ηρωικής/επικής φαντασίας, είναι να σου δημιουργήσουν μια αίσθηση της περιπέτειας και του μαγικού θαυμασμού. Γι’αυτό κιόλας συνεχίζουν να μας σαγηνεύουν. Δεν μας σαγηνεύουν επειδή μιλάνε για αριστοκρατία ή για θρόνους, αλλά επειδή έχουν ως θεματολογία τρομερές ίντριγκες, άγριους πολέμους, κυνηγητά, μηχανορραφίες, μακρινά ταξίδια, και παράδοξες μαγείες.

Αυτό το είδος δεν πρόκειται ποτέ να πεθάνει γιατί είναι καλό γι’αυτό που είναι. Δεν προσποιείται ότι είναι κάτι άλλο. Ξέρεις τι ζητάς. (Κι αυτό δεν σημαίνει κάτι το στερεοτυπικό, αν είναι γραμμένο καλά.)

Τότε, μπορεί κάποιος να με ρωτήσει, γιατί κι εσύ δεν γράφεις τώρα ηρωική/επική φαντασία;

Ναι, δεν γράφω τώρα τέτοιο πράγμα επειδή ήδη έχω γράψει πολλή επική φαντασία (βλ. δύο ολόκληρες εξαλογίες – Άρμπεναρκ και Παιχνίδι των Ράζλερ) και δεν μπορώ ξανά να γράφω κάτι παρόμοιο. Θέλω κάτι διαφορετικό από άποψη σκηνικού και θεματολογίας.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εκτιμώ αφάνταστα τις καλές ιστορίες ηρωικής/επικής φαντασίας, ούτε ότι στο μέλλον δεν θα ξαναγράψω κάτι τέτοιο.

 

 

Επίσης . . .

Περί Γραφής: Και Περί Πλοκής


Το μυθιστόρημα με, και χωρίς, πλοκή

Εκείνο που συνήθως ακούς για τα μυθιστορήματα – ή για τις ταινίες, ή για οποιοδήποτε αφηγηματικό έργο – αλλά κυρίως για τα μυθιστορήματα – είναι ότι έχουν πλοκή. Η πλοκή είναι μια σειρά από γεγονότα μέσα στην αφήγηση τα οποία ξεκινούν από την αρχή της ιστορίας και συνεχίζονται, το ένα κατόπιν του άλλου, με τέτοιο τρόπο ώστε να φτάνουμε σε μια κατάληξη που βγάζει κάποιο νόημα βάσει του πώς είναι δομημένη η ιστορία.

Για παράδειγμα, αν γράφεις ένα παραμύθι όπου ένας ιππότης ξεκινά να σώσει μια πριγκίπισσα από έναν δράκο, περιμένεις ότι στο τέλος ο ιππότης ή θα σώσει την πριγκίπισσα από τον δράκο ή (πολύ πιο απίθανο) θα σκοτωθεί από τον δράκο. Από την αρχή ώς το τέλος, όμως, θα υπάρξουν κάποια γεγονότα που θα είναι το ταξίδι του ιππότη προς τον δράκο. Αυτή είναι η πλοκή. Τα γεγονότα αυτά οδηγούν, το ένα μετά το άλλο, τον ιππότη προς τον δράκο – είτε ως εμπόδια που πρέπει να υπερβεί είτε ως συναπαντήματα που τον βοηθούν να φτάσει στον προορισμό του – και το φινάλε περιμένουμε να είναι η συνάντηση με τον δράκο, και με την πριγκίπισσα.

Σίγουρα, δεν περιμένουμε ότι ο ιππότης, καθώς ταξιδεύει, θα πέσει από το άλογό του, θα κατρακυλήσει σ’ένα γκρεμό, θα σπάσει το κεφάλι του, και θα σκοτωθεί.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Μαρτίου (19/3)


>| Ένα Μπαούλο γεμάτο παλιά ελληνικά κόμιξ (pdf) & Ιστορίες με παράξενες και μαγικές γραφομηχανές & Πρόβλεψη από το 1963 για τα κινητά & Η πριγκίπισσα που δολοφονήθηκε από κουνούπι & Τεράστια συλλογή με street art του Banksy & Μάθε να ζωγραφίζεις μια ψυχεδελική οφθαλμαπάτη & Ένα μαγευτικό εργοστάσιο ηλιακής ενέργειας & Valentine Hugo (σουρεαλιστική τέχνη) & Retro-Forteana (blog για τα παράξενα του παρελθόντος) & Laurence Schwinger (φανταστική τέχνη) & Άρθουρ Μάχεν & Stephen Fabian (μακάβρια ζωγραφική βασισμένη στον Lovecraft) & Το Dune του Jodorowsky & Ο Μιχαήλ Άγγελος της δερματοστιξίας στη Βικτοριανή Εποχή & Συνέντευξη του Frank Herbert (Dune) από το 1969 & Fletcher Hanks (1939-1941), outsider comic book artist & Spencer Hansen (τρελή τέχνη) |<

 

Ψυχολογώντας τον Συγγραφέα


Τι «δείχνει» αυτό, ή εκείνο, ή το άλλο, από το βιβλίο του;

Ίσως αυτό να είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στις μέρες μας: το να προσπαθούμε να ψυχολογήσουμε τον συγγραφέα (παλιότερο ή σύγχρονο) από αυτά που έχει γράψει. Το να προσπαθούμε να καταλάβουμε κάτι γι’αυτόν, για την προσωπικότητά του, για τη ζωή του, για τα βίτσια του – για το οτιδήποτε δεν θα έπρεπε κανονικά να μας ενδιαφέρει, γιατί μπορεί και να ήταν προσωπικό δεδομένο, ουσιαστικά.

Πολύ συχνά πέφτουμε έξω. Κάνουμε τραγικά λάθη. Τραγελαφικά, ορισμένες φορές.

Διότι η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να ψυχολογήσεις τον συγγραφέα από αυτά που γράφει. Ειδικά τον συγγραφέα λογοτεχνίας. Δεν αναφέρομαι σε αρθρογράφους, δημοσιογράφους, δοκιμιογράφους, και λοιπούς. Μιλάω μόνο για λογοτέχνες. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τους ψυχολογήσεις από τα γραφόμενά τους, να καταλάβεις πράγματα γι’αυτούς.

Μα, είναι δυνατόν; Από όσα γράφει ο άλλος δεν φαίνεται κάτι για εκείνον;

[Συνέχισε να διαβάζεις]